Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 29

H V Ö T
27
Myklebust-sœtrn.
félagar lilið vi<\ lilið og sötnim morgun-
mjólkina.
Kl. 13 er lagt af stað til fjalla. Bí I-
arnir bruna eftir brakþurrum veginum,
rykið lyftist eilítið við þrýsting hjól-
anna, en sezt aftur mjúklega. Yið fjar-
lægjumst óðum fjörðinn, en nálgumst
norsku alpana. Bændafólkið á þessum
slóðurn fylgist vel með ferðalagi okkar.
Hvarvetna eru á lofti veifandi liendur
aldraðra bænda og ungra lieimasæta og
fáni að bún á hverjum bæ. Ég spyr,
bverju þetta gegni.
Harald liefur svarið á reiðuni liönd-
um: Býlin eru fánum prýdd okkur til
heiðurs.
Ég undraðist þetta mjög. Hugurinn
reikar lieirn sem snöggvast. Hvenær
munu bændur á tslandi fagna bindind-

ismönnum á líkan bátt? Væru landa-
bruggarar í Skagafirði, ölþambarar í
Jökuldal eystra eða brennivínsberserk-
ir úr Flóanum líklegir til slíkra bluta?
Ferðalag þetta líkist þó í engu sigur-
för stríðskónga eða liallelújareisu stór-
karla. Þetta er óbein hylling bugsjónar,
brífandi í einfaldleik sínum.
Áfram er baldið. Brátt eru bílarnir
á vegarenda. Enn er góður spölur til sels-
ins, og verður því að treysta á tvo. I
einni röð áfram.......Rösklega er sótt
á brattann. Súrefni liáfjallaloftsins sí-
ast í blóðið, lækirnir dansa fryssandi
fram lijá. Þeir eru glaðir og léttir í
spori. Þessi náttúrubörn hraða för okk-
ar. Það Jilýtur að vera skemmtilegt
þarna uppi.
Að tæpri kiukkustund liðinni gefur
að lítá brosandi bjöllukýr við nokkra