Morgunblaðið - 17.08.2020, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. ÁGÚST 2020
✝ Stefanía JennýVídalín Val-
garðsdóttir fæddist
á Ísafirði þann 21.
ágúst árið 1944.
Hún lést á Hrafn-
istu við Sléttuveg
29. júlí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Hrefna Ví-
dalín Stefánsdóttir
og Valgarður
Magnússon. Fyrri
eiginmaður Stefaníu var Þórður
Jóhannesson og seinni eig-
og Guðný Hrefna. 4) Edilon,
börn Edilons eru Stefanía Diljá,
Ísak Ingi og Edilon Örn. 5)
Heiða Jenný, börn Heiðu Jenný-
ar eru Elín Boamah, Stefanía
Adele, Magdalena Ýr, Írena Rós
og Karmen Morena. Barna-
barnabörn Stefaníu eru tólf.
Stefanía ólst upp á Þingeyri,
en flutti ung til Reykjavíkur og
bjó lengst af á Brávallagötu 4
með seinni eiginmanni sínum,
Hreini Edilonssyni.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
inmaður Stefaníu
var Hreinn Edilons-
son.
Börn Stefaníu
eru 1) Guðrún, sem
er látin, börn Guð-
rúnar eru Hreinn
Vídalín og Atli
Freyr. 2) Jóhanna,
börn Jóhönnu eru
Tinna, Ari Páll,
Nanna Dögg, Edda
Sól og Leó Máni. 3)
Elísabet Dýrleif, börn Elísabet-
ar eru Aldís Líf, Albert Leifur
Elsku amma Stebba.
Fyrir nokkrum vikum fórst þú
að finna fyrir veikindum og
fannst þú ekki vera eins og þú átt-
ir að þér. Ekki hvarflaði það að
okkur, að þetta væri upphafið á
ferðalaginu sem við öll eigum fyr-
ir höndum.
Það var ekki tímabært – þú 75
ára gömul, sem varla telst til
nokkurs aldurs í dag. Þú hafðir
áður veikst – en alltaf staðið veik-
indin af þér og þannig átti það
líka að vera í þetta skiptið.
En veikindin ágerðust. Því fór
sem fór og þú kvaddir okkur,
kvaddir okkur í bili.
Það er svo margt, sem upp í
hugann kemur, á tímamótum sem
þessum. Leifturskot minninga,
orð, athafnir, allar samveru-
stundirnar, það sem var og það
sem aldrei varð eða verður.
Minningaperlurnar eru marg-
ar.
Stundirnar saman í eldhúsinu
á Brávallagötunni – þar sem við
hlustuðum saman á þátt Gests
Einarssonar í útvarpinu, „Hvíta
máva“, og sungum saman, á með-
an þú varst eitthvað að bardúsa,
gera eða græja.
Jólin, með öllum sínum fallegu
hefðum, komu ekki fyrr en
kirkjubjöllur Dómkirkjunnar
höfðu slegið og þulurinn í útvarp-
inu hafði lokið við orðin „Útvarp
Reykjavík, Útvarp Reykjavík –
Gleðileg jól“. Svo var borðað kar-
bonaði með tilheyrandi að hætti
ömmu Stebbu.
Handavinnan og hannyrðirnar
– sem veittu þér svo mikla gleði.
Ég minnist hekluðu kerta-
hringanna, eldhústusknanna,
jólasokkanna og annars hand-
verks – sem þú gafst okkur.
Símhringingarnar frá þér –
undantekningalaust á hverjum
degi og stundum oft á dag, þannig
að maður var oft og tíðum í stök-
ustu vandræðum að finna upp á
einhverju til að segja frá – af því
að búið var að segja allt það frétt-
næma og það sem var í gangi
þann daginn og þá stund.
Elsku amma Stebba, þetta
varst bara þú sem vildir heyra
rödd ástvina þinna og vita hvern-
ig okkur liði. Þessara samtala
mun ég sakna, en við höldum
þeim áfram í draumalandinu.
Lífið er hverfult og við vitum
aldrei hvenær jarðvist okkar lýk-
ur. Það sem lífið hefur þó kennt
okkur er hversu óskaplega og
óhemjustutt það er.
Elsku amma Stebba, þú varst
engill í mannsmynd. Þú tókst öll-
um opnum örmum. Þú fylgdist
svo vel með okkur og varst svo
stolt af okkur, eins og við vorum
stolt af þér. Þú hallmæltir aldrei
nokkrum manni, vildir öllum vel,
hugsaðir fallega til allra, spurðist
alltaf fyrir um fólkið okkar og
gleymdir engum. Hugarfar þitt
og umburðarlyndi var einstakt og
til eftirbreytni. Þú varst meira en
bara mamma og amma – þú varst
sannur vinur okkar allra.
Það verða fagnaðarfundir hjá
ykkur afa Hreini, mömmu, ömmu
Hrefnu og öðrum ástvinum og ég
veit að það er vel tekið á móti þér.
Minningarnar og samveru-
stundirnar eru dýrmætar – það
sem þó stendur upp úr öllu frem-
ur er sú gæfa, forréttindi og heið-
ur að hafa átt þig að. Þú varst og
heldur áfram að vera hluti af lífi
okkar og það sem þú kenndir
okkur.
Elsku hjartans amma – takk
fyrir allt og allt.
Góða ferð og þangað til við
hittumst aftur í austrinu eilífa –
megi ljós þitt skína að eilífu.
Hreinn Vídalín.
Amma mín ég trúi ekki að þú
sért bara farin og ég geti ekki
heimsótt þig eða talað meira við
þig. Ég mun sakna þess amma
mín þú varst svo góð og falleg
með rauða varalitinn og fallega
brosið, svo var gaman að heyra
þig syngja, þú varst alltaf að
syngja eða raula og varst alltaf að
hringja í mömmu, dóttur þína,
alla daga til að vita hvernig við
hefðum það og gleymdir aldrei
neinum, hugsaðir til allra, meira
að segja hundsinsokkar. Sakna
þín amma mín, þú verður alltaf í
hjarta mínu.
Þín
Magdalena Ýr.
Elsku amma mín, ég sakna þín
svo mikið, langar svo að heyra
þig syngja og sjá fallega rauðu
varirnar brosa. Elsku amma mín,
þú varst svo góð, hringdir alltaf í
mig til að spyrja hvað væri að
frétta og við töluðum, ég á eftir að
sakna þess, elsku amma mín. Ég
á svo margar minningar um þig,
amma mín, fallega sönginn, næt-
urgistingarnar hjá þér og afa, að
borða með ykkur, halda jólin með
ykkur, koma í kjötbollur alla
þriðjudaga og fá ömmu- og afaís,
ég elskaði það. Allar fallegu gjaf-
irnar sem þú gerðir fyrir okkur,
þú vast svo dugleg að hekla og
föndra alls konar á eftir og ég á
eftir að sakna allra skrítnu litlu
gjafanna. Elsku amma mín, elska
þig og mun alltaf gera.
þín nafna,
Stefanía Adele.
Elsku amma Stebba.
Nú þegar þú ert farin langar
okkur til þess að minnast þín með
nokkrum orðum.
Það var alltaf skemmtilegt að
koma til ykkar afa á Brávallagöt-
una. Steikja fisk í raspi, ganga
með afa í bakaríið og koma til
baka með bleikan snúð og rún-
stykki og gæða okkur á þessu
með ykkur. Það voru góðar
stundir í eldhúsinu þegar þú
söngst hástöfum og föndraðir.
Eitt af mörgu voru jólasokkar
sem þú saumaðir fyrir okkur og
eru þeir settir upp um hver jól og
verður það gert um ókomna tíð.
Við höfðum gaman af því þegar
þú gafst fólki og dýrum viður-
nefni. Pési, kötturinn okkar, fékk
viðurnefnið pensill og þú spurðir
oft eftir Pésa pensli og hvað væri
að frétta af honum. Edilon fékk
viðurnefnið Donni dúkkulísa og
meira að segja afi fékk sitt við-
urnefni en hann var Ponsinn
þinn.
Það rifjast upp margar góðar
minningar sem við geymum í
hjörtum okkar. Við munum sakna
þessara stunda sem við áttum
með ykkur afa.
Stefanía Diljá og Ísak
Ingi Edilonsbörn.
Amma mín mikið á ég eftir að
sakna þín elsku engillinn minn, ég
veit að þú munt vaka yfir mér. Ég
gleymi ekki hversu falleg þú
varst með fallegan rauðan varalit
og fallega brosið þitt alltaf syngj-
andi. Ég er svo heppin að vera
með þína hæfileika í höndum,
takk fyrir það amma mín, takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig, heklið og föndrið og takk
fyrir að hugsa alltaf til okkar
systranna, alltaf að spyrja um
okkur. Amma mín, ég mun alltaf
geyma þig og afa í hjarta mínu, ég
elska ykkur.
Þín,
Írena Rós.
Ég á eftir að sakna þín amma
mín, ég ætla að passa vel upp á
allt sem þú hefur heklað eða
föndrað fyrir mig og varðveita
minningar um þig í hjarta mínu,
elska þig amma mín.
Þín,
Karmen Morena.
Elsku amma mín það var alltaf
svo æðislegt að koma að heim-
sækja þig, þú alltaf svo fín með
þinn rauða varalit og syngjandi.
Alltaf að hrósa mér og segja hvað
ég væri frábær. Ég mun sakna
allra símtalanna okkar og að
segja þér frá deginum mínum.
Takk elsku amma fyrir að hafa
trú á mer, ég mun halda áfram að
gera þig stolta.
Elska þig út af lífinu, þú verður
alltaf í hjarta mínu.
Þín,
Elín B.
Stefanía Jenný
Vídalín Valgarðsdóttir
✝ GuðlaugurLaufkvist
Guðmundsson
fæddist í Sand-
gerði 13. desem-
ber 1925. Hann
andaðist á Land-
spítalanum v/
Fossvog 31. júlí
2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Eyjólfs-
son sjómaður og verkamaður,
f. 16. nóvember 1888, d. 16.
nóvember 1942, hann var frá
Fuglavík í Miðneshreppi, og
Guðrún Sveinsdóttir, f. 10.
september 1893, d. 31. ágúst
1973, frá Breiðagerði á
Vatnsleysuströnd. Systkini
Dalasýslu. Börn hennar eru
Helena, f. 1961, maki Mary
Hawkins. Linda, f. 1964, og
Pétur, f. 1966, maki Ída Guð-
rún. Afabörn Guðlaugs eru 5
og barnabarnabörn eru 9.
Guðlaugur og Anna bjuggu
alla tíð á Njálsgötu 92.
Guðlaugur lærði til kokks
og stundaði sjóinn, var kokk-
ur á hinum ýmsu bátum frá
Sandgerði, Keflavík og
Reykjavík. Ásamt því að
leysa af sem bryti hjá Eim-
skip. Árið 1977 fór hann í
land og réð sig hjá Hafskip,
starfaði þar sem vörubílstjóri
þangað til Hafskip hætti
starfsemi 1985.
Útför hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Guðlaugs voru
Björgvin Helgi, f.
1917, d. 2005, Elí-
as Eyjólfur, f.
1919, d. 1987,
Ólafía Laufey,
f.1921, d. 2005,
Guðrún Sigurrós,
f. 1925, d. 1925,
og Anna Engilrós,
f. 1931, d. 1965.
Guðlaugur
kvæntist 1955 Ás-
laugu V. Jónsdóttur, f. 1924,
d. 2003. Þau eignuðust tvo
syni, Guðmund, f. 1955, og
Róbert, f. 1956.
Guðlaugur og Áslaug slitu
samvistir 1969.
Seinni kona Guðlaugs er
Anna Guðjónsdóttir, f. 1933 í
Nú hefur síðasti klakinn verið
brotinn. Síðasta strokan verið
strokin með kústinum fyrir utan
Njálsgötu 92, já og oft teygði það
sig yfir að 102.
Alltaf verið að snyrta umhverf-
ið. Engu skipti hvort það var í
hans verkahring eða annarra.
Verkin urðu að vinnast og þá voru
þau gerð. Þrátt fyrir að tíundi
áratugurinn gægðist fyrir hornið
var ekki slegið slöku við. Pásurn-
ar urðu bara aðeins lengri. Alltaf
að, alltaf iðinn. Aldrei mátti
hætta verki fyrr en því var lokið.
Ýmislegt var að stússast í
geymslunni í kjallaranum.Ýmsu
verið sankað að sér þar og var
það heill ævintýraheimur þegar
barnabörnin fóru með honum
þangað að brasa. Ef hlutur sem
þurfti var ekki til var honum mix-
að saman með einhverju því sem
hafði verið sankað að sér.
Gulli stjúpi minn kom inn í líf
mitt þegar ég var á ellefta aldurs-
ári þegar hann og mamma rugl-
uðu saman reytum.Vorum við
systkinin þrjú og ekki hefur alltaf
verið auðvelt að koma inn í fast-
mótaða fjölskyldu. Aldrei man ég
eftir árekstrum eða að skugga
hafið borið á í okkar samskiptum.
Þvílíkur ljúflingur sem hann var
og skipti aldrei skapi. Hann starf-
aði á vörubíl hjá Hafskip þegar
við kynnumst og var það ósjaldan
að ég fékk að sitja með honum í
bílnum þegar hann var við störf á
bryggjunni.Var það mikið ævin-
týri. Sérstaklega þar sem ekki
hafði verið til bíll á heimilinu.
Utanlandsferðir þeirra
mömmu voru þeim hugleiknar-
.Varð Spánn oftast fyrir valinu.
Gulli var mikill sóldýrkandi og
gat legið í sólinni tímunum saman
svo þeirri gömlu þótti oft nóg um.
Þar gat hann slakað á. Ótrúlegt
fannst okkur börnunum hvað þau
gátu bjargað sér á erlendri
grundu án nokkurrar tungumála-
kunnáttu. Hvort sem var hjá
lækninum eða að kaupa eina
ákveðna tegund af takkaskóm
sem urðu að vera neongulir að
ósk barnabarns. Alltaf gekk það.
Þeirra viðkvæði var: Þeir vilja
selja, við viljum kaupa. Svo málin
voru bara kláruð með handapati
og leikrænni tjáningu.
Hann elskaði barnabörnin og
vildi allt fyrir þau gera. Sá maður
glampann í augunum á honum og
prakkarasvipinn á andlitinu þeg-
ar hann lék sér við þau. Átti hann
jafnvel til að fara í kollhnís eða
standa á haus þrátt fyrir að
kennitala hans segði að hann ætti
frekar að orna sér við bóklestur,
en það gerði hann þó einnig þegar
tími gafst til. Alla tíð var hann í
góðu formi og hélt hann sér þann-
ig fram á síðasta dag. Voru það
dans og göngur sem héldu honum
við.
Síðustu mánuðir voru Gulla
mínum þungbærir. Mamma búin
að missa heilsuna og honum
fannst hann vera kominn í hlut-
verk sem hann gat ekki skilað
fullkomlega frá sér, það að annast
hana. Fann hann þá fyrir van-
mætti sínum. En þegar mamma
fór á stofnanir í hvíldarinnlagnir
gat hann ekki á heilum sér tekið
því að þá hafði hann ekki Önnu
sína til að annast og hugsa svo fal-
lega um eins og hann hafði alltaf
gert.
Smám saman dró af honum
blessuðum. Lífsneistinn dofnaði
og glampinn í augunum hvarf.
Var hann orðinn mjög þreyttur
og saddur lífdaga þegar hann
kvaddi eftir stutta sjúkrahúslegu.
Elsku Gulli,
takk fyrir mig og mína.
Farðu í friði.
Sjáumst.
Þinn
Pétur Magni.
Elsku Gulli.
Ég horfi út um gluggann og bíð
eftir að sjá þig labba fram hjá,
eða að þú bankir upp á hjá mér til
að spjalla. En ég veit að það er
ekki að fara að gerast því þú ert
búinn að kveðja í hinsta sinn. Ég
hugsa til þín oft á dag og á eftir að
gera það um ókomin ár. Ég
kynntist Gulla, eins og hann var
alltaf kallaður, fyrir rúmum 40
árum, þegar hann kynntist
mömmu minni og fór að búa með
okkur. Hef oft hugsað til þess að
það hafi nú ekki verið auðvelt fyr-
ir hann að koma inn á heimili með
þremur börnum, sem voru á erf-
iðum aldri fyrir svona breytingar.
En hann vann hjörtu okkar fljót-
lega, og var einn af yndislegustu
mönnum sem ég hef kynnst. Og
er ég honum ævinlega þakklát
fyrir að hafa komið inn í líf okkar.
Hann var duglegasti maður sem
ég hef hitt, sat aldrei auðum
höndum, og var alltaf að. Ég hef
búið í sama stigagangi með Gulla
og mömmu síðustu 28 árin. Hann
var alltaf fyrstur til að hjálpa mér
ef ég var að laga eitthvað í íbúð-
inni minni. Og alltaf gat ég fengið
góð ráð hjá honum. Hann var
mikill göngumaður, labbaði með
ferðafélagi á yngri árum og fór í
sund á hverjum degi. Hann fór
síðustu gönguferðina upp á
Helgafell þegar hann var 80 ára.
Eftir að hann fór að eldast gekk
hann oft á dag um hverfið. Í
áttræðisafmælisgjöf gáfum við
honum reiðhjól sem hann hjólaði
á út um allan bæ. Hann spilaði
fótbolta með Reyni í Sandgerði
og urðu þeir knattspyrnu-
meistarar Suðurnesja 1952.
Hann var mikill dansari hér áður
fyrr, og fór hann vikulega að
dansa með sínum jafnöldrum hin
síðari ár. Síðustu danssporin
dansaði hann við hjúkkurnar á
Landspítalanum, tveimur vikum
áður en hann lést. Ég er honum
svo þakklát fyrir hvað hann hugs-
aði vel um mömmu þegar hún gat
það ekki sjálf. Það var ekki fyrr
en í apríl sem honum fór að
hraka, og það gerðist allt of hratt
undir það síðasta. Ég veit að hann
var sáttur við að fá að fara þessa
hinstu ferð, og það ætti að vera
einhver huggun í því, fyrir okkur,
en það er það ekki. Alltaf erfitt að
kveðja þá sem maður elskar. Það
verður ekkert eins á Njallanum
eftir að hann er farinn.
Pönnukökuilmurinn sem maður
fann stundum á ganginum á
morgnana, eftir að hann var búin
að gera einar bestu pönnukökur,
finnst ekki lengur. Dætur mínar
eru svo þakklátar fyrir að hafa
fengið að vera svo nálægt afa sín-
um, þegar þær voru að alast upp.
Þegar þær eignuðust börn þá var
byrjað að fara niður til langafa og
fengið kex. Hann átti alltaf kex í
dós fyrir þau. Honum fannst
gaman að fá barnabörnin og lang-
afabörnin í heimsókn. Þau sóttust
eftir að fara til hans, því hann var
með eindæmum barngóður. Allt-
af voru þau velkomin niður til afa.
Hvíldu í friði, elsku Gulli minn.
Þín
Linda.
Elsku afi, á tímamótum eins og
þessum þá eru margar minningar
sem fljúga um hausinn á mér. Ég
man vel eftir því þegar ég var lítil,
þá varst þú alltaf til í að spjalla og
leika með okkur barnabörnunum.
Eins og þú gerðir einnig með
langafabörnunum þínum allt þar
til þú kvaddir. Þolinmæðin sem
þú hafðir fyrir þessum litlu
krökkum sem öll fengu að djöfl-
ast og hnoðast með þér var ótrú-
leg. Þegar það var sól og blíða á
Njallanum þá varst þú kominn út
með okkur að leika eða fékkst
okkur með þér í einhver verkefni.
Ég á líka aldrei eftir að gleyma
fiskisúpunni sem þú eldaðir ein-
stöku sinnum og var svo svaka-
lega góð.
Ef eitthvað þurfti að græja eða
gera þá varst þú fyrstur á staðin
til að aðstoða og varst alltaf með
lausn á öllu. Þið amma áttuð
heima í sama húsi og ég í 20 ár og
var maður vanur að koma við
nokkrum sinnum og ná sér í kex
sem þú passaðir upp á að væri
alltaf til. Þú varst svo ótrúlega
hjartahlýr og það var alltaf svo
gott að fá knús frá þér. Þú sagðir
mér einu sinni frá því að þú værir
tvíburi og tvíburasystir þín hefði
látist mjög ung úr erfiðum sjúk-
dómi sem þið bæði voruð með.
Þegar systir þín dó þá hresstist
þú og alla tíð varstu hress. Núna
hafi þið sameinast aftur og ertu
eflaust að þakka henni fyrir lífs-
gjöfina. Elsku afi minn, takk fyrir
allt.
Þín
Melkorka.
Gulli kom inn í líf mitt þegar ég
var á táningsaldri og í fyrstu var
ég ekki mjög ánægð með nýja
fjölskyldumeðliminn. Ég skipti
þó fljótt um skoðun þegar ég átt-
aði mig á því hve hamingjusöm
móðir mín var og komst að hrifn-
ingu Gulla af öflugum amerískum
bílum, sem hann leyfði mér iðu-
lega að aka. Gulli var eins og faðir
okkar systkinanna og hann tók
afa- og langafahlutverkið með
stæl þegar litlu börnin fóru að
koma í heiminn. Ég get enn þá
séð hann fyrir mér hoppandi yfir
grillborð uppi í sumarbústað til
að skemmta litlu barnabarninu
sínu og fara um á öllum fjórum úti
í garði með lítil langömmubörn á
bakinu á sólríkum sumardegi.
Gulli var einn sá handlagnasti
maður sem ég hef þekkt, það var
ekkert sem hann gat ekki smíðað
og lagað, eða jafnvel endurhann-
að. Hann nýtti hæfileika sína frá
dögum sem kokkur á sjó vel í eld-
húsinu, lúðusúpan hans sú besta í
heimi. Gulli var afar iðjusamur,
sat sjaldan kyrr – nema þegar
hann var að lesa – labbaði og hjól-
aði um alla Reykjavík á hverjum
degi; ekki margir sem fá reiðhjól í
80 ára afmælisgjöf. Gulli, þú hef-
ur gefið fjölskyldunni svo mikið
og við eigum öll yndislegar minn-
ingar um þig og allt það sem þú
gafst okkur.
Það hefur verið erfitt fyrir mig
að geta ekki verið viðstödd til að
kveðja þig, en þú lifir áfram í
hjarta mínu. Elsku Gulli, þakka
þér fyrir allt.
Helena Önnudóttir.
Guðlaugur Laufkvist
Guðmundsson