Hugur og hönd - 01.06.1987, Síða 21

um árangri. Þar vantar mikið á að
hennar sögn. „Litir eru það sem ljósið
gerir þá að,“ segir hún. „íslenska ullin
er blandað tog og þel og er því of loð-
in, gleypir í sig birtu og liturinn deyr í
henni.“
Myndmál hennar
I ofin teppi sín, sem mörg hver eru
á annan fermetra að stærð, notar Ása
ýmist hör eða ull í uppistöðuna.
Myndefni hennar eru skýr form sem
mynda eins konar forgrunn mynd-
verkanna. í þeim nýjustu er það snák-
urinn sem hringar sig um myndflötinn
eða húsform/tjald í miðjum fletinum.
í nokkrum fyrri verkanna eru það til
dæmis víkmgur með spjót, spjótform,
laufform, köttur með ævintýralega
langa rófu, kindur á beit og sveitabær-
inn íslenski eða hluti af honum. Sem
bakgrunn fyrir þetta byggir Ása svo
3.
eins konar hleðslumunstur, oft i mjög
ljósum, fínlegum litum en upp á síð-
kastið hefur hún tekið mjög dökka,
blæbrigðaríka blásvarta liti fram yfir
hina ljósu. Hún leikur sér hér að því
að blanda áhrifum hvað varðar efnis-
kennd, notar t.d. í ívaf snarpt norskt
ullarband sem andstæðu við mjúka
enska angórageitarull eða víxlar áhrif-
um af ull og hör. Árangurinn verður
afar skemmtilegur, myndirnar blæ-
brigðarikar og hver flötur þeirra skilar
sínum áhrifum.
Ása segir mjög erfitt að vefa stór
myndverk sér til gamans eða í von um
að einhver vilji kaupa, það sé varla
unnt hérlendis, því að opinberir aðilar
kaupi lítið enn. í Svíþjóð var óhætt að
vefa stór verk, þar er alltaf hægt að
selja. Gott sé þvi þegar berst pöntun á
verki, eins og þegar leitað var til Ásu
um gerð verks fyrir Menntaskólann á
Isafirði.
Hún vann þrístæðu sína fyrir skól-
ann með styrk úr Listskreytingasjóði
árið 1984. Verkið erþrjú stórsamstæð
teppi, þar sem dökkur flötur er rofinn
af ljósu hallandi formi í hverju þeirra.
Myndefni hennar í þessu verki var því
talsvert ólíkt öðru sem hún hefur látið
frá sér.
Vinnubrögð og sjónarmið
Undirbúningur eða forvinna að
myndvefnaði Ásu er mjög misjafnt
ferli og oft vinnur hún skissurnar að-
eins svart/hvítar. Hún ákveður þá áð-
ur en vefnaðurinn hefst hver efnis-
áferð verður á hinum ýmsu flötum, en
litavalið er óljósara. „Litirnir komaþá
jafnóðumþ segir hún, „og það er ólíkt
skemmtilegra að vefa þegar ekki er allt
fyrirfram ákveðið. Þá er ég stöðugt að
takast á við eitthvað.“
„Vinna við myndlist er tjáningþ
heldur Ása áfram, „og speglar hvað
myndlistarmaðurinn er að hugsa.
Hver maður hefur sinn bakgrunn og
bregst við á sinn hátt í lífinu. Hinn
innri maður breytist ekki svo glatt,
hann leitar e.t.v. að því sama allt lífið
og festist í því. Hann þarf að fá útrás
og beitir henni í myndlistinni að ein-
hverju leyti!1 Og Ása segir frá því að
þegar hún hélt síðustu einkasýningu
sina í Gallerí Hallgerði á næstliðnu ári
hafi ýmsir spurt um myndmál hennar,
hvers vegna hún notaði snákinn eða
tjald- og húsformið. Hún hafi ekki
haft svar á reiðum höndum og þvi flett
upp í sænskri bók sem er uppsláttarrit
um tákn. Þar hafi hún fræðst um að
tjald eða hús merki öryggi og að í
fornum trúarbrögðum hafi gyðjur
haft snák sér til trausts svo að hún
sækist augljóslega eftir trausti og
skjóli. Spjót sé aftur tákn um árásar-
1. Ása Ólafsdóttir við verk frá 1986, Nótt í
Paradís. Stærð 109x87 cm.
2. Gluggi, 1986, collage, pappír/akrýl.
Stærð 21x15 cm.
3. Speglun. 1983. Stærð 78x61 cm.
4. Behemot /, 1982. Stærð 72 x84 cm.
HUGUROGHÖND
21