Skessuhorn - 04.03.2020, Blaðsíða 17

MIÐVIKUDAGUR 4. MARs 2020 17
Vinirnir Alli og Bjarni Þór. „Ef eitthvað bjátaði á sungum við saman Take it easy.“
Á Hringsjá í hálft
annað ár
Eftir sprenginguna var Alli fyrst
fluttur til skoðunar á sjúkrahúsið á
Akranesi en fljótlega var kallað eft-
ir þyrlu sem flutti hann á Landspít-
alann við Hringbraut. Þar lá hann
á gjörgæsludeild í sautján daga og
þar af var hann í dái í ellefu daga.
Hann var svo útskrifaður af gjör-
gæsludeild 30. apríl og fluttur yfir á
taugadeild spítalans. „Það var bág-
borið ástand á honum þar til að
byrja með. Þegar taugadeildinni var
lokað vegna sumarleyfa þarna um
sumarið var hann fluttur á Grensás.
Þegar þangað komið var ég dauð-
hrædd um að Alli yrði „grænmeti“
allt sitt líf, ófær um allar daglegar
athafnir og færi aldrei á fætur aft-
ur,“ rifjar Ásta upp. Fljótlega hafi
hann þó farið að sýna góð merki
um bata, sýndi mikinn viljastyrk og
byrjaði að læra allt upp á nýtt, svo
sem að ganga og tala. Hann fór svo
ári síðar yfir á Hringsjá í Hátúni en
það er náms- og starfsendurhæfing
fyrir fólk sem vill komast aftur út
á vinnumarkaðinn eftir hlé vegna
sjúkdóma, slysa eða annarra áfalla.
„Hringsjá er frábær skóli fyrir þá
sem hafa slasast og eru að byrja að
fóta sig í lífinu á nýjan leik. Þar var
Alli í hálft annað ár og bjó á þeim
tíma í sjálfsbjargarhúsinu,“ segir
Ásta. „Ég fór þar að stunda íþrótt-
ir eins og sund og boccia og smám
saman að byggja mig upp. Á þess-
um tíma var Arnór Pétursson föð-
urbróðir minn að starfa í kring-
um sjálfsbjörgu og hann hjálpaði
mér alveg helling,“ segir Alli. Arn-
ór föðurbróðir hans, sem nú er lát-
inn, stofnaði meðal annars Íþrótta-
félag fatlaðra og bjó því yfir mikilli
reynslu sem hann gat deilt, meðal
annars til frænda síns. Arnór var,
líkt og Alli, mikill stuðningsmaður
Knattspyrnufélags ÍA og sá eini sem
hafði leyfi til að aka inn á völlinn
fyrir hvern leik þeirra gulklæddu og
sitja við hliðina á varamannaskýl-
inu. „Þar sat hann og reykti þannig
að reykinn lagði yfir varamennina.
Óla Þórðar fannst það reyndar bara
gott,“ rifjar Alli upp.
Stofnað til fjölskyldu
Eftir að endurhæfingu á Hringsjá
var lokið flutti Alli á Akranes að
nýju. staðráðinn í að hefja að nýju
líf sem líktist sem mest því sem
hann þekkti fyrir slysið. Guð-
jón faðir hans hjálpaði honum við
að kaupa íbúð fyrir tryggingabæt-
ur sem Alli hlaut í kjölfar slyssins.
sjálfur fékk hann svo vinnu niðri
í slipp en við önnur verkefni en
áður, þar sem hreyfigetan var ekki
söm og fyrir slysið. „Þar hef ég ver-
ið að vinna síðan um aldamótin og
sé um lagerinn og kaffi fyrir aðra
starfsmenn,“ segir Alli. Þegar slys-
ið varð átti Alli kærustu sem reynd-
ist honum vel. smám saman þróað-
ist samband þeirra þó í sundur og
þau slitu samvistum. „Ég var nátt-
úrlega alveg ákveðinn í að eignast
aftur kærustu. Átti einhverjar vin-
konur en síðan í gegnum Einkamál.
is kynntist ég henni Arndísi Rós
Egilsdóttur og við förum á stefnu-
mót. Það var árið 2004 og byrjuð-
um við í kjölfarið að þreifa okk-
ur áfram í sambandi og fórum svo
að búa saman. Við eigum í dag tvo
yndislega stráka, Egil Þór sjö ára og
Björn snæ fjögurra ára.“
Tefldi við Bjarna Þór
Alli dregur ekki fjöður yfir þá stað-
reynd að hann á stóra og góða fjöl-
skyldu sem reynst hefur honum vel
eftir slysið. Þrátt fyrir að búa ekki
saman voru Guðjón og Ásta for-
eldrar hans samhent í að leggja
honum lið eftir slysið og þá hefur
Bjarni Þór, eiginmaður Ástu, reynst
honum þéttur bakhjarl. „stór þáttur
í mínu lífi er hann Bjarni Þór. Við
höfum til dæmis teflt mikið sam-
an. Hann hafði alltaf trú á því að ég
gæti unnið mig upp þrátt fyrir að
búið væri að segja að vegna skaða á
framheila gæti ég fátt lært nýtt. Við
tefldum mikið og eigum auk þess
sameiginlegt áhugamál í fótboltan-
um. Mér þykir afar vænt um Bjarna
Þór þrátt fyrir okkar fyrstu kynni.
Mamma var búin að vera á óttalegu
karlastandi og ég var nú ekki beint
hrifinn af Bjarna þegar mamma
og hann fóru fyrst að slá sér sam-
an! Mér leist bara ekkert á þennan
síðhærða hippa sem hún fór að slá
sér upp með! Hann hefur hins veg-
ar reynst mér sannur vinur og stoð
mín og stytta. Ef það var eitthvað
stress í gangi sungum við bara sam-
an lagið „Take it easy“ og þá lagað-
ist allt,“ segir Alli. Hann tekur það
fram að hann eigi sömuleiðis mjög
gott samband við föður sinn Guð-
jón og konuna hans Maríu. „Ég á
bara alveg svakalega stórt og þétt
stuðningsnet. Þegar ég lá í dáinu
var mér sagt að ég hafi fengið alveg
fullt af heimsóknum. Meðal ann-
ars frá vinum mínum allar götur frá
því við vorum peyjar í Borgarnesi,
þeim Hilmari Magnússyni og Jón-
asi Birgissyni og mörgum fleirum.“
Vekur spurningar
Alli segir að það hafi sömuleið-
is reynst honum vel það bakland
sem fólst í fólkinu í bæjarfélaginu.
„Þetta er ekki stórt bæjarfélag, en
fólkið hér á Akranesi hefur sýnt
mikinn samhug. Ég veit vel að ég
á það til að tala óskýrt, ekki síst eft-
ir langan vinnudag, en fólk hef-
ur sýnt mér þolinmæði. Ég kann
mjög vel að meta það. Hins veg-
ar veit ég að eldri strákurinn minn
hefur verið spurður að því í skól-
anum hvort pabbi hans sé eitthvað
þroskaskertur. Það hefur vakið hjá
honum spurningar og því langar
mig að biðla til þeirra sem eldri eru
að fræða börnin sín, til dæmis jafn-
aldra strákanna minna, um hvað
varð til þess að ég er bæði haltur og
tala óskýrt. Börnin eiga náttúrlega
ekki að líða fyrir að ég er eins og ég
er,“ segir Alli.
Hetjan mín
Ásta móðir Alla er stolt af frum-
burðinum sínum og segist ánægð
með hvað hann hefur verið stað-
fastur í að ná sér á strik eftir slys-
ið. Ekki síst er hún þakklát fyrir
hvað virkur hann er í samfélaginu.
„Auðvitað var þetta slys mikið áfall.
Lengi var óvissa um hvernig Alla
myndi reiða af. Það er ekkert langt
síðan ég náði að vinna mig út úr
þessu. stutt síðan maður hrökk upp
úr svefni, grátandi inn í sér vegna
örlaga hans. Fyrstu dagana eft-
ir slysið var þetta vissulega barátta
upp á líf og dauða hjá honum, en
frá þeim tíma hefur allt verið upp á
við. Því er ég svakalega þakklát fyrir
hversu vel hann hefur sjálfur unnið
úr þessu. Mér finnst því Alli algjör
hetja. Vinnur fullan vinnudag, náði
að læra allt upp á nýtt og á yndis-
lega fjölskyldu,“ segir Ásta að end-
ingu.
mm
Alli og Ásta móðir hans.
Alli á fermingardaginn, ásamt foreldrum sínum Guðjóni og Ástu. Þessi mynd var tekin í nóvember sama ár og slysið varð. Alli enn í hjólastól og
tíkin Týra, sem pabbi hans átti, sýnir honum mikinn samhug og væntumþykju.
Þessi mynd var tekin í júlí sama ár og sprengingin varð. Sem fyrr stutt í brosið.