Íþróttablaðið - 01.08.1977, Blaðsíða 55

TöiaWðfcjflH/
sig rækilega í spegli á hverjum morgni til
þess að fullvissa sig um að hann væri ekki
að verða sköllóttur, en það er eitt það versta
sem hann getur hugsað sér að fyrir hann geti
komið.
Orslitin í „British open“ keppninni í ár
urðu þessi:
1. Tom Watson, Bandaríkjunum
68 - 70 - 65 - 65 - 268
2. Jack Nicklaus, Bandaríkjunum
68 - 70 - 65 - 66 - 269
3. Hubert Green, Bandaríkjunum
72 - 66 - 74 - 67 - 279
Tom Watson á btaöamannafundi aö
keppninni lokinni.
4. Lee Trevino, Bandaríkjunum
68 - 70 - 72 - 70 - 280
5. Ben Grenshaw, Bandaríkjunum
71 -69-66-75- 281
6. George Burns, Bandaríkjunum
70-70- 72-69- 281
7. Amold Palmer, Bandaríkjunum
73 - 73 - 67 - 69 - 282
8. Ray Floyd, Bandaríkjunum
70 - 73 - 68 - 72 - 283
9. Johnny Miller, Bandaríkjunum
69 - 74 - 67 - 74 - 284
10. Tommy Horton, Englandi
70 - 74 - 65 - 75 - 284
11. Mark Hayes, Bandaríkjunum
73 - 63 - 72 - 73 - 284
12. John Schroeder, Bandaríkjunum
66-74-73- 71 - 284
Komum heim
med brons...
Páll B. Helgason, sérfræðingur í
orku- og endurhæfingarlækn-
ingum, var fararstjóri íslenzka
hópsins sem tók í fyrsta sinn
þátt í Stoke Mandevill leikunum
(heimsleikum fatlaðra) í Bretlandi sl.
sumar. Skömmu eftir heimkomuna efndu
ÍSÍ og Fræðslumyndasafn ríkisins til
kynningarfundar, þar sem sýnd var i
fyrsta sinn opinberlega kvikmynd frá
Ólympíuleikum fatlaðra, er fram fóru í
Toronto sumarið 1976. Á þessum sama
Páll B.
Helgason,
orku- og endurhæfingarlæknir.
„Endurhæfingin hefur náð háiindi
þegar hinn fatlaði fer að taka þátt í
II
íþróttum
kynningarfundi hélt Páll B. Helgason
erindi um íþróttir fatlaðra af sjónarhóli
læknis og birtist erindi hans hér á eftir.
Hr. forseti ÍSÍ — góðir gestir!
Ég vil þakka það tækifæri, sem 1S{
hefur gefið mér að segja nokkur orð hér.
Ég vil í byrjun máls míns færa Sigurði
Magnússyni sérstakar þakkir fyrir
ómetanlegt starf hans í þágu íþróttafé-
lags fatlaðra, eins vil ég þakka stjóm og
ráðamönnum íþróttafélagsins. einkum
Arnóri Péturssyni fyrir þá alúð, sem lögð
hefur verið í að koma íþróttafélaginu
áfram. Síðast en ekki sízt ber að þakka
þjálfurum þeim er unnið hafa með hinu
fatlaða íþróttafólki mikið og óeigin-
gjarnt starf. Að lokum vil ég færa stjórn
ISÍ þakkir fyrir allan stuðning, sem
reynzt hefur ómetanlegur.
Það þarf tæpast að taka það fram, að
það eru erfið örlög að fatlast, hvort sem
er af völdum meðfæddra ágalla eða
sjúkdóma og slysa síðar á lífsleiðinni. Að
þurfa að eyða oft beztu árum ævinnar í
hjólastól og geta ekki komizt um leiðar
sinnar vegna hindrana, sem hinn ófatl-
aði maður hefur sett upp af vangá og
vankunnáttu er nógu slæmt, en að þurfa
oft á tíðum að einangrast af þeim völd-
um, er enn verra. Hið versta er. ef mikið
líkamlegt og andlegt atgervi er enn til
staðar eftir fötlun að fá ekki að njóta
þess og sanna bæði fyrir sjálfum sér og
öðrum, að unnt er að framkvæma ótrú-
legustu hluti þrátt fyrir fötlunina.
Ef þið skiljið ekki til fullnustu vanda-
mál þessi, er til mjög einföld leið til úr-
bóta. Setjist í hjólastól í einn dag eða svo
og reynið síðan að komast leiðar ykkar
vítt og dreift um borg og bæ eða út á
land og þið verðið margs vísari. Otrú-
legustu hlutir verða að hindrunum og
margir óþarfa tálmar vekja hinum fatl-
aða reiði og gremju. einkum þegar auð-
velt er að fjarlægja hindrunina eða í
bezta falli að búa hana aldrei til.
Sem betur fer er sjóndeildarhringur
hins ófatlaða manns að opnast varðandi
tálma í vegi hins fatlaða og þannig hafa
orðið til landslög vítt um heim, sem
kveða svo á, að opinberar byggingar og
framkvæmdir ýmsar skuli þannig úr
garði gerðar, að ekki sé nema hinn
minnsti farartálmi hins hreyfiskerta. Slík
lög eru til hérlendis, en því miður er
framkvæmd þeirra aftarlega á merinni.
Iþróttir fatlaðra eru í raun og veru
þróaðar upp úr þeim vandamálum sem
ég hef þegar getið um. Læknum var ljós
55