Fréttablaðið - 19.12.2015, Blaðsíða 48

alla vini mína, alla sem mér þykir
vænt um og sjálfa mig líka, með
einum eða öðrum hætti, því hún er
svo sammannleg. Þetta er kona á fer-
tugsaldri sem hefur upplifað ýmis-
legt eins og við gerum öll, annað væri
það nú. Það er eitthvað í henni sem
hefur ýtt henni á þennan stað þar
sem hún er af því að það fer enginn
áfallalaust í gegnum lífið.“
Drykkja, pillur og ofbeldi er því
miður á meðal þess sem margir
þekkja af eigin raun í veruleika pers-
ónanna í Sporvagninum Girnd. Nína
segir að þetta sé dapurlegur veruleiki
en veruleiki engu að síður. „Þú lendir
á einhverjum stað í lífinu. Þú lendir
í sorg. Þú lendir í áfalli. Og leiðin þín
til þess að takast á við það er að þú
byrjar að deyfa þig og svo nærðu ein-
hvern veginn ekki tökum á því og
svo þarftu að breiða yfir. Breiða yfir
sannleikann og sársaukann. Breiða
yfir það sem meiðir þig mest. Hvaða
meðal er best til þess? Það ætlar sér
enginn að fara þangað. Það ætlar sér
enginn þessa leið í lífinu. Það ætlar
sér enginn að verða fyllibytta eða
róni eða fíkill og öll getum við misst
tökin á lífi okkar.“
Út af sporinu
Nína Dögg staldrar við og hugurinn
reikar annað en til sviðsins og út fyrir
kaffispjallið. Þessi orð taka á. „Fyrir
mína parta á þetta ótrúlega mikið
erindi í dag. Það er svo mikill hraði.
Það gefur sér enginn tími til þess
að hlusta á neinn. Við þurfum bara
aðeins að stoppa og horfast í augu.
Tala saman.
Það er svo auðvelt að missa tökin
ef maður er ekki vakandi fyrir því
að passa miðjuna og sjálfið. Það eru
auðvitað fleiri og fleiri tæki í dag sem
við höfum en á þeim tíma sem þetta
verk var skrifað, en í dag geturðu
fengið áfallahjálp og farið til sál-
fræðings. Það er ekkert tabú lengur.
Maður segir bara: Ertu ekki með
þerapista? Æ, leiðinlegt fyrir þig. Þú
ert að missa af svo miklu. Því í dag er
alveg jafn sjálfsagt að rækta sálina
og að rækta kroppinn. En auðvitað
getum við öll lent í því að grípa í vit-
laust haldreipi og fara út af sporinu,
þá getur verið erfitt að finna leiðina
til baka.“
Nína Dögg segir að auðvitað sé líka
fullt af hennar lífi þarna í þessu verki.
Í þessari brotnu manneskju. „Hver
hefur ekki sagt hvíta lygi? Hver hefur
ekki reynt að fegra veruleikann með
smá hvítri lygi? Hver hefur ekki reynt
að deyfa sig af því að honum líður illa?
Hver hefur ekki tekið feilspor undir
áhrifum áfengis? Og það eru stærstu
mistök sem þú getur gert. Þetta er ég
og þetta er hún og þetta ert þú.
Sársaukinn í mínu lífi
Blanche missir ástina sína og fer
út af sporinu. Drekkur í laumi og
reynir ýmislegt. Síðan hættir hún
að drekka í laumi og fer að drekka
fyrir allra augum. Skref fyrir skref.
Ef maður vinnur ekki í sér þá leiðir
alkóhólisminn til geðveiki eða
dauða. Valið er þitt. En oft skemm-
ist fólk á leiðinni og þá verður erfitt
að velja. Maður hefur séð svona og
það er alveg í minni fjölskyldu. Ég
hef þurft að horfa á náinn einstak-
ling fara ótrúlega illa með líf sitt og
það er hrikalegur sársauki sem fylgir
því – ekki aðeins fyrir viðkomandi
manneskju heldur alla í kringum
hana. Alla ástvini. Allir búnir að
reyna að gera allt en fíknin ræður.
Það eru svo margir í þessari baráttu.
Það eru svo margir að takast á við
þetta og ég held að við komumst
aldrei að hinu eina sanna um fíkn-
ina.
Núna þegar ég er að takast á við
þessa konu, þetta hlutverk, þá er
ég óneitanlega að upplifa þennan
sársauka sem hefur orðið á vegi
mínum í lífinu. Af því að ég sé hana
í þeim sem stendur mér nærri. Hún
stoppar ekki. Hún er föst á sporinu
en langar að stoppa. Hún er með
alls konar tæki til að reyna og er að
skjóta upp fullt af blysum á leiðinni
en breiðir um leið yfir allt.“
Heimar sem skarast
Það er dálítið erfitt að átta sig á
því hvort Nína Dögg er að tala um
En auðvitað gEtum við
öll lEnt í því að grípa í
vitlaust haldrEipi og
fara út af sporinu, þá
gEtur vErið Erfitt að
finna lEiðina til baka.
↣
Nína Dögg segir að söknuðurinn eftir Sjonna bróður sé mikill en það sé líka gaman að sjá hversu mikið af honum er í börnunum. Fréttablaðið/ErNir
Blanche eða raunverulega mann-
eskju sem stendur henni nærri en
það breytir kannski ekki öllu. Nína
Dögg leggur líf og sál í það sem hún
gerir í leikhúsinu og því skarast
þessir heimar. Lífið fylgir henni inn
í leikhúsið og leikhúsið fylgir henni
út í lífið.
„Hún er alltaf með mér. Ég fór í
ræktina áðan og hún mætti með
mér þangað. Það var eitthvert lag
sem ég var að hlusta á og þá hugsaði
ég bara: Guð minn góður, þetta er
hún. Svo fórum við til Amsterdam,
vinkonurnar, svona fertugs ferð, og
hún var sko með, maður. Partí!“ segir
Nína Dögg sem hlær að Blanche og
sjálfri sér. „Svo var aðeins verið að fá
sér í þessari ferð og hún lét það sko
ekki fram hjá sér fara. Ég tók Blanche-
dansinn fyrir stelpurnar á hótelher-
berginu og allan pakkann. Þannig að
ég get ekki neitað því að hún tekur
alveg yfir á köflum. En ég er bara svo
vel gift að það bjargar mér.“
Sjonni bróðir
Nína Dögg er gift leikaranum, leik-
stjóranum, handritshöfundinum
og framleiðandanum Gísla Erni
Garðarssyni svo það er mikið listalíf
á heimilinu. „Við eigum saman tvö
börn. Rakel Maríu níu ára og Garðar
Sigur fjögurra ára, en hann heitir
Sigur í höfuðið á bróður mínum,
Sjonna Brink heitnum.“
Tónlistarmaðurinn Sigurjón
Brink varð bráðkvaddur á heimili
sínu aðeins þrjátíu og sex ára gamall
árið 2011. Sigurjón var einstaklega
vinsæll og vinmargur maður en
ásamt Nínu Dögg og Gísla Erni tók
hann þátt í stofnun Vesturports.
„Ég sé nú ótrúlega mikið af honum
Sigurjóni í stráknum mínum. Húm-
orinn, blíðlyndið og hlýjuna. Hann
elskar alla tónlist og maður sér
hvernig tónlistin fer inn í kroppinn
á honum svo hann iðar af ánægju.
Það er líka svo gaman að horfa á
börnin hans Sigurjóns. Aron var í
The Voice og er búinn að syngja á
tónleikum og dóttir hans fimmtán
ára syngur alveg eins og engill líka.
Svo eru það guttarnir tveir. Öll alveg
dásamleg.
En svo er Árni bróðir líka í listum,
hann er tökumaður, þannig að við
erum öll í þessu. Þetta er greinilega
svona sterkur strengur og mikil þörf
í okkur. Sigurjón var líka með alveg
einstaka lund. Ég man að þegar
hann var að sækja um vinnu og
svona, þá sagði hann: „Ég fer bara
inn og svo segi ég bara þið verðið að
fá mig í vinnu. Þið viljið ekki missa
af því.“ Og fólk horfði bara á hann
og sagði já. Efaðist ekki eitt andar-
tak og enginn sá eftir því. Hann var
engum líkur.
En það er dáldið erfiður tími núna
eins og er alltaf um jólin en hann er
alltaf með okkur. Gleðin, hlýjan og
tónlistin. Þetta er erfitt og ég á engin
fleiri orð um það. Stundum er ekkert
meira að segja.“
1 9 . d e s e m b e r 2 0 1 5 L A U G A r d A G U r48 h e L G i n ∙ F r É T T A b L A ð i ð