Árbók Nemendasambands Samvinnuskólans - 01.06.1972, Síða 198

upphafi hefði maðurinn verið svipaður hrossi eða apa í
þessum málum og því hlyti náttúra mannanna að gera upp-
reisn. Þó vildi hann ekki að sín náttúra gerði það.
Dagur Ásgeirsson var hneykslaður á Stefáni að öfunda
hestana. Hann var hlynntur kommúnum og taldi þær
ekkert meiri spillingu en trúlofunarhjónabönd. Vildi hann
jafnvel lenda í slíkum félagsskap.
Gísli Bjarnason sagði það algengt í Bandaríkjunum og
Kanada að nokkur hjón söfnuðust saman um helgar og
hefðu samfarir saman. Þar sem slíkar hópsamfarir leiddu
af sér að konur yrðu barnshafandi mundi barnið bera
nafn þeirrar fjölskyldu sem konan tilheyrði.
Valdís Gunnlaugsdóttir áleit hjónabönd sjálfsögð. Ef
fólk hefði ákveðið að lifa saman væri nauðsynlegt fyrir þau
að gifta sig, ekki sízt fyrir konuna. Ef þau lifðu saman án
þess að gifta sig gæti maðurinn stokkið í burtu og konan
stæði eftir uppi réttindalaus gagnvart honum.
Einar Björgvin gerði grein fyrir hugtakinu kommúna og
hvernig lífið innan hennar væri. Lét hann í ljós ótta sinn
yfír því hvernig Sigurður þyrði að vera í herbergi með einum
eða tveimur karlmönnum vegna úrkynjunar.
Björg Jónsdóttir var á móti hóphjónaböndum og álíka
félögum. Fólk ætti að vera tryggt hvert öðru. Hringurinn
skapaði ekki ást heldur gagnkvæmt traust. Jón Ármannsson
var á móti hjónaböndum í þeirri mynd sem þau væru núna.
Orðið hjónaband orkaði á ungt fólk sem Utopia. Kommúna
væri það sem koma skyldi, þar væri stefnt að því að allir
fengju sem mest út úr lífinu. Hann áleit hringinn aðeins
tryggingu fyrir því, að viðkomandi gæti notið gagnstæða
kynsins í fyllsta mæli.
Gunnar Helgason var hlynntur hjónaböndum, með þeim
öðlaðist fólk sameiginleg áhugamál.
Karl Hjaltason sagði í sambandi við kommúnurnar, að
læknar gætu séð hverjir væru foreldrar barna með rann-
sóknum. Ættfræði hefði verið einkenni íslendinga, um aldir
og ef ætti að fara að fella niður eftirnafn, væri ekki lengur
grundvöllur fyrir ættfræði.
Sigurður Kristjánsson sagðist aldrei hafa minnst á stofn-
194