Íþróttablaðið - 01.02.1944, Qupperneq 29

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
21
sera haldnar voru í stærstu snjóborginni, til bæna-
samkoma. Tvo dagana voru gerSir út leiðangrar.
Annan daginn ú Eyjafjallajökul og á Mýrdalsjökul
binn. Annars voru skíðabrekkur við allra liæfi svo
að segja við tjaldskörina. Voru þær óspart notaðar
fram á rauða nótt. Erfiðlegast gekk með vatnið eða
öllu heldur vatnsleysið. Við þurftum að Ijræða snjó
til að afla alls vatns, sem með þurfti, og það voru
engin smáræði harida þetta stórum hóp. Þessir 4
prímusar, sem við liöfðum meðferðis, voru í gangi
daginn út og daginn inn, og höfðu varla við að
bræða og sjóða. Einum datt i bug það snjallræði að
sækja vatn í Skógá, þar sem bún kemur undan
snjónum talsvert neðar, og var niður 2 brekkur að
fara. Fór sá hinn sami á skíðum og hafði pott und-
ir vatnið. Gekk honum ferðin vel niðureftir, því
að hann var öruggur í brekkum. Fvllti bann pott-
inn af kristaltæru vatni og lagði á brattan með
fullan pott í fangi. En það er nú eins og menn vita,
að vatnið befir þann eiginleika að vilja renna yfir
barma ef ílátið tekur að hallast mjög, og því frem-
ur, sem hallinn orsakast snögglega og sitt á livað
eins og bér átti sér stað. Lauk ferðinni á þá leið,
að þegar vatnsberinn komst að tjöldunum var rétt
nóg í pottinum til þess að liann gæti svalað þorsta
sínum eftir allt erfiðið. Matarvistin bjá Unaðsdals-
bændum var góð. Helzti rétturinn var hangikjöt
með jökla-jukki, að óglevmdri siginni ýsu, sem við
fengum hjá Fjallamönnum, en þeir eru fornbýlir
mjög og bafa jafnan trönur miklar að skálabaki
með ábengdri ýsu og öðru sjófangi.
Bygging Fjallamannaskálans á Fimmvörðuliálsi
befur markað tímamót í sögu jöldaferða að vetrar-
lagi. Síðan skálinn var reistur fer sá hópur sívax-
andi, sem leitar austur i Paradís skiðamanna, eins
og Fimmvörðuháls er nú orðið kallaður. Um pásk-
ana er skálinn miðstöð tjaldborgar, sem reist er
umhverfis hann, og á kvöldum kemur fólk saman í
skálanum og er þá glatt á bjalla.
Á annan páskadag var farið að bugsa til heim-
ferðar. Komu byggðamenn að sækja farangurinn
um bádegisbil. Var nú búið upp í skyndi, og haldið
niður eftir aftur. Var það ekki seinna vænna, því
sð nú var tekið að rigna, og gerði leiðinda veður
er á daginn leið. Undanhaldið gekk alveg sam-
kvæmt áætlun. Vorum við ekki fyr komin að Skóg-
um, en Hjörtur tók að búa upp á sinn og okkar
fararskjóta. — Og síðan eins og blátt strik í bæinn.
fpRörriR og
FRÆÐSIA
Þjálfun á stríðstímum.
Cyril Falls, þekktur stríðsritari, segir í einum af grein-
um sínum: „Einhvern tíma langar mig til þess að rita um
það í þessum dálkum, hvernig hæg't er að byggja upp þær
dyggðir, sem koma fram lijá mönnum í ófriði, þegar við
erum lausir við stríð fyrir fullt og allt, eins og ég vona af
ölíum huga að takast megi. Og dyggðir þessar verða að
vera þannig, að ungu mennirnir verði liraustari og vel
færir um líkamsáreynzlu, en ekki líkamlega getulausir,
ems og svo margir ungir menn voru orðnir í Bretlandi
og Bandarikjunum fyrir þetta stríð“.
Þjálfun nýliða í byrjun stríðsins og læknisskoðun ieiddu
i Ijós mikinn fjölda líkamlegra óhæfra manna til þess að
kggja á sig erfiði herþjónustu. Það kom stjórnum þess-
ara landa alveg á óvart hve há hundraðstala líkainlegra
óhæfra manna varð.
Fyrstu átökin i stríðinu leiddu enn betur í ljós, hve
líJ.amleg þjálfun liafði verið vanrækt. Aftur á móti ráli-
ust þeir á þá staðreynd, að hermenn möndulveldanna
voru vel þjálfaðir og höfðu að baki sér ára þjálfun.
Bezt kom þjálfun hermanna möndulveldanna fram í
töku Maginot-línunnar og þegar Japanir tóku eyvirkið
Hong-Kong í Suður-Kina.
Á bak við Maginot-línuna voru illa líkamlega þjálfaðir
hermenn, sem treystu meir á mátt stálvarinna virlíja og
vélaorku, en mátt mannlegs líkama.
Yfir þessa víglínu óð fótgöngulið Þjóðverja. Sama var
um eyna i Suður-Kína, Sundherdeild Japana synti í myrkri
út á sundið og gerði óvirkar tundurduflalagnir Englend-
inga.
Fleiri dæmi mætti nefna, sem sýna, að sé hinn mann-
legi líkami fær til þess að beita mætti sínum og þola
harðhnjask styrjaldar, þá er velgengni í hHdarleiknum
vísari.
Októberhefti ameríska tímaritsins „Popular Mechanics“,
birtir grein um líkamsþjálfun, sem nefnist: „Get fit to
fight“. Það er nýlunda að sjá slíka grein í riti, sem einli-
um fjallar um beitingu liinnar vélrænu orku.
Greinin er frásögn af bók, sem amerískur þjálfari Lieut
Col. Francois D’Eliscu liefir gefið út til þess að livetja
almenning i Jandinu til Jíkamsæfinga, til þess að öðlast
líkamlega hæfni í erfiðri liergagnaframleiðslu og undir
búningi undir herþjónustu.
í greininni kemur frarn gremja út í það hve almenn-
ingur er líkamlega vanfær. 1 upphafi greinarinnar segir:
„Það er ekkert efamál, að hversu snjallir sem amer-