Gríma - 15.09.1931, Síða 8

6
SAGNIR UM HALL STERKA
um hann allan, og mælti: »Kominn er gamli Hallur
enn þá«. — En þaö var þjóðtrú, að sá, sem vekti
galdramanni blóð, þyrfti eigi framar að óttast árás-
ir af hans hálfu.
3- Viðureisrn lialis 02 útllezumanna.
Eitt vor var Hallur í skreiðarferð ásamt mörgum
öðrum Eyfirðingum; fóru þeir Vatnahjallaveg og
segir ekki af ferðum þeirra fyrr en þeir voru komn-
ir norður á fjöll á heimleið. Tjölduðu þeir eitt kvöld
og ráku hesta sína á haga, sváfu af um nóttina og
urðu einskis varir. Morguninn eftir var þeim vant
tveggja hesta og horfnar voru einni'g tvennar klyfj-
ar. Þeir félagar þóttust vita, að útilegumenn mundu
valda hvarfi þessu, en flestir voru ófúsir á að leita
hestanna. Hallur einn kvað það lítilmannlegt að leita
eigi kláranna og bjóst þegar til ferðar; löttu félag-
ar hans hann allt hvað þeir gátu, en hann sat fast-
ur við sinn keip og bað þá bíða sín til miðaftans, en
ef hann yrði þá ekki kominn, þá skyldu þeir halda
leiðar sinnar. Steig hann síðan á bak reiðhesti sín-
um og reið á brott. — Leið svo dagur að kvöldi, að
ekki bólaði á Halli. Þótti félögum hans þá örvænt,
að hann mundi aftur koma og fóru að tygjast til
ferðar, en þá kom Hallur allt í einu með báða
klyfjahestana. Var hann þungbrýnn mjög og yrti á
engan mann, en það þóttust allir vita, að hann
mundi í einhverja mannraun komizt hafa. Fóru þeir
félagar þá að herða bönd á böggum sínum og var
Hallur mikilvirkur og eigi mjúkhentur við þann
starfa; gekk svo um hríð að hann sleit hvert band,
sem hann tók á. Félögum hans þótti ráð að tala sem
fæst við hann, en þó er mælt, að einhver þeirra hafi