Íþróttablaðið - 01.08.1977, Blaðsíða 65

r
utníf
Tiltölulega fáir
menn sækja í
aðra fugla en
rjúpur og gæs-
ir. Einn þeirra
er Skúli Ein-
arsson, sem
hér er með
nokkra fallega
helsingja. Skúli
hefur veitt
flestar ætar
fuglategundir á
landinu, og
matreiðir þær
snilldarlega.
hvort sem net eru úti eða ekki. Eins og
allsstaðar annarsstaðar þurfa menn að
biðja um leyfi áður en þeir fara með
byssu inn á svæðið.
Selir hafa verið felldir með allskonar
vopnum, til dæmis hafa vanir selveiði-
menn töluvert notast við minnstu teg-
und af 22 cal. skotum. Þá verður auð-
vitað að skjóta af stuttu færi og beint í
hausinn.
Og þá er komið að minknum, þeirri
grimmdarskepnu. Sveinn Einarsson,
veiðistjóri, tjáði mér að tófunni væri
nokkuð haldið niðri, en hinsvegar væri
það verra með minkinn. Þessar tvær
skepnur eru þær einu sem fé er lagt til
höfuðs, kr. 1500 fyrir mink og kr. 2500
fyrir ref.
Þar fyrir utan verða allir viðkomandi
fegnir ef þú skyldir leggja einn af velli.
Minkurinn er sérlega blóðþyrst kvikindi
og þess eru mörg dæmi að hann hafi
drepið hverja einustu hænu í hænsna-
húsi, þótt hann hafi ekki þurft nema
eina í matinn.
Minkurinn er ekki stór og það þarf
sérlega góða skyttu eða stutt færi til að
fella hann með einhverju öðru en
haglabyssu.
Sveinn Einarsson, sem hefur lagt
marga þeirra af velli segir að hundar séu
hérumbil nauðsynlegir við þessar veiðar.
Ef menn eiga engan hund verða þeir að
vera vel kunnugir landi og staðháttum,
ef veiðiferðin á að bera einhvern
árangur. Mink finna menn annars mikið
meðfram sjó og ám og vötnum, ef þeir
vilja freista gæfunnar.
grannasveitum Reykjavíkur. Raunar er
hverti mjög mikið af honum, en mest
kannske í Norður-Múlasýslu, Þingeyj-
arsýslunum og á Vestfjarðarkjálkanum.
Menn nota allskonar byssur á ref.
Haglabyssur eru mikið notaðar, en fyrir
góðar skyttur eru rifflar ekki síðri og þá
eru yfirleitt settir á þá sjónaukar.
Sveinn Einarsson, með tófu hjá einu fórnarlambi hennar.
Dýrbíturinn
Það hefur mörgum runnið í skap sem
hafa komið að dýrbitinni kind, eða
lambi. Refurinn ræðst yfirleitt annað-
hvort framan eða aftan að, mylur
snoppuna eða rífur út þarmana.
Þetta eru seindrepandi áverkar og
fórnardýrið lifir oft lengi eftir að refur-
inn er byrjaður að éta það. Hrafnar eru
þá oft skammt undan og plokka stund-
um augun úr bráðinni meðan refurinn
er að éta sig inn aftanfrá.
Það hefur því verið herjað töluvert á
rebba og hann sést nú sjaldan i ná-
Hreindýr eru eina bráðin sem sér-
stakar reglur gilda um hvað skotvopn
snertir. Á þau má ekki herja með minni
riffil en cal. 243, sem er hið ógurlegasta
morðtól.
Hreindýrin halda sig eingöngu á
Austurlandi og það er svo mikið af
þeim núna að í ár verður leyft að veiða
allt að tvöþúsund dýr.
En það nægir ekki að eiga einn .243 og
taka sér flugvél austur. Þótt dýrin séu
uppi í óbyggðum eiga bændur þar rétt
yfir beitilandi og þar með þeim skepnum
sem það nýta.
Þótt á afrétti sé ráða því bændur
hverjir leggja hreindýrin af velli. Margir
þeirra leigja sér skotmenn sem gegna því
hlutverki einu að fella dýrin, bændurnir
sjá um restina.
Venjulegir sportmenn mega ekki
fara á hreindýraveiðar nema þeir fái til
þess sérstakt leyfi viðkomandi bænda.
Og það getur komið töluvert við pyngj-
una, því eftir að hafa fellt dýrið verða
þeir að kaupa það á markaðsverði, ef
þeir ætla að fá sér hreindýrasteik.
Sem vonlegt er eru ekki allir veiði-
menn hressir með þetta fyrirkomulag.
Framhald á bls. 66
65