Gríma - 15.09.1931, Síða 14

L2
DRUKKNUN ELÍNAR í MIKLAGARÐI
1786—1846. Hjá séra Hallgrími ólst upp stúlka sú,
er Elín Sesselja hét. Hún var fjörgapi mikill og kát;
það var ólafur líka, og lögðu þau oft leika saman í
æsku. Glímdu þau oft og tuskuðust, og hrökk hann
ekki við henni framan af, en þar kom þó að lokum,
að hann bar jafnan hærra hlut. Sárnaði Elínu það
og sagði þá einhverju sinni, að hún skyldi finna
hann í fjöru, ef hún dæi á undan honum, og þá
skyldi hún dusta hann duglega. Þegar þau eltust,
lögðu þau gambur þetta niður, og leið svo fram um
hríð.
Að áliðnu sumri árið 1827, þegar ólafur og Elín
voru um tvítugt, ætlaði hún eitt sinn að bregða sér
í kaupstað. Svo stóð á, að hana vantaði einhver föt
til ferðarinnar og ætlaði kvöldinu áður að skreppa
að Völlum, sem er bær nokkru sunnar, hinu megin
við Djúpadalsá, og fá þar fötin að láni. Tók hún
hross í Miklagarðshaga og reið af stað. Menn vita
ekki hvar Elín hefur lagt út í ána, en líklegt þykir,
að það hafi verið skammt suður frá Árgerði, gagn-
vart Völlum. Djúpadalsá var þá í vexti. En hvernig
sem það hefur að borið, þá drukknaði Elín í ánni
þetta kvöld. — Fyrir neðan Velli og Árgerði rennur
áin í gljúfrum og barst lík Elínar þar ofan eftir og
fannst rekið þar á eyrunum fyrir neðan.
Um þessar mundir bjó í Árgerði bóndi sá, er
Stefán hét. Hann átti tvo sonu, sem voru orðlagðir
söngmenn. Þetta sama kvöld, sem Elín drukknaði,
kom Stefán bóndi úr kaupstað, og reið hann sem leið
liggur fram með gljúfrunum. Heyrði hann þá að
sungið var í gilinu mjög fagurlega: Stend eg fyrir
stóli, o. s. frv. Hélt hann að þetta væru synir sínir;
hefðu þeir að gamni sínu farið ofan í gilið um kvöld-