Íþróttablaðið - 01.08.1977, Blaðsíða 40

taugamar á mér í sambandi við knatt-
spymuna. Til þess að lið nái árangri þurfa
allir að leggja fram mikla vinnu, en alltaf
eru einhverjir sem eru ekki tilbúnir til þess. f
frjálsum íþróttum uppskera menn í sam-
ræmi við það sem þeir vilja leggja á sig. Þar
er á engan að treysta nema sjálfan sig.
Þegar ég lék í knattspyrnuliði Víkings var
ég afturliggjandi tengiliður og þurfti því
mikið að hlaupa, bæði í vörn og sókn. Þarna
gerði ég mér grein fyrir því að ég var fljótari
en margur annar, og einhvern veginn var
það þannig að ég fór meira og meira að
hugsa um frjálsar íþróttir. Þó var engin al-
vara hjá mér til að byrja með. Ég var í
landsprófi um þetta leyti og hafði aðalá-
huga á því að standa mig vel í skólanum og
Vilmundur á fullri ferð í
Kalottkeppninni sl. sumar
þar sem hann varð mjög
sigursæll.
Vilmundur hefur náð góðum
árangri i tugþraut og getur
eflaust náð langt í þeirri
íþróttagrein. Þarna er hann í
langstökkskeppni á Laugar-
dalsvellinum.
verða hæstur. Þegar ég kom svo í mennta-
skóla breyttust viðhorfin nokkuð. Þar þurfti
maður ekki að hafa eins mikið fyrir náminu,
gat leyft sér að slappa pínulítið af og gefa
sér meiri tíma í íþróttirnar.
Er ekki fæddur
spretthlaupari
Vilmundur sagði að það sem hefði orðið
sér hvað mest hvatning þegar hann var að
byrja að æfa frjálsar íþróttir hafi verið afrek
Bjama Stefánssonar, félaga hans úr KR, á
Ólympíuleikunum í Munchen 1972. — Ég
tók Bjarna mér algjörlega til fyrirmyndar,
sagði Vilmundur, — mér fannst hann vera
algjör toppmaður og mig langaði til þess að
verða eins góður og hann. Því fór ég að æfa
á hverjum degi og hef gert það síðan, oftast
2-3 klukkustundir á dag. Það er mikið erf-
iði að æfa svona, en maður kemst ekki langt
öðruvísi. Ég er ekki fæddur spretthlaupari,
en ég held hins vegar að ég hafi ákveðna
hæfileika og möguleika á að ná langt ef ég
æfi vel og reglulega.
— Ertu metnaðargjarn?
— Þessari spurningu verð ég að svara
játandi. Ég hugsa stundum að ég hafi hæfi-
leika til þess að verða góður íþróttamaður,
og mér séu gefnir þeir til þess að nota þá. Ég
geri mér auðvitað grein fyrir því að það
þýðir ekki að óska sér hins ómögulega. Ef
menn ætla sér um of fer fyrir þeim eins og
Galdra-Lofti, en ég ætla að gera það sem
mér er mögulegt. Afreksíþróttir eru eins og
húsbygging. Ef menn byrja á byggingunni
þá vilja þeir ljúka henni. Það hefur enginn
áhuga á því að búa í hálfbyggðu húsi, þótt
sumir verði reyndar að gera það, — hætta í
íþróttunum áður en þeir hafa náð því sem í
þeim býr.
— Og hvernig stendur ,,húsbyggingin“
hjá þér?
— Ég á alla vega eftir að reisa þakið. Þótt
mér hafi tekizt að ná eða jafna Islandsmet
þá er það aðeins áfangi á þeirri leið sem ég
ætla mér að fara. Næsta takmark er að
komast í úrslit í Evrópumeistaramótinu
næsta ár. Mér hefur enn ekki tekizt að ná
langt á stórmóti, og mér finnst vera kominn
tími til þess að svo verði. Ég var út af fyrir
sig ánægður með árangurinn á heimsleikum
stúdenta, en ég veit bara að ég get miklu
meira en mér tókst að gera þar. En ég geri
mér grein fyrir því að ég er ekki alltof vel á
vegi staddur. Ég er í það minnsta tveimur
árum á eftir beztu spretthlaupurunum og ég
á eftir að yfirstíga marga örðugleika. Ég
minnist þess til að mynda að á heimsleik-
unum í Búlgaríu, spjallaði ég við keppi-
nauta mína, og þeir voru mjög undrandi
þegar ég tjáði þeim að heima á íslandi hefði
ég hvorki þjálfara né tartanvöll. Þessir
menn voru undrandi á því að ég skyldi ná
40