Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 38

36 SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
gæti komizt undan til byggða en á haustdegi í illri
færð og er vetur færi í hönd. »Hér er fylgsni eitt«,
segir hún, »sem eg hef fundið, en þeir feðgar þekkja
eigi, og getur það orðið þér til lífs. Þegar eg lá hér
í fleti mínu, varð eg þess eitt sinn vör, að súg lagði
á mig upp með skinnunum við hellisvegginn. Tók eg
þá upp dyngjuna og fann rifu litla í bergið niður við
gólf. Loks tókst mér að losa nokkra steina við gólf-
ið, og sá eg þá, að þar var undir mjór gangur svo
langt sem eg gat séð. Síðar kannaði eg þetta nánar,
og skreið niður ganginn, og fann þá helli allrúmgóð-
an, og úr honum mjó göng fram í djúpa gjá í hraun-
inu, sem þó má komast upp úr á einum stað. Síðan
tekur skógurinn við, og er hann svo þéttur víða, að
vel má þar leynast. Eg hef borið allmikið af mat-
vælum í helli þennan í sumar, og vil eg að þú sért
þar í vetur, og skal þig ekkert skorta; en með vor-
dögum munum við hyggja á undankomu«.
Hallþóri líkar vel þessi ráðagerð, og biður hana
fyrir sjá, því að þá muni bezt hlýða. Nú fara þau
bæði niður í hellinn, og býr hún þar sæng handa
honum af gæruskinnum og ull. Er þar og í hellinum
allt það, sem hann þarf sér til matar. Til ljósmatar
hefur hann nóga tólg, og svo fær hún honum kolu
og fífukveiki, og loks birkikefli, að rista á rúnir sér
til dægrastyttingar. Eftir það skilur hún við hann,
og býr um hellismunnann sem áður undir hvílu
sinni.
Nú koma þeir feðgar heim með fjölda fjár og
ýmsan varning á mörgum hestum. Höfðu þeir stolið
því og rænt niðri í byggð. Svanlaug gerist þá hin
glaðasta, og gefur það úlfi góðar vonir, svo að nú
trúir hann henni enn betur en áður.