Morgunblaðið - 11.10.2019, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2019
✝ Kristinn ÓlafurJónsson skip-
stjóri fæddist í
Stykkishólmi 5.
ágúst 1940. Hann
lést á St. Franc-
iskussjúkrahúsinu í
Stykkishólmi 29.
september 2019.
Foreldrar hans
voru Jón Ólafsson
sjómaður og Ragn-
heiður Hansen,
bæði úr Stykkishólmi. Systkini
hans eru Sigurbjörg Hansa,
Emma og Eggert Ólafur. Krist-
inn Ólafur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Þórhildi Magn-
úsdóttur, f. 30. nóvember 1941,
þann 25. desember 1962. For-
eldrar Þórhildar voru Magnús
Ísleifsson bifreiðarstjóri og
Bergþóra Þorgeirsdóttir. Börn
24. september 1981, búsettur í
Stykkishólmi, sambýliskona
hans er Anna Margrét Páls-
dóttir. Dóttir Hjalta er Hildur
Lena og stjúpsonur, sonur
Önnu, er Brynjólfur Hólmar.
Kristinn Ólafur, eða Kiddó
eins og hann var alltaf kallaður,
ólst upp í Stykkishólmi, við sjó-
inn sem átti svo eftir að vera
hans staður alla tíð en Kiddó
var sjómaður frá unga aldri,
lengst af skipstjóri á Þórsnesi
SH 108. Þegar Kiddó hætti til
sjós hóf hann störf hjá fyrirtæki
sínu Þórsnesi hf. og vann þar til
starfsloka. Síðar eignaðist
Kiddó trilluna Sigrúnu með
Freysteini Hjaltalín, svo trilluna
Sif og síðast bát sem fékk nafnið
Kristborg SH 108. Kiddó og
Þórhildur hafa búið alla sína
hjúskapartíð í Stykkishólmi, á
Þvervegi 8 til ársins 2005 en þá
byggðu þau sér hús að Hjalla-
tanga 22 og hafa búið þar síðan.
Útför Kristins Ólafs fer fram
frá Stykkishólmskirkju í dag,
11. október 2019, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Kristins og Þór-
hildar eru: 1) Krist-
borg, f. 8. október
1962, d. 14. júlí
2004. Kristborg
átti synina Kristin
Ólaf Smárason og
Egil Egilsson en
eftirlifandi
sambýlismaður
hennar er Egill Eg-
ilsson. 2) Magnús
Þór, búsettur í
Stykkishólmi, f. 18. júlí 1965,
sambýliskona hans er Wioleta
Marzec og eiga þau dótturina
Amelíu. Fyrir á Magnús synina
Kristjón og Guðmund Kristin. 3)
Fanný, f. 25. nóvember 1968,
eiginmaður hennar er Patrick
Welter og eiga þau dæturnar
Alexöndru og Emmu. Fanný er
búsett í Lúxemborg. 4) Hjalti, f.
Tengdapabbi minn hann
Kiddó hefur klárað sitt síðasta
verkefni í þessari jarðvist.
Skarðið sem hann skildi eftir
sig er feikistórt. Ég kynntist
honum þegar ég og sonur hans
rákumst saman hér um árið. Ég
komst fljótlega að því að um
mikinn mektarmann í samfélag-
inu væri að ræða. Það kemur
líklega engum á óvart að ég var
strax boðin velkomin í þessa
fjölskyldu. Hlýlegt heimili
sómahjónanna Þórhildar og
Kiddós á Hjallatanganum stóð
mér alltaf opið, heitt á könn-
unni og heil ósköp af bakkelsi
og ekki nokkur leið að fara óét-
inn þaðan út. Það fór ekkert á
milli mála að Kiddó og Þórhild-
ur voru vinamörg hjón, heimili
þeirra var oftar en ekki eins og
á alþjóðaflugvelli. Ekki er ég
hissa á því.
Ungur sonur minn varð sam-
stundis nýtt barnabarn þeirra
hjóna án þess að ég hefði talið
krakkanum trú um að þennan
góðlega mann mætti hann kalla
stjúpafa. Nei, nei. Hann varð
strax afi Kiddó. Kiddó var í
raun skólabókardæmi um góðan
afa. Sköllóttur með gráan kraga
og bumbu, brosmildur, mikið að
stússast í bílskúrnum, átti fulla
skúffu af sleikjóum og hafði un-
un af því að leika við barnabörn
sín. Ekki þótti honum verra að
syni mínum liggur genetískt
hátt rómur og hann þurfti yfir-
leitt ekki að endurtaka sig fyrir
heyrnardaufan afa sinn. Kiddó
var sjóhetja, en sjóhetjur eru
að mínu mati æðri öðrum
mönnum. Það leyndi sér ekki að
ég var að labba inn á heimili
gamals sjómanns þegar þau
buðu mér inn á heimilið, húsið
kemst næst því að vera skip á
þurru landi. Alsett skipalíkn-
eskjum og styttum af mönnum í
sjóstökkum, myndum og mál-
verkum af skipum og risastórt
handstýri af gamla skólanum
uppi á vegg og togaraklukka í
stofunni. Að ógleymdum verð-
launagripum fyrir afrek á sjó.
Það eina sem vantaði var kýr-
auga. Ég sá glögglega að ég
væri á hárréttum stað þar sem
sjómennskuáhugi minn nær út
fyrir endimörk alheimsins og
gátum við Kiddó alltaf rætt um
sjómennsku alveg fram undir
það síðasta. Kiddó var einstak-
lega hjálpsamur og alltaf klár í
að hjálpa til með allt stúss.
Þegar við Hjalti fluttum í
Hólminn var hann okkur mikið
innan handar, jafnvel óumbeð-
inn. Hann sá að það vantaði
þvottasnúrur á staurana úti í
garði hjá okkur og var einn
daginn mættur út í garð að
strengja snæri á milli án þess
að láta vita af sér og hrökk hús-
freyjan nett við þegar hún leit
út um gluggann og sá karlinn
með snúruna á lofti. Ég fékk að
fylgja Kiddó í gegnum hans
veikindi, frá byrjun til enda.
Hann tók þessu verkefni af
miklu æðruleysi. Að vera bæði
hans aðstandandi og umönnun-
araðili var í senn bæði erfitt og
gefandi. Þegar á brattann fór
að sækja eyddum við miklum
tíma saman, þróuðum með okk-
ur fallegt samband og mér
fannst mikil forréttindi að fá að
hjálpa honum á hans erfiðustu
stundum. Við gátum alltaf sest
niður og farið að ræða sjógang-
inn og rifjað upp gömul sjóslys
og annað sjótengt, þá kom allt-
af bros á andlitið. Mér þótti
mjög vænt um þessar stundir
og er ég nokkuð viss um að það
hafi verið gagnkvæmt. Ég vil
þakka Kiddó samfylgdina og
hjálpina og fyrst og fremst
samveruna.
Anna Margrét Pálsdóttir.
Ég naut þeirrar gæfu að
kynnast honum afa Kiddó, enda
sá eini sem sýndi mér gleði og
hlýju þegar ég kom í Hólminn.
Við tengdumst sterkum bönd-
um þegar ég var lítill og þau ár
sem á eftir komu og þau ár sem
ég átti með honum. Við rædd-
um mikið saman í okkar mörgu
göngutúrum með Tinnu okkar
og ég fann að afi elskaði hana
jafn mikið og ég og hún veitti
honum mikla gleði. Man að afi
gaf henni oft harðfisk. Við afi
töluðum um allt milli himins og
jarðar og afi var alltaf hlýr og
blíður við mig og tilbúinn að
sýna mér hluti og kenna mér
sem hann og gerði. Kenndi mér
að veiða á Kristborginni og
flaka. Svo man ég alltaf þegar
kominn var svefntími, þá lásum
við oft saman bækur sem hann
las. Svo gleymi ég aldrei út-
varpinu sem var alltaf í gangi á
morgnana þegar ég vaknaði. Ég
mun sakna göngutúranna og
alls sem við gerðum saman og
að heyra rödd afa segja: „Jæja,
nú skulum við drífa okkur í
göngutúr.“ Ég mun líka minn-
ast hans hlýju og sterku nær-
veru. Hann varð stoltur að
heyra að ég væri byrjaður í vél-
fræði og ég ætla mér að klára
það nám og ná mér í D-réttindi.
Þegar ég útskrifast mun ég
hugsa um hversu stoltur hann
hefði orðið af mér. Og það er
sárt að hafa ekki fengið að
kveðja þig og það veldur mér
mikilli sorg að hafa ekki fengið
að fylgja þér til grafar. Hvíldu í
friði, elsku afi. Fyrir hönd móð-
ur minnar vil ég láta þessi orð
fylgja með: Móðir mín mun
aldrei gleyma því þegar hún
hitti þig fyrst standandi í dyr-
unum og þú bauðst hana vel-
komna með fallegu brosi og
óskaðir henni til hamingju með
giftinguna og þið hlóguð mikið
bæði. Með miklu þakklæti frá
móður minni fyrir að þú fórst
alltaf með blómvönd á leiðið til
pabba hennar í Víkinni þegar
þú ferðaðist á húsbílnum. Þú
hafðir mikið dálæti á Vestfjörð-
um. Móðir mín minnist þín með
hlýju og þíns góða hjartalags
sem allir nutu sem fengu að
kynnast þér. Lifi þín minning.
En nótt, þú sem svæfir sorgir og
fögnuð dagsins
og sumarsins dýrðar í fölnuðu laufi
geymir!
Ég veit, að augu þín lykja um ljósið
sem myrkrið.
Því leita ég horfinna geisla í skugg-
um þínum.
Tak þú mitt angur og vinn úr því
söng, er sefi
söknuð alls þess, er var og kemur ei
framar.
(Tómas Guðmundsson)
Guðmundur K. Húnfjörð
Magnússon.
Kæri vinur.
Minningarnar hrannast upp.
Tveir litlir strákar að leik við
drullupoll, þar flutu fyrstu
draumafleyin okkar. Síðan var
útgerðin færð á Pallatjörn og
þar var siglt með „aflann“ um
öll heimsins höf.
Síðar þegar við stofnuðum
Þórsnes hf. fluttum við okkur
yfir höfðann. Þá höfðum við
keypt Þórsnes SH108 ásamt
öðrum góðum félögum. Sá bát-
ur varð okkur happafley.
Ég minnist þess þegar fyrsta
áhöfn Þórsness kom frá skrán-
ingu á Sýsluskrifstofunni, þá
mættum við öldruðum sjómanni
sem sagði við okkur: „Þetta er
sú yngsta áhöfn sem ég hef
séð.“ Kiddó skipstjórinn 23 ára
og hinir á aldrinum 17-35 ára.
Allt blessaðist þetta og útgerðin
óx og dafnaði ár frá ári og varði
í 40 ár.
Við höfum átt samleið í yfir
75 ár.
Við lékum okkur saman sem
litlir drengir og fljótlega bætt-
ist hún Þórhildur þín í hópinn.
Við skemmtum okkur saman
sem unglingar.
Við unnum saman og við
stofnuðum fjölskyldur.
Og allar þær ferðir sem við
höfum farið saman. Fastur liður
var að fara í útilegur einu sinni
til tvisvar á sumri. „Menning-
arferðir“ til Reykjavíkur og svo
allar utanlandsferðirnar.
Við höfum átt gott samstarf,
ekki alltaf verið sammála, en
umfram allt verið vinir og siglt
margan sjóinn saman.
Nú siglir þú á vit hins
ókunna og við óskum þér góðr-
ar ferðar með þökk fyrir allt.
Þórhildi þinni og börnum
vottum við samúð okkar.
Baldur, Guðrún Marta,
dætur og fjölskyldur.
Það er mánudagskvöld, ég
horfi út um vesturgluggann á
stofunni á ógnardimm ský yfir
Víðivörðuásnum en sólin stafar
skærri birtu á örmjóa rönd
næst jörðu. Á hvað skyldi þetta
nú vita? Síðar um kvöldið frétt-
um við lát vinar okkar, Kristins
Ólafs Jónssonar, skipstjóra í
Stykkishólmi, en fyrir okkur
var hann alltaf Kiddó á Þórs-
nesinu.
Mín fyrstu kynni af Kiddó
gleymast mér aldrei. Það var
vorið 1964, ég fór vestur í Hólm
að sækja Mörtu konu mína og
tveggja mánaða dóttur okkar.
Þannig stóð á spori að það var
dansleikur um kvöldið á Breiða-
bliki og þangað var ferðinni
heitið hjá Kiddó og Þórhildi,
æskuvinkonu Mörtu, og við
Marta skruppum með. Ég var
hálfsmeykur, hafði heyrt um
róstur milli Hólmara og Ólsara
og hvað yrði þá um sveitastrák
norðan úr Skagafirði? Sá ótti
reyndist ástæðulaus því mér
var vel tekið og Kiddó stríddi
Mörtu og sagði „ég hélt að þú
hefðir náð í gamlan bónda
þarna fyrir norðan en svo er
þetta bara ungur strákur sem
mætir í Hólminn“. Þar með var
ísinn brotinn. Alla tíð síðan hef-
ur verið mikill samgangur á
milli heimilanna og ófáar nætur
höfum við gist á heimili þeirra
og alltaf var það eins og að
koma heim að koma til þeirra.
Ávallt einstaklega gott og
skemmtilegt að spjalla við þau
hjónin. Í einni ferðinni okkar
vestur fórum við með þeim í
siglingu út í Brokey að heim-
sækja Steina vélstjóra og var
það skemmtileg reynsla að sjá
búskapinn hjá þeim Brokey-
ingum.
Þau hjónin voru ákaflega
samstillt og sást það best þegar
þau urðu fyrir þeirri djúpu sorg
að missa Kristborgu dóttur
sína. Fátt held ég að reyni
meira á en að fylgja börnum
sínum hinsta spölinn en þau
stóðust þá erfiðu raun.
Elsku Þórhildur, Magnús,
Fanný, Hjalti og fjölskyldur.
Missir ykkar er mikill en minn-
ingin er dýrmæt og góð um
þennan trausta dreng.
Ég sé hann fyrir mér sterkan standa
og stefna í örugga höfn.
Kunni að bregðast við hverjum
vanda
þó hvessti á sjávar Dröfn.
Farsæll drengur í flestum störfum
feðranna stefnir til.
Enn þá hugar að annarra þörfum
á öllu hann kunni skil.
Við kveðjum þig vinur, klökk í huga,
það kanna að skyggja um sinn.
Þessar línur látum við duga
ljúfasti vinur minn.
(Ben. Ben.)
Dýpstu samúðarkveðjur fær-
um við ykkur og fjölskyldum
ykkar.
Kveðja frá
Benedikt og Mörtu.
Auðlindir hafsins yrðu ekki
nýttar ef ekki væru til staðar í
sjávarbyggðunum dugmiklir
einstaklingar sem kunna að
stunda sjóinn. Hinar miklu
þjóðartekjur sem falla til vegna
veiða, vinnslu og útflutnings
sjávarafurða verða til vegna
þess að samhentir einstakling-
ar, fjölskyldur og fyrirtæki
leggja til eignir sínar og fjár-
festa í veiðarfærum og fiski-
skipum sem nýtt eru til þess að
sækja á fiskimiðin undir stjórn
öflugra skipstjóra og sókndjarf-
ra sjómanna.
Einn þeirra sem í áratugi
stóðu við stjórnvölinn á fiski-
skipi frá Stykkishólmi var skip-
stjórinn og útgerðarmaðurinn
Kristinn Ólafur Jónsson, sem
verður kvaddur í dag frá
Stykkishólmskirkju.
Kristinn Ólafur var fæddur
og uppalinn í Stykkishólmi.
Hann hóf að sækja sjóinn
fimmtán ára gamall sem háseti,
síðar vélstjóri og stýrimaður
áður en hann tók við sem skip-
stjóri og varð einn mesti afla-
kóngur landsins á fiskiskipun-
um sem báru nafnið Þórsnes
SH 109 frá Stykkishólmi. Það
þarf bæði áræði og fyrirhyggju
til þess að verða jafn farsæll
skipstjóri og Kristinn var. Ár
eftir ár var hann meðal afla-
hæstu skipstjóra landsins og
þurfti því að sækja sjóinn af
miklu kappi. Hann lét ekki
staðar numið við að stýra sínu
skipi því hann var í samhentum
hópi sem stofnaði fiskvinnslu-
og útgerðarfyrirtækið Þórsnes
hf. og varð það og er eitt öfl-
ugasta sjávarútvegsfyrirtæki
við Breiðafjörð þrátt fyrir mikl-
ar sveiflur í sjávarútvegi.
Það hefur verið gæfa Hólm-
ara að geta nýtt auðlindirnar
sem Breiðafjörðurinn geymir
og samfélagið hefur notið þess.
Sem bæjarstjóri í Stykkishólmi
átti ég gott samstarf við Krist-
in og það var gott að njóta þess
að geta leitað ráða hjá honum
sem þekkti svo vel til manna og
málefna staðarins og hann
þekkti þarfirnar til uppbygg-
ingar í þágu atvinnulífsins.
Hafnamálin voru honum sér-
stakt áhugamál svo sem eðli-
legt verður að teljast og ég átti
mikið samstarf við hann sem
útgerðarmann og skipstjóra
vegna undirbúnings við hafn-
argerð og þróun þeirrar þjón-
ustu sem Stykkishólmshöfn
hefur byggt upp og veitt. Þegar
til mín var leitað árið 2014 að
koma aftur að stjórn bæjarmál-
anna leitaði ég ráða hjá Kristni
sem hvatti mig til þess að verða
við þeirri beiðni. Fyrir stjórn-
málamann er það ómetanlegt
að eiga stuðning vísan frá
manni á borð við skipstjórann
Kristin. Þess naut ég og vil
þakka á þeim tímamótum er við
kveðjum Kristin hinstu kveðju.
Megi minningin um hann lifa.
Ég votta Þórhildi, börnum
hennar og fjölskyldu samúð og
bið þeim blessunar.
Sturla Böðvarsson.
Kristinn Ólafur
Jónsson
✝ Valgarður Sig-urðsson fædd-
ist 14. maí 1943 á
Tjörnum, V-Eyja-
fjallahreppi, Rang-
árvallasýslu. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 30.
september 2019.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Jónsson Haralds-
son, f. 20. apríl
1919, d. 28. jan. 1998, og Una
Huld Guðmundsdóttir, f. 21.
mars 1918, d. 8. nóv. 1995.
Fósturforeldrar hans voru
Guðni Magnússon, bóndi í
Hólmum í A-Landeyjum, og k.h.
Rósa Andrésdóttir.
Systkini Valgarðs voru Har-
aldur Sigurðsson, f. 5. júní
1942, Hermóður Sigurðsson, f.
26. sept. 1945, d. 27. sept. 2008,
Þórhallur Sigurðsson, f. 20. jan.
1947. Hálfsystkini voru Krist-
ján Sigurðsson, f. 29. jan. 1942,
Guðjón Sigurðsson, f. 7. feb.
1954, Sigríður Járngerður
Sigurðardóttir, f.
24. sept. 1955,
Guðbjörg Ágústa
Sigurðardóttir, f.
2. nóv. 1958, Ágúst
Sigurðsson, f. 31.
okt. 1964, og Ómar
Haffjörð Harðar-
son, f. 25. sept.
1939.
Valgarður
kvæntist fyrri
konu sinni, Guð-
rúnu Magnúsdóttur Stephen-
sen, f. 15. nóv. 1950, 15. nóv.
1970. Dóttir þeirra er Hulda
Björk Valgarðsdóttir, f. 15. feb.
1971.
Valgarður kvæntist seinni
konu sinni, Elísabetu Kristjáns-
dóttur, f. 2.7. 1945, 13. maí
1978. Börn þeirra eru Kristján
Valgarðsson, f. 2. sept. 1975,
Pétur Valgarðsson, f. 2. sept.
1975, og Sigurður Valgarðsson,
f. 9. jan. 1978.
Útför Valgarðs fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 11. októ-
ber 2019, klukkan 13.
Á Tjörnum undir Eyjafjöllum
hafði verið búið frá ómunatíð, þar
var tvíbýli og þar bjuggu gildir
bændur, því þetta var góð jörð.
Meðal annars bjuggu afi og
amma Valgarðs á þessum bæ,
sem og foreldrar hans. Tjarnir
eru á vesturbakka Markarfljóts.
Svo var hlaðið fyrir ála úr
Fljótinu sem runnu vestur með
Fljótshlíð í farvegi Þverár og líka
hlaðið fyrir aðra ála sem það
dreifði sér í og runnu í svoköll-
uðum Ála-farvegi verstan við bæ-
inn. Með þessu var vatninu öllu
veitt í einn farveg austan við
Tjarnir og það tók að brjóta niður
landið, farvegur þess sem verið
hafði eins í margar aldir var nú
orðinn of lítill. Þegar loks voru
gerðir varnargarðar þarna niður
frá hafði Markarfljót brotið niður
fallegt land tvo kílómetra til hlið-
ar og var komið í fyrstu tóftina.
Ekki þarf að orðlengja frekar að
ekki var byggilegt á Tjörnum við
allar þessar hamfarir, fólkið flúði
þaðan burtu.
En Valgarður var síðasta
barnið sem fæddist á Tjörnum
1943, bróðir hans tæplega ári
eldri var þá líka á bænum og
hann langaði til að sjá þennan ný-
fædda bróður sinn. Hann var
leiddur inn í stofu í litla bænum á
Tjörnum og sagði er hann sá Val-
garð í fyrsta sinn: „Ei lilla, líbba
líbb, kis kis.“ Sjálfsagt hefur hon-
um fundist eitthvað líkt með hon-
um og lítilli kisu, þessu hefur oft
verið brosað að og talað um. Svo
fór Valgarður til Hafnarfjarðar
með foreldrum sínum og því hef-
ur líka verið brosað að þegar
hann var að kynna sig fyrst þá
sagðist hann heita Valgadur Si-
gudson. Taldara Valli (Kallaður
Valli). Kom svo að Hólmum í
Landeyjum og var alinn þar upp
til margra ára, þar byrjaði skóla-
ganga hans í barnaskólanum í
Gunnarshólma sem var upphaf
menntaferils hans, því hann lærði
lögfræði og starfaði við það til
margra ára eða þangað til hann
veiktist af sjúkdómi þeim sem
dró hann til dauða langt um aldur
fram.
Valgarður var vel gerður á all-
an hátt, mjög vandaður maður í
öllu tali, hreinskiptinn og góður
drengur. Svipur hans allur bar
vott um innræti hans – góða lund
og gott hjartalag. Hann átti þrjá
albræður Harald, Hermóð og
Þórhall. Og auk þess fimm hálf-
systkini. Öll eru þessi systkini vel
af guði gjörð og fólk með mikla
hæfileika til ýmissa hluta. Skrif-
ari þessara orða er gamall maður
sem bjó í fjarlægð við Valgarð
lengst af og þekkti ekki mikið til
hans lífshlaups eða áhugamála
hans og hafði ekki mikið sam-
band við Valgarð en svo náskyld-
ur honum að úr fjarðlægð fylgd-
ist alltaf með honum, hvernig
honum gekk í hinum ýmsu störf-
um lögfræðinnar, til dæmis, og
hvernig hann óx í mannlegum
samskiptum og var mikils met-
inn.
En man frekar eftir honum
litlum ljúfum dreng, sem var vin-
sæll og hátt metinn af öllum,
greinilega hugsandi og vel gerð-
ur á allan hátt, sem seinna kom í
ljós. Ég votta konu hans og börn-
um mína dýpstu samúð.
Grétar Haraldsson.
Valgarður
Sigurðsson