Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 55

GUÐRÚN PRESTSD. OG ALFABISKUPSSONURINN 53
kvöddu þau Sigríður og prestur Guðrúnu og huldu-
manninn og fóru heim.
Nú líður fram að jólum. Á aðfangadag býr prest-
ur sig og spyr Sigríði, hvort hún vilji ekki koma
með sér. Hún játar því og ganga þau bæði út í
kirkju. Prestur gengur inn að altarinu að sækja
sálmabók, en Sigríður fer upp á loft að sækja klæðn-
aðinn, sem Guðrún gaf henni. Hún flettir honum
sundur, og veltur þá steinninn innan úr honum og
ofan í kirkjuna að fótum prests. Prestur tekur upp
steininn og spyr Sigríði, hvort hún vilji gefa sér
hann, og játar hún því. »Þá verður þú að gefa mér
þig líka«, segir hann. Þarf eigi að orðlengja það, að
Sigríður lofast þarna presti. Þau búa sig svo að fara
út túnið að steinunum. Þá sýnist þeim þau sjá þrjú
timburhús, öll uppljómuð. Kemur þá út úr yzta
steininum piltur Guðrúnar, fagnar þeim vel og býð-
ur þeim inn. Hann fylgir þeim inn í stóran sal og er
þar margt fólk fyrir. Þau sjá þar rauðklæddan
mann; hann stendur upp á móti þeim og fagnar
þeim vel. »Eg er faðir manns þess, sem bað Guðrún-
ar dóttur yðar«, mælti hann við prest, »skuluð þér
vita, að þau mun ekkert vanhaga, því að eg er biskup
huldufólks þess, er býr hér í grendinnk. Þegar stað-
ið var upp frá borðum, gaf prestur þau saman dótt-
ur sína og álfabiskupssoninn, og að því loknu gaf
álfabiskupinn saman þau prest og Sigríði. Þegar
hjónavígslunum var lokið, fór fólkið að dansa og
skemmta sér, og gekk svo út jólin. Þegar jólin voru
liðin, bjuggust þau af stað heim til sín, prestshjónin.
Fékk álfabiskupssonurinn presti peningapyngju og
bað hann hafa fyrir það, hvað honum hefði farizt