Morgunblaðið - 05.09.2019, Side 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2019
✝ Kristín Að-alsteinsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 14. desember
1967. Hún lést eft-
ir heilablóðfall 25.
júní 2019 á Kaise
Hospital, Los Ang-
eles.
Foreldrar henn-
ar voru þau Sigur-
björg Ragnars-
dóttir, skrifstofu-
maður, d. 2014, og Aðalsteinn
Hallgrímsson, vélvirki, d.
1992. Systkini hennar eru
Ragnar Svanur, f. 1963,
kvæntur Jónínu Magnús-
dóttur, f. 1963, Eggert Birgir,
f. 1966, og Svanlaug, 1972,
gift Sigurjóni Kristinssyni, f.
1970.
Kristín ólst upp í Reykjavík,
lengst af í Árbænum, en einn-
ig bjó hún um nokkurra ára
skeið með foreldrum sínum á
Gufuskálum, Snæ-
fellsnesi. Hún
gekk í Árbæjar-
skóla og Mennta-
skólann við Sund,
en gerði hlé á því
námi og hélt sem
skiptinemi AFS til
Ohio. Hún fór síð-
an aftur til Banda-
ríkjanna og nam
fatahönnun í Ohio
og Los Angeles.
Kristín eignaðist einkason
sinn, Aðalstein Dan Árnason,
þann 3.12. 1991. Faðir hans er
Árni J. Árnason, f. 15.5. 1966.
Kristín starfaði eftir að
námi lauk í Los Angeles og
þar ól hún upp son sinn. Ævi-
félagi hennar og góðvinur er
John Bergeson, f. 9.12. 1965.
Bálför Kristínar var gerð í
Los Angeles, en útförin fer
fram í Árbæjarkirkju í dag, 5.
september 2019, klukkan 13.
Stína frænka naut þess heið-
urs að vera alnafna föðurömmu
sinnar, Kristínar Aðalsteinsdótt-
ur, þeirrar miklu sómakonu.
Stína litla var eiginlega afmæl-
isgjöf til mín, en hún var fædd
daginn fyrir afmælið mitt 1967.
Við systur, mamma hennar og
ég, vorum mjög samrýndar á
fyrstu barneigna- og búskapar-
árum okkar. Oftar en ekki var
öllum krökkunum smalað saman
á öðru hvoru heimilinu og þau
hálfpartinn ólust upp saman.
Stína var afskaplega þægt og
gott barn, hafði ljúfa lund og var
lengi framan af góð að dunda við
eitthvert smádót. Þetta breyttist
svolítið þegar fram á unglings-
árin kom, Stína var hörkudugleg,
var iðulega í einni eða tveimur
vinnum með skólanum, auk þess
sem hún hafði yndi af útiveru og
naut hún þar skátastarfsins, en
pabbi hennar var öflugur skáti
allt frá barnæsku til dauðadags.
Það voru því nokkur viðbrigði
fyrir okkur fjölskylduna þegar
hún kom heim eftir ársdvöl sem
skiptinemi í Ameríku. Ári fyrr
hafði hún lagt af stað með fléttur,
kringlótt gleraugu og á göngu-
skóm, en kom heim alger
glæsipía með hárið sítt og krull-
að, linsur í stað gleraugnanna,
fötin ekta amerísk og við bara
göptum. Stína varð þó fljótlega
aftur þessi íslenska valkyrja og
brást okkur aldrei. Fyndin og
geðgóð, hvers manns hugljúfi.
Hún kom oft heim, einu sinni til
að vinna fyrir skólagjöldunum og
eignaðist þá einkasoninn Aðal-
stein Dan, en henni héldu engin
bönd og hún flaug aftur. Stína
frænka var þó alltaf sami Íslend-
ingurinn og einlæg og góð fjöl-
skyldumanneskja. Árið 2014 kom
hún heim í nokkra mánuði og
annaðist mömmu sína í veikind-
um hennar og erum við henni öll
einlæglega þakklát fyrir það
enda sýnir það hver mannkosta-
manneskja Stína var. Stína lést
af heilablóðfalli eftir stutta
sjúkrahúsvist í Los Angeles.
Marta Ragnarsdóttir.
Hér hefur verið stanslaust
sumarsólskin. Nú hafa veðra-
brigði orðið. Stína fór með sum-
arsólina. Hún var alltaf sólskins-
barn, fluttist héðan, með soninn
unga, Aðalstein Dan, alla leið til
Ameríku og það á vesturströnd-
ina.
Ég hitti hana fyrir ári er þær
Svana, systir hennar, voru hér í
bænum. Hittumst á Kjarvals-
stöðum og í staðinn fyrir að fá
okkur kaffi og hnallþóru á því
kaffihúsi fórum við í kaffi til mín.
Áttum góða stund og ég man eft-
ir fallegri mynd, sem Stína dró
upp af dvöl sinni hér með John
kærasta sínum í bústað Sigur-
bjargar, móður hennar, það sama
sumar.
Myndin var af einstakri nátt-
úruupplifun þeirra horfandi upp í
heiðskíran næturhimininn liggj-
andi í íslenskum móa alsæl í sum-
ardýrðinni. Vék ég talinu að því,
hvort hún ætti bara ekki að láta
verða af því að flytja hingað heim
í náttúruperluna. Vitandi hvað
hún var vel af guði gerð, klár og
gæti gengið inn í hvaða starf sem
væri. Hún tjáði mér að í reynd
væri hún rótgróin fyrir vestan og
að sjálfsögðu væri Aðalsteinn
Dan þar og margir góðir vinir
sem væru líka hennar fjölskylda.
Annars hafa fundir verið stop-
ulir en henni tókst að eyða síð-
ustu mánuðunum með mömmu
sinni áður en hún kvaddi. Það var
mjög greinilegt að móðir hennar,
Sigurbjörg, var alsæl að hafa
Stínu sína hjá sér, sem stjanaði
við hana og sá um að henni liði
vel í veikindunum. Frábært var
að hún skyldi ná þessum tíma
með mömmu sinni þar til yfir
lauk.
En nú er allt á annan veg og
hún sjálf horfin á sömu eilífðar-
braut. Reyndar var ég að gæla
við þá hugmynd,að allt í einu
myndi Stína vakna eftir áfallið og
rífa af sér slöngur og dót og
spyrja: Hvað er í gangi? En hún
hefði örugglega ekki getað sætt
sig við að vera ekki eins og hún
átti að sér ef hún hefði vaknað.
Fimmtán ára heimsótti hún
mig til Kaupmannahafnar, ásamt
annarri systurdóttur minni,
Hjördísi Brynju. Við hjónaleysin
vorum þá nýflutt í fína íbúð á Ís-
landsbryggju. Það var afar gam-
an að fá þær systradætur mínar í
heimsókn. Trúlega hef ég viljað
sýna þeim að ég væri frjálslynd
móðursystir, fór með þær hingað
og þangað og á hina ýmsustu for-
boðna staði, t.a.m. færeyska bar-
inn. Þær kunnu því vel og ég hélt
eigin orðspori. Þá var hún löng
og slánaleg, með þykk gleraugu,
rétt óútsprungin rós. Það er sér-
kennilegt, hvað maður kynnist
fyrst fjölskyldu sinni almenni-
lega utanlands, þegar allir hafa í
tímaleysinu tíma sem vera utan-
lands gefur manni.
Hart er að horfast í augu við
að bráðmyndarlegt fólk og mann-
vænt sé tekið frá manni, systk-
inum og vinum fyrir aldur fram.
Elsku Aðalsteinn Dan og
John, systkinin Ragnar Svanur,
Eddi og Svana og aðrir nákomn-
ir. Mikið sem ég samhryggist
okkur öllum innilega við þennan
ótímabæra missi.
Ein hreyfing, eitt orð, – og á örskots-
stund
örlaga vorra grunn vér leggjum
á óvæntum, hverfulum farandfund,
við flim og kerskni, hjá hlustandi veggj-
um.
Hvað vitum vér menn? Eitt vermandi
ljóð,
ein veig ber vort líf undir tæmdum
dreggjum.
Hvað vill sá sem ræður?
(Einar Benediktsson)
Ragnheiður Ragnarsdóttir.
Mig langar til að minnast
Stínu mágkonu minnar. Ég sá
hana fyrst fyrir fjörutíu árum
eða sumarið 1979. Síðla sama ár
varð Raggi bróðir hennar kær-
astinn minn. Hún sagði mér
seinna hlæjandi að hún hefði ekki
verið ánægð með þetta kærustu-
par, henni fannst þessi stelpa
stela bróður sínum. En Stína fyr-
irgaf mér og með okkur tókst
vinátta sem entist þótt höf og
lönd skildu okkur að meirihluta
ævi hennar. Við töluðum reglu-
lega saman síðustu árin, sérstak-
lega eftir að Sibba tengda-
mamma kvaddi þessa jarðvist.
Nítjánda maí sl. áttum við gott
samtal sem mér þykir vænt um.
Nokkrum dögum síðar fékk hún
heilablóðfall sem orsakaði andlát
hennar.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar ég hugsa til æsku-
heimilis þeirra systkina Ragga,
Edda, Stínu og Svönu í Hraun-
bænum þar sem tengdaforeldrar
mínir Sibba og Alli réðu ríkjum.
Það vakti aðdáun mína þegar ég
kynntist Stínu hve dugleg hún
var. Það var alveg sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, hún leysti
það fljótt og vel. Stína var líka
lestrarhestur. Einhvern tíma
vantaði hana eitthvað að lesa og
ég spurð hvort hún hefði farið í
bókabílinn. Svarið var einfalt,
hún hafði lesið allt sem var í bíln-
um.
Hún fór ung að vinna eins og
tíðkaðist, fyrst sem barnapía og
svo fór hún í sveit. Hún var fé-
lagslynd og naut sín í skátastarfi
í skátafélaginu Árbúum sem fað-
ir hennar átti þátt í að stofna. Ég
man eftir Stínu vinna á saum-
stofu, aka dráttarvél og koma
heim frá Ohio í Bandaríkjunum
þar sem hún hafði dvalið sem
skiptinemi á vegum AFS. Ég
fékk tækifæri til að umgangast
hana á heimili fjölskyldunnar í
rúman áratug. Það var alltaf líf
og fjör í kringum Stínu.
Það kom mér ekki á óvart þeg-
ar hún ákvað að fara til Los Ang-
eles 1992 með einkasoninn Að-
alstein ársgamlan. Mér fannst
erfitt að sjá á eftir þeim en dáðist
að hugrekki hennar. Hún vildi
ljúka námi í fatahönnun. Eftir að
hún flutti fækkaði samveru-
stundum með fjölskyldunni. Hún
kom nokkuð reglulega heim með
Aðalstein á uppvaxtarárum hans,
en stoppaði oftast stutt. Fyrir
fimm árum kom hún heim til að
hugsa um móður sína sem átti í
erfiðum veikindum. Þá dvaldi
hún í nokkra mánuði. Eftir dag
móður sinnar eignuðust þær
systur, Stína og Svana, sumarbú-
staðinn sem foreldrar þeirra
byggðu, þar vildi hún eiga sama-
stað á Íslandi.
Við Raggi fórum út til Stínu
fyrir tveimur árum. Þar áttum
við saman ógleymanlegt ævin-
týri. Hún sigldi með okkur á
skútunni Blizz til eyjunnar Catal-
ina. Okkur vantaði meðal annars
byr í seglin og því sigldi skútan á
eigin vélarafli, en vélin var ekki
alveg í lagi. Saman komu þau
systkinin Stína og Raggi vélstjóri
okkur heilum til hafnar.
Það er erfitt að horfast í augu
við ótímabært andlát Stínu. Við
sem eftir sitjum spyrjum spurn-
inga sem við fáum ekki svör við.
Við getum yljað okkur við góðar
minningar um yndislega konu.
Ég votta öllum sem sakna Stínu
mína dýpstu samúð og ekki síst
Aðalsteini syni hennar og John
unnusta hennar.
Hvíldu í friði, elsku Stína mín.
Jónína Magnúsdóttir.
Það var undarleg tilviljun að
daginn sem Stína dó úti í Kali-
forníu birti sjónvarpið hér heima
gamlar fréttamyndir frá hátíða-
höldum sumardaginn fyrsta og
hver birtist þar í fararbroddi
skrúðgöngunnar í skátabúningi
með íslenska fánann önnur en
Kristín Aðalsteinsdóttir, lifandi
komin, fimmtán ára með spangir
og fléttur. Upprifjun sjónvarps-
ins var ætlað að sýna hve veður
geta verið válynd á þessum við-
kvæma hátíðisdegi, og það var
ekki orðum aukið að þessu sinni,
kafaldsbylur og varla stætt og
mátti sjá fólk hrekjast undan
vindi, haldandi dauðahaldi í höf-
uðfötin sín og hárgreiðslur fóru
fyrir lítið. En þarna kembdi
Stína einbeitt á móti Kára og
barðist við að koma sinni fána-
stöng á loft. Í miðjum klíðum
hrundi fáni næsta skáta yfir hana
og munaði hársbreidd að Stína
fengi þá stöng í höfuðið, en hún
bara brosti til stöllu sinnar og
kom hennar stöng á réttan kjöl
og hélt svo áfram að baksa með
sína.
Já, henni Stínu var ekki fisjað
saman, hún var fær í flestan sjó
og dugnaðarforkur í hverju sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún
var listamaður í höndunum og
lagði fyrir sig fatahönnun. En svo
gat hún líka lagt frá sér nálina og
tekið til við að stjórna stórtækum
vinnuvélum við snjómokstur á
götum höfuðborgarinnar eða
sigla krappan sjó á skútunni
sinni á Kyrrahafinu.
Hún ólst upp í Hraunbænum,
augasteinn foreldra sinna og
potturinn og pannan í hópi systk-
ina og félaga, klár og skemmti-
leg, fjörmikil og falleg. Þegar
hún var unglingur steig hún ör-
lagaríkt skref með því að gerast
skiptinemi í Bandaríkjunum og
þar átti hún síðar eftir að starfa,
lengst af búsett í Los Angeles.
En af hverju fór hún svona
langt og var svona lengi?
Kannski af því hvað henni lét illa
að lúta boðvaldi, að Bandaríkin
hafi verið það rými sem hún
þurfti til að geta verið algerlega á
eigin forsendum. Bjartur í Sum-
arhúsum þurfti Jökuldalsheiðina,
Stína Kaliforníu.
Það gefur auga leið að slíkri
stúlku lætur ekki mjög vel að
vera í föst sambúð, en samt nógu
lengi til að eignast með barns-
föður sínum einkasoninn Aðal-
stein Dan Árnason sem bjó með
móður sinni þar vestra. Hennar
lífsförunautur um rúmlega
tveggja áratuga skeið var síðan
John, flugmaður að starfi, og áttu
þau heimili hvort á sinni strönd-
inni, hún á vesturströndinni,
hann á austur, en hittust hvenær
sem færi gafst.
Það var okkur fjölskyldunni
mikil huggun að hann skyldi vera
hjá henni þegar hún fékk heila-
blóðfall í svefni í upphafi sumars.
Hann vék ekki frá henni þær
þrjár vikur sem henni var haldið
sofandi á meðan hún barðist fyrir
lífi sínu á sjúkrahúsi í LA og
sendi systkinum Stínu daglega
skýrslu um líðan hennar.
En eins og gefur að skilja fór-
um við ættingjar hennar og vinir
heima á Fróni oft mjög á mis við
hennar eftirsótta félagsskap og
eiginlega var það ekki fyrr en nú
undir lokin sem hún kom heim,
til að vera móður sinni hjálpar-
hella í veikindum hennar og
dauðastríði. Það var áfram hin
brosmilda, fjallbratta og hjálp-
sama Stína sem við nutum sam-
vista við og það er sú Stína sem
lifir áfram í huga okkar ástvina
hennar.
Það er óbærileg tilhugsun að
vera búin að missa hana Stínu,
en mestur er þó missirinn fyrir
Aðalstein Dan, John og systkinin
Ragga, Edda og Svönu og fjöl-
skyldur þeirra.
Við verðum erlendis á útfar-
ardeginum, en sendum þeim öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrafnhildur Ragnarsdóttir
og Pétur Gunnarsson.
Í dag kveðjum við elsku Stínu
æskuvinkonu sem fallin er frá í
blóma lífsins.
Stína kom inn í líf okkar þegar
hún og fjölskylda hennar fluttu í
Árbæinn þegar hún var 8 ára
gömul.
Stuttu eftir það stofnaði faðir
hennar, Aðalsteinn Hallgríms-
son, skátafélagið Árbúa ásamt
fleirum. Við vinkonurnar geng-
um í Árbúa og stofnuðum skáta-
flokkinn Brussur, einkenndi það
nafn okkur mjög vel. Skátastarf-
ið var stór hluti af lífi okkar í
æsku og fram á unglingsárin.
Voru það góðir tímar þar sem við
þroskuðumst, lærðum á lífið í
gegnum skátastarfið og eignuð-
umst góða vini fyrir lífstíð.
Það kom fljótt í ljós að Stína
var mikil félagsvera og vinur
vina sinna. Ávallt var mikið líf og
fjör í kringum hana og var margt
brallað. Ófáar útilegurnar í ská-
taskálann Kút á Hellisheiðinni
voru farnar þar sem við Bruss-
urnar nutum frelsisins, með
Stínu fremsta í flokki. Stína var
ráðagóð og yfirleitt með lausnir á
reiðum höndum fyrir hópinn og
lét ekki sitt eftir liggja þegar
þurfti að græja og gera. Hug-
myndir Stínu voru oft á tíðum
mjög skemmtilegar og öðruvísi,
má þar nefna þegar við Bruss-
urnar vorum á skátafundi heima
hjá Stínu þá bauð hún okkur upp
á grænar og bleikar pönnukökur
svo eitthvað sé nefnt.
Stína fór ávallt sínar leiðir og
létdrauma sína rætast. Ung að
árum fór hún utan sem skipti-
nemi til Bandaríkjanna og heill-
aðist af landi og þjóð sem varð til
þess að hún hélt síðar til Los
Angeles í nám í fatahönnun með
Aðalstein kornungan. Að loknu
námi settist Stína að í Los Angel-
es og samverustundum okkar
fækkaði.
Ávallt þegar Stína kom til
landsins þá hittumst við Bruss-
urnar og tókum stöðu á lífi okkar
allra ásamt því að rifja upp gaml-
ar góðar skemmtisögur af uppá-
tækjum æskunnar.
Nú er elsku Stína okkar horfin
á braut, allt of fljótt, eftir sitjum
við og verðum að láta okkur duga
að ylja okkur við góðar minning-
ar um yndislega vinkonu.
Elsku Aðalsteinn, John,
Raggi, Eddi, Svana og aðrir ást-
vinir, ykkar missir er mikill. Við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og megi Guð veita ykkur
styrk og huggun í þessari miklu
sorg. Megi minningin um Stínu
okkar lifa áfram og ylja okkur
um ókomna tíð.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Herbjörg Alda, Daníela,
Hafdís og Hulda.
Kristín
Aðalsteinsdóttir
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýju vegna andláts og
útfarar okkar ástkæra föður, tengdaföður,
afa og langafa,
SÆVARS SIGBJARNARSONAR
frá Rauðholti.
Líneik Anna Sævarsdóttir Magnús Björn Ásgrímsson
Hafliði Sævarsson Guðný Gréta Eyþórsdóttir
Helga Sævarsdóttir Ásgeir Sveinsson
Sigbjörn Sævarsson Þórunn Ósk Benediktsdóttir
Sindri Baldur Sævarsson Diana Carolina Ruiz
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna
fráfalls móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
HELGU BERGÞÓRSDÓTTUR
Laugarnesvegi 89.
Bergþór Guðjónsson Ingibjörg Guðmundsdóttir
Hafsteinn Guðjónsson Anna M. Helgadóttir
Birgir Guðjónsson Sigrún B. Kristjánsdóttir
Guðjón Þór Guðjónsson Kari Brekke
barnabörn og barnabarnabörn
Systir okkar,
HULDA GUÐFINNA PÉTURSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Snælandi 2, Reykjavík,
lést að Hrafnistu í Laugarási fimmtudaginn
22. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Ingibjörg Sigurðardóttir Kolbeins
Þórdís Sigurðardóttir
Systir okkar og frænka,
INGVELDUR HARALDSDÓTTIR
frá Þorvaldsstöðum í Bakkafirði,
verður jarðsett frá Skeggjastaðakirkju
laugardaginn 7. september klukkan 14.
Fyrir hönd systkina og annarra aðstandenda,
Auðunn Haraldsson