Gríma - 15.09.1931, Síða 32

30
SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
»Nú bar vel í veiði;
vænt er margt á heiði.
Þaðan gang eg greiði.
Góða snót eg leiði,
og reiði«.
I sama vetfangi vindur hann sér á bak með hana
í fangi sér og slær í hestinn. Svanlaug brýzt um
af öllum mætti og hljóðar upp yfir sig, en hann
grípur annari hendi fyrir munn henni, og heldur
henni með hinni, svo að hún getur ekki hrært sig.
Hesturinn hleypur nú allt hvað af tekur yfir fjöll
og firnindi, ár og læki, ísa og hjarn, þar til er þau
koma að lokum í afdal einn fagran og skógi vaxinn.
Nemur hann þar staðar hjá hraunkambi einum. Þá
fer maðurinn af baki með Svanlaugu, en lætur hana
þó enn eigi lausa. Hún biður hann þá vægðar, en
hann segir, að það sé ekki ætlun sín að pína hana;
ef hún sýni engan mótþróa og reyni ekki til að
strjúka, þá muni hann láta hana lausa; ella sé hann
neyddur til að binda hana. Síðan sleppir hann hest-
inum, en leiðir hana inn í afar-stóran helli, sem þar
var í hrauninu. Þar var fyrir karl, grettur og illúð-
legur og kerling ein gömul, og sátu bæði á afarstór-
um gæru-bing. Maðurinn heilsaði þeim og sezt á
binginn hjá þeim með Svanlaugu í fangi sér. Síðan
segir hann þeim af ferðum sínum og kveðst hafa
fundið stúlku þessa á fjöllum uppi; hafi hann þá
eigi skeytt um féð, því að hann hafi viljað láta það
sitja fyrir öllu, að fá sé konuefni, fyrst svona vel
hefði borið í veiði. Biður hann svo karl föður sinn
að leita fjárins, því að hann þurfi að vera heima hjá
stúlku sinni, svo að henni leiddist ekki vistin hjá
þeim fjallabúunum.