Dagblaðið Vísir - DV - 07.02.2020, Síða 26

26 7. febrúar 2020
Tímavélin
Þegar nektardans
blómstraði á Íslandi
H
ún er menntuð sem
barnahjúkrunarkona og er að lesa
sálfræði. Vinnur á heildsölu og
baðar sig fyrir Íslendinga.
Þannig hljómaði inngangur viðtals sem
birtist í tölublaði Vikunnar í ágúst 1978. Þar
var rætt við dönsku nektardansmeyna og
skemmtikraftinn Susan Haslund en Susan
kom reglulega til Íslands á árunum
1974–1981. Þetta var tæplega þremur
áratugum áður en nektardans var
bannaður hér á landi.
Susan ferðaðist um land allt og sýndi
nektardans á hinum ýmsu klúbbum,
veitingastöðum og samkomuhúsum við
góðar undirtektir Íslendinga sem voru
óvanir skemmtun af þessu tagi.
Susan kom meðal annars fram í hinum
ýmsu búningum, en það sem vakti hvað
mesta lukku í sýningunni var þegar hún
baðaði sig í pínulitlu baðkari. „Susan baðar
sig“ stóð í auglýsingum fyrir sýninguna
sem birtust í blöðum og tímaritum.
„Nektardansmærin Susan baðar sinn
undurfagra og eggjandi líkama allsnakin
á gólfinu í Festi, í minnsta baðkari í
heimi,“ stóð í auglýsingu sem birtist í
Morgunblaðinu í júní 1977 en þá kom
Susan fram á skemmtistaðnum Festi í
Grindavík.
Sagði Íslendingja vera
„vingjarnlega“
„Hún baðar sig í bláum
plastbala, dillar sér með
eggjandi hreyfingum og
lætur áhorfendur þvo sér og
þurrka,“ ritar blaðamaður
Vikunnar sem fylgdist með
sýningu Susan á Klúbbnum
eitt ágústkvöld árið 1978.
Susan sýndi fyrir troðfullum
sal það kvöld.
Susan tjáði blaðamanni
að hún hefði byrjað ferilinn
sem „gogo“-dansmær en fært
sig síðan yfir í nektardansinn
sem henni fannst mun
skemmtilegri. Þá sagðist hún
alltaf skemmta ein, aldrei með
öðrum. Hún sagðist eiga nokkur
áhugamál fyrir utan dansinn, svo sem
siglingar, saumaskap og lestur góðra bóka.
Þá sagðist hún hafa haft mjög gaman af
því að kynnast landi og þjóð, en á ferðum
sínum um landið hafði hún meðal annars
fengið að líta inn í ullarverksmiðjur,
bóndabýli og frystihús.
„Íslendingar hafa reynst mér vel og
verið vingjarnlegir og mér finnst gott að
vera hér,“ sagði Susan en hún sagðist aldrei
hafa orðið fyrir aðkasti á sviðinu, þvert á
móti. „Það hefur allt gengið vel hérna.“
Blaðamaður lýsti þannig upplifun sinni
af kvöldinu:
Nú voru spurningar þrotnar og Súsan farin
að ókyrrast, því nú leið að sýningaratriði
hennar. Hún þaut með miklum látum inn
í búningsherbergið, en ég labbaði fram.
Þegar fram kom hafði mikill mannfjöldi
safnast saman við dansgólfið, það var
stappað og klappað og æpt á Susan.
Og svo birtist hún í svartri skikkju. Eftir
að hafa dillað sér um stund fór hún að
tína af sér spjarirnar, en dansaði fram og
til baka allan tímann. Loksins þegar hver
einasta pjatla var horfin utan af henni sté
hún ofan í balann sinn og lék þar listir
sínar við mikinn fögnuð áhorfenda. Ætlaði
fagnaðarlátum aldrei að linna og Susan,
sem stundar þessa þrifalegu atvinnu,
virtist eiga hvert bein í
fólkinu.
Nektardans í félagsheimili
Susan var ekki eina nektardansmærin sem
kom fram hér á landi á þessum árum. Á
sjöunda, áttunda og níunda áratugnum
þekktist það að íslenskar hljómsveitir fengu
erlendar dansmeyjar til að koma fram á
böllum á meðan hljómsveitarmeðlimir
tóku sér pásu.
Þá kom nektardansmærin Sabina
fram á skemmtistaðnum Sigtúni seint á
sjöunda áratugnum. „Íslenskir áhorfendur
eru mjög kurteisir, ólíkir mörgum
Evrópubúum, en mér finnst dálítið kalt að
dansa hérna,“ sagði hún í samtali við Vísi í
júní 1969.
Nokkrum árum síðar, árið 1977,
hélt hljómsveit Ólafs Gauks ball í
félagsheimilinu í Grímsey og fékk
nektardansmey að nafni Lisa til að
koma fram á ballinu. „Dansmeyjan Lisa
var óhrædd við hátta sig norðan við
Heimskautsbaug. Grímseyingar störðu
á „undrið“, opinmynntir og stóreygir, rétt
eins og menn gera annars staðar,“ sagði
meðal annars í grein Vikunnar á sínum
tíma en eins og sjá mátti á myndunum
var aðbúnaðurinn á félagsheimilinu ekki
beinlínis hentugur fyrir nektardans. n
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is
Myndir: timarit.is
Gamla
auglýsingin
29.09.1928