Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1990, Qupperneq 5

Trausti Sigurlaugsson
KVEÐJA
F. 19. júlí 1934 — D. 30. júní 1990
Það er erfitt að átta sig á því að þeir
skuli ekki vera lengur á meðal okkar
samherjamir og vinirnir Trausti Sig-
urlaugsson, Theodór Jónsson, Sigur-
sveinn Kristinsson og Eiríkur Ein-
arsson, en þeir hafa allir látist á und-
anfömum 16 mánuðum. Saga þeirra
fjórmenninga er svo samofin sögu
Sjálfsbjargar að þar verður ekki greint
á milli.
Trausti Sigurlaugsson var fæddur
og að mestu uppalinn á Isafirði, sonur
hjónanna Karitasar Rósinkarsdóttur
og Sigurlaugs Sigurlaugssonar.
Hann var einn af stofnendum og
fyrsti formaður Sjálfsbj argar á Isafirði
sem er þriðja elsta Sjálfsbjargarfélag-
ið, stofnað 29. september 1958. Það
var mikilvirkur hópur sem þar hóf
brautryðjendastörf og var fyrsta
vinnustofa Sjálfsbjargar stofnuð þar í
formannstíð Trausta.
En dvölin á Isafirði varð ekki löng
eftir þetta, því að síðla árs 1960 var
hann fenginn til þess að veita forstöðu
nýstofnaðri skrifstofu landssambands
Sjálfsbjargar í Reykjavík. Því starfi
gegndi hann til dauðadags, lengst af
sem framkvæmdastjóri.
Það var í mörg horn að líta hjá
framkvæmdastjóra samtaka sem voru
í jafn örum vexti og Sjálfsbjörg. Þar
sem fjárráð voru mjög takmörkuð var
fáliðað á skrifstofunni lengi vel, en
starfsfólkið var samhent.
Eitt viðfangsefni var Trausta öðr-
um hugleiknara, en það var bygging
Sjálfsbjargarhúss í Reykjavík.
Hann átti sæti í byggingarnefnd,
lengst af sem formaður, frá því hún
var sett á laggirnar árið 1966 og þar ti 1
hún lauk störfum í byrjun árs 1983.
Fundimir urðu 165 talsins, yfirleitt
haldnir á kvöldin eins og flestir fundir
í þá daga. Trausti naut sín einkar vel í
þessu starfi enda hafði hann glöggt
smiðsauga.
Trausti varformaðurSjálfsbjargar
félagsfatlaðraíReykjavíkárin 1983—
1989. Þar beitti hann sér meðal annars
fyrir því erfiða verkefni að koma upp
vemduðum vinnustað í Reykjavík á
vegum félagsins. Sá róður sóttist seint
og reyndi það vissulega mikið á
Trausta, sem gjörði sér ljósa grein
fyrir mikilvægi vinnunnar fyrir fatlað
fólk, en sá þáttur hefur frá fyrstu tíð
verið eitt af grundvallarbaráttumálum
samtakanna.
Hér er aðeins stiklað á stóru varð-
andi þau margvíslegu störf sem Trausti
innti af höndum fyrir samtökin. Hann
var sæmdur gullmerki Sjálfsbjargar
árið 1988.
Eitt af síðustu verkum Trausta var
að stjóma 25. þingi Sjálfsbjargar. Hann
var ákaflega góðurfundarstjóri og vel
að sér í fundarsköpum. Viku síðar var
hann allur.
Þeir sem stóðu að stofnun Sjálfs-
bjargar áttu þá sameiginlegu hugsjón
að búafötluðum lífsskilyrði sem væru
sambærileg við kjör annarra þegna
landsins. Það er ómetanlegt að hafa
átt þess kost að taka þátt í slíku frum-
herjastarfi, allir unnu saman sem einn
maður og þá skipti ekki máli tíminn
sem til þess var varið.
Trausti vareinn af frumherjunum.
Hann hafði flest það til að bera sem að
gagni gat komið, áhuga, bjartsýni,
félagslyndi, glaðværð og þor.
Við minnumst og söknum góðs
vinar og samherja, sem kvaddi svo
langt fyrir aldur fram.
Ólöf Ríkarðsdóttir.
Starfsfólk Öryrkjabandalags
Islands tekur heils hugar undir orð
varaformanns síns um hinn gengna
frumherja Sjálfsbjargar. Trausti var í
fulltrúaráði Öryrkjabandalagsins og
var þar sem í öðru hinn áhugasami og
tillögugóði félagi.
Hann var í senn ljúfur og einarður,
glaðvær alvörumaður og gegn
baráttumaður. Aðstandendum eru
færðar einlægar samúðarkveðjur um
leið og hinum látna eru færðar alúð-
arþakkir fyrir ötult starf um áratugi í
öryrkjanna þágu.
Þar var hann fremstur meðal jafn-
ingja,farsæll, trúrogtraustur. Minning
hans mun lifa þeim sem þekktu hann
bezt.
H.S.
Punktar frá síðasta sumri
Einhver bezta réttarbót, sem fólk á
landsbyggðinni hefur fengið varðandi
kostnað sinn af sjúkdómum var án efa
þegar endurgreiðsla ferða á sjúkrahús eða
til sérfræðings í fjarlægum landshluta var
lögleidd.
Átakalaust gekk það ekki og er
undirrituðum minnisstætt hve mikilli
tortryggni um misnotkun þettamætti þegar
hann flutti málið fyrst á þingi og þá alveg
sérstaklega íblessuðu kerfinu okkar. Þessi
tortryggni kom svo greinilega fram eftir
lagasetninguna, þegar tryggingaráð setti
reglur um endurgreiðsluna, sem þrengdu
svo að sem frekast var unnt.
Þar var tekin upp þriggja ferða reglan
svokallaða, að þá fyrst fengju menn greitt,
þegar farin hafði verið þriðja ferðin og það
á tiltölulega skömmu tímabili eða á 12
mánuðum. Fleira var til þrengingar einnig.
Þriggja ferða reglan skapaði óþolandi
mismunun. M.a. voru mörg dæmi þess að
þegar fólk hafði fengið neitun á
endurgreiðslu — ekki einu sinni, heldur
tvisvar—gáfust hreinlega margir upp, þó
þriðja ferðin væri svo farin á tímabilinu
sem gilli. I sannleika sagt voru þessar
reglur ekki í anda laganna og var gagnrýnt
á þingi, en allt sat við það sama.
Velviljaðir læknar sem sáu ranglætið
kölluðu svo fólk einfaldlega í þriðju ferðina
til eftirlits oft án brýnustu nauðsynjar,
sakir þess að annars fékk fólk ekkert
endurgreitt af sínum tveim dýru ferðum.
Dæmi er um sjúkling að austan
(dýrustu ferðirnar), sem fór 8 ferðir á 5 ára
tímabili, en fékk enga endurgreidda sakir
hinna heimskulegu reglna.
Að frumk væði Guðrúnar Agnarsdóttur
ítryggingaráði varendurskoðun reglnanna
samþykkt og hún ásamt fleirum lagði svo
fram tillögu að nýjum reglum, sem nú
hafa verið samþy kktar. Þessu ber að fagna
sérstaklega og þakka Guðrúnu hennar góða
framlag í þessum efnum.
Reglumar verða svo birtar hér í Frétta-
bréfinu.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
5