Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 56

54
SIGRÍÐUR OG HULDUFÓLKIÐ
drengilega við sig. Síðan kvöddu þau, prestshjónin,
og fóru heim.
Oft komu þau prestur og Sigríður i steininn til
Guðrúnar og manns hennar, og lifðu hvortveggju
þessi hjón ánægð og hamingjusom til æfiloka.
Lýkur þar með sögunni.
12
SigríSnr og huldulðlklð.
(Eftir sögn Munnveigar Jónsdóttur í Hvammi á Völlum.
Handrit Þorsteins M. Jónssonar 1902).
Það voru einu sinni hjón, er áttu dóttur, Helgu að
nafni. Sveitarbarn tóku þau, er Sigríður hét. Hún
ólst upp hjá þeim og var kerling móðir Helgu mjög
vond við hana. Sigríður var látin smala bæði ám, kúm
og hestum. Dag einn um vor gerði mikla rigningu.
Kerling skipar þá Sigríði að fara og sækja kýrnar.
Helga spyr, hvort enginn annar geti farið, en kerl-
ing vill ekki heyra það. Helga þurfti yfir á að fara,
til þess að sækja kýrnar, og komst hún yfir hana,
en á heimleiðinni var áin orðin svo mikil, að hún
treysti sér eigi yfir hana. Hún gengur þá upp að
stórum steini, sem var þar uppi í fjallinu og leggst
fyrir. Þegar hún hefur legið þar nokkra stund, kem-
ur til hennar maður og biður hana að koma með
sér inn í steininn. Sigríður var öll orðin holdvot og
þiggur hún boðið. Hann leiðir hana inn í steininn
og í herbergi eitt; þar situr stúlka við sauma. »Hér
kem eg með stúlku, Huldufríður systir, sem eg ætla