Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 33

SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
31
Svanlaug berst nú lítt af og grætur sáran, en mað-
urinn reynir að hugga hana sem bezt hann getur.
Var henni nú borinn matur, nóg af feitu kjöti,
egg og silungur og fleira góðgæti. En eftir það var
henni vísað í lítinn afhelli. Þar var búið rúm með
mosa, sauðargærum og ullarflókum og nokkru vist-
legra en í fremra hellinum. Var þar all-ljóst inni,
því að gat var á hellisrjáfrinu. Þar er henni vísað
til sængur, og síðan hleypt stórri hellu fyrir dyrnar
að framan, svo að hún var ein innibyrgð. Þó þótti
henni það betra en að vera í návist útilegumann-
anna, því að hún hræddist þá mest af öllu.
Hún legst nú út af í rúmið, og grætur forlög sín,
en síðast sigrar svefn og þreyta hana, því að hún
var orðin ákaflega þjökuð af ferðalaginu. Höfðu
henni reynzt óþýð faðmiög útilegumannsins.
Næsta morgun vaknar hún við það, að hann kem-
ur inn til hennar, og biður hana vaka. Gerir hann
sig blíðan og vill láta vel að henni, og spyr hana,
hvort hún vilji eigi ganga sér á hönd með fúsum
vilja. Eigi hún að verða konan sín, og vera þá frjáls
og ráða ein öllu heima fyrir; að öðrum kosti geti
hún eigi komizt lífs af þaðan. Svanlaug svarar því,
að hún vilji fremur skjótan dauða en að búa með
útilegumönnum. Hann talar nú enn betur um fyrir
henni; segir, að þar sé fagurt land og gott, og hann
eigi nóg efni fyrir þau að leggja, svo að hún geti lif-
að í allsnægtum, og haft nóg til skarts og þæginda.
En ef hún þrjóskist og vilji eigi hlýða, verði hún
höfð í ströngu haldi, eða deydd, ef því sé að skifta.
— Svanlaug sér nú sitt óvænna, ef hún láti bera á
nokkurri óánægju, og lofar því að reyna aldrei til
að strjúka, ef hún megi þá vera frjáls ferða sinna.