Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 74

72
HEYSKAPUR ÁLFA
er klæðnað snerti. Meðan hann var að horfa á þetta,
þá heyrði hann hóað einhverstaðar skammt frá, og
leit við. Hvarf þá þokan, sem honum fannst fyrir
augum sínum áður, en þegar hann leit aftur út á
tjarnarpollinn, þá sá hann að hann var ósleginn og
ekkert fólk í kringum hann. Hann fór síðan heim og
sagði frá þessu, kvaðst búast við að þetta myndi
boða úrfelli og ráðlagði bónda að fara að taka sam-
an töðuna, sem lá öll flöt á túninu. Himinn var að
mestu heiðríkur og leit ekki út fyrir úrfelli; gáfu
menn þess vegna engan gaum að því, er Markús
sagði; lét bóndi töðuna liggja. Seinna um daginn
varð loftið allt í einu þungbúið og kom rigning, sem
hélzt í tvo daga samfleytt og rennbleytti töðuna, sem
áður var orðin nokkuð þurr.
Seinna um sumarið, á útengjaslætti, dreymdi
Björgu kerlingu eitt sinn að sama konan kæmi til
hennar, sem fyrri sumurin. Bað hún nú kerlingu að
aftra bónda alvarlega frá því að slá álfatjörnina,
því að svo miklar, sem hefndirnar hefðu verið í
fyrri skiftin, svo skyldu þær nú verða enn þá
grimmari í þriðja sinni, ef hann slæi álfatjörnina,
enda væri hún gömul álfaeign og álfar hefðu
einkaréttindi á henni, en Bjarnarstaðabóndinn eng-
in. — Kerling gerði sem álfkonan bað hana; fór nú
Arnór að orðum kerlingar og sló ekki tjörnina eft-
ir þetta. Ekki kvaðst sögumaður minn vita, hvort
álfatjörnin hefði verið slegin síðan, en svo skifti
um, er Arnór hætti að slá tjömina, að hann varð
aldrei fyrir gripatjóni upp frá því.