Íþróttablaðið - 01.08.1977, Blaðsíða 17

,,Verðum að fá fleiri þjálfara. “
að skipuleggja starf sitt eða fólksins á einn
eða annan hátt. Ég tel að það þurfi að
skipuleggja aðalstörfin ofan frá, þ.e. frá
æðstu stjórn frjálsíþrótta hér. Þetta er hlut-
verk FRf, því í lögum þess og reglugerðum
stendur að hlutverk sambandsins sé að hlúa
að og vinna að framgangi frjálsíþrótta í
landinu. Án þjálfara og skipulegs starfs
verður enginn framgangur í frjálsíþróttum
hér, það þýðir ekkert að slá hausnum við
stein varðandi það. Ástandið í þjálfunar-
málum íslenzkra frjálsíþrótta er verra í dag
en nokkru sinni fyrr, að mínu viti, sagði
Guðmundur, en vegna reynslu sinnar og
þekkingar má reikna með að Guðmundur
hafi talsvert til síns máls. Það hljómar
einnig nokkuð sérkennilega, eins og Guð-
mundur segir, að þjálfarar hafi ekki verið
spurðir eins né neins varðandi skipulagn-
ingu þessara mála.
Afreksmönnum
verður að sinna
Þegar talað er um þjálfun frjálsíþrótta-
manna og fundið að því skipulagsleysi sem
ríkir hérlendis í þeim efnum, þá má ekki
gleymast að þrátt fyrir gang mála eru til þeir
einstaklingar sem láta slíkt ekki of mikið á
sig fá en nota hinsvegar ýmis tækifæri og
góða aðstöðu til að ná fram góðum árangri,
bæði á eigin spýtur og með aðstoð þjálfara.
Margir hafa leitað erlendis með aðstöðu en
sumir æfa hér heima með ágætum. Þar sem
þessir íþróttamenn leggja mikið og hart að
sér, spurði íþróttablaðið Guðmund um af-
stöðu hans til málefna hinna svonefndu
„afreksíþróttamanna“ frjálsíþróttanna.
— Ég hef sjálfur aldrei hugsað um af-
reksmennina meira en hina sem minni eru
,,Frumskilyrði að menn æfi vel og reglulega. “
að getu. því það er nokkurn veginn jafnerf-
itt að fá hina lakari til að bæta sig og þá
betri. Það er feykilega erfitt fyrir hvern sem
er að bæta sig, hvar svo sem hann stendur í
æfingaröðinni. Hinsvegar er ég alveg klár á
því að það er gert of lítið fyrir afreksmenn-
ina. Fyrir þá verðum við að gera eitthvað
þannig að þeir fái sjálfir eitthvað út úr því,
en þeir fá mjög lítið vanalega út úr lands-
keppnum, þó svo að ég telji sumar þeirra
nauðsynlegar í heildarstarfinu, eins og t.d.
Kalott keppnina. Það þarf að efna til
skipulegra keppnisferða fyrir afreksmenn-
ina þar sem þeir taka þátt í einstökum mót-
um og mæta verðugum andstæðingum, því
svona túrar gefa vanalega mörg fslandsmet
og persónuleg met en á slíku þurfum við
einmitt mikið að halda. Það eru að vísu
margir sem fara erlendis á sumrin til betri
keppni og betri æfingaaðstæðna, en þetta
gera krakkarnir flestir á eigin kostnað og að
eigin frumkvæði, með aðstoð félaganna en
ekki fyrir tilstuðlan FRÍ eða aðstoðar það-
an, a.m.k. svo orð sé gerandi á.
Fleiri á Olyrnpíuleiki
Þegar minnst er á utanferðir og þátttöku í
keppnum á erlendri grund, spurði íþrótta-
blaðið Guðmund næst um afstöðu hans til
þátttöku íslendinga í Ólympíuleikunum, en
keppni sú hefur vanalega verið talin helzta
hátíð íþróttanna, frjálsíþróttaanna a.m.k.,
en Guðmundur var einmitt þjálfari íslenzka
frjálsíþróttahópsins sem tók þátt í leikunum
í Montreal á síðasta ári.
— Mér finnst sjálfsagt fyrir okkur að taka
þátt í þeim. Ég vildi helzt að fleiri frjáls-
íþróttamenn hefðu verið sendir þangað í
fyrra og fleiri verði sendir í framtíðinni. Það
,,Uppgangur ÍR-inga árangur unglingastarfs-
ins í félaginu. “
er náttúrulega alltaf hvimleitt að verða síð-
astur í íþróttakeppni, en ég sá á síðustu
Ólympíuleikum að við erum alls ekki síð-
astir. Við verðum að gera okkur grein fyrir
því að við förum ekki þangað til að vinna,
heldur meira til að kynnast hlutunum. Það
er geysimargt sem kemur fram á Ólympíu-
leikum, sem ekki kemur fram nema á fjög-
urra ára fresti, hvað áhöld og búnað snertir
og finnst mér að vallarstjórar og formaður
tækninefndar FRÍ ættu að vera viðstaddir
leikina og sækja fundi þeirra sem skipu-
leggja þar og leggja til hlutina.
fþróttamenn og fylgdarmenn þeirra hafa
þarna góðan tíma til að fylgjast með öðru
íþróttafólki við æfingar og kynnast því, og
geta þannig lært margt og mikið. Sjálfur
eyddi ég öllum þeim tíma sem ég hafði úti á
vellinum, og þar sá maður geysimargt sem á
eftir að koma manni að notum. Auðvitað
verður að vera eitthvert lágmark og einhver
skilyrði fyrir þátttöku í Ólympíuleikum, en
ég tel að stefna beri að því að senda 10—12
manna hóp frjálsíþróttamanna næst, því í
keppninni í Montreal voru allir við sitt
bezta eða á sínu bezta, en meira er varla
hægt að krefjast, sagði Guðmundur.
Fleiri þjálfara og
betri aðstöðu
Eins og málin standa í dag dregur það
enginn í efa að íslendingar eiga ekki nema
um 10 frjálsíþróttamenn sem geta keppt á
erlendum stórmótum án þess að verða
sjálfum sér eða þjóð sinni til skammar, ef
svo mætti segja. Er það mikið til afleiðing
þess að fáir geta æft við sæmilegar aðstæður
hérlendis og enn eru ekki margir sem leita
erlendis til lengri tíma vegna æfinga. Við
17