Morgunblaðið - 29.05.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2020
✝ Rannveig Tóm-asdóttir fædd-
ist í Reykjavík 17.
júlí 1950. Hún lést
á heimili sínu í
Garðabæ umvafin
nánustu fjölskyldu
19. maí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Tómas G.
Magnússon kaup-
maður, f . 23. októ-
ber 1911, d. 17.
janúar 1968, og Sigríður Sig-
urðardóttir húsfreyja, f. 16. maí
1920, d. 14. október 1987.
Systkini Rannveigar eru Val-
gerður flugfreyja, f. 10. maí
1943, d. 29. apríl 1995, Ólafur
Sigurður trésmiður, f. 18. ágúst
1947, d. 10. júní 2015, Tómas
Magnús Stuðmaður f. 23. maí
1954, d. 23. janúar 2018 og
Guðrún Helga ferðaráðgjafi, f.
9. júlí 1962.
Þann 19. apríl 1973 giftist
Rannveig Þórhalli Arasyni, fv.
skrifstofustjóra í Fjármálaráðu-
neytinu, f. 25. apríl 1947. Börn
þeirra eru 1) Halla Björg Þór-
hallsdóttir viðskiptafræðingur,
f. 26. júní 1975, í
sambúð með Guð-
mundi Kristinssyni
tölvunarfræðingi,
f. 19. febrúar 1965,
2) Þorbjörg Þór-
hallsdóttir
tölvunarfræðingur,
f. 18. apríl 1981,
gift Gísla Þór Guð-
mundssyni tölv-
unarfræðingi, f. 5.
október 1980 og 3)
Tómas Magnús Þórhallsson lög-
maður, f. 1. maí 1985, í sambúð
með Unni Lilju Hermannsdótt-
ur lögmanni, f. 19. nóvember
1987. Barnabörn Rannveigar
eru Rannveig Myrra Gísladótt-
ir, f. 19. október 2018 og Rakel
Tómasdóttir, f. 11. október
2019. Rannveig ólst upp í
Reykjavík og hóf störf sem
flugfreyja hjá Flugfélagi Ís-
lands árið 1971 og starfaði hún
sem flugfreyja hjá Icelandair til
ársins 2015 þegar hún lét af
störfum.
Útför Rannveigar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 29.
maí 2020, klukkan 13.
Elsku tengdamóðir mín,
Rannveig Tómasdóttir, er fallin
frá.
Ég kynntist Rannveigu fyrst
þegar ég fór að venja komur
mínar í Brekkubyggðina að hitta
Þorbjörgu dóttur hennar. Okkur
varð strax vel til vina og hún var
svo hlý og jákvæð í minn garð.
Nokkrum árum seinna giftum
við Þorbjörg okkur og völdum
við sama brúðkaupsdag og Þór-
hallur og Rannveig, hinn 19. apr-
íl.
Í gegnum árin varð heimili
þeirra (eða B26 eins og við segj-
um) samkomustaður fjölskyld-
unnar enda þau hjón einstaklega
góðir gestgjafar. Rannveig var
frábær kokkur og þau mynduðu
gott teymi í eldhúsinu. Matar-
boð, pottaferðir, happy hour á
pallinum, alltaf var Ranný hrók-
ur alls fagnaðar. Spjall, hlátur og
sprell í garðstofunni. Hún var sú
sem endaði kvöldin dansandi.
Þá var ekki síður gaman að
ferðast með henni og skoða
heiminn. Við fórum á marga frá-
bæra staði þar sem fjölskyldan
mætti í röndóttum sumarkjólum
og litríkum stuttbuxum með
landakortin uppi eins og Gris-
wold-fjölskyldan í leit að næsta
veitingastað.
Ótal yndislegar minningar
tengjast þessum ferðum, en þó
er ég líklega þakklátastur fyrir
heimsóknirnar til okkar þegar
við bjuggum í Edinborg í Skot-
landi árin 2008-2009 í miðju
hruni. Ekki leiddist Ranný að
heimsækja okkur þangað enda
sérlega hrifin af breskum pöbb-
um. Þar voru þau hjónin okkur
stoð og stytta og hjálpuðu okkur
mikið þegar við fluttum heim
með heilar 13 ferðatöskur.
Í gegnum árin var oft skálað
við hjónin á brúðkaupsafmælis-
degi okkar og árið 2018 fórum
við í eftirminnilega ferð í Húsa-
fell til að halda upp á daginn.
Eins og á brúðkaupsdaginn vor-
um við einstaklega heppin með
veður og er ég viss um að Rann-
veig átti sinn þátt í því enda voru
veðurguðirnir henni hliðhollir.
Eins þykir mér vænt um síð-
ustu mánuði. Í mikilli fram-
kvæmdagleði vegna flutninga
enduðum við hjónin heimilislaus í
hálft ár. Þá var Brekkubyggðin
opnuð fyrir litlu fjölskyldunni og
þar bjuggum við í góðu yfirlæti
og við mjög hátt þjónustustig.
Ranný var svo jákvæð og stuðn-
ingsrík í gegnum allt ferlið og
bauð ávallt fram aðstoð sína
meðan hún hafði heilsu til. Það
segir mikið um hennar einstaka
karakter, alltaf tilbúin að hjálpa
öðrum þrátt fyrir sín eigin veik-
indi. Það er ómetanlegt að Rann-
veig litla hafi fengið að kynnast
ömmu sinni með þessum hætti
og náðu þær nöfnur vel saman.
Sérstaklega hafði sú stutta gam-
an af því að færa ömmu sinni alls
kyns óþarfa, eins og fjarstýring-
ar og klósettpappír.
Við söknum þín öll elsku
Ranný mín. Betri tengdamóður
er vart hægt að hugsa sér. Það
er huggun harmi gegn að kveðju-
stundin var heima í faðmi fjöl-
skyldunnar í fallegu vorveðri. Ég
sá handbragð þitt þar.
Kære venner, skál fyrir Rann-
veigu Tómasdóttur.
Þinn tengdasonur,
Gísli.
Elsku Ranný.
Þakklæti er mér efst í huga
þegar ég hugsa til þín. Þú tókst
mér opnum örmum þegar ég
kynntist Tómasi okkar fyrir ríf-
lega áratug og bauðst mig vel-
komna í fjölskylduna - með þeim
hætti að mér leið eins og ég hefði
alltaf tilheyrt henni.
Þú varst og verður einstök
fyrirmynd. Þú sást alltaf björtu
hliðarnar á tilverunni, jafnvel
þótt hressilega blési á móti.
Sannkölluð stemningskona sem
kunni svo sannarlega að fagna
stórum sem smáum áföngum.
Hversdagslífið var líka töfrum
gætt, en þú hafðir einstakt lag á
því að fegra umhverfi þitt og
njóta hverrar stundar. Einstök
gjafmildi í garð þinna nánustu
var á meðal aðalsmerkja þinna,
sem og hreinskilni og hispurs-
leysi sem ég kunni vel að meta.
Eiginleikar sem lífguðu svo
sannarlega upp á tilveruna. Þú
ýttir við okkur þegar þú taldir
þörf á enda oft tilefni til að halda
okkur við efnið. Á sama tíma
varst þú aldrei spör á hrósið, sem
var eins einlægt og annað sem
frá þér kom. Alltaf hafðirðu um-
talaðan glæsileikann að vopni og
skínandi útgeislunina.
Ég er þakklát fyrir alla um-
hyggjusemi þína og væntum-
þykju, sem var óþrjótandi í garð
fjölskyldunnar. Ég er þakklát
fyrir öll ferðalögin og allar sam-
verustundirnar í Brekkubyggð-
inni, hvort sem var að degi eða
þar sem notið var góðrar mál-
tíðar og veiga fram eftir kvöldi.
Ég er þakklát fyrir að þið Rakel
ömmustelpa hafið fengið að njóta
samverustunda á fyrstu ævimán-
uðum hennar. Ég er þakklát fyr-
ir allan stuðninginn sem þú sýnd-
ir. Ég er þakklát fyrir að hafa
nýtt tímann okkar saman svona
vel. Betri tengdamömmu hefði
ég ekki geta eignast.
Ég kveð þig með miklum
söknuði en við fjölskyldan mun-
um áfram standa þétt saman og
heiðra minningu þína - vera ein-
læg og jákvæð eins og þú.
Þín
Unnur Lilja
Hermannsdóttir.
Minningarnar um Rannveigu
frænku mína eru sveipaðar heið-
ríkju, en um leið nístandi sárs-
auka yfir ótímabæru andláti
hennar.
Mæður okkar voru systur og
við í mínum huga eins og fóst-
ursystur. Í æsku var ég tíður
gestur á heimili foreldra hennar,
Siggu og Tomma, eins og þau
voru ávallt kölluð, og bjó á ung-
lingsárum hjá þeim í tvö ár.
Heimilisbragurinn einkenndist
af ástríki þeirra hjóna, einstakri
smekkvísi Siggu og gæsku og
gamansemi fjölskylduföðurins
Tomma. Við þær aðstæður ólst
Ranný upp og hún, fjölskyldulíf
hennar og heimili mótuðust af
þeim. Það var ekki lítill heim-
anmundur, sem mér sýnist einn-
ig hafa erfst til barna hennar.
Ranný var sólskinsbarn, eins
og segir í kvæði Tómasar Guð-
mundssonar um Hönnu litlu,
„sólskinsbarn með draum í aug-
um, ljúfan seið í léttu brosi“. Líf
hennar var einstaklega farsælt
og hún drakk „örugg lífsins vín“,
eins og segir í sama kvæði. Þór-
hallur, sýslumannssonurinn úr
næsta húsi í Skeiðarvoginum,
þar sem fjölskylda hennar bjó,
var valinn úr hópi fjölda aðdá-
enda og börnin þeirra þrjú ólust
upp við ást og gott atlæti, studd í
öllu sem þau tóku sér fyrir hend-
ur. Í miðju alls þess var Ranný,
umhyggjusama móðirin, ástríka
eiginkonan, snilldarmatreiðslu-
meistarinn, fagurkerinn og
ásamt Þórhalli framtakssamur
verkstjóri þessarar samhentu og
samrýndu fjölskyldu. Glaðvær,
gestrisin og glæsileg svo af bar,
„drottning ár og síð“, sem einnig
segir í fyrrnefndu kvæði.
Með Þórhalli fylgdi í kaupbæti
stór systkinahópur, seinna mak-
ar og börn, sem urðu stórfjöl-
skylda Rannýjar, sem hún lagði
rækt við sem eigin skyldmenni.
Þegar á reyndi í fjölskyldunni,
svo sem langvarandi veikindi
Valgerðar elstu systur hennar
eða þegar Ingibjörg móðursystir
okkar eltist og þurfti töluverða
hjálp, þá kom Ranný til skjal-
anna svo um munaði, ósérhlífin
og umhyggjusöm.
Rannveig átti langan og far-
sælan starfsferil hjá Flugleiðum.
Hún hafði ánægju af starfinu,
eðliskostir hennar nutu sín vel,
fallegt yfirbragð, elskulegheit,
skipulagshæfni og dugnaður.
Hún átti þar traustan vinahóp og
var nýhætt að vinna þegar ill-
vígur sjúkdómur greindist. Þá
kom andlegur og líkamlegur
styrkur hennar vel í ljós. Hún
barðist af hetjuskap. Ég heyrði
hana aldrei kvarta, tók hverju
áfallinu af öðru af æðruleysi,
ákveðin í að ná bata. Þegar úrslit
urðu óviss hafði hún á orði
hversu lánsöm hún hefði verið.
Hversu þakklát hún væri.
Hversu líf hennar og Þórhalls
hefði verið skemmtilegt. Börnin
yndisleg, þau öll og Þórhallur
reynst henni afburða vel í veik-
indunum.
Okkar vinátta var fölskvalaus.
Á hana bar aldrei skugga og við
héldum alltaf saman.
Ég kveð frænku mína með ást
og þakklæti. Við Björn Ársæll og
Bolli vottum Þórhalli, börnum,
tengdabörnum og Guðrúnu
Helgu systur Rannýjar okkar
innilegustu samúð. Megi minn-
ingar um mannkosti hennar og
fallegan þátt í lífi þeirra allra
vera þeim einhver huggun. Litlu
stúlknanna, Rannveigar Myrru
og Rakelar, sem glöddu Ranný
ósegjanlega þrátt fyrir veikindin,
bíða sögur af þessari konu sem
veitti gleði og birtu inn í líf þeirra
sem hún tengdist.
Margrét Sigrún
Björnsdóttir.
Allt í einu varð heimurinn lit-
lausari og fátækari.
Elsku Ranný okkar, þessi
glæsilega, jákvæða, skemmtilega
og hugrakka kona, uppáhalds-
randalínan okkar, er farin í sína
síðustu flugferð. Við systur eig-
um ótal minningar, hvor á sinn
hátt, úr barnæsku. Lena minnist
fyrsta brúðkaupsins sem hún fór
í, fimm ára gömul, þegar Tolli
föðurbróðir giftist Ranný okkar.
Við skrifum okkar og ekki hans,
því við áttum hana öll. Brúðhjón-
in sérdeilis glæsileg; Tolli með
hrokkna, fyrirferðarmikla hárið
sitt og Ranný stórglæsileg að
vanda í bleikum brúðarkjól og
með flottan hatt! Fallegu heim-
ilin þeirra, fyrst á Byggðarenda,
með útlensku nammi og gjöfum
sem flugfreyjan kom með heim
frá útlöndum, sem voru ekki eins
nálæg þá og nú. Heimskona þá
þegar.
Kristbjörg minnist ófárra
samverustunda með Höllu
Björgu frænku, vinkonu og jafn-
öldru á heimili Rannýjar og
Tolla, fyrst í Mávahlíðinni og svo
í Brekkubyggðinni. Þar var gam-
an að vera. Ranný og Tolli voru í
dansskóla með foreldrum okkar
og Lena passaði þær frænkur á
danskvöldum. Frá fullorðinsár-
um eru minningarnar að mestu
sameiginlegar, því samveran var
mikil og „alltaf svo gaman hjá
okkur“ eins og Ranný sagði allt-
af. Þá höfðu Obbulingurinn og
Drengurinn líka bæst við og svo
fylgifiskar. Frábær fjölskylda.
Við getum glaðst yfir ógrynni af
litríkum minningum úr ótal boð-
um, sunnudagskaffi, útilegum,
gönguferðum, heimsóknum til
okkar í Svíþjóð, partíum og mat-
arboðum. Við systur þurftum
ekkert endilega heimboð, heldur
mættum stundum óboðnar og
jafnvel dulbúnar í partí til út-
landa til að hlæja og skála og
vera með Ranný og hennar besta
fólki, enda kallaði hún okkur
systur oft aukastelpurnar sínar.
Hún var alltaf vel tilhöfð og
með varalit, m.a.s. í fjallgöngum.
Ávallt viðbúin.
Æðruleysi og yfirvegun ein-
kenndu Ranný í öllum áföllum,
sem voru nokkuð mörg, því hún
missti foreldra sína og þrjú
systkini, öll á besta aldri. Alltaf
rétti hún úr sér og hélt áfram að
lifa lífinu. Hún var meistari í að
vera í núinu og njóta þess sem líf-
ið hefur upp á að bjóða, líka í
veikindunum. Hún var svo sterk
kona, algjör „nagli“. Þegar hún
veiktist var markmiðið hennar að
ná að upplifa að verða amma,
sem rættist í henni Rannveigu
Myrru. Hún náði meira að segja
að verða tvöföld amma, þegar
hún Rakel fæddist. Þvílík gæfa
og gleði. Lífskúnstnerinn okkar
hélt jákvæðninni, glæsileikanum
og fáguninni fram á síðasta dag
og kvaddi eins og henni einni var
lagið í sólskini, nýþrifnu húsi með
nýjum sumarblómum og í faðmi
fjölskyldunnar.
Við systur í Svíþjóð og Sveinn
Halldór þökkum þér, elsku
Ranný, fyrir samfylgdina og
kennslustundir í hvernig á að
njóta og einblína á það besta sem
lífið hefur upp á að bjóða! Við lít-
um upp til þín og minnumst þín
og lífsins. Við kveðjum þig ekki,
því þú lifir áfram í okkur öllum,
lífsglöð og með bros á vör. Við
setjum á okkur varalit, réttum úr
bakinu og segjum að þínum
hætti: Jæjjjja … eigum við ekki
bara að skála!
Og allt í einu fylltist heimurinn
lit aftur, því minningar gefa lífinu
lit.
Helena Sveinsdóttir,
Kristbjörg Sveinsdóttir.
Okkur langar, með fáeinum
orðum, að minnast Rannveigar
Tómasdóttur, sem lést þriðjudag-
inn 19. maí sl. eftir baráttu við
krabbamein. Rannveig, eða
Ranný eins og hún var kölluð, var
tengdamóðir sonar okkar, Gísla
Þórs, sem kvæntur er Þorbjörgu,
dóttur Þórhalls Arasonar og
Rannveigar heitinnar.
Ranný var yndisleg kona, hafði
góða nærveru og jákvæða út-
geislun. Hún lét sér annt um fjöl-
skyldu sína og heimili og naut
þess að hafa fólk í kringum sig.
Ranný var heillandi og glæsileg
og mikill fagurkeri. Hún var ein-
staklega gestrisin og það var
ánægjulegt að koma á heimili
þeirra hjóna í Brekkubyggð, sem
ber vott um fallegan smekk og
natni hennar og Tolla. Eftir-
minnileg voru afmælisboðin 17.
júlí á pallinum þar sem afmæl-
isbarnið var í essinu sínu, enda
kunni Ranný svo sannarlega að
stýra fagnaði af fagmennsku,
margreynd á því sviði að þjóna
ferðalöngum í farsælu starfi sem
flugfreyja hjá Icelandair.
Rannveig tók veikindum sín-
um af æðruleysi og lét ekki bil-
bug á sér finna þar til yfir lauk.
Tveir ljósgeislar komu inn í líf
hennar síðustu árin sem glöddu
hana mikið. Rannveig Myrra,
dóttir Gísla Þórs og Þorbjargar,
og Rakel, dóttir Tómasar og
Unnar. Þessar langþráðu ömmu-
og afastelpur veittu Ranný mikla
hamingju.
Við fáum seint fullþakkað þá
ástúð og umhyggju sem Ranný,
Tolli og fjölskylda hafa ávallt
sýnt syni okkar.
Elsku Þórhallur, Halla, Þor-
björg, Tómas Magnús, makar og
börn, innilegar samúðarkveðjur
vegna fráfalls yndislegrar eigin-
konu, móður, tengdamóður og
ömmu, Rannveigar Tómasdótt-
ur. Minningin um hana mun ylja
okkur um ókomin ár.
Hafdís og Guðmundur.
Maðurinn hefur löngum haft
áhuga á og þörf fyrir að ferðast
og skoða framandi staði, hvort
sem er hér heima eða í útlandinu
og þá ýmist akandi eða fljúgandi.
Þannig var það með mágkonu
mína hana Rannveigu en hún
gerði flugfreyjustarfið að ævi-
starfi. Rannveig hefur nú kvatt
þennan heim og er komin á ann-
að svið þar sem gleði og friður
ríkir og englarnir taka vel á móti
henni. Þar hittir hún fyrir alla
ástvini sem áður voru farnir.
Hugleiðingar mínar um hana
og lífið fylgja anda svölunnar
sem er fugl flugfreyjanna.
Svölurnar fljúga um loftin blá,
koma og fara eftir föstu kerfi.
Svalan okkar flaug úr hreiðri sínu
við Skeiðarvog ásamt maka sínum
og saman bjuggu þau sér nýtt hreiður.
Ástin fylgdi þeim alla tíð
og gaf þeim þrjár nýjar svölur.
Þessi fjölgun kallaði enn á nýtt hreiður
þar sem svölurnar hlúðu að ungunum
með þeirri hlýju og elsku sem
þær áttu.
Saman sungu þær fyrir ungana,
kenndu þeim á hið góða í lífinu
og hættur sem þar leynast.
Móðursvalan þurfi að fljúga mikið
og kallaði það á góðan undirbúning,
snyrta nefið, augun, vængi og stél.
Þannig hóf hún daginn og ferðina
og hafði síðan þennan sið og takt.
Þegar svölurnar áttu stund saman
flugu þær um einstakt hálendið
og aðra fallega og sérstaka staði.
Þannig liðu árin og svölurnar
áttu góð ár með blöndu af langflugi,
samveru, ást og samheldni.
Þegar skipulögðu langflugi lauk
fór svalan að kenna sér meins
sem ágerðist eftir því sem árin liðu.
Flug hennar styttist jafnt og þétt
um leið og það lækkaði.
Litlu svölurnar hennar
og enn minni nýjar svölur
léttu henni stundirnar og glöddu
og hún reyndi hvað hún gat
að leika við þær og gleðja.
Að lokum lagðist hún til hvílu
í hreiðrinu sínu,
með höfuð undir væng
og sofnaði svefninum langa.
Hún dvelur nú í hæstu hæðum
hjá englunum og almættinu.
Hún er laus við alla þjáningu,
getur svifið um loftin blá og
fylgst með fjölskyldu sinni,
eins og hún gerði jafnan.
Það er gott að eiga góðar
minningar um þessa svölu.
Blessuð sé minning hennar.
(SA)
Sveinn Arason.
Elsku Ranný.
Nú ertu farin á fallegan stað.
Mer hlotnaðist sú gæfa að kynn-
ast þér þegar þú varðst tengda-
móðir dóttur minnar og síðar
amma barnabarnsins okkar.
Betri tengdamóður gat hún ekki
fengið. Þú umvafðir hana og
varst henni svo góð og það þótti
mér óendanlega vænt um. Alltaf
tókst þú höfðinglega á móti okk-
ur hjónum. Allt svo flott og fínt,
þú svo mikill fagurkeri, björt,
tær og falleg. Þú hélst utan um
fjölskyldu þína og umvafðir kær-
leik, meira er ekki hægt að biðja
um. Börnin okkar munu heiðra
minningarnar sem þið hjónin
sköpuðuð með samverustundum,
matarboðum, ferðalögum, bæði
innanlands sem utan; hefðirnar
halda þau í áfram. Mikill er sökn-
uðurinn hjá okkur öllum.
Elsku Tolli, Halla, Obba, Tóm-
Rannveig
Tómasdóttir
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG ÓSK VÍDALÍN
ÓSKARSDÓTTIR
Starhólma 4, Kópavogi,
sem lést 20. maí, verður jarðsungin
frá Digraneskirkju 3. júní klukkan 13.
Blóm og kransar eru afþökkuð en þeim sem vildu minnast
hennar er bent á líknarfélög.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Dvalarheimilisins Grundar fyrir
einstaka aðhlynningu.
Valgerður Birna Lýðsdóttir Haraldur Jónasson
Lýður Óskar Haraldsson
Ástkær faðir okkar og afi,
EINAR ANDRÉSSON
fangavörður,
lést á heimili sínu föstudaginn 15. maí.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
þriðjudaginn 2. júní klukkan 15.
Þökkum hlýhug og vinsemd alla.
Ingibergur Einarsson
Hróðný Rún Einarsdóttir
Einar Þór Ingibergsson
Íris Ösp Hólm