Morgunblaðið - 29.05.2020, Blaðsíða 17

as og fjölskyldur, innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hrafnhildur Jónsdóttir.
Árið er 1969. „Mikið afskap-
lega er þetta glæsileg ung kona
hérna í 77,“ segir tengdamóðir
mín þegar henni verður litið út
um eldhúsgluggann á Skeiðar-
vogi 89. Ég lít líka út og samsinni
henni. Unga konan sem gengur
öruggum skrefum eftir stéttinni
á milli raðhúsanna í eldrauðri
peysu er sannarlega glæsileg.
Hvoruga okkar grunaði þá að
innan mjög fárra ára yrði þessi
unga kona, hún Rannveig Tóm-
asdóttir, Ranný, hluti af stórfjöl-
skyldu tengdamóður minnar sem
þá var ekkja með sex syni og
tvær dætur. Stórfjölskyldu sem
hefur átt mikil og góð samskipti,
haldið vel hópinn og notað öll
tækifæri sem hafa gefist til sam-
veru- og gleðistunda. Ferðalög,
veislur og sunnudagskakó.
Minningar með Ranný, Tolla
og börnum eru margar um ferða-
lög innanlands og utan í stærri
eða minni hópum. Við höfum ver-
ið á skánsku láglendi og hálendi
svissnesku Alpanna og ýmsum
stöðum þar á milli. Farið í úti-
legur á fallegustu staði Íslands,
að okkar mati, og þeir staðir eru
margir.
Með stórfjölskyldunni höfum
við í 25 sumur farið í gönguferðir
um óbyggðir landsins. Fyrstu ár-
in var gengið með allt á bakinu
en síðustu árin aðeins léttara.
Við Ranný ræddum þessar ómet-
anlegu ferðir fyrir stuttu og vor-
um sammála um að erfitt væri að
velja úr fallegustu gönguleiðirn-
ar og að toppnum hefðum við náð
með göngu á Hvannadalshnúk
árið 1999.
Það var stutt á milli húsa okk-
ar síðustu 24 árin og oft tilvalið
að skjótast og njóta uppáhalds-
drykkjarins. Sá smekkur hefur
gengið til dætra okkar og oft gat
teygst vel úr heimsóknunum
vegna spjalls og gleði.
Ranný var vel virk í öllum at-
burðum, hörkudugleg, drífandi
og stórmyndarleg í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur.
Ég ætla ekki að gera veikind-
um hennar eða dauðanum svo
hátt undir höfði að fjölyrða um
þá tvennd en ætla samt að segja
að hvernig hún tókst á við þetta
fimm ára verkefni vakti aðdáun
okkar allra. Hún var ótrúlega
dugleg og æðrulaus og tókst að
gera margt skemmtilegt. Fjöl-
skylda hennar, börn og tengda-
börn, með Tolla mág minn í far-
arbroddi, hefur staðið sig eins
vel og hægt er, og líklega betur,
og litlurnar gerðu sitt til að
gleðja alla í kringum sig.
Síðasti kaflinn hefur verið
skrifaður í lífsbókina hennar
Rannýjar. Sú bók er full af
skemmtilegum sögum og litrík-
um myndum sem sýna stórglæsi-
lega brosandi konu, umkringda
fjölskyldu og vinum.
Á morgni lífsins leggjum við öll af
stað,
er leitin hefst er ferðahugurinn
mestur.
En við höfum fengið fyrirskipun um
það
að fylgja sólinni – vestur.
(Davíð Stefánsson)
Það er mikil dásemd þegar
rauð kvöldsólin skín í vestrinu og
málar himininn stórkostlegum
litum. Hún hefur verið óspör á þá
litadýrð að undanförnu og við
trúum því að okkar kona hafi
gengið inn í þessa fegurð. Ef
Sumarlandið er til hafa þar beðið
vinir í varpa og tekið vel á móti
henni. Kannski skálað.
Ég minnist Rannýjar svilkonu
minnar og vinkonu með hlýhug,
kærleika og þökkum fyrir gef-
andi samferð.
Jóna Möller.
Að minnast mágkonu minnar,
Rannveigar Tómasdóttur, Ran-
nýjar, er ljúfsárt. Hún var svo
mikil manneskja og ógleymanleg
okkur sem lifðum með henni.
Það var mikið gæfuspor hjá Þór-
halli bróður mínum að biðla til
hennar og njóta síðan lífsins með
henni.
Ranný var glæsileg kona,
skemmtileg, traust og naut þess
að vera með fjölskyldu og vinum.
Hún var félagslynd og ræktaði
sinn frændgarð sem við öll sem
tengdumst henni nutum góðs af,
sannkallaður gleðigjafi.
Við Þorleifur og börn ferðuð-
umst með þeim um allt Ísland,
láglendi og hálendi, í mörg ár
ásamt því að vera í gönguhópi
með systkinum og vinum í ára-
tugi. Eins og ávallt var Ranný
ein af þeim sem bjuggu til
stemningu með hópnum með ein-
lægri gleði og áhuga á ferðinni
og ekki síst að skapa stemningu
með ferðafélögunum.
Ranný var gestgjafi sem skap-
aði þessa einstöku stemningu að
það væri svo mikil gleði að við
værum saman. Það er ekki öllum
gefið.
Minning um einstaka konu
sem gaf svo mikið af sér og naut
þess að lifa verður ætíð með okk-
ur.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Anna Björg og fjölskylda.
Með þessum orðum vil ég
kveðja Rannveigu Tómasdóttur,
sem lést 19. maí síðastliðinn.
Við kynntumst fyrst árið 1971
á námskeiði fyrir verðandi flug-
freyjur, sem haldið var af Flug-
félagi Íslands. Rannveig hafði þó
fyrr vakið athygli mína fyrir
glæsileik, en við vorum báðar
aldar upp í Vogahverfinu. Seinna
bar fundum okkar saman aftur í
Garðabænum, vorum nágrannar
í Brekkubyggð og börn okkar
saman í skóla. Þess utan hitti ég
Rannveigu oft á starfsvettvangi
hennar, en hún gerði flugfreyj-
ustarfið að ævistarfi sínu. Fyrir
rúmum fjórum árum tókst nán-
ara vináttusamband milli okkar
vegna sameiginlegrar lífsreynslu
og samskipti jukust.
Rannveig var mjög glæsileg
og falleg kona og hafði einstak-
lega fágaða framkomu.Hún var
einnig ótrúlega dugleg og já-
kvæð. Rannveig var mikill fag-
urkeri eins og sést á heimili
þeirra Þórhalls.
Á undanförnum hartnær fimm
árum hefur hún barist við
krabbamein eins og hetja. Alltaf
hefur hún risið upp eftir hvert
áfallið á fætur öðru af slíkri elju,
sem fáum er gefin. Skipti þá
engu hvort það voru boðaföll
vegna eigin veikinda eða bróð-
urmissis. Þrátt fyrir veikindi
Rannveigar tókst þeim hjónum
að ferðast nokkuð, en þau höfðu
bæði mikla ánægju af ferðalög-
um.
Rannveigu varð að langþráðri
ósk sinni að eignast tvö barna-
börn. Gleði hennar yfir litlu telp-
unum fór ekki framhjá neinum
enda voru þær svo sannarlega
miklir sólargeislar í lífi hennar.
Rannveigu vil ég þakka góða
vináttu síðustu árin og kveð hana
með virðingu og þakklæti. Þór-
halli, börnum, tengdabörnum og
ömmubörnum sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll.
Guðbjörg Alfreðsdóttir.
Glæsileiki, fágun og léttleiki
einkenndu elsku Ranný vinkonu
okkar. Hún var fagurkeri, sem
birtist bæði á heimili hennar og í
öllu hannar fasi.
Eftirminnilegar eru veislurn-
ar í garðinum og afmæli Rannýj-
ar þar sem alltaf skein sól og
gleðin var við völd. Það var ein-
mitt á fæðingardegi hennar sem
slegið var hitamet í Reykjavík
17. júlí 1950 (23,5).
Fyrir hartnær 50 árum hófum
við störf hjá Flugfélagi Íslands
sem flugfreyjur. Þar tókst með
okkur vinskapur sem hefur hald-
ist síðan. Fyrst kölluðum við
okkur árshátíðarhópinn þar sem
síðkjólaglamúr lét ekki á sér
standa. Síðar bættust við göngu-
ferðir um náttúruperlur Íslands.
Margt var brallað og margar
ferðir farnar ásamt mökum. Allt-
af sá Ranný um að passa vel upp
á að ekki liði langt á milli hitt-
ings.
Við söknum elsku vinkonu
okkar og lífið verður tómlegt án
hennar en minningarnar eru
margar.
Elsku Þórhallur, Halla, Þor-
björg, Tómas og fjölskyldur.
Missir ykkar er mikill en minn-
ing um yndislega konu mun lifa.
Sigrún, Svandís, Erla,
Þórey og Hafdís.
Hér sit ég með tár í augum og
hugsa til elsku vinkonu minnar.
Mikið var ég heppin að kynn-
ast henni Ranný. Við störfuðum
báðar sem flugfreyjur, hún hjá
Flugfélagi Íslands en ég hjá
Loftleiðum. Árið 1983 þegar
flugliðar áhafnanna höfðu
nokkru áður sameinast undir
merkjum Flugleiða lágu leiðir
okkar fyrst saman. Við lentum
saman í flugi og urðum vinkonur
frá fyrsta degi. Hún var nýflutt í
Garðabæinn og sagðist ekki
þekkja neinn þar. Það vildi svo til
að ég átti heima í næstu götu og
strax daginn eftir dreif ég mig
með dóttur mína í kerru í heim-
sókn til hennar. Upp úr þessu
hófst mikill og skemmtilegur
samgangur, fjölskyldur okkar
kynntust og við urðum vinir.
Ranný var vinkona eins og þær
gerast bestar; glaðleg, uppörv-
andi, úrræðagóð, verkfús og allt-
af til staðar. Glöð og kát og flink í
að greina hismið frá kjarnanum í
hverju máli.
Ranný hafði svo góða nærveru
að ferðalög með henni og fjöl-
skyldunni urðu alltaf yndisferðir.
Við fengum okkur tjaldvagna um
sama leyti og nutum íslenskrar
náttúru saman, gengum á daginn
og oft lauk góðum degi fyrir utan
tjald í kvöldsólinni. Best leið
Ranný í sólskini.
Skemmtilegri og þægilegri
ferðafélaga en Ranný og Þórhall
er vart hægt að hugsa sér. Alltaf
ríkti gleði hvort sem ferðirnar
voru innanlands eða erlendis.
Ranný var fagurkeri og það
lék allt í höndunum á henni.
Heimili þeirra Þórhalls er eins
og lítið listasafn, allt valið af
smekkvísi og næmu auga. Ranný
var meistarakokkur, elskaði að
halda boð og þau Þórhallur voru
höfðingjar heim að sækja.
Skemmtilegustu veislurnar voru
í Brekkubyggðinni.
Ranný var falleg og góð mann-
eskja. Elskaði börnin sín skilyrð-
islaust og var stolt af þeim og var
þakklát fyrir barnabörnin. Hún
var mikil fjölskyldumanneskja
og er nú sárt saknað af Guðrúnu
systur sinni.
Hún tókst á við veikindin af
miklu æðruleysi. Hún var já-
kvæð og bjartsýn og hafði kjark-
inn og kraftinn til að takast á við
sjúkdóminn. Hún var umvafin
ást og hlýju fjölskyldu sinnar allt
til hinstu stundar.
Í Brekkubyggðinni ríkir djúp
sorg. Þórhallur, Halla, Þorbjörg,
Tómas og fjölskyldur syrgja
yndislega og ástríka eiginkonu
og móður. Þessi fallega og
skemmtilega vinkona mín hefur
nú haldið inn í eilífðarsólskinið.
Það er með djúpum söknuði sem
við Viðar og börn kveðjum
Ranný.
Halldóra Sigurðardóttir
Það ríkti eftirvænting blandin
forvitni og kvíða. Salurinn var
troðfullur þegar Helgi Þorláks-
son setti skólann þennan fyrsta
dag í gaggó enda Vogaskóli þrí-
setinn á þessum árum. Í lífi okk-
ar 1950-árgangsins var nýtt
tímabil að hefjast; við vorum að
skríða inn í fullorðinsárin. Þrátt
fyrir mikinn fjölda ungmenna
skar Ranný sig úr. Hún var
óvenju hávaxin, lagleg og iðandi
af lífskrafti en samt með báða
fætur á jörðinni. Þessi birta sem
einkenndi hana leiddi til þess að
við drógumst að henni.
Það varð ekki komist hjá því í
svona fjölmennum skóla að
krakkarnir tækju að hópa sig
saman en við sem bjuggum í
næsta nágrenni við Vogaskóla
fórum að hittast utan skóla og
von bráðar var lagður grunnur
að vinskap sem hefur haldist til
þessa dags.
Það var gaman að alast upp í
Vogahverfinu á sjöunda áratugn-
um þar sem allt var að gerast;
við áttum skólahljómsveitina
Orion, héldum hlöðuböll í skóla-
stofum, skreyttum netadræsum
og kúlum, þar sem við tvistuðum
í takt við tóna Bítlanna og vöng-
uðum við lagið The house of the
rising sun. Í sportinu var Fram
liðið og æft á Hálogalandi. Í des-
embermánuði hófust metnaðar-
fullar jólaskreytingar og ekki
hætt fyrr en glugginn gaf rósa-
glugga Notre Dame ekkert eftir
og þegar hinn árvissi helgileikur
hófst mátti sjá heilagleikann
skína af andlitum vitringanna
sem gengu hátíðlega niður stig-
ann með englaskarann í eftir-
dragi á fund þeirra Maríu og
Jósefs. Það kom auðvitað í hlut
Rannýjar að leika guðsmóðurina.
Í Ármannsskála voru sagðar
draugasögur en fljótlega hættu
skipulagðar skíðaferðirnar í skól-
anum að nægja klíkunni og þeg-
ar Diddi fiðla fann Himnaríki, lít-
inn skála í efstu hlíðum Bláfjalla,
fórum við að venja komur okkar
þangað. Okkur var dásamlegt
frelsi að fá að vera ein heilu helg-
arnar í þessum litla skála lengst
uppi í fjalli og í minningunni var
alltaf nægur snjór.
Árin í Vogaskóla voru full af
ærslum og hamingju þrátt fyrir
sálræna og líkamlega kvilla sem
fylgja því að vaxa upp úr barns-
skónum og breytast í bólugraf-
nar verur með feitt hár og allt of
langa útlimi, sem létu illa að
stjórn. Í hverri mynd sem minn-
ingin kallar fram á Ranný heima
því við löðuðumst að henni, og
heimili hennar í Skeiðarvogi 77
varð fljótlega helsti samkomu-
staðurinn þar sem við vorum allt-
af velkomin.
Heimilið var menningarheim-
ili þar sem allir aldurshópar áttu
samleið og virðing var borin fyrir
unglingum. Samfélagið í kjallar-
anum vakti sérstakan áhuga okk-
ar félaganna og þegar Vala og
Óli eldri systkini hennar höfðu
hleypt heimdraganum var kjall-
arinn okkar.
Eftir að Vogaskólaárunum
lauk voru skrifaðir nýir kaflar í
lífsbókina, um sumarvertíð í
Vestmannaeyjum, vinnu á Gamla
Garði og á spítala heilags Jósefs í
Kaupmannahöfn. Ranný þrosk-
aðist vel, hún kunni að njóta lífs-
ins, sagði einstaklega skemmti-
lega frá og var gjarnan miðjan í
hverju samkvæmi. Ranný litaði
líf okkar sterkari og bjartari lit-
um.
Við þökkum æskuvinkonu
okkar fylgdina og vottum eftirlif-
andi eiginmanni hennar, börn-
um, barnabörnum, Gunnu og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Katrín Theodórsdóttir,
Eyjólfur Bergþórsson,
Sigrún Bára Friðfinnsdóttir,
Jón Birgir Indriðason,
Sigrún Björnsdóttir.
Þær eru margar minningarn-
ar okkar æskuvinkvenna Höllu í
saumaklúbbnum Kjaftó, úr
Brekkubyggðinni. Við vorum
einstaklega heppnar að kynnast
Rannveigu, þessari fallegu konu,
brosmildri og bjartri með fagn-
andi fasi. Rannveig var mikill
fagurkeri og fyrirmynd í að
fagna lífinu og njóta augnabliks-
ins. Það var alltaf gott að koma í
heimsókn á þetta fallega heimili,
tekið svo vel á móti öllum og
Rannveig alltaf hress og kát og
gaf sér tíma til að spjalla við
okkur vinkonurnar og vildi
gjarnan vera með í partíinu.
Á unglingsárunum var ein-
staklega heppilegt að Rannveig
skyldi vera flugfreyja og bjarg-
aði hún Kjaftóhópnum marg-
sinnis með ýmsum varningi frá
útlöndum, m.a. þegar Levi’s-
gallabuxnaæðið gekk yfir. Hún
flutti heilu ferðatöskurnar heim
af gallabuxum fyrir hópinn í öll-
um mögulegum litum og skildi
svo vel að við yrðum að vera
„smart“ og tolla í tískunni.
Rannveig og Tolli hafa verið
okkur í vinkonuhópnum mikill
innblástur í gegnum tíðina og
höfum við tekið okkur margt í
fari þeirra okkur til fyrirmynd-
ar. Hjólaferðir þeirra um Evr-
ópu þóttu okkur svo spennandi
að fertugsferð okkar var skipu-
lögð í anda Rannveigar og Tolla.
Halla er náttúrlega albesti
ferðafélagi sem hægt er að
hugsa sér og hefur vafalaust
lært af meistaranum.
Á síðasta ári náði Kjaftó loks-
ins að hittast með mæðrum okk-
ar eins og hafði lengi staðið til og
var haldin glæsileg mæðgna-
veisla, hlegið, sagðar sögur og
skálað. Þetta er kær minning
sem við varðveitum allar vel.
Kæra fjölskylda. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra máli ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Guðbjörg, Harpa, Kristjana,
Lovísa, Ósk og Sigrún.
Elsku Ranný okkar.
Það er óhugsandi að þú hafir
kvatt fyrir fullt og allt þennan
heim sem aldrei verður í jafn
björtum litum. Við trúum því þó
að þú dveljir í góðu yfirlæti í
sumarlandinu þar sem sólin
vermir og allt er jafnan í blóma.
Síðustu daga og vikur hefur þú
varla vikið úr huga okkar enda
minningarnar um þig fjölmarg-
ar. Það sem við erum heppin að
hafa fengið að verða samferða
þér í gegnum lífið. Takk Tolli!
Samgangur milli fjölskyldn-
anna tveggja, í B26 og B48, hef-
ur ætíð verið mikill og þið fjöl-
skyldan tókuð svo einstaklega
vel á móti okkur er við fluttum,
munaði ekki um að bæta fimm
manns við áramótaborðið, hjálpa
og leiðbeina í garðumhirðu og
vera örlát á félagsskap.
Eftir því sem árin hafa liðið
hefur aldursbilið minnkað og var
það óneitanlega mikið gæfuspor
þegar Garðabæjarfrænkuklúbb-
urinn okkar góði var settur á fót.
Hvílík forréttindi að tilheyra
hópnum og skapa allar minning-
arnar sem honum hafa fylgt. Í
hittingana hefur aldrei vantað
fjörið né flottheitin á borðið eða
ríflegt magn fljótandi veiga. Þar
höfum við fengið tækifæri til að
gera grín að Arasonbræðrunum,
sem eru laumufrekir og veður-
hræddir en svo dásamlega ynd-
islegir, segja sögur, deila ráðum
en umfram allt gráta úr hlátri.
Stokkhólmsferðin okkar árið
2016 var algjör draumur og
færði hún okkur enn nær hver
annarri. Þá stendur upp úr þeg-
ar Arna játaði ást sína á okkur
öllum og stuttu seinna vorum við
allar farnar að segja „ég elska
þig“ hver við aðra og höfum ekki
stoppað síðan. Frá Stokkhólms-
ferðinni hefur hópurinn stækkað
um þrjár fullkomnar dömur og
gefið okkur annars konar en al-
veg jafn yndislegar samveru-
stundir. Litlu frænkurnar stálu
senunni í síðasta áramótaboði og
var svo gaman að bjóða þær vel-
komnar í hópinn.
Ekki er annað hægt en að
rifja upp afmælið þitt fyrir
tveimur árum þar sem ein gjöfin
til þín var heimsókn hins eina
sanna Friðriks Dórs, þótt þú
hafir nú ekki alveg komið honum
fyrir þig þegar hann gekk inn í
garðinn með gítarinn. Kappinn
náði þó að heilla þig upp úr skón-
um með bröndurum, hrósum og
söng sínum til þín um fröken
Reykjavík. Við munum aldrei
gleyma þeirri stund þar sem
konurnar í lífi þínu héldust hönd
í hönd í sólinni í garðinum þínum
og sungu með Frikka: „Í síðasta
skipti, haltu í höndina á mér og
ekki sleppa …“
Allar þessar samverustundir
með þér, og svo miklu fleiri, hafa
gætt líf okkar gleði, hamingju og
ást. Stærsta gjöfin sem þú hefur
gefið okkur eru svo börnin þín
sem við erum svo heppin að eiga
dýrmætt og náið samband við og
nú barnabörnin sem eru gleði-
gjafarnir okkar allra.
Elsku Ranný, þú verður
áfram fyrirmynd okkar þegar
kemur að æðruleysi, hugrekki,
hlýju, glæsileika og reisn. Þú
settir standardinn og kenndir
okkur hvernig á að lifa lífinu lif-
andi, kenndir okkur að maður
kemst einfaldlega í gegnum allt
vel tilhafður með fallega rauðan
varalit og ekki verra ef eitthvað
kalt er í glasinu. Þegar sólin skín
úti minnumst við þín, glæsilegr-
ar að vanda með varalitinn
ferskan, og skálum fyrir þér.
Ranný, við elskum þig!
Fjölskyldan í B48,
Björg Halldórsdóttir.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2020
Elskulegur eiginmaður minn, faðir
og tengdafaðir,
HANS ÁRNASON
Helgalandi 10,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
laugardaginn 16. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fríður Helga Hannesdóttir
Guðmundur Örn Hansson Guðrún Tómasdóttir
og fósturbarnabörn
Ástkær faðir minn, stjúpfaðir, sonur, bróðir,
fósturfaðir, afi, móðurbróðir, frændi og
vinur,
JÓN VILBERG HARÐARSON
Hafnarstræti 37, Akureyri,
lést af slysförum miðvikudaginn 20. maí.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 8. júní
klukkan 13.30.
Vilborg Díana Jónsdóttir
Anna Anchali Jónsdóttir
Sóley Halldórsdóttir Rannveig Harðardóttir
og aðrir aðstendendur