Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 67

ÍNGIBJÖRG OG ÁLFARNIR 65
15.
Ingibjörg og álfarnfr.
(Sögn Stefaníu Stefánsdóttur í Vallanesi. Handrit Þorsteins
M. Jónssonar 1902).
Á bæ einum í öræfum bjuggu hjón nokkur; þau
áttu dóttur eina, er Ingibjörg hét. í þá daga var fólk
vant að fara til aftansöngs, og var jafnan einn mað-
ur heima á hverjum bæ. Á þessum bæ hafði í tvö ár,
hvort eftir annað, orðið ærður sá maður, er gætti
bæjar. Þriðju jólin vildi enginn vera heima, nema
Ingibjörg; hún bauðst til þess. Þegar fólkið er farið,
sópar Ingibjörg bæinn, fer síðan upp á skammbita-
loft, sem var í baðstofunni og horfir niður um rifu
á því. Eftir litla stund sér hún að inn í baðstofuna
þyrpist fjöldi af skrautbúnu fólki. Það þefar í allar
áttir og segir: »Hér er enginn maður, hér er góður
þefur«. Síðan setur það fram borð, breiðir dúka á
það, þekur það allskonar réttum og fer að borða.
Þegar fólkið er búið að borða, fer það að dansa og
skemmta sér og heldur því áfram alla nóttina. Þeg-
ar komið er undir dag, kallar Ingibjörg upp og seg-
ir: »Dagur kominn! Dagur kominn!« Þegar fólkið
heyrir þetta, verður því svo bilt við, að það hleypur
út, og skilur allt eftir, sem það hafði meðferðis.
Ingibjörg skundar út á eftir því og sér að það hleyp-
ur fyrir björg, sem voru þar skammt frá bænum.
Þegar fólkið kom heim um morguninn, varð það
fegið að hitta Ingibjörgu heila á hófi og með öllu
ráði. Sagði hún þá, hvað við hafði borið um nóttina
og sýndi til sanninda það, sem álfarnir skildu eftir.
Varð Ingibjörg síðan stórrík af álfagóssinu.
6rlma V
5