Íþróttablaðið - 01.08.1977, Blaðsíða 66

Útilíf -
Framhald af bls. 65
Þetta hefur þó þann kost að yfirleitt eru
ekki nema vanir menn og góðar skyttur
sem fara á hreindýraveiðar.
Fyrr á árum, þegar annað gilti, voru
allskonar kónar þjótandi upp um fjöll og
firnindi, með allskonar byssur sem þeir
kunnu misjafnlega mikið að fara með.
Það var því töluvert um særð hreindýr.
Þó annað fyrirkomulag en það sem
nú gildir væri æskilegt, er þetta þó skárra
en láta særð dýr dragast um fjöllin.
Sambúðin við
bændur
Og fyrst verið er að tala um bændur í
sambandi við hreindýr er líklega rétt að
halda aðeins áfram að fjalla um þá
heiðursmenn, því þeir koma einnig við
sögu flestra annarra veiða.
f annarri grein fyrsta kafla í lögum um
fuglaveiðar og fuglafriðun, segir svo:
„Landeiganda einum eru heimilaðar
fuglaveiðar og ráðstöfunarréttur þeirra í
landareign sinni, nema lög mæli öðru-
vísi fyrir.“
Mörg undanfarin ár hefur verið hálf-
gert stríð milli sumra skotmanna og
sumra bænda. Veiðimenn eru orðið illa
séðir í mörgum sveitum og talað um þá
sem „gikkóðar borgarblækur."
Þarna er fámennum hópi „veiði-
manna" um að kenna. Engum góðum
veiðimanni dettur í hug að vaða skjót-
andi inn á annars land án þess að tala við
kóng eða prest. En það eru því miður
alltof margir „miður góðir“ veiðimenn
með byssur í höndunum. Þetta eru menn
sem skjóta á hvað sem er, hvar sem er og
gæta ekki einfaldasta öryggis.
Ef bóndi er búinn að fá nokkra slíka
inn á sitt land, er ekki von að hann bjóði
veiðimenn yfirleitt velkomna.
Sem betur fer eru jafn mörg, ef ekki
fleiri dæmi um hið gagnstæða. Veiði-
menn koma sumir ár eftir á á sömu
slóðir. Þeir hegða sér kurteislega, gæta
fyllsta öryggis og bindast oft vináttu-
böndum við bóndann og hans heima-
fólk.
Jafnvel þótt bóndi gefi þér leyfi til að
skjóta í sínu landi; „Flvenær sem þú
vilt,“ er ekki nema sjálfsögð kurteisi að
heimsækja hann í hvert skipti sem þú
kemur til veiða. Ef veiðin hefur gengið
vel er líka sjálfsagt að bjóða honum
hlutdeild í henni.
Margir veiðimenn hafa líka lagt frá
sér byssuna til að taka til hendi við bú-
störfin, ef við hefur legið. Slíkir menn
eru alltaf velkomnir til veiða.
Skráð lög og
óskráð
1 fimmtu grein fuglafriðunarlaganna
segir: „Öllum íslenskum ríkisborgurum
eru fuglaveiðar heimilar í afréttum og
almenningum utan landareigna lögbýla,
enda geti enginn sannað eignarrétt sinn
til þeirra.“
Þarna þurfa menn að vísu ekki að
hafa áhyggjur af bændum, en þar gilda
hinsvegar áfram „boðorðin tíu“ og aðrar
siðferðilegar skyldur sem á veiðimönn-
um hvíla.
Sérstaklega skyldu menn fara varlega
ef þeir eru á gæsaveiðum með stóra
riffla. Þótt fjölmargir noti haglabyssur á
gæs eru líka margir sem nota riffla. Oft-
ast eru það ..22 Ffornet, eða .222, en það
er líka til að menn fari með .243.
Þessi vopn draga óhemju langt og það
er mikilvægt að vita að skotið lendi á
hættulausum stað, ef það skyldi geiga.
Þetta gildir raunar um öll skotvopn.
Það eru ekki nema fífl sem dúndra á fugl
á hæðarbrún, eða standa öðrum megin
við hæð og skjóta á fugla sem eru að
fljúga yfir hana.
Þótt Island sé strjálbýlt og fámennt,
veit maður aldrei hvenær einhver er á
gangi hinum megin við hæðina, annað-
hvort í sama tilgangi og maður sjálfur,
eða þá til að svipast um eftir kindum af
næsta bæ.
Það er því best að fara varlega, því
það yrði ömurlegur endir á góðri ferð að
særa eða jafnvel drepa einhvern sak-
lausan fjallafara.
Ef hinsvegar menn fylgja bæði lands-
lögum og óskrifuðum siðareglum skot-
mannsins, eignast þeir ógleymanlegar
minningar sem fáar, ef nokkur, íþrótta-
grein getur „ yfirboðið.“
—ÓT.
Heimsbikar-
keppnin —
Framhald af bls. 29
hópnum. Merrill, Bragina, Waitz og
Bruns, fóru í fararbroddi, en fulltrúar
Ameríku, Ástralíu, Afríku og Asíu
drógust aftur úr. Um þetta leyti var sem
Merrill hafði fengið nóg af því að halda
forystunni. Hún dró úr hraðanum og
ætlaði greinilega að láta aðra um að
„leiða“ hlaupið. En enginn vildi taka að
sér það hlutverk og var mjög lítill hraði í
hlaupinu um stund, eða þar til Merrill
tók sprettinn aftur. Hélzt röðin síðan
óbreytt unz bjallan hringdi og einn
hringur var eftir. Þá var komið að upp-
gjörinu. Bragina herti ferðina og Grete
og Merrill fylgdu henni fast á eftir. Mátti
ekki á milli sjá fyrr en um 200 metrar
voru eftir af hlaupinu, en þá tók norska
stúlkan á öllu sínu og geystist fram úr
keppinautum sínum, við gífurleg fagn-
aðarlæti áhorfenda. Enginn var þó æst-
ari og glaðari en Norðmaður einn, sem
var efst í áhorfendastúkunni og hafði
haft sig mikið í frammi allt frá því að
hlaupið hófst. Hann bókstaflega gekk af
göflunum þegar Grete tók forystuna og
um leið og hún kom í mark ruddist
hann framhjá öllum vörðum, hljóp til
Grete, faðmaði hana að sér, og kallaði
svo hátt að það heyrðist um allan völl-
inn: Það tókst — það tókst — það tókst.
Maður þessi var Jack Waitz, eiginmaður
Grete og þjálfari hennar.
Ekki er ofsögum af því sagt að sigur
Grete hafi vakið þjóðargleði í Noregi.
Töldu Norðmenn þetta mesta afrek
frjálsíþróttamanns frá því að Egil Dani-
elsen vann til gullverðlauna í spjótkasti á
Ólympíuleikunum í Melbourne 1956.
Jafnframt voru svo blöðin sammála að
Grete Waitz væri helzta von Norð-
manna á Ólympíuleikunum í Moskvu
1980, en sá galli er hins vegar á gjöf
Njarðar, að Grete hefur í hyggju að
hætta keppni. „Legg ikke opp naa,
Grete“ voru risafyrirsagnir norsku
blaðanna eftir heimsbikarkeppnina, og
voru á einu máli að skapa yrði kennslu-
konunni í Bjölsen skóla þá aðstöðu í
framtíðinni að hún gæti einbeitt sér
meira að æfingum en til þessa, í von um
endurgjald frá hennar hendi á
Ólympíuleikunum í Moskvu.
Tími Grete Waitz í hlaupinu í Diiss-
eldorf var reydnar ekki sérstakur 8:43,5
mín., en Ludmila Bragina sagði eftir
þetta hlaup að hún teldi að heimsmet sitt
yrði bætt á næstunni og það myndi
Grete Waitz gera. Sjálf er Bragina
ákveðin að hætta þátttöku í hlaupum,
segist ekki orka lengur að hlaupa
180—200 kílómetra á viku, en slíkt sé
nauðsynlegt ef vænta megi árangurs.
66