Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 26

24
H V Ö T
karlar fyrri alda beri þar beinin. Svo
er þó ekki. Þessi kirkja tilheyrir tuft-
ugustu öldinni, var ftillgerð og vígð í
Jesú nafni þ. 1. maí 1932. Þetta er shot-
ur kirkja með 30 þús. króna orgeli (fyr-
irstríðsverð). Dýrir eru Drottins tóriar,
en ötulir þjónar, að geta kríað tugi
þúsunda út úr alþýðu þessa bæjar fyr-
ir eitt einasta orgel.
A bæð nokkurri, skammt fró kirkj-
unni, stendur stórhýsi. Þangað stefnir
allur skarinn. Mér er sagt, að þetta sé
kennaraskóli bæjarins.
Skólastjórinn, bár maður, virðulegUr,
býður okkur velkomin með stuttri ræðu.
Við vitum ýinislegt um bæ þennan að
að ræðunni lokinrii: íbúarnir eru 2500
að tölu. Ekki vantar skilvrði til mennt-
unar. í þessum 2500 manna bæ eru
kennaraskóli, menntaskóli, verzlunar-
skóli og gagnfræðaskóli. Kennaraskól-
inn tók til starfa 1922. Á stríðsárunum
bönnuðu nazistar starfsemi skólans og
settu marga kennara af.
„Andlegur ábugi er mikill hér í
Vo!da“, segir skólastjórinn. „Fimmti
bver maður er bindindismaður“.
Undir kvöld er ekið út með Auster-
fjord í áttina til Örstavíkur. Turnar
Voldakirkju bverfa brátt sjónum.
Regninu eru slotað.
Eftir kvöldmat er okkur stefnt sam-
an í samkomusal skólans. Lektor, Haak-
on Odd, stjórnandi mótsins, heldur
stutta tölu um frekari tilhögun þess.
Hver dagur skal befjast með klukku-
tíma tungumálakennslu (sprákleksjon).
Tilhögun er áformuð á þá leið, að einn
fulltrúi frá hverju landi tekur að sér
kennslu í tungumáli þjóðar sinnar. Aðr-
ir þátttakendur eiga svo að velja þá
tungu, sem þá fýsir mest að komast
í kynní við.
Störfum hvers dags, fyrirlestrum og
umræðuin, skal lokið kl. 15, en síðari
hlutinri, frá kl. 15, á að notast til ferða-
laga ög ýriiiss koriar skemmtana.
SJÖBAÐ OG SÖNGSKJÁLFTl
Kl. 9 næsta morgun stend ég fyrir
frahian stórari bóp væntanlegra nem-
eilda minna. íslenzkan bafði því ekki
orðið útundaU.
Eg beld á blaði með nöfnum þessa
fólks. Nú liggrir fyrir mér að troða í það
eins mikilli íslenzku og mögulegt er
nriðað við tíma. Kennslustundin befst
ineð stuttu ávarpi, er ég liamraði sam-
an kvöldið áður.
Að tímanum loknum fljúga ýmis ein-
föld orð, sem notuð eru í daglegri um-
gengni á íslandi, meðal nemenda minna.
Kl. rúmlega 10 befjast fyrirlestrar og
umræður um starfsemi bindindisæsku
Norðurlandarina.
Fyrirlestrarnir fjalla mjög um,
hvernig bezt murii að drepa bindindis-
starfsemina úr dróma stríðsáranna.
Um nónleytið er störfum lokið.
Fulltrúar bafa frjálsar hendur fram
til kl. 20, en þá skal liefjast gleðskap-
ur mikill í skólanum.
Það er beitt í veðri. Skaparinn hef-
ur bætt fyrir brot sitt frá deginum áð-
ur. Ungur Norðmaður að uafni Harald
Flö, einn helzti félagi minn í hópi full-
trúa, hefur á orði að fara í sjóbað.
Tillögu bans er vel tekið, og undr-
ast allir, að hún skyldi ekki vera fyrr
fram komin. Án frekari umræðna eru
tíndar saman skýlur, hettur og hand-
klæði, en síðan er „marsérað“ til sjávar
undir forystu Haralds.