Gríma - 15.09.1931, Síða 15

DRUKKNUN ELÍNAR í MIKLAGARÐI 13
ið og væru að syngja þar; en þegar hann kom heim,
voru þeir þar fyrir og höfðu ekki í gilið komið.
Þótti líklegt, að lík Elínar hefði verið að berast nið-
ur gljúfrin um það leyti, sem Stefán heyrði sönginn.
Veturinn eftir þenna atburð hafði ólafur í Rauð-
húsum fjárgeymslu á hendi fyrir föður sinn. Hirti
hann sauði, sem hafðir voru í húsi syðst og neðst í
túninu. Eitt kvöld, þegar gott var veður, vantaði
nokkra af sauðunum, en ólafur hirti ekki um það,
heldur gekk upp að Völlum einhverra erinda. Stóð
hann þar við stundarkorn og hélt svo heimleiðis. Ás
nokkur er á milli bæjanna, og er hann kom á ásinn,
heyrði hann hljóð mikið og ógurlegt til árinnar;
nam hann staðar og hlustaði, en þegar hann heyrði
ekkert meira, hélt hann af stað aftur. Jafnskjótt
heyrði hann hljóðið öðru sinni og nam þá aftur
staðar, en það fór á sömu leið hvað eftir annað;
þegar hann stóð kyrr, heyrði hann ekkert, en jafn-
skjótt sem hann fór af stað aftur, heyrði hann
hljóðin við og við; virtust þau nálgast hann því
meir sem honum miðaði heimleiðis. Þegar hann kom
í túnjaðarinn í Rauðhúsum, heyrði hann hljóðin
skamrnt fyrir ofan sig á slóð sinni. Gekk hann nú
ofan að sauðahúsinu til þess að sjá, hvort sauðirnir
hefðu ekki skilað sér heim á meðan hann var burtu,
en þegar hann kom þangað, heyrði hann hljóð frá
túnjaðrinum. Hraðaði ólafur sér þá heim, því að
honum fór ekki að verða um sel. Þegar á bæjarhlað-
ið kom, heyrði hann enn hljóð frá sauðahúsinu.
Þóttist hann þá vita, að vera sú, er hljóðunum ylli,
ætti erindi við sig, þar sem hún rekti slóð hans, og
datt um leið í hug Elín og ummæli hennar. Vildi
hann þá víst ekki bíða hennar, opnaði bæinn í skyndi