Skessuhorn - 09.10.2019, Blaðsíða 19

MIÐVIKUDAGUR 9. OKtÓBER 2019 19
Meistaraflokkur kvenna í blaki í
Grundarfirði stóð fyrir kótilettu-
kvöldi á veitingastaðnum Kaffi
59 fimmtudaginn 3. október. Frá-
bær mæting var á þetta fyrsta kótil-
ettukvöld vetrarins enda afskaplega
góður matur að flestra mati. Kó-
tilettukvöldin eru haldin til styrkt-
ar meistaraflokknum enda mikið af
ferðalögum framundan í 1. deild-
inni. Liðið á ferðalög framundan
til Siglufjarðar, Húsavíkur, Ísafjarð-
ar, Akureyrar og svo til Reykjavíkur
svo eitthvað sé nefnt. Svona styrkt-
arkvöld eru því nauðsynleg fyrir
rekstur liðsins.
tfk
Lionsklúbbur Grundarfjarðar kom
færandi hendi á dögunum á Leik-
skólann Sólvelli og gaf nýja fjór-
burakerru fyrir yngstu börnin á
leikskólanum. Nú eru stærri ár-
gangar að koma inn í leikskólann
á næstunni og því mikil þörf fyrir
þessa viðbót. Anna Rafnsdóttir tók
við gjöfinni frá Guðmundi Smára
Guðmundssyni, formanni Lions-
klúbbs Grundarfjarðar.
tfk
Rauða kross deildin í Borgarnesi
fær af og til gjafir frá börnum sem
ákveða að styðja við starfsemina.
Skulu þeim færðar þakkir fyrir. gve
Þessir kátu krakkar sem eru ýmist sjö, að verða átta ára, eða orðin átta, færðu
Rauða kross deildinni kr. 2.981 í sumar. Þau seldu djús og kex til nágranna
sinna og ákváðu að gefa Rauða krossinum ágóðann. Á myndinni eru frá
vinstri: Anna Björk Þórisdóttir, Þorkell Halldórsson, Heiðrún Inga Jóngeirs-
dóttir, Ásta Valentína Rós Elínardóttir, Lisa Camilla Carneiro Valencio og
Halldór Gunnarsson. Rauði krossinn þakkar þeim kærlega fyrir.
Seldu varning til
styrktar RKÍ
Í sumar komu tvær stöllur og færðu Rauða kross deildinni 9.592 kr. Þær höfðu
ákveðið að selja ýmislegt dót sem þær langaði ekki að eiga lengur og héldu á
dögunum tómbólu í Hyrnutorgi í Borgarnesi. Bestu þakkir fyrir, Dóra Karólína
Brynjúlfsdóttir og Ólöf Ösp Hjaltadóttir.
Lions gefur leikskólanum
nýja fjórburakerru
Þær Jófríður Friðgeirs-
dóttir, Anna María
Reynisdóttir og Kristín
Halla Haraldsdóttir
leikmenn liðsins stóðu í
ströngu á fimmtudags-
kvöldið.
Kótilettukvöld blakkvenna
sátu svo á svölunum hjá okkur,“ bæt-
ir hann við. „Bróðir minn hélt því
fram að ungarnir væru ekki fleygir
og henti þeim fram af svölunum, til
að kenna þeim að fljúga. Þeir náðu
sér síðan á strik og þeir fylgdu okk-
ur hvert sem við fórum, sátu bara á
öxlunum á okkur,“ segir Garðar. „Ég
bjó til kassa á skellinöðruna mína og
þar settust þeir og fóru með mér út á
Hellissand og Rif og um allt. Þegar
þeir voru orðnir leiðir þá flugu þeir
bara upp og ég stoppaði, beið að-
eins eftir þeim og þeir komu aftur og
settust á hjólið þegar ég ók af stað að
nýju,“ segir hann. „Þeir voru hrekkj-
óttir og vissu hverjir voru hræddir við
þá, komu svífandi að fólki og krunk-
uði og voru með læti,“ segir Garðar
og hlær við endurminninguna. „Ann-
ar hrafninn var ekki ýkja lengi með
okkur. Hann fór í hænsnakofa og var
skotinn. Eftir það varð hinn svolítið
skeptískur á mannfólkið. Hann fylgdi
mér hvert sem ég fór en hætti að setj-
ast á öxlina á mér og svoleiðis.“
Erfið kveðjustund
En hrafninn gat Garðar ekki haft að
eilífu. Þegar hausta tók hvarf fugl-
inn á braut og sneri ekki aftur. „Ég
hafði hann alltaf með mér, hvert sem
ég fór og gat alltaf krunkað á hann
ef ég týndi honum. En í eitt skiptið
neitaði hann að svara mér, sama hvað
ég krunkaði og kallaði á hann. Pabbi
sagði að ég yrði að leyfa honum að
fara og vera með hinum ungfuglun-
um,“ segir hann. „Svo kom hann og
kvaddi mig. Hann flaug yfir mér, hátt
uppi og hækkaði flugið. Síðan sneri
hann sér við og steypti sér ofan á
mig. Ég hugsaði með mér að ég stæði
bara kjurr, ef hann goggaði í hausinn
á mér þá færum við bara saman félag-
arnir. En þegar hann var kominn al-
veg að mér þá réttir hann sig við og
þýtur rétt yfir hausinn á mér. Ég sá
hann aldrei meir eftir það,“ segir
Garðar, sem segist hafa séð mjög eft-
ir hrafninum. „Mér fannst þetta vera
eins og að missa minn besta vin. Við
höfðum verið saman öllum stundum
frá því pabbi kom með hann heim.
Ég grét og grét þegar hann fór, þetta
tók mig mjög sárt,“ segir hann.
Hosa og hrafnarnir
„En í æsku minni áttum við fleiri
dýr og ég man sérstaklega eftir einni
læðu sem hét Hosa og varð sirka
15 ára gömul. Hún er eini köttur-
inn sem hefur verið fluttur til dýra-
læknis í Stykkishólmi með sjúkra-
bíl. Pabbi var með sjúkraflutningana
og var á ferð í Hólminn á sjúkrabíln-
um eitt skiptið. Þá kippti hann Hosu
með til dýralæknis, því það þurfti að
taka úr henni legið,“ segir Garðar og
brosir. „Hosa átti alveg fullt af kett-
lingum, hún var alltaf með kettlinga.
Yngri systir mín hélt dagbók yfir alla
kettlingana hennar, gaf þeim öllum
nafn og skráði kyn og lit hvers ein-
asta,“ bætir hann við. Hann segir að
merkilegt nokk þá hafi Hosu sam-
ið vel við hrafnana á þeim tíma sem
þeir voru á heimilinu. Hún var allt-
af góð við þá og einu sinni launuðu
hrafnarnir henni góðvildina svo um
munaði. „Hosa átti alltaf litla kett-
linga og einu sinni man ég eftir því
að hún lenti í slagsmálum við læðu úr
nágrenninu. Þá átti hún þrjá kettlinga
og þessi læða var að ráðast á hana fyr-
ir utan húsið hjá okkur. Hrafnarn-
ir voru á staðnum og Hosa tók kett-
lingana sína, tróð þeim undir væng-
ina á öðrum þeirra og hann lokaði þá
inni og hélt þeim að sér. Læðan er að
hafa Hosu, en þá kom hinn hrafninn
að og í sameiningu ná Hosa og hann
að reka læðuna í burtu, þetta var al-
veg ótrúlegt,“ segir Garðar að end-
ingu.
Þar með lýkur samtali blaðamanns
og Garðars um nokkrar ljúfar æsku-
minningar frá uppvextinum í Ólafs-
vík. Fullorðinsárin tóku síðan við,
fjölskyldulífið og lífsbaráttan. Frá
þeim hluta af ævi Garðars verður ef
til vill sagt seinna. tíminn verður að
fá að leiða það í ljós.
kgk
Garðar ásamt Sigurgeir föður sínum í vélsmiðjunni Sindra. Garðar er þarna rétt
rúmlega tvítugur að aldri. Ljósm. Þórður Þórðarson yngri.
Bræðrasynirnir Garðar og Viðar Gunnarsson ungir að árum í Ólafsvík.
Ljósm. úr einkasafni.