Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 70

és
SAGAN AF FORVITNA JÓNl
Þegar þeir eru búnir að borða, fara þau álfkonan
og prestur að spila. Eftir nokkra stund spyr álfkon-
an prest, hvort hann vilji ekki koma inn í danssal-
inn. »Jú«, svarar prestur. Fer álfkonan og kemur
með svo skrautlegan búning handa presti, að slíkan
hafði Jón aldrei fyrr séð. Prestur fer í klæðin og að
því loknu tekur álfkonan í hönd hans og leiðir hann
í sal, þar sem margt fólk var að dansa. Jón fer á
eftir. Fólkið fagnar vel presti, en allir láta sem þeir
sjái ekki Jón. Síðan fara þau að dansa, grænklædda
konan og prestur, en Jón dansar eigi. Það þykist
Jón sjá á öllu, að þau muni vera gift, faðir hans og
grænklædda konan.
Undir morgun tekur grænklædda konan í hönd
presti og býður honum að ganga til hvílu. Leiðir
hún hann inn í herbergi. — Jón fer á eftir —. Þar
sér Jón tvær uppbúnar sængur. Álfkonan og prestur
hátta í aðra sængina. »Hvar á Jón sonur minn að
sofa«, segir prestur, »þvíaðhann þarf einhverstaðar
að vera,úr því aðhannerhér«. Hún kveðst ekkert rúm
hafa handa honum, nema rúmið hennar dóttur sinn-
ar, og verði hann að hátta í það. Jón háttar í hitt
rúmið, sem var þar í herberginu, en þegar hann er
nýháttaður, kemur stúlka inn í herbergið, gengur að
rúminu, sem hann var í og fussar og sveiar. Síðan
fer hún að hátta. Tekur Jón þá til að fussa og sveia.
Fer hún þá út, en álfkonan eldri reiðist og segir við
Jón: »Skal þér, Jón, verða hefnt fyrir það, að þú
fussar og sveiar dóttur minni. Eg legg á þig, að allt
kvenfólk skal hafa bölvun á þér og verða skaltu
hinn mesti ógæfumaður«. Þá biður prestur hana
að þagna og kveður nú vera nóg um mælt. Bregður
Jóni mjög við orð álfkonunnar og iðrast nú þess að