Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.2020, Blaðsíða 32

32 FÓKUS 15. MAÍ 2020 DV
Við hvetjum lesendur til að senda
spurningar og vangaveltur sínar til
Kristínar í tölvupósti á:
hjonabandssaela@gmail.com.
Spurningunum verður svo svarað
hér í Fjölskylduhorninu, að sjálf-
sögðu nafnlaust og í fullum trúnaði.
Fjölskylduhornið
Sérfræðingur svarar
Kristín Tómasdóttir, hjónabands-
ráðgjafi með meiru, svarar spurn-
ingum lesenda um málefni er varða
fjölskylduna, börnin og ástina í
Fjölskylduhorni DV. Að þessu sinni
svarar Kristín spurningu lesanda
sem heldur að ástríðan í hjóna-
bandinu sé dauð.
ÁSTALÍFIÐ ER ALVEG DAUTT
G óðan daginn. Mitt vandamál er kannski ekki alveg vandamál.
En ég hef verið í sambandi
í þónokkurn tíma og það
er eins og neistinn sé alveg
farinn. Við erum dásamlegir
vinir. Eigum góðar og inni-
haldsríkar samræður, sinn-
um sameiginlegum áhuga-
málum og eyðum miklum
tíma saman. Engin rifrildi,
ekkert vesen. En mér finnst
eins og við séum allt í einu
hætt að vera par og frekar
bara bestu vinir, ef það meik-
ar eitthvað sense. Það er eins
og ástríðan hafi bara farið
og við gefum okkur sjaldan,
eiginlega aldrei, tíma til að
stunda kynlíf og þegar það
gerist þá er meira eins og
það sé af skyldurækni og
ekkert mikil rómantík í því.
Ég veit ekki hvað ég á að
gera. Ef ég sting upp á skiln-
aði þá er ég búin að missa
hann frá mér sem besta vin
sem ég vil alls ekki, en hins
vegar er frekar leiðinlegt að
ástalífið sé bara alveg dautt.
Ég er bara hreinlega of ung
til að sætta mig við slíkt. Er
hægt að endurvekja bloss-
ann eða þýðir þetta að við
séum kannski betur stödd
sem vinir?
Takk innilega fyrir góða
spurningu sem ég leyfi mér
að fullyrða að margir kann-
ist við.
Það er aldrei allt
dans á rósum
Ástarsamband er alltaf að
þróast og breytast, enda
minnsta eining fjölskyld-
unnar og á þessari einingu
byggir vellíðan og velgengni
í tengslum við svo margt. Þá
á ég við börnin, álagstoppa og
áföll, sem og hversdagslega
viðburði eins og að sjóða ýsu
og sækja í leikskólann.
Það er aldrei allt dans á rós-
um hjá neinum, en það virðist
sem pör þurfi að hafa mis-
mikið fyrir því að njóta þess
að vera saman. Helst viljum
við að ástarsambandið sé
ekkert rosalega mikil vinna,
heldur að það gangi nokkuð
smurt og að grunnstoðirnar
séu í lagi.
Aftur á móti eru til leiðir til
þess að bæta ástarsambönd
og endurvekja blossann, eins
og þú orðar það. Ef það væri
ekki satt þá myndi ég ekki
nenna að sinna mínu starfi,
trúðu mér, ég sé fullt af ár-
angri þar sem fólk vinnur
mikið þrekvirki og finnur
þráðinn á ný.
Ekki tala heldur skynja
Ég hnýt aðeins um það að þú
stillir þessu upp hlið við hlið,
það er að það sé lítil ástríða
í sambandinu og hvort það
þýði að þið þurfið að skilja.
Ég velti fyrir mér hvort það
gæti ekki verið ráð að reyna
að endurvekja ástríðuna áður
en þið farið að ræða skilnað?
Hvað hafið þið reynt í þeim
efnum?
Það gæti reynst vel að taka
frá tíma í slíka vinnu, eiga
„fundi“ þar sem þið gerið æf-
ingar, eigið samtöl eða gerið
eitthvað saman sem vinnur
með ykkur. Ekki stefnumót
með flugeldasýningu heldur
hitting þar sem þið gefið
hvort öðru tíma til ástríðu.
Það hefur sýnt sig að til
dæmis núvitundaræfingar
líkt og að tengjast í gegnum
skynfærin, það er finna lykt-
ina, horfast í augu og snerta
hvort annað varlega, getur
styrkt ósýnileg tengsl. Ekki
tala heldur skynja.
Þá er alltaf gaman að rifja
upp hvað það var sem fékk
ykkur til að fella hugi saman.
Hvernig var þetta þegar þið
voruð að byrja saman? Hvað
var þá sem ekki er núna? Er
hægt að ná í það aftur?
Við þráum það sem
við fáum ekki
Vinátta er algjör grund-
vallarstoð í góðum ástar-
samböndum. Þú nefnir að þið
búið yfir henni, frábært, þrjú
stig! Ofan á vináttu er hægt
að byggja svo margt en þegar
þú nefnir ástríðu þá vantar
mig ítarlegri skilgreiningu.
Í ástríðu felst ýmislegt, ekki
bara kynlíf heldur líka þrá,
væntingar, hlýja, nánd og
fantasíur.
Þrá mótast í æsku, af upp-
eldi og umhverfi. Við lærum
hvað er æskilegt að þrá og
hvað ekki. Meðal annars
þess vegna er þrá oft á skjön
við lífsskoðanir fólks. Þarna
getur til dæmis skipt máli
að það hafi hvílt skömm yfir
kynferðislegri þrá á upp-
eldisárunum, eða verið talið
óæskilegt að til dæmis konur
mættu yfir höfuð þrá eitthvað
í karlmanni.
Sennilega er þetta efni í
heila bók, en í ykkar sam-
hengi gæti verið fróðlegt að
ræða hvað þið þráið og hvað
ykkur vantar í tengslum við
það. Mundu að við þráum það
sem við fáum ekki, svo mögu-
lega er það einmitt það hversu
góð þið eruð saman, hvað þið
eruð aðgengileg hvort öðru,
sem er að vinna gegn ykkur.
Gefið ykkur tíma
og leikið ykkur
Stundum er talað um að
skylduræknikynlíf (eins og
þú kallar það) geti hleypt af
stað meiri nánd, það er að
rífa plásturinn af ef langt er
liðið frá síðasta skipti. Það
gæti þó verið hjálplegt fyrir
ykkur að skoða hvort skyldu-
ræknikynlífið sé einmitt
að hamla ykkur. Er það að
koma í veg fyrir að þið leyfið
ykkur að hafa væntingar um
eitthvað meira eða öðruvísi?
Hafið þið prófað að skapa
ástríðu án þess að kynlíf fái
að taka þar pláss?
Mig langar einlæglega að
skapa hjá ykkur von og trú
á að vinna til þess að auka
ástríðu geti skilað góðum
árangri og þurfi alls ekki að
vera leiðinleg, síður en svo.
Ræðið saman, gefið ykkur
tíma og leikið ykkur. Góða
skemmtun. n
MYND/GETTY
Hafið þið prófað
að skapa ástríðu
án þess að kynlíf
fái að taka þar
pláss?