Íþróttablaðið - 01.02.1944, Síða 12

4
IÞRÓTT ABL AÐIÐ
Ég var eitthvað um 11 ára þeg-
ar ég sá verulega glímu í fyrsta
sinn, en það var á iþróttamótinu
að Þjórsártúni og ég' man það,
að mér þótti mjög til hennar
koma og vonaði að einhverntíma
fengi ég tækifæri til að læra
þessa snjöllu iþrótt og verða
góður glímumaður.
Þegar ég var um tvítugt tók ég
fyrst þátt í opinberri keppni á
iþróttamóti héraðssambandsins
Skarphéðinn að Þjórsártúni. Ég
keppti þó ekki i glímu, heldur í
frjálsum íþróttum. Ég náði all-
góðum árangri eftir því sem
þarna gerðist. Ég' varð fvrstur í
hástökki, stökk 1.60 m. og annar
í langstökki, stökk 6,15 m.
Þetta varð til þess, að ég fékk
meiri áliuga á íþróttum en áður,
langaði til að æfa mig' betur og
fá einliverja tilsögn. Það varð úr
að ég fór á iþróttaskóla Sigurðar
Greipssonar að Haukadal vetur-
inn 1939—’40. Þar fékk ég mína
fyrstu tilsögn í glímu og einnig
í frjálsum íþróttum. Á þessum
árum hafði ég ekki meiri áhuga
á glímu en öðrum íþróttum enda
þótt glíman yrði síðar min aðal-
íþrótt og að þar hafi ég komizt
lengst.
Ég held það sé g'ott að æfa
aðrar íþróttir samhliða glimunni,
annaðhvort frjálsar íþróttir eða
leikfimi. Það eykur fjölbreytni í
þjálfuninni og meiri mýkt og lip-
urð i hreyfingarnar.
Úti um sveitir landsins, þar
sem strjálbýli er, og samgöngur
ekki sem beztar, á félagsskapur
i sérhverri mynd, einkum íþrótta-
iðkanir, mun örðugra uppdrátt-
ar en lijá þeim, sem í þéttbýlinu
húa. Þar verða hlutaðeigendur að
leggja mjög mikið að sér, ef um
langan veg er að sækja, og það
eitt nægir til að draga úr þátt-
töku ef áhuginn er ekki mikill
fyrst í stað. Unglingar til sveita
ná sér oft og einatt ekki á strik,
þótt upplagið sé gott og áhuginn
nógur, vegna þess að viða vantar
þægileg skilyrði til æfinga, sem
oft stafa af húsnæðislevsi eða
erfiðum samgöngum. Á allra síð-
ustu árum hefur líka oft alls
enginn íþróttakennari verið til að
leiðbeina eða kenna. Þetta er nú,
sem betur fer, að færast í betra
horf, þar sem íþróttakennarar
ferðast nú um sveitir landsins og
kenna þar bæði frjálsar íþróttir,
leikfimi og glímu. Ég geri fast-
lega ráð fyrir því, að margir af
þeim ungmennum sem fá þar
sína fyrstu þjálfun, muni síðár
lialda áfram æfingum og vinna
sér orðstir sem góðir íþrótta-
menn.
Ég' hefi alltaf liaft mikinn á-
huga á frjálsum íþróttum og hefi
jafnan æft mig dálítið á vorin á
undan keppni, sem ég hefi tekið
þátt i, og hefi þá leitazt við að
fara eftir þeirri kennslu, sem ég
hefi notið þótt ekki væri neinn
íþróttakennari við liendina. Ég
hefi oft og tíðum æft mig ein-
samall, sem er e. t. v. ekki alls-
kostar heppilegt.
Til gamans læt ég fylgja skrá
yfir heztu árangra, sem ég liefi
náð í hverri iþróttagrein, sem ég
hefi aðallega keppt í. Þessir á-
rangrar eru frá mótum Iiéraðs-
sambandsins Skarphéðins eða frá
íþróttamótum U. M. É. „Vöku“
og U.M.F. „Samhyggðar“.
Langstökk 6.15 m.
Hástökk 1.71 m.
Þrístökk 12.48 m.
Stangarstökk 2.85 m.
100 m. hlaup 11.8 sek.
Kúluvarp 12.05 m.
I lengri hlaupum en 100 m.
hefi ég aldrei lceppt, né öðrum
köstum en kúluvarpi.
Veturinn 1941—42 var ég i
Reykjavík í atvinnuskyni, eins
og svo margir aðrir á þessum at-
vinnu- og stríðstímum. Þá notaði
ég tækifærið og æfði glímu fvrir
alvöru í Glímufélaginu Ármann
Iijá Jóni Þorsteinssyni glímukenn-
ara. Þar liefi ég æft glímu nokk-
urnvegin stöðugt síðan. Hin
raunverulega fyrsta stóra kapp-
glíma, sem ég tók þátt í, var
Skjaldarglíma Ármanns veturinn
1942. Það var ekki laust við, að
mér væri dálítið órótt innan-
brjósts rétt áður en keppnin
liófst. Það voru 20 þátttakendur
og þar af margir beztu glíniu-
menn, sem liér var völ á. Mér óx
það í augum, að eiga eftir að
glíma við allan þennan fjölda og
var ekki laust við að ég væri
fyrst í stað með nokkrum glímu-
skjálfta í þess orðs eiginlegustu
merkingu. Mér gekk hálfilla til
að byrja með, en sótti mig smám
saman og var öruggari með
hverri glímunni sem leið. Árang-
urinn í þessari keppni var betri
en ég hafði gert ráð fyrir í upp-
hafi og varð ég' fjórði í röðinni.
Síðan þetta skeði hefi ég tekið
þátt í mörgum kappglímum og
oftast gengið fremur vek Stærsta
sigurinn sem ég hefi þó unnið,
tel ég vera í íslandsglhnunni síð-
astliðið vor. Ég taldi mig ekki
vera sem hezt undir þá glímu bú-
inn vegna þess, að ég varð sér-
stakra ástæðna vegna að hætta
öllum æfingum hálfum öðrum
mánuði áður, og æfði ég lítið úr
því. Þetta hefur samt ef til vill
ekki spillt neitt fyrir mér. Marg-
ir reyndir glímumenn telja það
nauðsynlegt að liætta öllum æf-