Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 7

SAGNIR UM HALL STERKA
nokkum og þóttist sá bera lægri hlut í viðureign-
inni; var hann heiftúðugur mjög og hét að senda
Halli sendingu fyrir næstu jól. Eigi gaf Hallur sig
að því, en hélt leiðar sinnar norður eins og ekkert
hefði í skorizt. -— Nokkru fyrir jól, veturinn eftir,
bar svo við eitt kvöld, að Hallur tók svo megna ó-
gleði, að hann fékk eigi leynt; var hann eirðarlaus
og svo sem á nálum. Um háttatíma fór hann eigi úr
fötum og þegar allt heimafólk var gengið til hvílu,
fór hann fram og út, en harðbannaði áður öllum að
líta út úr bæ fyrr en dagur væri á lofti. Hlýddu allir
fyrirmælunum, en engum varð svefnsamt um nóttina
fyrir kvíða sakir. Rétt fyrir fótaferðartíma kom
Hallur aftur inn í baðstofuna; var hann þá allþjak-
aður og víða blár og marinn. Lagðist hann þegjandi
í rúm sitt og lá þar kyrr nokkra daga. — Þegar
heimamenn komu út um morguninn, sáust ekki önn-
ur verksummerki en þau, að stór sveðja, sem Hallur
átti, lá þar neðan við hlaðbrekkuna, en oddur henn-
ar stóð í gegnum mannsherðablað.
Svo sagði Hallur frá síðar, að það hefði verið
sending frá sökunaut hans vestra, sem sótt hafði að
honum um kvöldið; hefði sendingin verið mögnuð
af mannsherðablaði. Það var þjóðtrú, að eigi væri
unnt að hrinda af sér einbeina draug, nema með því
móti, að hægt væri að hitta beinið með oddjárni. Var
það talið erfitt, og kvaðst Hallur hafa verið hætt
kominn í viðureigninni við drauginn, áður en hon-
um tókst að hitta herðablaðið með sveðjunni.
Vorið eftir fór Hallur enn vestur undir Jökul.
Hitti hann þá aftur mann þann, er sent hafði hon-
um drauginn. Vatt Hallur sér snúðugt að honum,
rak hnefann á nasir honum, svo að blóð féll ofan