Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2002, Side 28

Viðtal
„Blindan var feimnismál66
r
Viðtal við Asrúnu Hauksdóttur
Við Ásrún urðum sam-
ferða frá húsi Blindra-
félagsins heim til henn-
ar í Þingholtin í Reykjavík.
Þegar við nálguðumst húsið
heyrðist í litlu varðhundunum
hennar, þeim Úu og Afródítu.
„Ertu nokkuð hrædd við
hunda?“ spyr hún mig. Nei ég
hélt nú ekki. Við vorum báðar
sammála um að hundar væru
yndisleg dýr. Mér finnst alveg
nóg að eiga einn en þar var
Ásrún ekki sam-
mála mér. „Þetta
eru Peking-hund-
ar. Voðalega sterk-
ir og duglegir
hundar. Maður
fær svo mikinn
félagsskap af
þeim”. Ásrún segir
mér að hún fari oft
út að ganga með
hundana sína tvo.
„Oft reyna þær að
fara framhjá hús-
inu með mig, því
að þá fá þær lengri
göngutúr,“ segir
Ásrún og brosir.
Við Ásrún hefðum
getað talað lengi
um hunda en
fengum okkur kaffi og snerum
okkur að öðru.
Ásrún er ötul baráttukona og
hefur árum saman látið til sín
taka í málefnum fatlaðra. Hún
hefur setið í nefndum og
félögum sem vinna að hags-
munum öryrkja og hefur ekki
legið á skoðunum sínum um þau
málefni.
Ásrún lærði hjúkrun en þegar
sjónin fór að daprast ákvað hún
að læra nudd og rekur eigin
nuddstofu í húsi Blindrafélagsins
að Hamrahlíð 17. Henni líkar vel
starfið og segist ánægð með að
vinna sjálfstætt.
Meðfæddur augnsjúkdómur
Ásrún fæddist með ólæknandi
augnsjúkdóm sem kallast RP
sjúkdómur. Sjónin fór að daprast
þegar hún var um tvítugt og er
hún nú alveg blind. „Ég sé aðeins
birtuna úti,“ segir Ásrún og snýr
sér að glugganum. Sjúkdóm-
urinn fer misilla með fólk og
verða fæstir alveg blindir.
Ásrún segir mikilvægt að hafa
jákvætt viðhorf til lífsins.
Vissulega hafi hún átt erfítt með
að sætta sig við blinduna,
aðallega vegna þess hve mikil
frelsissvipting hún var. Móðir
hennar studdi hana mikið og
stappaði í hana stálinu. Það var
Ásrúnu mikill styrkur. Hún er
baráttukona að eðlisfari og hefur
aldrei hvarflað að henni að gefast
upp.
Ásrún á eina dóttur sem er 26
ára og er mjög kært með þeim
mæðgum. „Mömmunni finnst
hún vera afskaplega vel
heppnuð. Við vorum bara tvær
mæðgumar í heimili. Núna býr
hún héma rétt hjá mér“. Mér
leikur forvitni á að
vita hvemig Ásrúnu
hafi gengið að ala
upp dóttur sína þegar
sjúkdómurinn var
farinn að segja vem-
lega til sín. „Það var
komið fram við mig
eins og aðra foreldra
sem áttu börn í bekk
með dóttur minni. Ég
varð ekki vör við
athugasemdir. Ég
fylgdi dóttur minni í
skólann og sótti hana
eins og aðrir foreldr-
ar gerðu“. Það komu
upp spaugileg atvik
og hlær Ásrún mikið
þegar hún segir frá
einu þeirra. „Það var
einn vetur þegar ég sótti hana í
skólann. Það hafði rignt og ég fór
í stígvél en ég átti tvenn stígvél
sem voru jafnhá og svipuð í
laginu en öðruvísi á litinn. Ég fór
í sitthvort stígvélið og þegar ég
kom inn í skólann þá fóru allt í
einu krakkarnir að hlæja. Síðan
sagði eitt bamið að ég væri í sitt
hvoru stígvélinu og allir krakk-
amir skellihlógu. Þetta var svo
Nudd er ævagömul lækningaaðferð og er æ
meira notuð í því skyni á Vesturlöndum
Rg"’1 •'............;.;.;.....- .