Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2002, Blaðsíða 23

Æviágrip
I túninu heima. F.v.: Ólafur Gísli, Elínborg Björnsdóttir, Örn
Grundíjörð og Sigurbjörg Björnsdóttir. í baksýn eru bæjarhúsin í
Fremri- Gufudal og klettarnir sem voru leiksvæði Ólafs Gísla í
æsku. Myndin er tekin vorið 1951 eða 1952.
Valgerður Elín Andrésdóttir og Björn Lýðsson,
foreldrar Ólafs Gísla
veikina en við tveir, að minnsta
kosti ekki jafnhastarlega. Útbrot
komu í ljós og þá beindist grun-
urinn að rauðum hundum eða
mislingum. Síðar vitnaðist að við
höfðum fengið skarlatssótt og
mun hún hafa borist að Fremri-
Gufudal með pósti.
Daginn sem við skreiddumst á
fætur var blæjalogn, hiti og
brakandi þerrir. Undir kvöld vildi
það óhapp til að Olafur vöknaði í
fætur og varð það örlagaríkt.
Næsta morgun hafði honum
slegið niður og nokkru síðar
lamaðist hann og missti málið.
Síðar kom í ljós að hann hafði
fengið heilabólgu eða heila-
himnubólgu. Hann lét skrá minn-
ingar sínar frá þessum dögum og
segir þar meðal annars:
„Eg gat mig hvergi hreyft og ég
beið. Að ótrúlega langri stund
liðinni heyrði ég fótatak nálgast
og hjarta mitt kipptist af gleði því
að ég var viss um að einhver
mundi hjálpa mér til að safna
kröftum og setjast upp í rúminu.
Mamma opnaði dyrnar með
erfíðismunum því að í báðum
höndum bar hún matarílát og
með gleðiblandinni undrun bauð
hún góðan daginn því hún bjóst
ekki við mér svo glaðvakandi og
skýreygum. „Þú ert bara orðinn
hress,” sagði hún, „sestu upp og
borðaðu vel þá sjáum við til hvort
þú getur ekki farið á fætur í dag.”
Ég reyndi en gat ekki og hélt
áfram að horfa á hana og bíða
þess að hún hjálpaði mér. Hún
lagði frá sér matinn á borðið við
vegginn og færði það að rúminu.
„Svona sestu nú upp,” þá hefur
hún annað hvort skynjað eða séð
að eitthvað var að og hún beygði
sig yfir mig og sagði: „Olafur,
hvað er að þér?” Ég svaraði engu
því ég gat það ekki og mér varð
skyndilega ljóst að eitthvað
ógurlegt hafði gerst því ég var
mállaus. Ég beitti öllum lífs og
sálarkröftum til að hreyfa munn-
vikin, árangurslaust, þar til tárin
streymdu niður gagnaugun og
inn í eyrun á mér. Hún stóð stutta
stund agndofa, en fletti svo ofan
af mér sænginni og lyfti mér upp
svo að ég gæti sest en ég var eins
og drusla og lyppaðist niður
aftur. Andlit föður míns birtist í
gættinni og allt fór á sömu leið,
ég gat hvorki hreyft mig né talað.
„Við verðum að fá lækni,” sögðu
þau, “fara niður að Brekku og
síma eftir lækni, máské verður að
flytja hann suður.” Ég bærði
varimar og fann að ef ég beitti
öllum lífs og sálarkröftum gæti
ég sagt það sem mér bjó í brjósti,
og mér tókst það. Nei, sagði ég
hátt og skýrt, en annað gat ég
ekki sagt og endurtók það hvað
eftir annað, nei, nei, nei”.
Olafur var þá á ellefta ári. Þessi
atburður hefur verið móður okkar
mikil raun og ekki síst vegna þess
að hún var nýkomin á fætur eftir
barnsburð. Læknirinn sat á
Reykhólum. Hann kom daginn
eftir og hafði þá ferðast með bíl
og á hestum. Þá var aðeins hluti
leiðarinnar á milli Fremri-
Gufudals og Reykhóla bílfær.
Hann skaffaði einhver meðul en
ekki munu þau hafa komið að
miklum notum enda vissu menn
ekki hvað var að Ólafi. Hann
hresstist nokkuð er leið á sumarið
og fékk málið aftur. Það kom
skyndilega morgun einn og taldi
móðir okkar víst að Ólafur hefði
æft sig nokkurn tíma í einmmi
áður en hann reyndi að tala við
fólk. Ólafur lá næsta vetur
rúmfastur heima en var fluttur til
Reykjavíkur næsta sumar og
lagður inn á Landspítalann.
Honum var ekið á kerru að botni
Gufufjarðar og fluttur þaðan á
báti að sjúkraflugvél Björns
Pálssonar sem lent var á firð-
inum. Á Landspítalanum dvaldist
Ólafur í um það bil eitt ár. Gekkst
þar undir ýmsar rannsóknir sem
leiddu í ljós hvers eðlis sjúk-
tímarit öryrkjabandalagsins
23