Íþróttablaðið - 01.02.1944, Blaðsíða 28

20
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
Við erum sem sagt á hlaðinu á Skógum, og nú
er um að gera að láta hendur standa fram úr erm-
um við að húa upp á hestana.
Við ætlum nefnilega að reyna að verða ekki allt
of langt á eftir Fjallamönnum, sem eru í þann veg-
inn að leggja á stað upp á Fimmvörðuháls. Við
höfum 8 liesta undir farangur. Og það liafurtask!
Drottinn minn! Svefnpokar, úttroðnir með alls-
konar dóti. Þetta er nú reyndar mesta þarfadót,
sem látið hefur verið i svefnirokana og húðfötin,
þvi að margir liafa húðföt. En þegar ég horfi á
brúguna, sem kemur ofan af þakinu á hílnum, tek
ég eftir því, að flestir bakpokarnir eru svo óeðli-
lega litlir uin sig. Ég minnist þá allt i einu 4 gr.
þess hluta ferðaáætlunarinnar, sem fjallar um ein-
staklingútbúnað, en liún er á þessa leið: „Fólk ei'
lreðið um að liafa stóra og góða bakpoka, þvi að
hver einstakur verður að bera farangur sinn, annan
en skíði, svefnpoka og mat.“ Nú kom það í ljós, að
þessar pokagrýtur gátu varla rúmað meira en sól-
gleraugu og 1—2 pör af sokkum. Allt annað liafði
verið látið í svefnpokana, og báru þeir þess greini-
lega merki sumir liverjir. Til þess að allt gengi sem
greiðast, skiptumst við á um að aðstoða heima-
raenn við að húa upp á hestana, og' fengu hinir sér
hressingu inni i bæ á meðan. Var þar veitt af mik-
illi rausn: heitar pönnukökur og kaffi eða nýmjólk.
Var mjólkin einkar vinsæl og sást í botn á mörgum
könnum áður en menn hefði fengið nægju sína.
Þar sem ég hefi aldrei verið gefinn fyrir mjólkina,
hrá ég mér út i skemmu með Guðmundi hónda og
fékk hjá honum herta þorskhausa til að tönnla á
leiðinni upp. Er nær var liðið liádegi lögðum við
af stað. Leiðin frá Skógum upp á Fimmvörðuháls
er ekki erfið nema þá lielzt fyrstu brekkurnar fvr-
ir ofan hæina og svo hálsinn sjálfur. Gekk ferðin
vel, og vorum við sviþaðan tíma á leiðinni og með
Hirti frá Reykjavík að Skógum. Torfæritr eru ekki
margar á leiðinni. Þó tókst okkur að komast með
lappirnar, allt til klofs, niður úr ísnum á Skógá, en
það er varla i frásögur færandi.
„Það er hollt að þvo sér oft um fæturna," sagði
einliver. Þegar að var gáð, kom i ljós, að sá hinn
sami var i Náttúrulækningafélaginu. Gefur að
skilja að vatnið í Skógá hlýtur að vera nær nátt-
úrunni lieldur en Gvendarbrunnavatnið, sem verð-
ur að fara langar leiðir í gegnum járnpípur og lilýt-
ur við það að missa þau litlu hætiefni, sem í því
Einn af trmsahestunum.
kunna að hafa verið i upphafi. Þetta var nú sú lilið
færðarinnar, sem að okkur, mannskepnunum,
sneri. Hin hliðin, sú sem sneri að hestnnum, var
cðruvísi. Þeir urðu að hrjótast áfram með bagg-
ana sína, fjdst í aur og krapi, síðan i þæfings ó-
færð, eftir að komið var upp í snjó. Það er mesta
furða hvað þessi kláragrey eru þæg og þolinmóð
að taka þessu öllu með jafnaðargeði. Mér komu í
hug frásagnir, er ég hafði heyrt af gömlu landpóst-
nnum og hestum þeirra, sem lentu í svo mörgum
barðræðum í erfiðum vetrarferðum um byggðir og
obyggðir. Þó var bókin um landpóstana á 120 kr.
ekki komin út þá.
Við komum okkur saman um að slá tjöldu: i
kippkorn neðar en skálinn stendur. En hann stend-
ur sem kunnugt er á hálsinum þár sem hæst ber,
og er þar allvindásamt og óhægt að hemja tjöld ef
hvessir, eins og komið liefir á daginn. Við tjöld-
uðum i dalverpi nokkru þar sem eru upptök
Skógár. Dal þennan nefndum við Unaðsdal, þvi
þar var unaðslegt að dvelja. I Unaðsdal reistum við
3 snjóborgir og svaf um helmingur fólksins í þeim
og hafði það gott. Þessir bæna- og páskadagar liðu
í dýrðlegum fagnaði, en heldur var lítið um bæna-
hald, nema ef telja skyldi kvöldsamkomur þær,