Fréttablaðið - 05.12.2020, Qupperneq 82

ÉG VILDI ALLS EKKI AÐ
FÓLK HÉLDI AÐ ÉG VÆRI
ÞARNA BARA AF ÞVÍ ÉG
VÆRI DÓTTIR SNORRA,
MÉR FANNST ÉG ÞVÍ STÖÐ-
UGT ÞURFA AÐ SANNA MIG.
Aðspurð segist Lilja Ósk ekki sækjast eftir því að vera þekkt. „Ég hef aldrei leitt hugann að því og ekki sóst eftir því.
Fólki þykir það yfirleitt ekki mjög
áhugavert að heyra hvernig gekk
að skipuleggja kvikmyndaverkefni
eða fjármagna það. Það vill heyra í
leikstjóranum og um hans listrænu
sýn eða leikurunum.“
Lilja er í dag framkvæmdastjóri
kvikmyndaframleiðslufyrirtækis-
ins Pegasus. Hún hefur starfað við
kvikmyndagerð frá unga aldri.
„Fyrsta alvöru starfið mitt var þegar
ég var þrettán ára, við myndina
Svo á jörðu sem á himni í leikstjórn
Kristínar Jóhannesdóttur, þá var ég
að sópa gólf og hella upp á kaffi.“
Faðir Lilju, Snorri Þórisson,
stofnaði Pegasus árið 1992. Lilja
vann öll sumur og með fram skóla
hjá fyrirtækinu. „Ég man vel eftir
fyrsta þjónustuverkefninu sem ég
tók þátt í, Viking Sagas, þá var ég í
þrjár vikur á Vík í Mýrdal að vakna
fyrir allar aldir til að smyrja sam-
lokur og hella upp á og ætli ég hafi
ekki smitast af bakteríunni þar. Ég
fór svo að vinna fyrir alvöru eftir
menntaskóla. Pabbi vildi ekki ráða
mig, þar sem það getur verið flókið
að vinna náið með fjölskyldunni,“
segir hún.
„Ég fékk framleiðanda sem var
að vinna hjá honum til að ráða mig,
við unnum vel saman svo hún vildi
ekki sleppa mér frá Pegasus. Þannig
fékk ég alltaf ný og ný verkefni, mest
við gerð auglýsinga, þannig hélt ég
mér innan fyrirtækisins.“
Hún lagði áherslu á að sanna sig.
„Ég vildi alls ekki að fólk héldi að
ég væri þarna bara af því ég væri
dóttir Snorra, mér fannst ég því
stöðugt þurfa að sanna mig. Ég veit
ekki hvort það hafi einhver annar
hugsað það í raun og veru, sennilega
mest ég sjálf. Mér fannst ég þó aldr-
ei þurfa að sanna mig af því ég væri
ung og væri stelpa, það var ekki fyrr
en seinna að ég áttaði mig á að það
væri eitthvað atriði.“
Fa st r áðn i ng u na fék k hú n
skömmu fyrir aldamót, þá til að
sjá um innlendar auglýsingar.
„Það var mjög skemmtilegur tími,
á þeim tíma vann ég mikið með
Reyni Lyngdal og Ella Cassata, sem
er maðurinn minn í dag. Við vorum
hálfgerðir krakkar að gera auglýs-
ingar fyrir öll stærstu fyrirtækin
hér á landi og okkur þótti auðvitað
langskemmtilegast þegar vinnan
tók okkur út fyrir landsteinanna.“
Hætti þegar hún varð ófrísk
„Ég og pabbi höfum alltaf unnið vel
saman. Fólki gæti þótt það skrítin
tilhugsun að vinna með pabba
sínum. Ég tel mig vera mjög lán-
sama að vinna með honum, það
er alls ekki sjálfgefið að eiga í svo
góðum samskiptum við náinn fjöl-
skyldumeðlim að hægt sé að vinna
saman. Í seinni tíð hefur það verið
mikill styrkleiki sem við nýtum
okkur, hann hefur sambönd sem
ég hef ekki og öfugt.“
Faðir hennar hefur ákveðið að
draga sig frá daglegum störfum
hjá fyrirtækinu en er þó að vinna.
„Hann þykist vera að hætta,“ segir
hún og brosir. „Hann er samt sem
áður með verkefni sem hann er að
þróa, við erum líka að þróa nokkur
verkefni saman. Hann er ekki hérna
dagsdaglega, hann er greinilega
búinn að uppgötva eitthvað annað
til að gera, eitthvað sem ég á líklega
eftir að uppgötva.“
Það var aldrei draumur Lilju að
verða kvikmyndaframleiðandi. „Ég
spilaði á selló og ætlaði að verða rit-
höfundur. Hinar stelpurnar voru í
fótbolta og sumar ætluðu að verða
f lugfreyjur,“ segir Lilja. Leit hún
ekki á kvikmyndaframleiðslu
sem mögulegt ævistarf til að byrja
með. „Ég hætti að vinna hjá Pega-
sus þegar ég varð ófrísk að fyrsta
barninu mínu. Mér fannst ég þurfa
að finna mér alvöru starf, ekki bara
eitthvað sem mér fannst skemmti-
legt. Eftir þrjú ár uppgötvaði ég að
maður getur alveg unnið við áhuga-
málið sitt. Það var einhver hugvilla
að halda annað. Ég hafði reyndar
mjög gott af því að kynnast öðrum
heimi og öðrum vinnustað. En ég
þurfti að fara heim.“
Náið samstarf við leikstjóra
Starf kvikmyndaframleiðanda er
langt frá því að vera auðvelt. Það er
stanslaus barátta að sannfæra aðra
um ágæti verkefna. „Þú ert að þróa
þín eigin verkefni og þarft að hafa
óbilandi trú á að þetta sé það sem
allir vilja sjá. Þú ert stanslaust að
berjast, reyna að fá aðra með þér í
lið. Þú ert alveg kýld niður nokkrum
sinnum í þessu ferli, þá er bara að
standa upp aftur því annars verður
þetta aldrei að veruleika.“ Sama
á við um þjónustuverkefnin, þar
sem íslenskt framleiðslufyrirtæki
aðstoðar erlenda kvikmyndagerð-
armenn við tökur hér á landi. „Þú
ert stanslaust að berjast til að fá þau
til Íslands í stað þess að þau fari eitt-
hvert annað. Heimurinn er stór og
margir aðrir möguleikar í boði sem
við hér á Íslandi erum að keppa við.“
Ákvörðunin um að framleiða
kvikmynd ræðst mikið af f jár-
magninu, fyrsta skrefið er að leita
til Kvikmyndamiðstöðvar Íslands.
„Ef þeir segja nei þá er mjög erfitt
að fjármagna kvikmynd á öðrum
stöðum, þá þarf að svara því hvers
vegna Kvikmyndamiðstöð hefur
ekki áhuga á verkefninu. Það er
ekki vonlaust, en gríðarlega erfitt
að fjármagna þau verkefni.“ Má því
segja að Kvikmyndamiðstöðin sé
eins konar hliðvörður að því hvaða
kvikmyndir fara í framleiðslu.
Leikstjóri og framleiðandi eiga
í mjög nánu sambandi, hér á landi
varir það samband í nokkur ár í
tengslum við eitt verkefni. „Það er
ekki alltaf sem fólk les hluti eins, þó
það standi þarna svart á hvítu. Það
eru alls konar krókaleiðir þangað
til farið er í tökur. Það þarf alltaf að
taka nokkrar erfiðar ákvarðanir og
nokkur erfið samtöl. Þá er áríðandi
að maður treysti hvort öðru. Þetta
geta verið fjögur ár af miklum sam-
skiptum við einn aðila,“ segir hún.
„Ég hef verið mjög heppin þegar
kemur að þessu, þetta er allt fólk
sem ég vil og langar að vinna með
aftur.“ Meðal leikstjóra sem hún
hefur unnið með eru Rúnar Rúnars-
son, Reynir Lyngdal og Isold Ugga-
dóttir. „Ég hef almennt verið mjög
heppin með samstarfsfélaga bæði
hér hjá Pegasus og því fólki sem
hefur unnið verkefnin með okkur.
Kvikmyndagerð er mikil teymis-
vinna og skiptir öllu máli að eiga í
góðu samstarfi við fólkið í kringum
þig.“
Misgefandi stjörnur
Lilja hefur unnið með þó nokkrum
heimsfrægum leikurum og leik-
stjórum. „Þau eru oftast bara fólk
eins og ég og þú. Mads Mikkelsen
var alveg sérstaklega yndislegur og
var einfaldlega hluti af teyminu. Í
Arctic var allt starfsfólkið Íslend-
ingar fyrir utan framleiðanda, leik-
stjóra og Mads. Ef hann var ekki
fyrir framan myndavélina þá var
Fannst ég
þurfa að
sanna mig
Lilja Ósk Snorradóttir var aðeins þrettán
ára þegar hún byrjaði að vinna við kvik-
myndagerð. Í dag vinnur hún á bak við
tjöldin, allt frá því að sitja önnum kafin inni
á skrifstofu yfir í það að vera uppi á jökli að
taka þátt í gerð heimsfrægra verkefna.
Lilja var kjörin formaður SÍK nýverið. Segir hún að Ísland geti náð langt í kvikmyndagerð. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Ari
Brynjólfsson
arib@frettabladid.is
5 . D E S E M B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R40 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð