Morgunblaðið - 16.07.2020, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚLÍ 2020
✝ Jónas IngólfurLövdal fæddist
í Reykjavík 30.
september 1982.
Hann lést á heimili
sínu 1. júlí 2020.
Foreldrar Jón-
asar eru Gunnar
Ingi Lövdal, f. 25.
febrúar 1964, d. 27.
desember 2002, og
Erla Hafdís Stein-
grímsdóttir, f. 8.
mars 1965. Uppeldisfaðir Jón-
asar er Jóhannes Lúther Gísla-
son, f. 16. ágúst 1945. Systkini
Jónasar sammæðra eru 1) Hulda
Ólöf Einarsdóttir, f. 1. apríl
1985, eiginmaður Huldu er Sig-
fús Helgi Kristinsson og börn
þeirra eru Pétur Jóhannes, Re-
bekka Klara og Sigþór Draupn-
ir. 2) Gísli Trausti Jóhannesson,
f. 1. febrúar 1988. 3) Daníel
Guðni Jóhannesson, f. 10. mars
1997, sambýliskona Daníels er
Karlotta Rós Þorkelsdóttir. 4)
Eygló Fjóla Jóhannesdóttir, f. 5.
desember 1998, maki Eyglóar er
Friðrik Páll Hjaltested. Systkini
Jónasar samfeðra eru 1) Sonný
Norðfjörð Gunnarsdóttir, f. 16.
sinnti Jónas ýmsum störfum, þar
með talið gróðurræktunar-
störfum, sölumennsku, myndlist,
verkamennsku, iðjuþjálfun,
einkaþjálfun og kennslu. Jónas
var í sambúð með Þórunni Ellu á
árunum 2003 til 2006 og bjuggu
þau saman í Reykjavík. Í lok árs
2007 urðu stór tímamót í lífi Jón-
asar þar sem hann tilkynnti fjöl-
skyldu og vinum með stolti að
hann væri samkynhneigður. Þá
taldi námsferillinn meðal annars
myndlistanám, einka-
þjálfaranám, háskólabrú og síð-
ast landslagsarkitektúr við LbhÍ,
en Jónas útskrifaðist þaðan í júní
sl. Í kjölfarið fékk hann nýverið
styrk til rannsókna á moltugerð
orma og hafði verið boðið að
hefja meistaranám tengt
umhverfisbreytingum á norður-
slóðum. Fjölbreyttur náms- og
starfsferill lýsir einna best þeim
kosti Jónasar að fara sína eigin
leið í einu og öllu með þrjósku og
vilja að vopni. Hans helsti kostur
var þó næmni á fólk í kringum
sig og sérstakur eiginleiki til að
skapa sterka tengingu við þá
sem stóðu honum næst – þá sem
syrgja og kveðja hann nú.
Jónas verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag, 16. júlí
2020, og hefst athöfnin klukkan
13. Erfidrykkja fer fram í
Grafarvogskirkju að útför lok-
inni.
Meira: mbl.is/andlat
maí 1991, unnusti
Sonnýjar er Jón
Karl Halldórsson
og börn þeirra eru
Krummi Júníus og
Úlfrún Lilja. 2)
Sunna Lind Lövdal,
f. 4. ágúst 1992,
unnusti Sunnu er
Róbert Sigurðsson
og börn þeirra eru
Apríl Ósk Lövdal og
Emilía Nótt Fitz-
gerald.
Jónas Ingólfur flutti ásamt
móður sinni og systur að Bláfeldi
í Staðarsveit árið 1986 og ólst
þar upp alla sína barnæsku. Jón-
as var orkumikið barn en jafn-
framt sjálfum sér nægur. Hann
fékk snemma ástríðu fyrir nátt-
úru og lífríki jarðar og þekking
hans á þessum sviðum þótti eftir-
tektarverð í gegnum skólagöng-
una í Lýsuhólsskóla og síðar.
Jafnframt var Jónas einkar list-
rænn, jafnt sem barn og á full-
orðinsárum, og prýða málverk
hans veggi fjölskyldumeðlima og
annarra samferðamanna. Sam-
hliða námi í Fjölbrautarskóla
Vesturlands á Akranesi og síðar
Elsku Jónas Ingólfur okkar.
Elsku skrýtni, skemmtilegi,
góðhjartaði og skilningsríki
bróðir okkar. Við verðum æv-
inlega þakklátar fyrir að hafa
haft þig í okkar lífi. Þú kenndir
okkur svo mikið, þá aðallega að
bera virðingu fyrir náunganum
og sýna öðru fólki skilning. Það
var alltaf gaman að spjalla við
þig þar sem húmorinn skein í
gegn á sama tíma og alvara lífs-
ins skipti máli. Með þér var ekk-
ert yfirborðskennt eða vand-
ræðalegt. Við gátum sagt þér
allt og þú okkur.
Þú passaðir svo vel upp á að
við hefðum það gott og að börn-
unum okkar liði vel, þá varstu
sáttur. Þú varst líka svo dugleg-
ur að segja okkur hversu stoltur
þú værir af okkur, sem er okkur
svo ómetanlegt. Við erum þakk-
látar fyrir þessar minningar og
alla þína væntumþykju. Við
munum halda áfram að gera þig
stoltan.
Þínar systur,
Sonný Norðfjörð og
Sunna Lind Lövdal.
Elsku Ingólfur, eða Gólsi eins
og ég kallaði hann stundum, var
yndislegur bróðir.
Ingólfur var einkar litríkur
einstaklingur sem var alltaf til
staðar fyrir mig, sérstaklega ef
ég þurfti að ræða einhver mál-
efni eða ef mig vantaði annað
álit. Við gátum setið saman
stundum saman að ræða hvert
einasta smáatriði í sértækum
umræðuefnum og varð þá oft
einhver vísindagrein eða heims-
vandamál fyrir valinu. Hann var
uppfullur af skemmtilegum stað-
reyndum og hafði mikla þekk-
ingu á mörgum málefnum sem
hægt var að ræða daginn út og
inn, það voru með skemmtileg-
ustu og áhugaverðustu samræð-
um sem ég hef átt um ævina.
Sem dæmi um umræðuefni var
það hvað gerðist eftir að við féll-
um öll frá. Ég spáði sérstaklega
mikið í þetta eftir að amma okk-
ar lést en ég taldi þá að allt
myndi hreinlega verða svart.
Ingólfur taldi hinsvegar að við
myndum verða að annarri orku
sem hefði ekki sjálfsvitund en
væri samt á sveimi í heiminum
meðal okkar allra.
Þannig væri til dæmis hægt
að útskýra hvers vegna fólk
missti einhver grömm eftir and-
lát. Mér fannst þessi hugmynd
áhugaverð, og finnst það enn,
þar sem þetta hljómar eins og
góð skýring og fallegri heldur en
að allt verði einfaldlega svart.
Í staðinn þá fljótum við um í
heiminum sem orka án sjálfsvit-
undar, ferðumst og fljótum með
straumi lífsins.
Ég fann oft fyrir því hvernig
Ingólfi fannst hann þurfa að
vernda mig og hugsa um mig þar
sem ég var náttúrulega litla
systir hans. Sem dæmi þegar ég
var krakki, þá sátum við stund-
um og máluðum mynd saman
þar sem hann leyfði mér að gera
meirihlutann á meðan hann lag-
aði myndina aðeins til. Annað
dæmi er þegar við fórum í langa
fjallgöngu, þá átti ég erfitt með
að halda sama hraða og hinir en
hann var aftast með mér alla
leiðina og gætti þess að ég væri
ekki ein og að ég væri ekki að
sprengja mig.
Einnig var hann mikið á móti
því að ég færi í nám í klínískri
sálfræði þar sem hann taldi að
greinin passaði engan veginn við
mig auk þess að greinin væri í
raun allt of erfið. Ég trúi því að
hann hafi hreinlega viljað að ég
færi í eitthvert nám sem ég gæti
klárað, fyndist skemmtilegt og
hefði gagn af, þar sem hann
nefndi oft við mig á námsleiðinni
að ég þyrfti að klára námið mitt
svo ég yrði ekki jafn lengi að
finna mig og hann var í lífinu.
Hann gætti þess að hugsa um
alla í kringum sig en virtist sjálf-
ur loka sig svolítið af.
Oft á tíðum sagði hann við mig
að ég væri uppáhaldssystir hans
þar sem honum fannst skemmti-
legt að vera í kringum mig og
þessa dagana finnst mér ótrú-
lega vænt um þessi orð. Mér
þótti, og þykir í raun enn, mjög
vænt um hann og þessar minn-
ingar sem við áttum saman.
Hann var mér mjög kær og ég
vildi óska þess að við hefðum
getað eytt meiri tíma saman þar
sem ég hefði getað lært mun
meira af honum. Ég vona í stað-
inn að hann hafi fengið svarið
um það hvað gerist eftir dauðann
og að hvar sem hann er, þá líði
honum vel.
Eygló Fjóla Jóhannesdóttir.
Bróðir minn var yndisleg sál
og var alltaf að finna leiðir
hvernig hann gæti hjálpað
náunganum.
Góð minning úr barnæsku er
þegar að ég var að leika mér
með nýjan fjarstýrðan bát úti á
Stórutjörn og heppni mín endar
með því að báturinn sekkur. Ing-
ólfur var mér við hlið og ákvað
að vaða út í tjörnina án vand-
kvæða því að ég þorði því ekki
sjálfur. Þetta lýsir því vel
hvernig hann var, hann vildi allt
gera fyrir vini og fjölskyldu en
gleymdi oft að huga að sjálfum
sér.
Við bjuggum saman í nokkur
ár á fullorðinsárunum og áttum
margar góðar stundir þar sem
við ræddum allt milli himins og
jarðar. Hann var hugfanginn af
vísindaskáldsögum og ræddi oft
um Star Trek og Futurama, sem
hann hafði horft á óendanlega
oft. Ef maður minntist á eitt-
hvert atriði úr þáttunum þá vissi
hann nákvæmlega úr hvaða
þætti það kom og hvar í þætt-
inum það var.
Á meðan á mínu frumgreina-
námi stóð og ég var mikið í
stærðfræði þá þótti honum fátt
skemmtilegra en að spjalla við
mig um stærðfræðina og hvernig
hugtökin væru notuð til að leysa
hinar ýmsu þrautir.
Hann var sömuleiðis alltaf for-
vitinn um dýpri kenningar í
eðlisfræði og stærðfræði, sem
gildir almennt um allt sem hann
tók sér fyrir hendur, svo sem
náttúru, dýr og annað tengt líf-
ríkinu.
Þegar að við fórum út á lífið
saman var oft gaman, við sung-
um saman í karíókí marga góða
söngva og enduðum oftast á því
að verða hásir en glaðir með ár-
angurinn þó öðrum hafi kannski
þótt hljóðin frá okkur vera annað
en ánægjuleg. Við áttum líka
stundir þar sem annar okkar
hafði fengið sér aðeins of mikið
og þá tók hinn það að sér að
koma viðkomandi heim ósködd-
uðum.
Við spiluðum oft saman hin
ýmsu spil og það var alltaf gam-
an að sjá hversu ákveðinn Ing-
ólfur var í því að vinna, reyndi
allt sem hann gat til að komast
fram fyrir og oftast náði hann
því með því að vera alltaf nokkr-
um skrefum á undan okkur hin-
um. Hann hafði alltaf gaman af
því að vera stjórnandi í D&D þar
sem hann fékk að ráða ferðinni
varðandi hvað við hinir þátttak-
endurnir tókum okkur fyrir
hendur í þeim ævintýrum.
Við fórum oft saman á rúntinn
til að spjalla saman og svo
nokkrum sinnum til að fara í frí,
meðal annars í hringferð og rúnt
um hálendi Íslands, þar eftir
rúnt um alla Vestfirðina þar sem
honum þótti ég vera fullóvarkár
þegar ég var að taka myndir
fram af klettabrúnum.
Eftir að ég flutti til útlanda þá
minntist hann stundum á það að
hann vildi endilega fá mig heim
aftur og við myndum búa saman,
hann spurði líka stundum hvort
hann gæti ekki bara hoppað
þarna út og byrjað upp á nýtt og
spurði oft um verðlag á húsum
og hinu og þessu.
Við vorum ekki alltaf í miklu
sambandi eftir að ég flutti út en í
hvert skipti sem við töluðumst
við þá var það bara eins og við
hefðum heyrst í gær, við spjöll-
uðum um hvað hann hafði verið
að gera og hvernig gengi hjá
okkur báðum og ræddum saman
okkar vísindaskáldskaparáhuga-
mál.
Ég óska þess að hann sé nú á
góðum stað og ég mun ávallt
muna eftir honum sem góðum
bróður og verndarvætti mínum.
Gísli Trausti Jóhannesson.
Elsku Ingólfur!
Sársaukinn og söknuðurinn er
ólýsanlegur. Þegar ég hugsa um
þig núna er það fyrsta sem kem-
ur upp í hugann að þú varst
„yang“-ið mitt. Og ég var „yin“-
ið þitt. Við gátum rifist en sætt-
umst alltaf fljótt og við gátum
alltaf leitað hvort til annars og
stutt hvort annað í einu og öllu.
Samband okkar var einstakt og
ótrúlega sterkt og þegar við
misstum eina stærstu fyrir-
myndina í okkar lífi, Sóleyju
ömmu, þá stóðum við þétt saman
og hjálpuðumst að í gegnum
sorgina. Við gerðum það saman,
eins og okkur einum var lagið.
Þú varst kletturinn minn!
Þegar ég hugsa aftur í tímann
þá á ég margar minningar af
uppátækjasömum stundum sem
við deildum. Við vorum engin
venjuleg börn saman, við fórum
okkar eigin leiðir og höfðum allt-
af eitthvað fyrir stafni. Við elsk-
uðum þegar við fengum að fara á
Hellissand til ömmu. Við vorum
alger sumarbörn og fórum út um
allt á tánum einum saman –
hraun, fjöll eða fjöru – ekkert
stoppaði okkur. Mér er minnis-
stætt eitt sumarið þegar við átt-
um að sækja beljurnar. Þá höfðu
beljurnar náð að stinga af úr fló-
anum, okkur var skutlað í átt til
þeirra niður í Tjaldbúðir, tölu-
vert langt frá bænum, og við
gengum eftir fjöru til að reka
þær heim. Þegar við komum að
Bláfeldaránni var mikið vatn í
ánni, enda búið að vera rigninga-
samt. Beljurnar fóru á undan
okkur og náðum við því ekki að
hoppa á bak eins og við venju-
lega hefðum gert þegar þær fóru
yfir ána. Því gengum við með-
fram ánni og reyndum að finna
okkur leið, án þess að finna
örugga leið. Eftir nokkra leit
ákváðum við að synda yfir ána,
en vorum meðvituð um að fara
ekki of nærri sjónum svo við
myndum ekki skolast út á sjó.
Aðeins ofar var stór og djúpur
hylur sem þó var ekki jafn
straumharður að sjá og aðrir
hlutar árinnar. Þú sagðir við mig
að við þyrftum að fara úr föt-
unum og skilja eftir á bakkanum,
og að ég ætti að fara á bakið á
þér svo þú gætir synt með mig
yfir. Yfir komumst við og síðan
syntir þú til baka og sóttir fötin
okkar. Þessi minning er svo lýs-
andi fyrir það hvernig persóna
þú varst. Þú lagðir allt þitt að
mörkum til að koma mér öruggri
heim og ekki of kaldri.
Þú varst ótrúlega næmur á
fólk og þeir sem stóðu þér næst
skiptu þig öllu máli. Þér var mik-
ið í mun að okkur liði öllum vel.
Ef eitthvað bjátaði á hjá ein-
hverju okkar varst þú alltaf
mættur til aðstoðar. Þegar ég,
Sigfús og krakkarnir tókum þá
ákvörðun að flytja til Bandaríkj-
anna þá studdir þú okkur en
sagðir mér líka að þér fyndist
það erfitt. Við gættum þess samt
alltaf að vera aldrei langt frá
hvort öðru. Þú varst fyrstur til
að koma út til okkar tveimur vik-
um eftir að við fluttum, sem var
dásamlegt. Fjarlægðin komst
aldrei upp á milli okkar. Þú varst
jafnframt dásamlegur frændi
barnanna og þau voru heppin að
eiga þig sem frænda.
Ég sit hérna og kveð þig í dag
með söknuði en þú munt samt
lifa innra með mér og ganga lífs-
veginn með mér í hjartanu.
Regnboginn var í þér og þú
varst regnboginn.
Þú verður alltaf stóri bróðir
minn, en líka minn besti vinur.
Ég elska þig!
Þín systir,
Hulda Ólöf.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Þau verða þung og erfið skref-
in í dag þegar ég kveð þig í
hinsta sinn elsku Jónas Ingólfur
minn.
Veröldin verður svo litlaus og
fátæk án þín því þú varst engum
líkur, vildir öllum svo vel, svo
hlýr, góður og skemmtilega sér-
stakur. Við áttum ófá samtölin
þegar þú svo hress og kátur
sagðir mér hvað á daga þína
hafði drifið og vildir fá fréttir af
fjölskyldunni. Þú þreyttist aldrei
á að reyna að koma vitinu fyrir
frænku þína og snúa mér að Pí-
rötum sem gekk ekki vel hjá þér
og gerðum við samkomulag um
að ef þú byðir þig fram á þing
myndi ég kjósa Pírata.
Það er svo ofboðslega sárt að
hugsa til þess að ég fái ekki
fleiri skemmtileg símtöl sem
byrjuðu alltaf á „hæ Edda
frænka“.
Þú varst mikill listamaður og
liggja mörg málverk eftir þig
hvert öðru fallegra en ég fer
ekki ofan af því að ég á falleg-
asta málverkið sem þú málaðir
fyrir mig árið 2015 og heitir
Veðravald vindanna, fullkomið
málverk í alla staði sem mér hef-
ur alltaf þótt óendanlega vænt
um og mun nú kalla fram minn-
ingar um þig.
Að koma til þín í heimsókn á
Hvanneyri þar sem þú varst við
nám var svo skemmtilegt, þú
tókst svo vel á móti okkur og
spjallaðir mikið. Í sumar upp-
skarst þú eins og sáð var til þeg-
ar þú útskrifaðist sem landslags-
arkitekt með miklum sóma,
mikið var ég stolt af þér þegar
þú hringdir og svo glaður til-
kynntir mér að útskrift væri
fram undan. Það var svo gaman
að fylgjast með þér og öllu því
sem var fram undan hjá þér. Því
var það mikið og þungt högg að
fá símtal frá Huldu systur þinni
um að þú værir látinn.
Það er erfitt að þurfa að
sætta sig við að þú sért ekki
lengur með okkur en minning-
arnar eru margar og munu
ávallt vera ljós í mínu hjarta
elsku Jónas Ingólfur minn og á
ég eftir að sakna þín mikið elsk-
an. Það er huggun harmi gegn
að vita til þess að pabbi þinn
hefur tekið vel á móti þér og nú
eruð þið feðgar sameinaðir í
Sumarlandinu.
Ég sendi Erlu, Lúlla, systk-
inum þínum og öðrum aðstand-
endum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið Guð að
vernda þau og styrkja í þeirra
miklu sorg og söknuði eftir þér.
Þín er og verður sárt saknað.
Edda frænka.
Jónas Ingólfur var ákaflega
virkur, kraftmikill og skemmti-
legur krakki og ef hann sá
spennandi náttúrufyrirbæri held
ég að fátt hefði getað komið í
veg fyrir að hann skoðaði þau
betur.
Átta ára var hann alsæll á
ættarmóti á Flúðum. Gróðurinn
var meiri og öðruvísi en í
Staðarsveitinni og skordýrateg-
undirnar fleiri. Hann tíndi hun-
angsflugur í krukku og sýndi
grandalausum eldri frænkum
við misjafnar undirtektir.
Ungur braut Ingólfur saman
gatastrimla af tölvupappír, not-
aði þá fyrir vængi og „æfði flug“.
Seinna klippti hann út alls konar
skordýr og fjölda fuglategunda.
Hann strauk svo fuglana og
sveigði á réttum stöðum, lét þá
fljúga í hendi sér, takturinn var
eins og flug fuglanna í náttúr-
unni, hann lét þá fljúga „alveg
eins og þeir blökuðu vængjunum
og létu sig svífa heima á Blá-
feldi“. Hann klippti handa mér
fugla og ég giskaði á tegund-
irnar sem voru auðþekktar. Ég
gleymi seint undruninni og
gleðinni hjá honum þegar hann
sá svo fuglana sína innrammaða
uppi á vegg hjá mér.
Náttúrulæsi Ingólfs var ein-
stök náðargjöf sem kom
snemma í ljós. Sjálfum fannst
honum það bara eðlilegt. Hann
naut góðs af því að alast upp í
fallegu umhverfi þar sem hann,
einfarinn í náttúrunni, gat
drukkið í sig þekkingu, skilning
og fegurð.
Ingólfur var listrænn fagur-
keri. Hann lærði á hljóðfæri,
dansaði, málaði og eftir hann
liggja margar fallegar myndir.
Hann vann við heimilishjálp,
kenndi myndlist, bæði í Ljósinu
og á Reykjalundi, og svo vann
hann tilfallandi störf úti á landi
þar sem hann var frjáls og
komst í nána snertingu við
áhugamál sín.
Þegar Ingólfur greindist með
krabbamein nítján ára gamall
flutti hann til Púmmu ömmu
sinnar sem var honum bæði ein-
Jónas Ingólfur
Lövdal
HINSTA KVEÐJA
Elsku Ingólfur frændi,
ég á eftir að sakna þín svo
mikið. Þú varst alltaf að
kenna mér að skoða pöddur
og veiða þær til þess að
skoða þær. Líka plöntur og
fugla. Ég á alltaf eftir að
sakna þín. Ég elska þig
mjög mikið.
Þinn litli frændi,
Sigþór Draupnir.
Það sem ég hélt mest
upp á við Ingólf var að hann
var alltaf að kenna manni
eitthvað nýtt og sérstak-
lega um plöntur eða dýr.
Sem dæmi sá hann einu
sinni rosastóra könguló úti
sem ég steig næstum á.
Hann tók hana og lét í box
og svaf með hana við hlið-
ina á sér, sem var ógeðs-
legt. Hann kom alltaf upp í
rúm til mín til að spjalla eða
sýna mér eitthvað nýtt og
við spjölluðum oftast heil-
lengi um hlutina. Ég leit
mjög mikið upp til hans,
sérstaklega hvað varðaði
dýr og plöntur.
Þinn frændi,
Pétur Jóhannes.
Það er kveðið að tilvera
okkar sé undarlegt ferða-
lag. Að við séum gestir og
hótel okkar sé jörðin. En
núna eins og oft áður væri
ég þó svo innilega til í að þú
mundir ekki fara alveg
svona fljótt. Að samvera
okkar mundi halda áfram
að mála þann djúpa og
marglitaða regnboga sem
kom saman okkar á milli.
Þú breyttir mér og okkur
tveimur og það er svo sjald-
gæft að fá að kynnast
manneskju eins og þér eins
fljótt, eins djúpt og eins
merkilega og okkar kynni
voru. Fyrir þig í mínu lífi
verð ég innilega þakklát.
Oktavía Hrund Jónsdóttir.