Morgunblaðið - 19.09.2019, Side 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. SEPTEMBER 2019
✝ Steinunn MaríaHalldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. október 1977.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
9. september 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Rannveig
Lund sérkennari, f.
1949 í Reykjavík,
og Halldór Gísla-
son vélstjóri, f.
1951 á Grund í Súðavík. Stein-
unn var miðjubarn. Eldri bróðir
hennar er Þórhallur Ingi, pró-
fessor við Háskóla Íslands, f.
1976. Eiginkona hans er Hildur
Ólafsdóttir verkfræðingur, f.
1978, og eiga þau þrjú börn,
Halldór Kára, f. 2005, og tví-
burasysturnar Sólveigu og Ey-
rúnu, f. 2008. Yngri bróðir
Steinunnar er Eyþór, sagnfræð-
ingur, starfandi við Sigmund
Freud-háskólann í Vín, f. 1981.
Sambýliskona hans er Julia
Kunz, sérfræðingur í stafrænni
þróun og gagnaúrvinnslu við
háskólann í Vín, f. 1984. Fóstur-
systir systkinanna er Katrín
yrði fyrir valinu. Þaðan lauk
hún stúdentsprófi árið 1997. Á
námstímanum var hún eitt ár
skiptinemi í Austurríki. Árið
2000 útskrifaðist hún frá Há-
skóla Íslands með BA í þýsku.
Hluta námstímans varði hún við
Háskólann í Leipzig. Steinunn
lagði síðan stund á tölvunar-
fræði í Háskólanum í Reykjavík
og lauk BS-prófi árið 2004. Eft-
ir það vann hún í tölvugeiranum
í Reykjavík, London og Boston
og síðan hjá Landsbankanum.
Árið 2008 greindist Steinunn
með brjóstakrabbamein og olli
það straumhvörfum í lífi henn-
ar. Að lokinni meðferð minnk-
aði hún við sig vinnu og lét
drauma sína rætast. Hún tók
einingar í þýðingarfræði og rit-
list í Háskóla Íslands, fluttist til
Buenos Aires um skeið og ferð-
aðist mikið um Suður-Ameríku.
Eftir heimkomuna starfaði
Steinunn hjá fyrirtækinu Me-
niga. Hún greindist síðan aftur
með krabbamein í nóvember
2017 sem varð henni að aldur-
tila. Steinunn hafði alla tíð mik-
inn áhuga á útivist og hreyf-
ingu. Fullfrísk stundaði hún
fjallgöngur, hlaup og maraþon
og göngur og sund eins lengi og
heilsan leyfði.
Útför Steinunnar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
19. september 2019, klukkan 13.
Anna Lund, pró-
fessor við Háskóla
Íslands, f. 1964 í
Reykjavík.
Árið 2013 kynnt-
ist Steinunn og hóf
búskap með eftir-
lifandi eiginmanni
sínum, Katli Gunn-
arssyni, gagna-
grunnsstjóra í
Landsbanka Ís-
lands, f. 10.8. 1967.
Þau gengu í hjónaband árið
2016. Foreldrar Ketils eru þau
Tove Dahle, f. 1944 í Þránd-
heimi, og Gunnar Ragnarsson,
f. 1942 í Hvoltungu undir Eyja-
fjöllum. Börn Steinunnar og
Ketils eru Katla Ásta, f. 5.12.
2014, og Ari Gunnar, f. 27.4.
2017. Sonur Ketils og stjúpson-
ur Steinunnar er Kári, þjálfari,
f. 1998.
Steinunn ólst upp á Lauga-
teigi 44 og gekk í Laugarnes-
og Laugalækjarskóla. Þá þegar
birtist áhugi Steinunnar á
tungumálum og kom því ekki á
óvart að tungumálabraut í
Menntaskólanum við Hamrahlíð
Alltaf svo hörð af þér og dug-
leg að bjarga þér þar sem mann-
legur máttur dugði.
Alltaf svo vongóð og yfirveguð
í raunum þínum.
Endalaust þolinmóð og elsku-
rík móðir.
Og í sumar, hvað þú naust þess
að brjóta saman fötin af börnun-
um þínum og hagræða á heimili
þínu í stuttum heimsóknum frá
spítalanum.
Gera það sem þú réðir við og
stundum örlítið meira.
… þó þú sért ekki hér
ég finn fyrir þér
í hjarta mér.
(Hjördís Linda Jónsdóttir)
Kveðja frá foreldrum.
Að sjálfsögðu er erfitt og
óskiljanlegt að ná utan um það að
þú sért farin. En tíminn sem við
áttum saman felur í sér minning-
ar og í gegnum þær get ég horft
til baka með þakklæti fyrir að
hafa átt þig, elsku besta systir
mín.
Við vorum ótrúlega lík, í útliti
og hugsunarhætti. „Steypt í
sama mót,“ sagðir þú alltaf með
bros á vör þegar fólk rýndi í okk-
ur. Samt varst þú fjölhæfari en
við bræðurnir. Sennilega hefði
hann aldrei getað lært neitt ann-
að en raunvísindi og ég hugvís-
indi. Þú gast hugsað í báðar áttir.
Eldklár og fljót að fatta allt sem
þú lagðir hugann við. Þannig
varst þú líka miðjan sem tengdi
okkur þrjú saman í hugsun og
aldri. Okkar systkinasamband
var mjög fallegt og við gátum
alltaf talað saman, opið og feimn-
islaust. Eftir að þrautirnar
þyngdust og tíminn styttist varð
það einmitt okkar styrkur hvað
við áttum auðvelt með að tjá til-
finningar okkar saman.
Við færðum snertingu inn í líf
hvert annars þegar þörf var á.
Mér er minnisstætt atvikið þegar
þú sást mig tilsýndar á Lauga-
teignum, önugan táninginn með
allt á hornum sér, og kallaðir
„Eyþór, bróðir minn“ og faðm-
aðir mig að þér. Fyrir nokkrum
vikum sagðir þú mér að ég hefði
gert svipað við þig þegar þú varst
lítil stelpa, afbrýðisöm yfir þeirri
athygli sem ég, litli bróðir, sogaði
frá þér. Þú sagðir mér að það
hefði breytt afstöðu þinni til mín.
Og svona bræddum við hvort
annað aftur og aftur og áttuðum
okkur á hvað eitt lítið faðmlag
getur breytt miklu þegar manni
finnst lífið leika sig grátt.
Vissulega er ósanngjarnt þeg-
ar ung kona í blóma lífsins og ný-
bökuð móðir er hrifin brott. En
lífið er kaflaskipt og svo kemur
lokakaflinn. Sá kafli sem þú áttir
eftir fyrsta áfallið var þinn besti.
Þú nýttir tímann vel og lést
drauma þína rætast. Fluttir til
Argentínu, ferðaðist um Suður-
Ameríku og lærðir spænsku.
Eignaðist mann sem þú elskaðir
út af lífinu og dáðir. Ketill er
„sálufélagi minn“ sagðir þú síðast
þegar við töluðum saman. Og svo
þessi yndislegu börn. Sá draum-
ur rættist líka og móðurhlutverk-
ið fór þér afskaplega vel og þú
naust hvers augnabliks. Missir
Ketils og barnanna er mikill en
við munum halda minningu þinni
á lofti. Núna ert þú falleg stjarna
á himni, eins og Katla þín segir.
Eyþór Halldórsson.
Elsku systir. Eins undarlega
og það hljómar þá hafa þessi tvö
ár síðan þú greindist verið um
margt góður tími. Hádegismatur,
göngutúrar, spjall á spítalanum
og mikill samgangur við þig, Ket-
il og börnin. Við Hildur gátum
loksins launað þér hjálpsemina
frá því þú passaðir okkar börn og
sterk bönd hafa myndast á milli
frændsystkinanna.
Við vorum ólík systkini. Ég
var varfærinn og hlýddi fyrir-
mælum (breyttist seinna). Fyrsta
minningin mín af þér ert þú að
príla upp á eldhúsinnréttinguna,
þvert gegn fyrirmælum. Endaðir
uppi á ísskáp með glampa í aug-
um. Þessi glampi kom þér stund-
um í vandræði. Hann einkenndi
þinn persónuleika því þú varst
ákveðin og hörð af þér, hnyttin
og stundum kaldhæðin. Glamp-
inn hvarf aldrei. Fimm dögum
fyrir andlátið komum við Hildur
á líknardeildina. Þú varst í þínum
eigin fötum, vildir ekki líta út fyr-
ir að vera sjúklingur. Þú hafðir
mikið að gera við að taka á móti
gestum og skrifa minningar fyrir
börnin þín. Talið barst að sjón-
varpinu: „Ég hef nóg annað að
gera en að horfa. Er samt að spá
hvort það sé þess virði að fórna
broti af þessum síðustu stundum
til að horfa á Chernobyl. Hvað
finnst ykkur?“
Við vorum alltaf mjög náin.
Það gerist ekki af sjálfu sér. Það
hef ég reynt að ræða við mín
börn undanfarið. Tíu ára gömul
fórum við að bera út blöð og selja.
Man eftir okkur leiðast af stað í
rökkrinu, pínu smeyk að rukka
áskrifendur. „Getið þið komið
aftur á morgun.“ Það var á náms-
árunum sem við skildum fyrst al-
mennilega þessi endurteknu
heimboð. Kosturinn við blað-
burðinn var að við þurftum aldrei
á vasapeningum að halda. Lögð-
um meira að segja til heimilisins.
Afraksturinn (með hvatningu frá
pabba) fór m.a. í að kaupa soda-
stream-tæki. Fyrsta daginn
drukkum við svo mikið bragðefni
að við lögðumst í rúmið. Jólin eft-
ir gáfum við mömmu og pabba
stóran djúpsteikingarpott svo
þau gætu steikt meira magn af
kleinum. Haldið framboðinu
stöðugu. Áhersla á orkuríkan
mat helgaðist af því að við uxum
skelfilega hratt. Kaupmaðurinn á
horninu sagði að það væri hag-
stæðara að festa kaup á belju en
kaupa alla þessa mjólk.
Á unglings- og fullorðinsárum
fengum við ekki síður styrk hvort
frá öðru. Þegar við völdum vit-
lausan afleggjara eða gleymdum
að gefa stefnuljós í lífinu þá
hnipptum við hvort í annað. Það
var ekki til sá hlutur sem við gát-
um ekki rætt. Þú varst hlý, ein-
læg og kunnir að hlusta.
Í eitt skiptið þegar þú varst að
passa og ég kom heim hafðir þú
þörf fyrir að tala. Þú varst búin
að kynnast manni. Það sást
greinilega að þú varst hrifin.
Ekki að ástæðulausu. Þið fóruð
rólega af stað. Svo komu börnin.
Þið bjugguð til fallegt heimili.
Virðingin, væntumþykjan og til-
litssemin sem þið sýnduð hvort
öðru fór ekki framhjá neinum.
Þið Ketill upplifðuð meiri ham-
ingju saman á þessum sex árum
en mörgum veitist á heilli ævi.
Við vonuðumst eftir lengri tíma
en ekki hafa áhyggjur. Þú valdir
vel. Við Hildur og börnin verðum
til staðar líka.
Takk fyrir allt og hvíldu í friði.
Þórhallur Ingi Halldórsson.
Mig dreymdi Steinunni í nótt.
Við vorum bara eitthvað að stúss-
ast eins og við gerðum svo oft.
Það var alltaf gaman að stússast
með Steinunni. En þegar ég
vaknaði helltist yfir mig tómleik-
inn.
Hvernig get ég lýst marg-
brotnum og einstökum persónu-
leika sem hefur fylgt mér gegn-
um mismunandi tímabil og ég hef
sífellt kynnst nýjum hliðum á í
ýmsum aðstæðum, stundum erf-
iðum? Persónuleika sem var
heiðarlegur, staðfastur, fullur af
réttlætiskennd og hlýju en að
sama skapi opinn og leitandi.
Vönduðum persónuleika sem
velti ævinlega upp öllum hliðum
mála og tók ekki afstöðu fyrr en
að vel ígrunduðu máli. Það er
varla hægt með örfáum orðum en
svona persónuleiki var Steinunn
mín.
Steinunn var forvitin, ekki til
að hnýsast heldur til að fræðast
um fólk og fyrirbæri. Sem barn
átti hún pennavini úti um allan
heim, hún byrjaði snemma að
ferðast upp á eigin spýtur. Strax
á unga aldri sökkti hún sér á kaf í
bókmenntir og þá voru tungumál
engin fyrirstaða. Hlutirnir lágu
vel fyrir henni og hún var náms-
hestur. Þess vegna var hún frá-
bær félagsskapur og aldrei skorti
umræðuefnin. Steinunn var líka
bráðskemmtileg og snillingur í að
draga fram skoplegar hliðar mál-
anna. Þess vegna var alltaf gam-
an að stússast með henni, hvort
sem við vorum að elda góðan
mat, fara í langar gönguferðir,
baða Ara Gunnar og berjast síð-
an í sameiningu við að klæða litla
stríðnipúkann, viðra Kötlu Ástu
eða skreppa á kaffihús svo fátt
eitt sé nefnt. Allt sem Steinunn
tók sér fyrir hendur gerði hún af
kostgæfni og ber fallegt og ham-
ingjuríkt samband hennar og
Ketils og uppeldi barnanna
þeirra vitni um það. Og það þrátt
fyrir að vágesturinn hræðilegi
tæki sér bólfestu í lífi þeirra.
Við veltum oft fyrir okkur
hvernig skilgreina mætti sam-
band okkar og var niðurstaðan
yfirleitt sú að við værum frænkur
(blóðskilgreining) en framar öðru
systur og vinkonur. Þegar Stein-
unn og bræður hennar komu í
heiminn var ég unglingurinn á
heimilinu og að mínu mati ekki til
fyrirmyndar. Þrátt fyrir það
mynduðust sterk tengsl á milli
okkar og þegar Steinunn komst á
unglingsárin gerði hún mig að
trúnaðarvini og var það mér mik-
ils virði. Sú vinátta hélst alla tíð.
Minningar um að lesa bréfin
hennar þegar ég var erlendis við
nám og fá símtöl, sem bárust á
skrítnum tímum sólarhringsins
þegar ég var á Nýja-Sjálandi,
ylja enn. Þá þurfti hún oft stuðn-
ing við að leysa fram úr lífsins
flækjum. Sá tími kom síðar að ég
þurfti jafn mikið á henni að halda
því hvað sem á bjátaði héldumst
við ævinlega í hendur; alltaf eitt-
hvað að stússast saman.
Elsku Steinunn, takk fyrir að
hafa gefið mér svona mikið í líf-
inu. Takk fyrir að hafa verið
frænka, systir og vinkona. Visk-
an, húmorinn, hláturinn og allt
stússið mun lifa í minningu um
fallega mannveru sem snerti líf
mitt djúpt. Elsku Ketill, Katla
Ásta og Ari Gunnar, hugur minn
er hjá ykkur og verður alla tíð.
Katrín Anna Lund.
Ég hitti Steinunni mágkonu
mína fyrst þegar við Þórhallur
vorum búin að vera saman í
nokkra mánuði. Hún þá nýkomin
frá Austurríki, þar sem hún hafði
dvalist í einhverja mánuði, kom í
kaffi á Þórsgötuna. Ég hreifst
strax af beittum húmornum og
einstakri frásagnargáfunni þar
sem hún sat brosandi og sagði
okkur frá ævintýrum sínum í út-
löndum. Þessir kostir Steinunnar
í bland við rökfestu gerðu það að
verkum að hún hafði sérstakt lag
á að gera Þórhall bróður sinn
kjaftstopp (þeir sem til þekkja
vita að það gerist ekki oft).
Við fluttum til Köben, Stein-
unn stundaði nám og vinnu og
ferðaðist um heiminn. Hún gaf
sér þó alltaf tíma til að heim-
sækja okkur og rækta sambandið
við litlu frændsystkinin. Þeim
stundum fjölgaði svo eftir að við
fluttum heim þegar hún passaði
fyrir okkur nánast vikulega um
tíma. Börnin okkar eiga dýrmæt-
ar minningar um Steinunni
frænku sem lakkaði á þeim negl-
urnar í öllum regnbogans litum,
kenndi þeim muninn á mjálmi
„litlu sætu kisu“ og mjálmi
„vondu kisu“. Þá var sko velst um
af hlátri yfir sniðugu frænku.
Undanfarin ár höfum við svo
verið svo heppin að fá að endur-
gjalda pössunina stöku sinnum
og kynnast Kötlu og Ara Gunnari
sem okkur þykir öllum svo vænt
um. Katla er nú þegar farin að
minna á móður sína og snýr á
„Tóta frænda“ í samningavið-
ræðum þegar henni sýnist svo.
Samband frændsystkinanna er
fallegt og sterkt og kannski börn-
in á Suðurgötu fái einn daginn að
heyra um skrýtnu kisurnar tvær
frá stóru frænkum sínum.
Steinunn og Ketill fundu svo
sannarlega ástina saman og það
var einstakt að fylgjast með því
hve samstiga þau voru í gegnum
jafnt hamingjuríka sem erfiða
tíma.
Elsku Ketill, það hefur verið
aðdáunarvert að fylgjast með
styrk þínum í gegnum allt saman.
Núna tekur næsta verkefni við.
Þér mun farast það vel úr hendi
og það er gott að vita til þess að
Kári stendur þétt þér við hlið. Þú
veist að við verðum alltaf til stað-
ar enda munu börnin okkar ekki
taka annað í mál en að hitta Kötlu
og Ara Gunnar reglulega.
Hildur Ólafsdóttir.
Með sorg í hjarta og tár á
hvarmi kveð ég bróðurdóttur
mína, Steinunni Maríu.
Stundum finnst manni tilveran
ósanngjörn. Ung kona í blóma
lífsins er hrifin burt frá eigin-
manni og ungum börnum.
Það æðruleysi og kjarkur sem
einkenndi Steinunni Maríu í bar-
áttu hennar við erfiðan sjúkdóm
var einstakt. Ketill og fjölskyldan
stóðu eins og klettur við hlið
hennar en eftir harða baráttu
sigraði sjúkdómurinn.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég öllum aðstandendum
Steinunnar Maríu og bið góðan
Guð að styrkja þau í sorginni.
Elsku Ketill, Katla Ásta, Ari
Gunnar og Kári, minningin um
Steinunni Maríu lifir áfram í
hjörtum okkar.
Úr hjarta mínu hverfur treginn
er ég hugsa um hlátur þinn.
Bros þitt veitti birtu á veginn
betri um stund var heimurinn.
(Magnús Eiríksson)
Þín frænka
Sigurbjörg Fr. Gísladóttir
(Sirrý).
Við Steinunn vorum vinkonur
alla ævi. Mikil sorg og söknuður
fylgir kveðjustund en hugurinn
er fullur af dýrmætum minning-
um frá ótalmörgum samveru-
stundum, hittingum og ferðalög-
um. Ég man eftir okkur á
barnsaldri sitjandi undir húsvegg
í blíðviðri að borða ís. Í barbíleik
undir súð og spila kleppara með
Roxette á repeat. Bústaðaferðir
með fjölskyldum okkar. Við tvær
þrammandi um Madrid í hita-
svækju um tvítugt. Kaffihúsa-
ferðir á háskólaárunum. Hádeg-
isverður í Kensington þegar
Steinunn bjó í London. Löng
hlaup á laugardagsmorgnum að
undirbúa okkur fyrir hálfmara-
þon hálffertugar. Brauðbakst-
ursnámskeið í vor. Síðasta sam-
verustundin okkar í sumar.
Það var alla tíð svo bjart yfir
Steinunni, manngæskan, gleðin
og hlýjan streymdi frá henni.
Hún var með góða og afslappaða
nærveru, það var svo gott að
spjalla við hana um lífið og til-
veruna og það var gott að hlæja
með henni.
Takk fyrir allt sem þú varst og
allt sem þú gafst.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Vigdís.
Ástkær vinkona, Steinunn
María, er ekki lengur á meðal
okkar. Það er óskiljanlegt og
sorgin djúp. Það er svo stutt síð-
an vinkona okkar var full af lífs-
orku, krafti og gleði. Það var
dásamlegt að fylgjast með Stein-
unni ná góðum bata eftir barátt-
una við brjóstakrabbamein, ferð-
ast um Suður-Ameríku, læra
spænsku í Buenos Aires, fara aft-
ur að vinna í sínu fagi og finna
ástina hjá fyrrverandi samstarfs-
félaga. Að eignast eigin fjöl-
skyldu var einn af draumum
Steinunnar og hann rættist, hún
varð stjúpmóðir og síðan móðir í
tvígang. Hún og Ketill gerðu af
miklum dugnaði upp gamalt hús í
Hafnarfirði, þar sem þau bjuggu
sér og börnum sínum hlýlegt og
fallegt heimili.
Við stelpurnar í vinkonuhópn-
um kynntumst í Ljósinu árið
2008 og höfum hist reglulega síð-
an til að halda hópinn, styðja
hver aðra og hlæja saman. Stein-
unn lét ekki sitt eftir liggja og var
virk í Amasónahópnum, en það
köllum við litla vinahópinn okkar
sem enn hittist. Hún sagði mjög
skemmtilega frá og sá alltaf bros-
legu hliðarnar þó að um háalvar-
legt málefni væri að ræða. Frá-
bært skopskyn hennar var eitt af
því sem einkenndi hana.
Steinunn var mjög opin og hlý,
en einnig eldklár og skynsöm.
Hún hugsaði í lausnum og var
mjög umhugað um velferð ann-
arra í kringum sig. Að sama
skapi sýndi hún mikinn styrk og
æðruleysi þegar á móti blés. Það
er höggvið stórt skarð í hópinn
okkar við að missa hana og henn-
ar sárt saknað.
Ef vinkonu þú átt
auðæfum hefur þú náð
dýrmætara er fátt
en vinátta í hjarta sáð.
(Úr ljóðinu Vinkona eftir Hjördísi Lindu
Jónsdóttur úr Amasónahópnum, sem
einnig féll frá í blóma lífsins.)
Við sendum fjölskyldu Stein-
unnar Maríu okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Þið hafið misst
mikið. Megi minningin um hana
veita ykkur styrk í sorginni.
Blessuð sé minning hennar.
Áslaug, Ágústa María, Elín
Björt, Katrín Eva, Ólöf,
Sigríður, Sigríður Hanna,
Unnur og Unnur Ösp.
Ég kynntist Steinunni í ofur-
hraðferð í stærðfræði í MH
haustið ’93. Við komum báðar úr
grunnskólum þar sem þótti alls
ekki kúl að vera klár og allir áttu
að ganga í Levi’s-gallabuxum.
Við vorum eins og sloppnar úr
búri að koma inn í þennan hóp
þar sem allir voru klárir í þessum
litríka umburðarlynda skóla þar
sem við máttum klæða okkur
hvernig sem við vildum. Við vor-
um fljótar að finna hvor aðra,
glaðar, bjartsýnar og frjálsar. Í
litríkum kjólum.
Við töluðum um allt. Pólitík,
heiminn, samfélagið og lífið.
Steinunn gat snúið íslenskunni
um fingur sér og gert allt fyndið.
Hún gerði óspart grín að sjálfri
sér, mér og lífinu. Hvernig sumir
voru alltaf að rembast við að lifa
upp í væntingar annarra. Og
hvernig stelpur voru metnar eftir
því hvort þær ættu kærasta eða
ekki.
Við vorum alveg með það á
hreinu að lífið hefði fleiri ævin-
týri að geyma en kærasta. Við
hjóluðum um Reykjavík í kjólun-
um okkar, gengum í pólitískan
umræðuhóp og hjálpuðum til í
kosningabaráttunni í borginni.
Vorið ’94 var okkar vor.
Um haustið fór Steinunn á vit
stóru ævintýranna, sem skipti-
nemi í Austurríki. Það var henni
bæði krefjandi og gefandi. Bréfin
frá henni iða af kímni:
„Ég dýrka Graz. Ég elska
sporvagnana þó að ég sé fullviss
um að ég verði fyrir einhverjum,
sem væri týpískt. Svo borga ég
auðvitað aldrei svo að ást mín
mun ábyggilega dvína þegar ég
verð tekin. En ég ætla ekki að
pæla í því núna.“
Steinunn ’94
Ævintýrin héldu áfram eftir
MH. Steinunn lærði þýsku í há-
skólanum og bjó í Þýskalandi.
Hún skellti sér líka í tölvunar-
fræði í HR, vann í Englandi og
Boston og varð séní í sjálfvirkum
prófunum. Við fengum að vinna
Steinunn María
Halldórsdóttir