Árbók Nemendasambands Samvinnuskólans - 01.06.1974, Síða 34

og hélt stutta og sjalla ræðu fyrir minni ástarinnar. Það
var síðasta ræða Jónasar frá Hriflu. — Það er engin furða
þó að afkomendum Jónasar og Guðrúnar þyki vænt um
húsið.
Þótt húsið við Hávallagötu risi of seint til þess, að dætur
Jónasar slitu þar barnsskónum, áttu þær þó báðar heima
þar um skeið. Gerður bjó þar um hríð með fjölskyldu sinni,
eftir að þau komu heim frá Kanada, þar sem maður hennar
stundaði nám. Og Auður fluttist þangað eftir að móðir
þeirra féll frá og tók við heimilishaldinu. Hún var þá sjálf
orðin ekkja. Faðir hennar bað hana þá að flytja til sín
ásamt dóttur hennar, sem enn var í skóla. Og Auður leysti
upp heimili sitt og dvaldi með föður sínum meðan hann
lifði.
Einveran hefði átt illa við Jónas Jónsson, manninn, sem
alltaf vildi hafa fólk í kringum sig. Hann hafði líka ekkert
þurft að hugsa um heimilishald á lífsleiðinni. En eftir að
heilsu Guðrúnar fór að hnigna hin siðustu ár, lærði hann
nokkuð í þeirri grein. Og þá fann hann líka nauðsyn þess,
að ungir menn lærðu eitthvað í matreiðslu. Tímarnir voru
svo breyttir. Konur vinna úti. Og hjónin þurfa oft að skifta
með sér verkum á heimilinu. Látum Auði segja frá: „Eftir
að þrek mömmu fór verulega að bila, lærði pabbi að sjóða
algengan mat, t. d. fisk og kartöflur og búa til ágætis kaffi.
En hann sagði við okkur systurnar: „Ég kann ekki að búa
til kaffi nema fyrir tvo.““
Nú búa samvinnumenn að Hamragörðum. Þar hafa þeir
fengið aðstöðu, sem er öllu þeirra félagsstarfi ómetanleg
lyftistöng og stuðlar að þeirri kynningu og samkennd, sem
einkennir samvinnuhugsjónina. En þykir þeim, sem þessu
húsi unnu sem einkaheimili, að nú sé hún Snorrabúð stekk-
ur? Systurnar svara:
„Eitt af því, sem mjög einkenndi þetta hús, var hinn
listræni blær þess í gerð og búnaði. f holinu var til dæmis
rautt, þykkt gólfteppi, sem náði upp stigann alla leið upp
á loft. í strigakróknum var rauður setbekkur og lítið borð
í stíl fyrir framan, lampi og stytta af dansmey. Handriðið
30