Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 34

32 SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
En hún segist vilja hafa umhugsunarfrest til næsta
sumars, hvort hún eigi að giftast honum eða þola líf-
lát, og það eina vilji hún upp setja við hann, að
hann láti sig afskiftalausa þann tíma. Lætur úti-
legumaðurinn loks til leiðast að gefa henni þann
frest, og kveðst bíða í þeirri einu von, að hún taki
þá þann kost að giftast sér; en skýrt svar vilji hann
fá á sumardaginn fyrsta. Eftir þetta er henni leyft
að ganga lausri aila daga, en byrgð inni í afhellin-
um á hverri nóttu; samt eru hafðar svo sterkar gæt-
ur á henni, að aldrei sér hún sér neitt færi að
strjúka. Getur hún varla af sér borið fyrir óyndi og
kvíða, en lætur þó á engu bera, og er jafnan glöð og
kát, er aðrir sjá.
Nú víkur sögunni til þeirra félaga, Grana og Hall-
þórs, á grasafjallinu.
Þegar þeir koma að tjaldinu með eldiviðinn, sjá
þeir þar hvergi Svanlaugu. Kemur þeim þá til hug-
ar, að hún muni hafa farið að sækja vatn og hleyp-
ur Hallþór þegar niður í gilið. En honum bregður
heldur en ekki í brún, er hann sér fötuna undir bun-
unni, en Svanlaugu hvergi nærri. Og þegar hann gá-
ir betur að, sér hann hestaspor og stór mannsspor í
moldarflagi við lækinn. Hann hleypur þá heim að
tjaldinu og segir bróður hennar til. Fara þeir svo
báðir, og sjá þá glöggt hestaslóðina að læknum og
spark nokkurt við lækinn.
Þeir ráðgast nú um, hvað gera skuli. Hallþór segir
að útilegumaður muni hafa numið hana burtu, og
vill þegar fara að leita hennar um fjöll og firnindi.
Þegar þeir eru búnir að leita af sér allan grun í
nánd við tjaldið og kalla á hana mörgum sinnum,
rekja þeir hestaslóðina fram allar heiðar og upp á