Morgunblaðið - 29.05.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2020
✝ Zophanía G.Briem (Góa)
fæddist á Siglufirði
28. janúar 1925.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir-
arholti í Grafarvogi
13. maí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Einar Hall-
dórsson, f. 30 mars
1853, d. 5 júní 1941,
og kona hans Svan-
borg Rannveig Benediktsdóttir,
f. 3. maí 1885, d. 24 ágúst 1946.
Systkini Zophaníu voru 13, 9
alsystkini og 4 hálfsystkini, öll
eru þau látin.
Zophanía giftist Gunnlaugi J.
Briem 2. júní 1945. Hann var
fæddur 27.9. 1917 og lést 24.12.
2002.
þroskaþjálfa og eiga þau þrjú
börn, Jóhann Orra, Emelíu Góu
og Gunnlaug Jón.
Zophanía ólst upp á Siglufirði,
hún flutti til Reykjavíkur 1945
og var heima með börnum sínum
á meðan þau voru í skóla. Góa
fór svo að vinna hjá vinkonu
sinni Gullu í Mosfellsbæ við að
sauma slifsi. Síðar vann hún í
Menntamálaráðuneytinu þar til
hún fór á eftirlaun. Einnig sat
hún í bókasafnsnefnd Mosfells-
bæjar. Þau hjónin fluttu í Mos-
fellssveit í Lækjartún árið 1968
og bjuggu þar í um 30 ár. Síðan
fluttu þau hjón í Hvassaleiti 56 í
eldri borgara íbúð. Um svipað
leyti byggðu þau sér sumarbú-
stað í Hestlandi í Grímsnesi og
voru þar öllum stundum og undu
sér vel meðal annars við trjá-
rækt.
Útför Góu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 29. maí 2020,
klukkan 13.
Hann var sonur
hjónanna Jóns G.
Briem og Guðrúnar
S. Briem.
Börn Zophaníu
og Gunnlaugs eru
þrjú. 1) Svanborg R.
Briem, gift Braga
Ólafssyni flug-
umferðarstjóra,
eiga þau fjögur
börn, þau Bryndísi,
Ásdísi, Hjördísi og
Gunnlaug og sex barnabörn. 2)
Halldór Gísli Briem (látinn 7.
október 2019 í Grikklandi), hót-
elstjóri hjá Hilton-hótelum víða
um heim. Kona hans er Liða
Briem og sonur þeirra er Dim-
mitri Magnús Briem. 3) Einar
Jón Briem kerfisfræðingur, gift-
ur Önnu Jónu Jóhannsdóttur
Kær tengdamóðir mín Góa
lést 13. maí síðastliðinn 95 ára að
aldri. Ég kynntist Góu þegar ég
hóf sambúð með Einari Jóni syni
hennar fyrir rúmum þrjátíu ár-
um. Mikið var ég feimin við þessa
glæsilegu heimskonu sem Góa
var. Hún og tengdafaðir minn
voru sigld, höfðu farið til fjölda
landa í mörgum heimsálfum.
Sonur þeirra Halldór var hótel-
stjóri hjá hótelkeðju Hilton-hót-
ela og bjó víða um heim og heim-
sóttu þau hann oft. Góa var
ljóðelsk og einstaklega minnug á
ljóð. Hún var vel lesin og fylgdist
vel með heimsmálum, þjóðmál-
um og bókmenntum, einnig eftir
að sjónin sveik hana. Þá hlustaði
hún á blaðagreinar og hljóðbæk-
ur frá blindrabókasafninu. Marg-
ar góðar stundir áttum við sam-
an og voru þau yfirleitt með
okkur á aðfangadagskvöld og yf-
ir áramót. Einnig vorum við tíðir
gestir í bústað þeirra hjóna Álfa-
brekku í Hestlandi í Grímsnesi.
Þangað komum við Einar mikið
með börn okkar og eigum við öll
góðar minningar þaðan. Eftir að
Góa missti mann sinn árið 2002
þá fórum við Einar enn oftar
með henni í bústaðinn, austur og
áttum þar notalegar stundir. Ég
gæti ekki hafa verið heppnari
með tengdamóður því þrátt fyrir
mikinn aldursmun vorum við líka
vinkonur. Ég kveð Góu með þökk
fyrir góðan tíma og með ljóði
sem hún fór oft með og henni var
kært.
Sól stattu kyrr þó að kalli þig sær
til hvílu. Ég elska þig heitar.
Þú blindar mín augu, en þú ert mér
svo kær.
Og eins hvort þú skín eða bæn minni
neitar.
Ég sæki þér nær, þótt þú færir þig
fjær.
Þótt þú fallir í djúpið mitt hjarta til
geislanna leitar.
(Sigurður Sigurðsson
frá Arnarholti)
Anna Jóna Jóhannsdóttir.
Í dag kveð ég ömmu mína sem
var einungis 40 ára þegar ég
fæddist og er því búin að vera
mér samferða í næstum 55 ár.
Minningarnar rifjast upp, 55 ára
minningar.
Bernskuminningarnar um ei-
líft sólskin og alls kyns stúss með
ömmu.
Hversdagsstúss eins og að
fægja silfur og raða því vel í
skúffur.
Stúss eins og að leggja fallega
á borð og nota servíettur til að
skreyta borðið.
Stúss sem mér þótti alltaf
skemmtilegt, blanda af samveru,
ró og lærdómi.
Fullorðinssamband okkar
ömmu breyttist lítið, hélt áfram
að vera þessi rólega samvera og
lærdómur. Við spjölluðum um
bókmenntir og listir enda fylgd-
ist amma með öllu slíku þrátt
fyrir að vera orðin blind fyrir
nokkrum árum. Hún las og
seinna hlustaði á allar nýjustu
bækurnar og fylgdist með menn-
ingarumfjöllun í útvarpi og sjón-
varpi. Þó voru ljóð uppáhald
hennar. Þau las hún og lærði og
fór stundum með ljóð sem átti við
hverju sinni.
Svo bar stjórnmál stundum á
góma. Við vorum nú ekki sam-
mála á þeim vettvangi og ég
stríddi henni stundum á flokks-
systkinum hennar. Amma hló að
þessu öllu saman og látunum í
mér yfir engu.
Hún sýndi mér og fjölskyldu
minni alltaf mikinn áhuga.
Spurði um alla og hvernig gengi
nú í verkefnunum sem lífið færði
okkur. Hvatti okkur áfram til
góðra verka. Vildi lítið tala um
sjálfa sig. Sagðist hafa það gott
og fann út úr verkefnum sínum
með lífsleikninni. Lærdómur
sem ég reyni að tileinka mér.
Bryndís Bragadóttir.
Zophanía Einarsdóttir, föður-
systir mín og ein elskulegasta
kona sem ég hef kynnst um æv-
ina er fallin frá. Góa var hún allt-
af kölluð og ég vissi ekki hennar
fulla nafn fyrr en ég eldri fór
sjálf að skrifa henni jólakort.
Ég man þegar ég var stelpa og
fór með Akraborginni „suður“
með mömmu til augnlækninga.
Við ýmist skunduðum upp Skóla-
vörðustíginn og yfir Klambrat-
únið upp í Lönguhlíð 9, þar sem
Góa og Gunnlaugur bjuggu, eða
tókum grænan strætó frá Lækj-
argötu. Þetta voru „borgarferð-
irnar mínar“ og mér fannst mikið
til þeirra koma. Ég fékk svo
glaðlegt og bjart bros og hlýtt
faðmlag hjá Góu og allri fjöl-
skyldunni.
Alltaf vorum við aufúsugestir,
ég og mamma. Það voru dúkuð
borð með fallegu postulíni og
glæsilegum veitingum. Allt svo
fínt og fágað hjá Góu og ég var
rígmontinn að eiga hana að sem
frænkuna forfrömuðu í Reykja-
víkinni.
En helsta minningin er gleðin
og samheldnin á heimilinu. Stríð-
inn og glettinn sonurinn, Halldór
Briem (Halli), safnaði MAD lím-
miðum sem hann límdi öfuga
neðst á gólflista á salerninu. Þeg-
ar maður í einfeldni sinni (og
með slæma sjón) snéri sér á hvolf
til að lesa á límmiðann, litríkan
og forvitnilegan. Fór svo fram og
spurði fullorðna fólkið, eftir að
hafa stautað sig fram úr textan-
um með botninn upp í loftið:
Hvað þýðir „you are on candid
camera“?
Halldóri kynntist ég seinna,
þegar við Kristófer ung að árum
vorum í Interrail-ferðalagi og
komum til Aþenu. Hann og Lida
skutu yfir okkur skjólshúsi og
lánuðu okkur sumarheimili fjöl-
skyldu Lidu í hæðum Aþenu
meðan við stoppuðum þar. Við
komum svo til þeirra í bátaskoð-
unarferð 2013 og Halli átti síðar
eftir að koma og halda fyrirlest-
ur fyrir okkur á Miðbæjarhót-
elum en hann var þaulreyndur
hótelrekandi frá Hilton-keðj-
unni. Byggði upp, opnaði og rak
fleiri Hilton Hótel um allan heim.
Stöðugt reiðubúinn að gefa af sér,
hvort sem var af reynslu sinni og
þekkingu eða bara alúð og elsku.
Alltaf svo ljúfur eins og mamma
hans var og góður frændi heim að
sækja. Halldór kvaddi þennan
heim sl. haust eftir snörp veik-
indi, en heilsan hafði verið farin
að gefa sig undanfarin ár. Blessuð
sé minning hans.
Á unglingsárum var ég
barnapía um sumar hjá Löbbu í
Lönguhlíðinni en þá voru Góa og
Gunnlaugur flutt í Mosfellssveit-
ina.
Hún Labba er skörungurinn
sem heldur öllu gangandi og stóð
svo þétt við hlið mömmu sinnar
eftir að Gunnlaugur kvaddi þenn-
an heim 2002, fylgdi henni hvert
sem Góa þurfti að fara. Ef Góa
fékk okkur systur í heimsókn í
seinni tíð var Labba mætt og sá
um að hjálpa mömmu við að reiða
fram veisluborði fyrir okkur. Ein-
ar Jón og Halli hugsuðu líka vel
um Góu frænku, og þótt langt
væri að fara fyrir Halla og Lidu
og soninn Magnús ferðuðust þau
frá Grikklandi til að koma og
heimsækja hana.
Kæra fjölskylda og Labba,
takk fyrir hvað vel þið hugsuðuð
alltaf um Góu frænku, það var
léttir að heyra að þið fenguð að
sitja hjá henni þessar síðustu vik-
ur hennar. Blessuð sé minning
þeirra allra, Góu, Gunnlaugs og
Halldórs Briem.
Innilegar samúðarkveðjur.
Svanfríður Jónsdóttir.
Elsku amma, nú eruð þið afi
sameinuð á ný. Þegar við hugsum
til baka koma upp í hugann marg-
ar góðar minningar. Allar stund-
irnar í Mosfellssveitinni þegar við
komum til ykkar afa og fengum
að gista, þá sváfum við í sauma-
herberginu, eins og það var kall-
að, og við gátum hlaupið um allt
hverfið án þess að hafa miklar
áhyggjur af bílum. Síðar þegar þú
og afi byggðuð ykkur sumarhús í
Hesti í Grímsnesinu var alltaf
gaman að koma til ykkar.
Þú stjanaðir við okkur þar og
varst alltaf tilbúin með eitthvað
að borða handa okkur. Seinna
þegar við vorum orðin fullorðin
vildum við reyna að gera eitthvað
fyrir þig en þér fannst það nú
óþarfi.
Ekki er hægt að gleyma öllum
ljóðunum og vísunum sem þú
kunnir. Ef eitthvert orð kom fram
í samtali við þig þá komstu með
ljóð sem minnti þig á það orð.
Elsku amma, megi góður Guð
taka vel á móti þér og erum við
ævinlega þakklát fyrir að hafa
átt þig að.
Ásdís Bragadóttir, Hjördís
Bragadóttir og Gunnlaugur
Bragason.
Ástkær frænka okkar Góa er
látin 95 ára. Hún fæddist á Siglu-
firði 1925, yngst systkina pabba
okkar. Alla tíð voru miklir kær-
leikar milli pabba og hennar. Góa
hefur nú fengið hvíldina löngu
eins og Gunnlaugur maður henn-
ar í desember 2002 og sonur
þeirra Halldór sem lést á síðasta
ári. Góa frænka okkar var falleg
kona utan sem innan og alltaf
mjög glæsileg svo eftir var tekið.
Hún og Gunnlaugur maður
hennar voru líka gestrisin og
frændrækin sem kom meðal ann-
ars fram í boðum þeirra sem við
þáðum á heimili þeirra, sem
lengstum var í Lönguhlíð 9. Það
var einstakt að koma inn á fal-
lega heimilið þeirra og Góa um-
vafði alla með ást og hlýju.
Góa var okkur systkinunum
einstaklega kær. Hún var alltaf
svo hlý og elskuleg við okkur öll
hvort sem við vorum yngri eða
eldri. Við vorum 10 systkinin og
um hver jól kom stór pakki á
heimilið okkar frá henni sem
innihélt gjafir fyrir hvert og eitt
okkar. Góa mætti í allar ferm-
ingar og aðra viðburði í fjölskyld-
unni okkar. Meðan Gunnlaugur
lifði komu þau saman í veislur til
okkar og eftir hans dag fylgdi
Labba dóttir þeirra mömmu
sinni í slíka samveru- og gleði-
stundir.
Við systkinin erum afar þakk-
lát fyrir að hafa haft hana með
okkur í gegnum lífið. Við sendum
Löbbu, Einari Jóni, Lydu og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Með kveðju frá börnum Jóns
Einarssonar og Önnu Halldórs-
dóttur og fjölskyldum,
Svanborg R. Jónsdóttir.
Góa varð 95 ára. Afi hennar,
bóndi í Fljótunum, var fæddur á
tíma frönsku byltingarinnar.
Yngsti sonur hans, pabbi Góu,
var rúmlega sjötugur þegar hún
fæddist en hún var yngst 14
systkina. Minningar fjölskyld-
unnar spanna því allt að 300 ár!
Aldur er þó ekki það fyrsta
sem kemur upp í hugann þegar
við hugsum til Góu. Samt er það
svo að hún varð elst allra í sínum
saumaklúbbi frá Siglufirði.
Hún var ung í sinni alla tíð,
geislandi brosið einkenndi hana
og kankvísi. Hún var flink að sjá
spaugilegar hliðar tilverunnar og
minnast skemmtilegra atburða.
Kátínan var hennar aðalsmerki.
Nú er saumaklúbburinn allur
og kynslóðin gengin. Við, börn
Guðnýjar Þorst. í saumaklúbbn-
um, vottum afkomendum Góu
einlægar samúðarkveðjur.
Halldóra, Anna Sjöfn
og Ólafur Njáll.
Góa Briem hefur kvatt og er
farin á slóðir eiginmanns og son-
ar.
Ég vil þakka henni margt.
Hlýjuna, jákvæðnina og
hvatninguna.
Hjónin Gulli og Góa voru gott
kompaní, skemmtileg og örlát.
Guð geymi þau.
Arna Emilía.
Zophanía G. Briem
✝ Hjördís Bald-ursdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26.
desember 1947.
Hún lést 19. maí
2020. Foreldrar
hennar voru Baldur
Guðjónsson og Ingi-
björg Guðrún Aðal-
steinsdóttir.
Fyrri eiginmaður
Hjördísar var Ragn-
ar Valdimarsson, f.
8. júlí 1945, d. 14.12. 2010. Dóttir
þeirra er Guðrún Hanna, búsett í
Kanada, börn hennar eru Alex-
andra, Kristina Hjördís og Björg-
vin Þór.
Seinni maður Hjördísar er
Halldór Kristinsson, gengu þau í
hjónaband 2. októ-
ber 1999. Sonur
Halldórs er Elías
Már.
Hjördís lærði
snyrtifræði í Dan-
mörku og vann við
það fag ásamt því
að þjóna á ýmsum
veitingastöðum.
Seinna hóf hún störf
hjá Félagi starfs-
fólks í veitinga-
húsum sem síðar sameinaðist Efl-
ingu – stéttarfélagi. Þar vann
Hjördís þar til hún lét af störfum
vegna veikinda árið 2010.
Vegna aðstæðna í þjóðfélag-
inu er athöfnin aðeins fyrir nán-
ustu aðstandendur.
Ástin mín, núna ert þú leyst
þrautum frá eftir langa baráttu.
Þú varst ótrúlega sterk sama hvað
dundi yfir, elska þig að eilífu.
Takk fyrir að hafa verið til.
Þinn
Halldór.
Þann 19. maí slokknaði ljósið
hennar Hjördísar mágkonu minn-
ar. Það hafði dofnað hægt og ró-
lega síðustu árin. Byrjaði reyndar
af flökta löngu áður en við gerðum
okkur grein fyrir óskilgreindum
veikindum hennar. Hún og Hall-
dór bróðir minn kynntust fyrir um
það bil fjörutíu árum, hann enn
óharðnaður ungur maður í for-
eldrahúsum en hún lífsreynd kona
og móðir. Leiðir þeirra skildi um
tíma en svo hentu þau sér út í
strauminn, syntu og náðu landi.
Þau bjuggu sér fallegt heimili og
nutu lífsins, ferðuðust mikið sam-
an innanlands sem utan, tveir ólík-
ir einstaklingar sem urðu eitt.
Þegar ég var lítil stúlka þá var
ég viss um að enginn í heiminum
hefði eins fallegar hendur og
mamma mín en þegar ég kynntist
henni Hjöddu áttaði ég mig á því
að það var allavega ein manneskja
sem hefði jafn fallegar hendur og
mamma. Og þegar ég heimsótti
Hjöddu í síðasta sinn hafði Hall-
dór lakkað neglurnar hennar með
fallegum rauðum lit. Þetta var
eitthvað svo Hjöddulegt, að hugsa
um útlitið meðan stætt væri.
En það var fleira fallegt við
hana Hjöddu, undir frekar hrjúfu
yfirborði var eintök sál og fann ég
það sérstaklega núna síðustu árin
þegar röddin hafði brugðist henni.
Faðmlagið var ósvikið og ótrúlegt
hversu fast hún gat faðmað þegar
næstum allt þrek var horfið.
Síðustu ár hafa verið henni erf-
ið og erfiðast var þegar hún þurfti
að flytja að heiman og fara á
Hrafnistu. Halldór hefur helgað
sig umönnun hennar síðan hún
veiktist.
Það var erfitt fyrir þau þegar
heimsóknir voru bannaðar í marg-
ar vikur og greinilegt að henni
hafði hrakað mikið, þegar þau
hittust loks aftur. Að geta ekki hitt
sína nánustu svo vikum skiptir og
geta ekki einu sinni haft samskipti
í síma var hlutskipti sem hún
þurfti sætta sig við. Síðustu vik-
urnar hefur bróðir minn ekki vikið
frá sjúkrabeðinum og er aðdáun-
arvert hversu fallega hann sinnti
henni og hjúkraði.
Góð manneskja er horfin á
braut. Við fáum aðeins eitt líf en
lífið hennar Hjöddu var í raun
miklu styttra en árin hennar. Það
getur enginn sett sig í spor þeirra
sem veikjast og verða upp aðra
komnir með flesta hluti svo árum
skiptir. Stundum er dauðinn ekki
það versta sem lífið býður upp á.
Ég, börnin mín og fjölskyldur
þeirra minnumst Hjöddu okkar
með hlýju og söknuði.
Dimmt er hvert rökkur er dagsbjarminn
þrýtur,
dapur sá mökkur er lífinu slítur.
Þá nóttin er gengin og árdagur ómar,
þá ymur hver strengur og morgunninn
ljómar.
Ó, gætu þeir séð sem að syrgja og
missa
þá sannleikans gleði sem óhult er
vissa,
að bönd þau sem tengja’ okkur eilífð ná
yfir,
að allt sem við fengum og misstum það
lifir.
En alltaf það vekur hið innsta og hlýja,
er alfaðir tekur og gefur hið nýja.
Faðir í hendur þér felum við andann,
fullvís er lending á strönd fyrir handan.
(Ólöf Sig. frá Hlöðum)
Anna Kristín Kristinsdóttir.
Ég var svo lánsamur að kynn-
ast Hjördísi Baldursdóttur í
blóma lífsins. Ég var þá í starfi
fræðslufulltrúa MFA og einn
stjórnenda Félagsmálaskólans í
Ölfusborgum. Það var eftir henni
tekið hvar sem hún fór. Ákveðin
og lá hátt rómur.
Hvort sem við vorum með nám-
skeið í félaginu hennar, FSV eða
Félagi starfsfólks í veitingahús-
um, Ölfusborgum eða annars stað-
ar var hún miðpunktur athyglinn-
ar. Skemmtileg, smitandi
glaðvær, lifandi kímnigáfa, bros
og léttur hlátur voru hluti af sam-
verustundum með Hjördísi. Hún
var hrókur alls fagnaðar.
Þegar lá fyrir að FSV myndi
ganga til sameiningar við önnur
félög sem mynduðu Eflingu, var
Hjördís hluti af hópnum sem vann
að sameiningu sem varaformaður
FSV. Verkefni okkar með forystu-
mönnum var að sameina félögin,
starfsemi þeirra og starfsmanna-
hald með það að markmiði að öfl-
ugt og stórt stéttarfélag tæki nú
við hlutverki þessara eldri félaga á
Reykjavíkursvæðinu. Mikilvægt
væri að halda sem flestum starfs-
mönnum þar sem þeir voru lykill-
inn að því að verkefnið tækist.
Hjördís var góður félagi í allri
þessari vinnu.
Við Hjördís áttum síðan eftir að
starfa saman í mörg ár á Eflingu
þar sem hún vann sem þjónustu-
fulltrúi um árabil. Það reyndi á
marga starfsmenn sem höfðu unn-
ið hjá eldri félögum þar sem allt
var smærra í sniðum, verklag ein-
faldara og gerðar voru auknar og
nýjar kröfur til starfsmanna um
breytt vinnubrögð og meiri þekk-
ingu til að mæta kröfum tímans.
Staða margra starfsmanna
breyttist og það var gæfa okkar að
fá að halda áfram eldri starfs-
mönnum með mikla reynslu á
frumbýlingsárum Eflingar.
Hjördís var alltaf góður vinnu-
félagi, létt skap hennar og þægileg
framkoma hjálpaði til. Hún hafði
næmt auga fyrir umhverfi sínu,
sem kom bæði fram á vinnustaðn-
um og fallegu heimili þeirra Dóra.
Síðari ár voru henni erfið þegar
heilsan bilaði. Þá var gott að eiga
góða að og við fylgdumst með því
hve traustan og góðan félaga hún
átti í Halldóri Kristinssyni. Við
Kara sendum honum og fjölskyld-
unni hlýjar kveðjur.
Hjördísi Baldursdóttur þakka
ég samfylgdina.
Þráinn Hallgrímsson, fyrrver-
andi skrifstofustjóri Eflingar.
Hjördís
Baldursdóttir
Okkar ástkæri
GRÍMUR ORMSSON
Markarvegi 17,
lést laugardaginn 23. maí.
Útförin fer fram frá Áskirkju þriðjudaginn
9. júní klukkan 13.
Birna Grímsdóttir
Inga K. Grímsdóttir
Óðinn Grímsson Kristín Birgisdóttir
barnabörn og barnabarnabörn