Gríma - 15.09.1931, Side 25

KERLINGARNAR f SELINU
23
heiti. »Góa er eg kölluð«, svaraði konan, »og muntu
hafa heyrt mín getið«. Fór hún eins að og Þorri,
að hún hugði að matarbirgðum kerlingar og mælti
svo: »Vaxi og þiðni í kollu þinni, kerli mín«. Snar-
aðist hún síðan út skyndilega og skellti hurðinni aft-
ur á eftir sér. Leit kerling þá í kollu sína og sá að
hún var orðin barmafull af góðum mat. Lifði hún
góðu lífi í heilan mánuð á því, sem í kollunni var,
en þá var enn farið að lækka ískyggilega mikið í
henni.
Það var eitt sinn tímanlega dags, að kerling
heyrði dyn af þungu fótataki; var selshurðinni
hrundið svo harkalega upp á gátt, að brakaði í
hverri spýtu. Kom inn á selsgólfið jötunn afarstór
og illúðlegur; voru klæði hans öll stokkfreðin og
aridlit og skegg hélað; héngu klakaströnglar niður
úr hári hans og að öllu var hann hinn ferlegasti.
Varð kerlingu svo felmt við, að hún áræddi ekki að
spyrja hann að nafni. Jötuninn fór að öllu sem hin-
ir fyrri gestir, og er hann hafði litið í kollu kerling-
ar, mælti hann: »Vaxi og þiðni í kollu þinni, kerli
mín«. Að svo mæltu rauk hann á dyr og skellti
hurðinni í lás svo hranalega, að hrikti í öllu selinu.
Kerling gáði þá í kollu sína og sá að í hana var kom-
inn matarforði, sem nægja mundi til margra vikna.
Leið nú og beið og fór loks að lækka í kollunni.
Þá var það einn góðan veðurdag, að kerling heyrði
létt fótatak úti fyrir; var selshurðin lipurlega opn-
uð og inn kom ung mær, svo forkunnarfögur ásýnd-
um, að kerling þóttist aldrei hafa séð neina þvílíka.
Hún var klædd grænum kyrtli og hafði rósasveig á
höfði, en af svip hennar skein svo mikil mildi og
ástúð, að kerlingu hlýnaði allri. Mærin heilsaði