Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 36

34 SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
skall yfir, er hann kominn alla leið þangað, sem
hann átti að fara. En þar hittir hann nokkrar kind-
ur, og vill fyrir hvern mun koma þeim með sér.
Þegar þær verða mannsins varar, renna þær í kapp
við hann og stefna fram fjöll. Loks kemst hann þó
fyrir þær, en verður svo að elta þær ótal króka, og
missir þær að síðustu út í myrkrið. Þá vill hann
reyna að komast til félaga sinna heim í kofann, og
stefnir nú í þá átt, sem hann hugði hann vera í. Þeg-
ar hann er búinn að ganga óra-lengi, en þekkir sig
hvergi, þykist hann skilja, að hann muni vera villt-
ur í þokunni og hríðinni. Hallþór var röskur maður
og harðger, og þótt óðum dimmdi og færðin væri ill,
hélt hann áfram hvíldarlaust alla nóttina og hinn
næsta dag; létti þá þokunni. Sér hann þá að hann
er kominn langt inn í óbyggðir, því að hann þekkir
hvergi landslag né hin næstu fjöll. Fyrir framan
hann lá djúpur dalur, lítill, en skógi vaxinn, og þó
víða í honum hraun og klettabelti. Hann stefnir
þangað og niður dalinn. Gekk þá ferðin greiðlega,
því að enginn var snjór í dalnum. Á ein lítil rann
eftir dalnum miðjum, og er hann hefur gengið litla
hríð með ánni, sér hann hvar kvenmaður stendur
yfir stórum fjárhóp. Hann furðar á þessu, en verð-
ur þó feginn að sjá til manna. Gengur hann til henn-
ar og heilsar henni, en hún í móti honum og spyr
hvort hann þekki sig ekki. Hann neitar því.
»Hér finnur þú, Hallþór félagi, Svanlaugu Hrólfs-
dóttur frá Leiti«, segir hún, »og muntu ekki hafa
búizt við að sjá hana hér«. Þá rankar Hallþór við
sér eftir villuna og þreytuna og þekkir Svanlaugu.
Verður þar hinn mesti fagnaðarfundur. Sögðu þau
hvort öðru, hvað á dagana hafði drifið, síðan þau