Morgunblaðið - 13.05.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. MAÍ 2020
✝ Álfhildur Hjör-dís Jónsdóttir
var fædd 4. maí
1944. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 3. maí
2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Frímannsson, f. 12.
mars 1913, d. 6. júní
1994 og Auður
Gísladóttir, f. 5.
nóvember 1921, d. 22. nóvember
2013.
Systkini Álfhildar eru Pála
Jónsdóttir, Dagbjört Jónsdóttir,
Þórhallur Birgir Jónsson og Guð-
mundur Jónsson.
Börn Álfhildar og fyrrverandi
eiginmanns hennar, Björgvins
Hólm, f. 19. nóvember 1934, d. 3
apríl 1999 eru: 1. Helena Hólm,
gift Stefáni Þór Rögnvaldssyni.
Börn þeirra eru Stefán og Sindri
Sær. 2. Björgvin
Þór Hólm, sambýlis-
kona hans er Ísabel
Lilja Pétursdóttir.
Börn þeirra eru
Björgvin og Sara.
Björgvin á fyrir
hana Sunnu. 3. Ein-
ar Hólm. Börn hans
eru Daníel Víðar og
Alice Mary. 4. Linda
Dögg Hólm, gift
Eggerti Má Stef-
ánssyni. Barn þeirra er Ragn-
hildur Freyja. Fyrir á Linda
börnin Óskar Andra og Anítu.
Eftirlifandi eiginmaður Álfhildar
er Þorlákur Guðmundsson, gift-
ust þau árið 1984. Dóttir þeirra
er Margét Erla Þorláksdóttir,
gift Jóhannesi Davíð Hreinssyni.
Börn þeirra eru Frosti og Vikar.
Útförin fer fram frá Grinda-
víkurkirkju 13. maí 2020 klukk-
an 13.
Mamma, nú ertu flogin í
sumarlandið blíða og orðin eng-
ill eins og Vikar segir.
Þetta er erfitt að þú sért far-
in og ég get ekki hringt í þig,
komið til þín og knúsað þig,
elsku besta mamma mín. En
það sem ég hef eru minningar
og það er svo dýrmætt að hafa
þær og geta minnst þín. Þú
varst svo úrræðagóð alltaf með
lausnir á öllu, fyndin, skemmti-
leg og stundum svolítið sein-
heppin. Þegar ég loka augunum
sé ég brosið þitt, heyri hlát-
urinn þinn, finn lyktina af þér
sem var svo góð. Þú varst besta
vinkona mín, alltaf hægt að tala
við þig um allt og ekkert, allar
ferðirnar okkar í Rúmfó, Ikea
og Costco þegar það kom, þú
varst alltaf svo gjafmild, alltaf
þurftir þú að borga allt og tókst
ekkert annað í mál.
Þegar ég var yngri voru allt-
af allir vinir mínir velkomnir
heim til okkar og tókst þú vel á
móti þeim og þeim leið vel
heima. Barnabörnin þín voru
alltaf í 1. sæti og alltaf var best
að koma heim til ömmu og afa,
alltaf best að borða og svo kósí
og notalegt, svo gastu alltaf á
þig blómum bætt eins og það er
kallað, nokkur voru þau auka-
börnin sem kölluðu þig ömmu
og ekki fannst þér það nú leið-
inlegt. Vikar sagði svo þegar
amma var farin að núna ætlaði
hann að passa afa vel og hann
ætti hann aleinn.
Elsku mamma, mikið rosa-
lega er ég þakklát fyrir tímann
okkar saman síðustu mánuðina
þína sem við áttum sem voru
dásamlegir. Þú varst svo sterk,
svo mikil hetja. Því miður tók
sjúkdómurinn yfirhöndina og
gerði það hratt, maður er aldrei
tilbúinn að sleppa, þar sem ég
og Linda systir vorum hjá þér
þegar þú lést fann ég hvað það
var friðsælt þegar þú slepptir
tökunum. Elsku mamma, þú
varst búin að segja mér að þú
værir sátt og ekkert hrædd,
tókst utan um mig og sagðir ég
elska þig og brostir svo blíðlega.
Elsku hjartans mamma mín,
mikið afskaplega sakna ég þín
mikið, þú munt alltaf vera í
hjartanu mínu, minning þín
mun lifa með okkur strákunum
og við munum aldrei gleyma
þér.
Er lít ég yfir liðin ár
mér ljóst í hjarta skín,
þú þerraðir, móðir, tregatár
og traust var höndin þín.
Þú gafst mér allt sem áttir þú
af ástúð, von og trú.
Og því er nafn þitt, móðir mín,
í mínum huga nú.
Þú leiddir mig sem lítið barn
og léttir hverja þraut.
Við blómskreytt tún og hrímhvítt
hjarn
ég hjá þér ástar naut.
Nú þegar lífs þíns lokast brá
frá langri ævistund.
Er gott að hvílast Guði hjá
og ganga á Drottins fund.
(Einar Steinþórsson.)
Þín elskulega dóttir,
Margrét.
Í dag kveðjum við elskulegu
móður mína Álfhildi.
Það er margt sem mig langar
að segja en það sem kemur
fyrst upp í hugann er að
mamma mín var skemmtileg og
það voru ófáar stundir þar sem
við grétum saman úr hlátri, hún
var með húmorinn í lagi. Hlát-
urinn hennar var svo skemmti-
legur og get ég ekki annað en
brosað þegar ég sé hana fyrir
mér. Alltaf til í eitthvert glens
og grín og hló alltaf að brönd-
urunum mínum sem mér fannst
ekki leiðinlegt. Hjartahlý, bros-
mild og yndisleg eru orð sem
lýsa henni líka vel.
Næsta sem kemur upp í hug-
ann er að hún sá ekki sólina fyr-
ir barnabörnum sínum og var
alltaf að tala um þau og hvað
þau væru að gera. Flest barna-
börnin leituðu mikið til hennar
og var hún alltaf tilbúin að
styðja við bakið á þeim ef þurfti.
Henni fannst líka gaman að
segja þeim frá lífinu í gamla
daga og segja sögur.
Ég var ung þegar hún og
Björgvin faðir minn skildu eða
5-6 ára og man mjög lítið eftir
fyrstu árum lífs míns. Sambúðin
var krefjandi þeirra á milli og
erfiðar aðstæður sem komu upp.
Ég skildi það ekki þá en fékk
vitneskju um það síðar meir að
faðir minn glímdi við geðsjúk-
dóm sem hann vildi ekki fá hjálp
við. Ég man eftir að hún vann
mjög mikið til að fæða og klæða
okkur krakkana og saknaði ég
mömmu mikið á þessum tíma
þar sem hún var lítið heima.
Hún saknaði þess eflaust mikið
að geta ekki verið hjá okkur.
Hún talaði annars aldrei illa um
pabba minn, sagði mér frá
hversu klár hann var og hverju
hann hafði áorkað.
Mamma kynnist svo Láka
1980 og má segja að hún og við
öll duttum í lukkupottinn þegar
hann kom inn í líf okkar. Hann
tók að sér það hlutverk að vera
pabbi minn þrátt fyrir að vera
ungur að aldri og hefur staðið
sig með prýði. Þarna var kom-
inn maður sem var tilbúinn að
hugsa um mömmu og dekra við
hana. Árið 1982 áttu þau saman
Margréti litlu systur mína sem
er algjör dásemd og tengdi þau
enn sterkari böndum. Þess má
geta að Margrét systir stóð eins
og klettur við hlið mömmu í
veikindum hennar sem ég veit
að mamma var þakklát fyrir og
við öll. Mamma og pabbi voru
búin að koma sér mjög vel fyrir
saman á Suðurvörinni í Grinda-
vík. Mamma elskaði að geta
veitt okkur krökkunum meira en
hún gat þegar við vorum yngri.
Það var oft vandræðalegt þegar
ég var með henni í búð á kass-
anum að segja við mömmu að
hún þyrfti ekki að borga eitt-
hvað fyrir mig, ég væri fullfær
um að borga eitthvað en hún
krafðist þess hreinlega.
Ég á eftir að sakna þess að
geta ekki hringt í mömmu þegar
mér líður ekki vel, það var svo
gott að heyra fallegu röddina
hennar og fá stuðning frá henni.
Ég hringdi líka alltaf í hana
þegar ég var að fá út úr prófum
í skólanum því hún var svo stolt
af mér og var dugleg að segja
mér það. Hún studdi mig í öllu
sem ég gerði.
það er skrýtið að sitja eftir
sorgmædd en samt sátt við að
hún fékk að kveðja þar sem
sjúkdómurinn var búinn að
sigra.
Minning hennar mun lifa í
hjarta mínu og hún lifir áfram í
okkur börnunum hennar, barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Bless mamma. Ég elska þig.
Þín dóttir,
Linda Dögg Hólm.
Mig langar með fáeinum orð-
um að minnast elsku móðursyst-
ur minnar Álfhildar eða Hillu
frænku eins og hún var alltaf
kölluð af okkur. Hilla var ein-
staklega glaðvær og skemmtileg
frænka og stutt var í dillandi
hláturinn. Ég man eftir heim-
sóknum hennar til mömmu þeg-
ar ég var yngri og við Helena
elsta dóttir hennar fengum að
fylgjast með systrunum og
sperrtum eyrun yfir því sem
þær voru að tala um, allt var svo
spennandi og sveipað dulúð sem
við frænkurnar skildum ekki en
var svo spennandi.
Hilla frænka datt í lukkupott-
inn þegar hún kynntist Láka og
saman voru þau einstök, alltaf
brosandi og glöð og dásamlegt
að heimsækja þau í Salthúsið.
Ég fann alltaf svo vel fyrir
væntumþykjunni í minn garð og
minna og fyrir það verð ég æv-
inlega þakklát. Ég er líka þakk-
lát fyrir þær stundir sem ég átti
með systrunum Pálu, mömmu
og Hillu og ekki grunaði mig að
myndin sem ég tók af þeim
systrunum í júní í fyrra væri sú
síðasta en mér þykir einstaklega
vænt um þessa mynd.
Við kveðjum Hillu frænku á
erfiðum tímum og munum við
fjölskyldan fylgjast með í fjar-
lægð og sendum Láka, Mar-
gréti, Helenu, Lindu, Þór, Ein-
ari og fjölskyldum þeirra okkur
innilegustu samúðarkveðjur,
missir ykkar er mikill og þung-
bær. Einnig sendum við kveðjur
til systkina Hillu, þeirra Pálu,
Dæju (mömmu) Bigga og
Brands.
Ég veit að amma Auður og afi
Jón taka brosandi á móti Hillu
frænku með faðminn útbreiddan
í sumarlandinu góða. Megi
minning um yndislegu frænku
lifa.
Auður.
Álfhildur Hjördís
Jónsdóttir
Dillandi hlátur-
inn og bjarta bros-
ið er það sem fyrst
kemur upp í hug-
ann þegar ég minn-
ist vinkonu minnar, hennar
Mússu. Við kynntumst á
Reykjaskóla í Hrútafirði og vet-
urinn þann var mikið hlegið,
dansað og sungið. Eftirminni-
legur er líka vígsludagur sund-
laugarinnar, ekki fyrir hátíð-
legu ræðurnar eða boðsundið.
Nei, við enduðum flest full-
klædd ofan í lauginni, ég í
spariblússunni og Mússa í rós-
óttum sumarkjól. Þá var nú
hlegið.
Eftir skólaslit héldum við út í
lífið, hvert í sína áttina. Fáein-
um árum síðar hittumst við
Mússa á förnum vegi, með
strákana okkar í barnakerrum,
og upp frá því styrktust vin-
áttuböndin. Þau Gústi bjuggu á
þessum árum í Kleppsholtinu
María Helgadóttir
✝ María Helga-dóttir fæddist
12. ágúst 1930. Hún
lést 18. apríl 2020.
Útför Maríu fór
fram í kyrrþey 24.
apríl 2020.
og áttu afskaplega
fallegt heimili, sem
bar vott um sam-
heldni þeirra
hjóna.
Seinna fluttu
þau á Sogaveginn
og við Halldór út á
Nes, en það hindr-
aði ekki samgang-
inn þótt taka þyrfti
tvo strætisvagna.
Mússa, þessi fyrir-
myndarhúsmóðir, átti alltaf
eitthvað gott með kaffinu og
kryddaði það með skemmtileg-
um frásögnum svo við tókum
bakföll af hlátri.
Árin liðu, börnunum fjölgaði
og þegar lítið tóm gafst fyrir
heimsóknir var alltaf hægt að
slá á þráðinn til Mússu og hlæja
og spjalla. Þau Gústi komu sér
upp sumarbústað í Kjósinni og
áttu þar margar ánægjustundir
og ekki var síður skemmtilegt
að kíkja þangað í heimsókn.
Þrátt fyrir áratuga búsetu
okkar hjóna í Svíþjóð slitnuðu
ekki tengslin við Mússu og allt-
af hittumst við þegar ég var á
landinu. Ferðin okkar til Kan-
arí var ekki síður skemmtileg
og hláturinn hennar Mússu
smitaði út frá sér hvar sem við
vorum. Við dilluðum okkur við
suðræna tóna og höfðum gaman
af því seinna að rifja upp takt-
ana hjá dansherrunum.
Lífið fór ekki alltaf mildum
höndum um vinkonu mína,
ótímabært fráfall Kela, sonar
hennar, var sár reynsla og
smám saman hallaði undan fæti
varðandi heilsufarið. Í síðustu
heimsókninni á Droplaugarstaði
áttum við glaða stund og húm-
orinn hennar skein í gegnum
minnisþokuna. „Ég man ekkert
hvað þú heitir en þú ert ansi
skemmtileg kona,“ sagði hún og
ég fann að þessi góða vinkona
mín var enn sem fyrir sannur
gleðigjafi.
Ég þakka Guði löngu liðinn dag
sem lét mig eignast þig að ævivin.
Og öll þau blóm sem uxu á þinni leið
með ilm og fegurð hresstu og glöddu
mig.
Og birtan sem þú breiddir yfir allt
sló bjarma á lífið allt í kringum þig.
(Oddný Kristjánsdóttir frá Ferjunesi)
Mín kæra vinkona fær án efa
góðar móttökur í Sumarlandinu
og hláturinn hennar verður
smitandi þar eins og annars
staðar. Börnum Mússu, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum ást-
vinum færi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigrún Ólöf Stefánsdóttir.
✝ Sóley Gunn-arsdóttir var
fædd 19. maí 1970 á
Þingeyri við Dýra-
fjörð. Hún lést 27.
apríl 2020 á Land-
spítalanum við
Hringbraut.
Foreldrar Sól-
eyjar voru Gunnar
Ragnar Jónsson, f.
16. ágúst 1930, d.
23. desember 1997
og Júlíana Kristín Pálsdóttir, f.
30. maí 1942, d. 30. desember
2007. Eftirlifandi albræður
hennar eru Jón Gunnarsson, f.
28. febrúar 1966 og Borgar
Gunnarsson, f. 9.12.
1968. Eftirlifandi
hálfbræður hennar
eru Páll Brynjólfs-
son, f. 8. júní 1960
og Gunnar Sigfús-
son, f. 14. október
1962.
Sambýlismaður
Sóleyjar var Jón
Briem, f. 9. október
1966, d. 6. október
2019. Börn þeirra
eru Steindór Briem, f. 15. febr-
úar 2003, og Kristín Ragna
Briem, f. 15. maí 2006.
Útför Sóleyjar fór fram frá
Grafarvogskirkju 8. maí 2020.
Sóley frænka hefur kvatt
þessa jarðvist – frá tveimur
börnum, allt of snemma. Eins
og Borgar bróðir Sóleyjar orð-
aði það: „Lífið getur verið frá-
bært, en það bítur oft líka.“
Síðustu mánuðir hafa verið
mjög erfiðir en alltaf var maður
að vonast eftir góðum fréttum.
Fyrst var það heilahimnubólg-
an sem Sóley fékk sl. sumar
sem lék hana illa og í byrjun
október lést Jón maðurinn
hennar. Eftir áramótin tóku
svo við nýjar áskoranir þegar
Sóley greindist með hjartasjúk-
dóm. Eftir erfiða skurðaðgerð
og margar vikur á Landspít-
alanum í miðju Covid án heim-
sókna var þrekið búið og hún
varð að gefa eftir.
Þegar ég hugsa um Sóleyju
fer hugurinn með mig til Þing-
eyrar þar sem Sóley fæddist og
ólst upp. Verandi systradætur
á svipuðum aldri lágu leiðir
okkar oft saman. Heimsóknir á
Brekkugötu þar sem báðar
systur mömmu áttu heima rétt
hjá hvor annarri. Við Sóley átt-
um það sameiginlegt að það
voru aldrei nein læti í okkur.
Við stóðum frekar álengdar og
fylgdumst með látunum í hin-
um krökkunum. Eitt sumarið
dvaldi ég 6 ára í 6 vikur í pöss-
un á heimili Sóleyjar. Miðað við
ungan aldur á ég margar minn-
ingar frá þessum tíma enda
fengum við krakkarnir að leika
lausum hala út um allt þorp.
Stærsta minningin er þó af
mislingunum sem ég endaði á
að ná mér í og lá sárlasin í
marga daga.
Ég heimsótti Sóleyju síðast í
desember, rétt fyrir jólin. Þá
var hún búin að vera að glíma
við að ná heilsu eftir heila-
himnubólguna sem og magasár
sem sennilega kom í kjölfar
andláts Jóns. Hún tók á móti
okkur með sínu fallega brosi og
rólega fasi. Yfirveguð og bros-
mild gaf hún okkur kaffi og
spurði frétta af fjölskyldunni.
Miðað við það sem hún hafði
gengið í gegnum mánuðina áð-
ur var hún svo jákvæð, æðru-
laus – hrein og bein. Engin nei-
kvæðni, engin uppgjöf – við
dáðumst að henni. Hlutirnir
voru einfaldlega eins og þeir
voru – ekkert flóknara en það.
Auðvitað hlýtur þetta að hafa
verið erfitt, en Sóley var eins
og klettur sem ekki haggaðist.
Nú þegar Sóley hefur kvatt
þá er hugur minn hjá börn-
unum hennar, Steindóri og
Kristínu Rögnu. Missir þeirra
er mikill og það á bara örfáum
mánuðum. Ég veit að Sóley er
komin í fangið á foreldrum sín-
um, Júllu og Gunnari, og ég sé
þau fyrir mér breiða út faðm-
inn og senda Steindóri og
Kristínu ást og orku til að tak-
ast á við framtíðina.
Blessuð sé minning Sóleyjar.
Pálína Björnsdóttir.
Elsku Sóley, fréttirnar af
andláti þínu voru mér mjög erf-
iðar. Ég mun ávallt minnast þín
sem góðrar vinkonu og sam-
starfsfélaga. Minningarnar um
þig mun ég varðveita ávallt.
Þegar ég hugsa um þig og per-
sónuleikann þinn þá fyllist ég
aðdáun yfir því hversu sterk þú
varst. Þau voru ófá áföllin sem
hafa dunið á þér, og að þú skul-
ir hafa getað staðið upprétt,
hugsað um börnin þín af ást og
alúð, hlegið, látið þig varða um
líðan vina þinna og lifað lífinu
brosandi er hreint ótrúlegt að
hugsa sér. Ég ætla að taka þig
til fyrrimyndar og ég mun
ávallt hugsa til þín þegar ég
þarf á styrk að halda. Ég mun
varðveita vel síðustu minn-
inguna sem ég á um okkur
saman, í ísbúðinni að drekka
sjeik. Það var góður tími sem
við áttum saman og ég man
hversu mikið þú spurðir mig
um hvernig mér gengi í skól-
anum, hvernig börnin mín
hefðu það. Þarna varst þú orðin
mjög lasin, en þú talaðir lítið
um það, heldur hafðir þú meiri
áhuga á að heyra um mig og
mitt líf.
Þú varst svo dásamleg og
hjartahlý vinkona, ég vildi óska
að við hefðum getað átt fleiri
góðar stundir saman. Ég hugsa
til barnanna þinna á þessari
stundu, ég veit að þú munt
vaka yfir þeim.
Ég horfi í gegnum gluggann,
á grafhljóðri vetrarnóttu,
og leit eina litla stjörnu,
þar lengst úti í blárri nóttu.
Hún skein með svo blíðum
bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
(Magnús Ásgeirsson)
Elsku Sóley, ég mun ávallt
vera þakklát fyrir það að hafa
fengið að kynnast þér. Nú eruð
þið hjónin orðin sameinuð á ný.
Þín vinkona,
Berglind.
Sóley
Gunnarsdóttir