Skessuhorn - 04.03.2020, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 4. MARs 202016
„Ég sannast sagna átti ekki von á
öðru en að þetta yrði bara ósköp
venjulegur dagur í vinnunni, reynd-
ar laugardagur og því góður stubb-
ur sem við vinnufélagarnir áttum
von á í launaumslagið. Ég var á
þessum tíma að læra vélvirkjun og á
samningi hjá Þorgeiri og Ellert hér
í slippnum á Akranesi. Við höfð-
um verið að vinna á millidekkinu
um borð í Elliða GK sem lá í Akra-
neshöfn, en fórum í morgunkaffi
klukkan hálf tíu. Ég og Jói Hregg
vinnufélagi minn vorum komn-
ir aftur um borð í skipið og ætluð-
um að fara að rafsjóða. Um leið og
fyrsti neistinn af rafsuðunni hrökk
klukkan 10:01 varð ægileg spreng-
ing og ég man ekkert meir.“ Þannig
lýsir Alfreð Rúnar Guðjónsson at-
viki sem gerðist að morgni laugar-
dagsins 12. apríl árið 1997. spreng-
ingin um borð í Elliða bergmálaði
um allt Akranes. Hvellurinn var
gríðarlegur. „Eðlilega átti maður
ekki von á að dagurinn myndi fara
svona, maður lenti í sprengingu,
yrði sóttur með þyrlu yfir Faxafló-
ann og lægi svo eins og grillaður
kjúklingur milli heims og helju á
sjúkrahúsi í margar vikur. Vera svo
í hjólastól í heilt ár á eftir og þurfa
að læra allt upp á nýtt. En þetta var
bara raunin, það varð bara að tak-
ast á við þetta. Eftir að ég vaknaði
úr rotinu á ellefta degi eftir spren-
inguna var það fyrsta sem ég taut-
aði að segja sjúkraliðanum sem var
að hlúa að mér að þegja! Hún var
að segja eitthvað leiðinlegt sem mér
líkaði ekki og auðvitað var hugur-
inn ekki skýr og hugsunin ekki al-
veg upp á tíu eftir að vera búinn að
liggja í dái hálft vorið. En þessi nei-
kvæðu viðbrögð voru engu að síð-
ur fyrstu jákvæðu merkin um bata
hjá mér, en þau áttu eftir að verða
fleiri. Fyrir þetta á maður að þakka.
Það gat nefnilega alveg eins farið
þannig að ég vaknaði bara alls ekk-
ert aftur, eða þá að maður yrði bara
kex það sem eftir lifði,“ segir Alfreð
Rúnar, eða Alli eins og hann er allt-
af kallaður.
Vinnan er besta meðalið
Blaðamaður skessuhorns settist
niður með Alla og móður hans Ástu
salbjörgu Alfreðsdóttur á fallegu
síðdegi í liðinni viku. saman rifj-
um við upp slysið um borð í Elliða
GK, áverkana, bataferlið og hvern-
ig Alli var fljótt staðfastur í að taka
að nýju eins virkan þátt í lífinu og
kostur væri. „Það hefur reynst mér
best að láta eins og slysið hafi aldrei
átt sér stað,“ segir hann. Í dag er
hann giftur og tveggja barna fað-
ir á Akranesi. Vinnur fullan vinnu-
dag í slippnum á Akranesi til að sjá
sér og sínum farborða. Hann segist
engu að síður hafa fengið mat um
að hann væri 75% öryrki og gæti
því ef hann kysi svo hætt að vinna
og lifað á bótum. „En ég bara vil
það ekki. Veistu, mér finnst það
nauðsynlegur hluti af minni endur-
hæfingu að hreyfa mig mikið. Það
bætir bæði líkamlega og andlega
heilsu. Ég held að ég gangi þetta
10-12 kílómetra á dag í vinnunni
og líkar það vel,“ segir Alli.
Með bíladellu og
í boltanum
Alfreð Rúnar er fæddur 23. apríl
1976. Hann var tápmikill ungur
maður, rétt tæplega 21 árs, þegar
hann lenti í sprengingunni. For-
eldrar hans eru Guðjón Pétursson
bifvélavirki og Ásta salbjörg Al-
freðsdóttir. systkini Alla eru sal-
björg Ósk leikskólakennari, Gísli
Björn sem býr í Reykjavík og Pét-
ur Þór rafvirki á Akranesi. Auk þess
á Alli stjúpsystkinin Björn, Vig-
dísi og söru Björg. Fyrstu árin bjó
hann á Akranesi en frá þriggja til
sextán ára aldurs með móður sinni
í Borgarnesi, en flutti aftur á Akra-
nes 1992 og fór að læra vélvirkjun
í Fjölbrautaskóla Vesturlands. Þá
bjó hann hjá pabba sínum og Maríu
konu hans. Hann segist vera skaga-
maður í húð og hár, vill hvergi ann-
ars staðar vera, styður ÍA með ráð-
um og dáð og er auk þess dyggur
stuðningsmaður Manchester Uni-
ted í enska boltanum. Hann hefur
ólæknandi bíladellu en sem ung-
lingur var hann í sveit á sumrin.
Í tvö sumur í Múlakoti í Lundar-
reykjadal og þrjú sumur á síðu-
múlaveggjum í Hvítársíðu. „Það
var frábært að vera í sveit, taka þátt
í störfunum og kynnast lífinu þar.
svo fór ég í fjölbraut og var að læra
vélvirkjun hjá Þ&E þegar sprengi-
dagurinn varð í mínu lífi.“
Höfuðhöggið
alvarlegast
Aðspurður um ástæðu þess að
sprengingin varð í skipinu segir
Alli að rekja megi það til gasleka. Á
hæðinni fyrir neðan í skipinu höfðu
menn verið að vinna með logsuðu-
tæki áður en þeir fóru í morgun-
kaffi. Gas hafði á meðan lekið út
og safnast fyrir í rýminu. Það or-
sakaði svo sprenginguna þegar
Alli setti rafsuðuvélina í gang og
fyrsti neistinn flaug. Í frétt í fjöl-
miðlum daginn eftir slysið sagði
að maðurinn sem slasaðist meira í
sprengingunni, það er að segja Alli,
hafi verið með alvarleg brunasár á
höfði, fótleggjum og víðar á líkam-
anum. Þá hafi hann fengið mikið
höfuðhögg og heilahristing. „Fyrst
höfðu menn mestar áhyggjur af
brunasárunum sem Alli hlaut. Þau
voru hins vegar smávægileg í sam-
anburði við höfuðhöggið og þann
skaða sem hann hlaut á framheila
við að þeytast upp í loftið á skip-
inu,“ segir Ásta salbjörg mamma
hans. Alli rifjar það upp að í einu
læknaviðtalinu eftir að bataferlið
hófst, hafi pabbi hans spurt lækn-
inn hvort hann þyrfti að fara í bíl-
prófið aftur. Læknirinn svaraði
að bragði að hann gæti aldrei aft-
ur keyrt bíl. „Þeir urðu því undr-
andi læknarnir seinna þegar við
sögðum þeim að við værum bún-
ir að vera í æfingaakstri fyrir utan
Akranes. Eftir þetta átti ég eft-
ir að fara í ökuleiknismat hjá Villa
Gísla og ég rúllaði því upp,“ rifj-
ar Alli upp. síðan hefur hann keyrt
og margir þekkja hann af sérnúm-
erinu E-299.
Lenti í gassprengingu
og var lengi vart hugað líf
Stundar í dag fulla vinnu og sér fjölskyldunni farborða
Alfreð Rúnar Guðjónsson, hér staddur í galleríinu hjá Bjarna Þór.
Alli og Arndís Rós giftu sig hjá sýslumanni síðasta haust. Hér eru þau á sýsluskrifstofunni ásamt sonum þeirra, Agli Þór sjö ára
og Birni Snæ fjögurra ára.
„Besta ráðið til að halda heilsu er að vinna. Hér er Alli við vinnu í Slippnum á
Akranesi.