Morgunblaðið - 03.09.2020, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2020
✝ Jón BirgirJónsson fædd-
ist 23. apríl 1936 í
Reykjavík. Hann
lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 22. ágúst
2020.
Foreldrar hans
voru Jón S. Benja-
mínsson, hús-
gagnasmíða-
meistari, f. 4. maí
1903, d. 1. sept. 1985, og
Kristín Karólína Jónsdóttir
húsfreyja, f. 17. des. 1906, d.
25. ágúst 1974.
Systur Jóns Birgis eru Guð-
rún Ingveldur, f. 23. apríl
1936, maki Ásgeir Karlsson, f.
11. júní 1936, d. 10. sept. 2013,
og Jórunn, f. 26. febrúar 1938,
maki Guðmundur Oddsson, f.
20. júní 1936.
Jón Birgir kvæntist 8. júlí
1967 eftirlifandi eiginkonu
sinni Steinunni K. Norberg, f.
2. maí 1943. Foreldrar hennar
voru Aðalsteinn Norberg, rit-
símastjóri, f. 26. janúar 1917,
d. 19. desember 1975, og Ása
Norberg hárgreiðslukona, f.
10. apríl 1908, d. 26. janúar
1999.
Börn þeirra eru: 1) Að-
isins árið 1962, varð umdæm-
isverkfræðingur Vegagerðar-
innar á Norðurlandi vestra
1964-65, umdæmisverkfræð-
ingur á Suðurlandi og sam-
hliða því deildarverkfræðingur
vegadeildar 1966-74. Hann var
yfirverkfræðingur
framkvæmdadeildar frá 1974
og forstjóri tæknideildar frá
1987. Jón Birgir varð aðstoð-
arvegamálastjóri 1. febrúar
1992, en var settur ráðuneyt-
isstjóri í samgönguráðuneytinu
síðla árs 1993 og hlaut skipun
árið 1994, þar sem hann starf-
aði til ársins 2003.
Jón Birgir hafði mikinn
áhuga á skógrækt og var for-
maður Skógræktarfélags
Reykjavíkur 1979-87.
Hann var félagi í Frímúr-
arareglunni á Íslandi og í
æðstu stjórn hennar um árabil.
Jón Birgir bjó til æviloka í
húsi þeirra hjóna á Seltjarn-
arnesi, sem þau byggðu árið
1979. Frítíma sínum varði hann
að mestu í náttúruperlu þeirra
í Grímsnesi.
Útför Jóns Birgis fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 3.
september 2020,kl. 15, að við-
stöddum nánustu aðstand-
endum.
Streymt verður frá athöfn-
inni á www.utforjbj.is. Virkan
hlekk á streymið má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat.
alsteinn, f. 20. júní
1968. Börn hans
og Guðrúnar Jóns-
dóttur, fyrrum eig-
inkonu, eru Jón
Birgir, f. 22. des-
ember 1996, og
Ingvar, f. 18. maí
2008. 2) Jón Birg-
ir, f. 9. júní 1971,
maki Ásta S. Ein-
arsdóttir, f. 16.
september 1971.
Börn þeirra eru Einar Örn, f.
3. júlí 1996, Kristín María, f.
12. desember 2001, og Helga
Margrét, f. 6. nóvember 2004.
3) Kristinn Karl Jónsson, f. 29.
september 1978, maki Íris
Halldórsdóttir, f. 25. janúar
1979. Börn þeirra eru Einar
Karl, f. 9. september 2009, og
Benjamín Steinn, f. 18. febrúar
2012.
Jón Birgir lauk prófi í verk-
fræði frá Háskóla Íslands árið
1959 og prófi í byggingaverk-
fræði frá Danska tækniháskól-
anum (DTH) árið 1962. Hann
stundaði framhaldsnám við há-
skólann Berkeley í Kaliforníu
og síðar bæði við DTH og
Bath-háskóla á Englandi.
Hann hóf störf sem verk-
fræðingur hjá Vegagerð rík-
Elsku afi, ég man eftir að skjót-
ast austur í bústaðinn með þér
þegar ég var lítill. Þú hafðir svo
gaman af að hafa mig með, þegar
þú varst að stússa eitthvað, sem
var eiginlega alltaf. Ég man sjald-
an eftir að þú hafir ekki haft eitt-
hvað fyrir stafni. Laga húsið og
garðinn á Sólbraut og í bústaðn-
um að bæta við stíginn í skóginum
og pönnukökubekkurinn var í sér-
stöku uppáhaldi. Þú hafðir gaman
af að fara í göngu með okkur í
skóginum og hvert tré var mik-
ilvægt og átti sögu. Þú fannst þér
alltaf nýtt verkefni og varst alltaf
að gera eitthvað fyrir alla í kring-
um þig.
Þú hugsaðir svo vel um ömmu
alla tíð, passaðir vel upp á að synir
þínir væru í góðum og reglulegum
samskiptum og þú hittir systur
þínar í hverri viku og varst svo
stoltur af öllum barnabörnunum
þínum.
Þú vildir hafa röð og reglu á
hlutunum. Til dæmis fórstu í sund
á hverjum laugardags- og sunnu-
dagsmorgni, fórst síðan í bakarí,
keyptir rúnstykki, fórst aftur á
Sólbraut og sauðst egg, helltir
upp á kaffi, hitaðir rúnstykkin,
blandaðir saman sultu sem við
áttum það sameiginlegt nafnarnir
að vilja mikið af. Þetta gerðirðu
allt fyrir ömmu og við hin fengum
að njóta góðs af. Þetta var líka
venjan í bústaðnum nema þú fórst
ekki í sundið.
Við Ingvar munum sakna þín
mikið elsku afi. Ingvar var svo
heppinn að þú sóttir hann í golf og
box undanfarið og það var orðin
ný regla hjá ykkur sem ég veit að
hann á eftir að sakna.
Takk fyrir allt elsku afi okkar.
Jón Birgir og Ingvar.
Í dag kveð ég yndislega tengda-
pabba minn. Jón Birgir var ein-
staklega hjartahlýr, ljúfur og já-
kvæður maður sem tók mér strax
opnum örmum þegar ég byrjaði að
koma inn á heimili þeirra hjóna
fyrir rúmum þrjátíu árum.
Jón Birgir var góður afi og naut
þess að fá sofandi ungabörnin í
fangið þar sem hann gat kysst þau
og knúsað af mikilli ást. Hann rifj-
aði oft upp þær stundir með mikilli
væntumþykju í röddinni.
Þegar börnin urðu eldri var
hann alltaf áhugasamur um þeirra
líf og nám, fylgdist vel með og var
boðinn og búinn að aðstoða ef þörf
var á.
Samverustundir með fjölskyld-
unni voru Jóni Birgi mikilvægar
og þótt við Jónbi höfum búið lengi
erlendis við nám og störf þá nýtt-
um við tímann vel þegar þær gáf-
ust bæði á Íslandi og á ferðalög-
um. Ein eftirminnilegasta
minningin er ferð til Egyptalands
þar sem Jón Birgir upplifði gaml-
an draum og sá Pýramídana í
Kaíró og sigldi á Níl.
Sumarbústaðurinn er endalaus
uppspretta góðra minninga og
ljúfrar samveru. Börnin elskuðu
að fara til ömmu og afa í sveitina,
leika í pottinum og ekki má
gleyma pönnukökubekknum í
brekkunni sem afi smíðaði. Þang-
að var gaman að fara með nesti og
finna jafnvel óvæntar veitingar
sem afi hafði komið fyrir.
Jólaböll Frímúrara voru hluti af
jólahefðinni og stoltið var augljóst
þegar hann mætti með fjölskyld-
una og dansaði með barnabörnun-
um í kringum jólatréð. Það var
sama hvort börnin okkar væru
fimm mánaða eða 24 ára, alltaf var
sjálfsagt og skemmtilegt að mæta
með afa á böllin. Börnin mín
minnast einstaks afa með söknuði
og ylja sér við minningarnar.
Þær hafa verið margar bílferð-
irnar til og frá Keflavíkurflugvelli
í gegnum árin, afi leit á þær sem
gæðastundir og naut þess að fá
þannig tíma til að fara yfir lífið og
tilveruna eða jafnvel Skammta-
kenninguna eins og hann tilkynnti
Einari syni okkar að hann vildi
ræða í einni bílferðinni út á flug-
völl.
Jón Birgir var einstaklega dug-
legur og sagði Steinunn oft í gríni
að hann væri mögulega ofvirkur.
Gróðurinn við bústaðinn var hon-
um endalaust verkefni og garður-
inn við Sólbraut alltaf óaðfinnan-
legur enda var hann mikill
áhugamaður um skógrækt. Jón
Birgir var okkur öllum mikil fyr-
irmynd og 83 ára skráði hann sig í
háskólanám og naut þess að fræð-
ast og örva hugann. Hann talaði
um að námið hefði verið sér mikil
dægrastytting þegar sóttvarnir
voru hertar og heimsóknir ekki
æskilegar.
Hann hugsaði mjög vel um sig
og var ungur í anda, það er því
með miklum trega og söknuði
sem ég kveð elsku Jón Birgi.
Ég læt hér fylgja með ljóð sem
ég veit að Steinunni tengda-
mömmu þykir óskaplega vænt um
En hamingjan geymir þeim gullkransinn
sinn,
sem gengur með brosið til síðustu
stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn
inn,
kveður þar heiminn í sólskini og
blundar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Ásta S. Einarsdóttir.
Elsku yndislegi mágur minn
hefur kvatt þennan heim. Jón
Birgir var giftur Steinunni Krist-
ínu systur minni, sem lifir mann
sinn.
Vináttan okkar hefur varað í
rúma hálfa öld. Ljúfar minningar
um löngu liðna daga streyma upp
í hugann, ótal samverustundir í
sælureitnum í Grímsnesi með
börnunum okkar gleymast seint.
Jón var mikill hagleiksmaður,
sem kom m.a. fram í fallega heim-
ilinu þeirra Steinunnar og sum-
arbústaðnum sem hann reisti fjöl-
skyldu sinni.
Engum sem þekkti Jón bland-
aðist hugur um að hann undi sér
hvergi betur en í skógrækt við fal-
lega bústaðinn í Grímsnesi, þar
var hans draumaland. Skógurinn
og allt umhverfið mun bera elju-
semi hans vitni um ókomin ár. Ég
þakka yndislega mági mínum
samfylgdina.
Ástina og kærleikann sem
hann sýndi systur minni geymi ég
í hjarta mínu.
Guðrún Norberg.
Jón Birgir, móðurbróðir okkar,
var heilsteyptur maður.
Við frændsystkinin vissum það
alltaf, en sem krakkar veltum við
því ekki fyrir okkur frekar en öðr-
um augljósum hlutum.
Nonni frændi var alltaf með
eitthvað í gangi – byggði hús og
sumarbústað, fór í framhaldsnám
til útlanda á miðjum starfsferlin-
um og svo framvegis. Erilsamt
starf og kraftmikil félagsstörf
komu ekki í veg fyrir það. En
hann var líka alltaf hlýr og áhuga-
samur og hann munaði ekki um að
leysa úr málum ef einhver í stór-
fjölskyldunni þurfti ráð eða að-
stoð.
Hann vann stóran hluta starfs-
ævi sinnar hjá Vegagerðinni og
það var ljóst af afspurn að starfs-
mönnum þar á bæ þótti öllum
mikið til Jóns Birgis koma, hvar
sem þeir voru staddir í skipurit-
inu. Hann var dugmikill, réttsýnn
og hlýr hvar sem hann kom að.
Ræktarsemin sem var honum í
blóð borin birtist hvarvetna, ekki
bara í starfi, félagsstörfum eða í
bókstaflegum skilningi skógrækt-
ar, heldur líka í öllu því smáa sem
þó er svo mikilvægt. Hann var
trúr í því, jafnt sem því stóra. Sem
dæmi hefur vikulegt kaffispjall
hans og systra hans, mæðra okk-
ar, verið kjölfesta í tilverunni um
áratuga skeið; mikilvægur þráður
í þeim vefnaði sem stórfjölskyld-
an er.
Við tókum ekki sérstaklega eft-
ir því þegar Nonni fór á eftirlaun
enda sinnti hann áfram verkefn-
um í tæknimálum og fylgdist vel
með á því sviði. Helsta merkið
sem sást um að hann hefði tíma
aflögu var á seinasta ári þegar
hann settist á skólabekk í rekstr-
arhagfræði í HR.
Hann hlakkaði til að byrja nýtt
skólaár núna í haust. Hann var
líka að spá í íbúðahverfi; hvert og
hvenær ætti að flytja, til að það
hentaði Steinunni, strákunum
þeirra og barnabörnunum sem
best. Þau höfðu nefnilega forgang
og áttu hug hans, það duldist eng-
um.
Þannig var Nonni alltaf sjálf-
um sér líkur; heilsuhraustur með
síkvikan huga, umhyggjusamur
og ráðagóður og með margt á
prjónunum. Eiginlega var hann
hrifinn burt í blóma lífsins – kom-
inn vel á níræðisaldur.
Það má því rétt ímynda sér hví-
líkur klettur Nonni var í lífi Stein-
unnar og hópsins þeirra og
hversu mikill og óvæntur þessi
missir er. Við frændsystkinin
vottum þeim innilega samúð okk-
ar.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Kristín Cardew,
Jón Oddur Guðmundsson,
Jón Ásgeirsson,
Kristín Ástríður
Ásgeirsdóttir.
Snemma vors fyrir hartnær
sextíu árum kom nýbökuð móðir
ásamt manni sínum með nýfædd-
an son þeirra heim í foreldrahús á
Freyjugötunni. Þar bjuggu þau
um skeið áður en haldið var til
langdvalar í útlöndum. Vildi nú
svo til að sá stutti lét ófriðlega öll
kvöld í faðmi fjölskyldunnar,
sennilega vegna illskeyttrar
magakveisu. Kvöld eitt var ákveð-
ið að móðirin ásamt hinu heim-
ilisfólkinu á staðnum skyldi fá
smá hvíld frá organdi snáðanum.
Á meðan hópurinn slakaði á í
kvikmyndahúsi tók tvíburabróðir
móðurinnar að sér að sjá um
ólátabelginn. Þegar hópurinn
kom til baka að nokkrum stund-
um liðnum fréttist að drengurinn
hafði í fjarveru þeirra sofið blítt
og vært í návist frænda síns. Lá
við að fólk hefði áhyggjur af hvort
eitthvað amaði að stráknum.
Hann, undirritaður, var hins veg-
ar heill heilsu og hafði bara
greinilega liðið svona vel hjá
frænda sínum, Nonna. Bar þetta
vott um það sem ætíð var síðan: Í
nærveru Nonna frænda míns leið
mér vel.
Nonni var maður framkvæmda
og fékk systursonurinn ósjaldan
að þvælast með honum í hinum
ýmsu verkefnum, hvort sem það
var kartöflurækt á landspildunni
sem hann hafði fyrir ofan Hafn-
arfjörð forðum daga eða síðar
meir að koma að byggingu íbúð-
arhúsa eða sumarbústaðarins í
Grímsnesinu.
Nonni kom hlutum í verk með
skipulagningu og án orðlenginga,
hugmyndir urðu að veruleika.
Þegar hugsað er til baka er sem
Nonni hafi fyrst og fremst komið
auga á lausnir í verkefnum sínum
en ekki erfiðleika.
Er ekki að efa að þægilegt við-
mót, skörp dómgreind, röggsemi
og jákvætt hugarfar Nonna hafi
mjög auðgað og hvatað samskipti
og samvinnu í krefjandi verkefn-
um í störfum hans í gegnum árin,
ýmist innanlands eða í útlöndum.
Efst er mér þó í huga að hafa
ætíð verið aðnjótandi óbifanlegr-
ar góðvildar og hins mikla trausts
Nonna í garð minn og síðar meir
fjölskyldu minnar.
Skiptu þar miklar annir og
langur aðskilnaður vegna búsetu
minnar erlendis um áratugi engu
máli.
Hvenær sem tækifæri gafst
tókst okkur að hittast í næði þótt
ekki væri nema í stutta stund yfir
kaffibolla niðri í bæ.
Skipa þessir endurfundir
ásamt öllum hinum samveru-
stundum okkar dýrmætan sess í
hugskoti mínu.
Ég votta Steinunni, Aðalsteini,
Jóni Birgi og Kristni Karli og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð
mína og óska þeim styrks við hið
skyndilega fráfall Nonna. Vissu-
lega er söknuður og sorg í hjarta
við þennan mikla missi en fyrst og
fremst minnist ég frænda míns
með einlægu þakklæti.
Endurfundir okkar Nonna yfir
kaffibolla síðastliðin jól í Reykja-
vík voru ánægjulegir sem endra-
nær en jafnframt þeir síðustu í
þessari tilveru. Minningin um
kæran frænda er ljóslifandi.
Karl Ásgeirsson.
Góður vinur, Jón Birgir Jóns-
son, er til moldar borinn í dag.
Andlát hans kom mér á óvart.
Ekki eru nema nokkrir dagar síð-
an við rákumst hvor á annan á
förnum vegi og við höfðum ráð-
gert að aka um höfuðborgarsvæð-
ið til þess að kynna okkur innviði
þess, veikleika og styrkleika. En
svona er lífsins gangur. Við ljúk-
um aldrei því sem er næst á dag-
skrá, hversu gömul sem við verð-
um.
Ég varð samgönguráðherra
vorið 1991 og Jón Birgir aðstoð-
arvegamálastjóri 1. febrúar 1992.
Þá þegar tókst með okkur góð
samvinna, sem átti eftir að þrosk-
ast og þróast. Jón Birgir varð
ráðuneytisstjóri í samgönguráðu-
neytinu síðla árs 1993 og var vel
að því embætti kominn. Hann var
nútímalegur í hugsun og fram-
sýnn og skapaði góðan anda í
ráðuneytinu. Hann hvatti ungt
fólk til frekara náms og vildi
greiða fyrir því að það gæti sótt
námskeið í sínu fagi og viðhaldið
þekkingu sinni.
Aðstoðarmaður minn á þeim
tíma Ármann Kr. Ólafsson hefur
gaman af að segja frá því, að Jón
Birgir átti bláa miða, harða, sem
voru sérstaklega skornir til þess
að hægt væri að stinga þeim í
brjóstvasann.
Á þá skrifaði hann með skrúf-
blýanti sér til minnis þau verk-
efni, sem fram undan voru, og
strikaði síðan yfir þau, þegar þau
höfðu verið leyst. Þetta er til
marks um, hversu skipulagður
Jón Birgir var í störfum sínum og
fylgdist vel með þeim málefnum,
sem efst voru á baugi. Hann var
góður verkstjóri og átti auðvelt
með að láta aðra vinna með sér,
enda var honum annt um að
starfsfólkinu vegnaði vel.
Þegar ég hugsa til baka dylst
mér ekki hvílíkt lán það var að
Jón Birgir skyldi koma til starfa í
samgönguráðuneytinu á þessum
tíma.
Netið var í burðarliðnum og
það þurfti að skapa umgjörð í
kringum það og fjarskiptin, sem
var engan veginn einfalt enda
mörg sjónarmið uppi. Einkafyrir-
tæki voru að hasla sér völl og mik-
ið frumkvöðlastarf unnið, sem síð-
ar átti eftir að vaxa og dafna. Í
þessum efnum var Jón Birgir með
á nótunum og skildi mikilvægi
þess að byggja upp og tryggja
greiðar og öruggar brautir hinnar
nýju upplýsingaaldar hér innan-
lands og til og frá landinu.
Í samgöngumálum var líka
mikið að gerjast og gerast. Hval-
fjarðargöng voru boðin út sem
einkaframkvæmd og við sáum
fyrir okkur að Sundabraut yrði
síðan lögð í beinu framhaldi. Upp-
bygging hringvegarins var tekin
föstum tökum og mislæg gatna-
mót byggð á horni Miklubrautar
og Réttarholtsvegar.
Ferðaþjónustan var í örum
vexti og átti eftir að springa út á
næstu árum.
Þessi upprifjun sýnir, að það
var svo sannarlega líf í tuskunum
þessi ár sem við Jón Birgir vorum
í samgönguráðuneytinu. Við unn-
um náið saman og ég sakna þess,
að geta ekki slegið á þráðinn til
hans, rifjað upp gamlar stundir og
tekið upp léttara hjal.
En mér er ljúft að hugsa til
hans. Og mér verður hugsað hlýtt
til eiginkonu hans, Steinunnar
Kristínar Norberg, og þeirra nán-
ustu. Guð blessi minningu Jóns
Birgis Jónssonar.
Halldór Blöndal.
Sólríkan dag í september árið
1959 lagði Gullfoss, skip Eim-
skipafélags Íslands, frá höfn í
Reykjavík. Um borð voru meðal
annarra átta ungir menn á leið til
Kaupmannahafnar til náms við
Verkfræðiháskóla Danmerkur.
Þessir ungu menn höfðu hafið
nám í verkfræði 1956 við Háskóla
Íslands og lokið þar fyrrihluta-
prófi og átti það fyrir þeim að
liggja að ljúka verkfræðiprófi frá
Danmarks Tekniske Höjskole í
febrúar 1962. En auk margs ann-
ars sem skeði í lífi þeirra á þess-
um árum þróuðust með þeim svo
náin og sterk vináttubönd, að
haldist hafa fram á þennan dag.
Hópurinn var mikið saman og var
mjög áberandi enda var meðal-
hæðin tæplega 190 sentimetrar
og festist nafnið groddarnir við
hann.
Jón Birgir Jónsson sem við
kveðjum núna var einn úr þessum
hópi. Hann Jón Birgir átti þó
sennilega síst skilið nafngiftina,
því á þessum árum, eins og æv-
inlega, var hann prúðmenni mikið
og náði hann þar að auki naum-
lega meðalhæð hópsins.
Að loknu námi dreifðist hópur-
inn, flestir hófu störf í Danmörku
en tveir leituðu frekari menntun-
ar í Bandaríkjunum. Allir komu
þó aftur heim og hófu störf á Ís-
landi þótt seinna dreifðist hópur-
inn aftur vítt um heim. En sam-
heldnin og vináttan hélst áfram
og tími til að hittast og minnast
námsáranna, skiptast á skoðun-
um eða ferðast saman til útlanda
fannst alltaf og eftir að einn úr
hópnum varð heilsulítill höfðum
við átt nær vikulega samfundi.
Ævistarf Jóns Birgis var mikið
og margþætt. Á skólaárunum
vann hann á sumrin að skógrækt
og átti skógræktaráhugi og starf
við skógrækt eftir að fylgja hon-
um alla ævi m.a. sem formaður
Skógræktarfélags Reykjavíkur.
Hann hóf störf hjá Vegagerð rík-
isins að námi loknu og starfaði þar
til 1993 en þá varð hann ráðuneyt-
isstjóri samgönguráðuneytisins
og gegndi því embætti til 2003. Á
þessum árum var hringvegurinn
lagður varanlegu slitlagi, sem
gjörbreytti lífi landsmanna. Á síð-
ustu árum starfaði hann að kap-
Jón Birgir Jónsson
Elsku maðurinn minn, pabbi okkar,
tengdapabbi og afi,
MAGNÚS REYNIR JÓNSSON
ljósmyndari,
Víðihlíð 12, Reykjavík,
lést í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Landspítalans föstudaginn 28. ágúst.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
10. september klukkan 15. Einungis nánustu aðstandendum og
vinum verður boðið að vera viðstaddir útförina, en streymt
verður frá athöfninni, www.sonik.is/magnus.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Ljósið eða líknardeild LSH.
Bjarnveig S. Guðjónsdóttir
Jón Reynir Magnússon Aldís Erna Pálsdóttir
Vala Rún B. Magnúsdóttir Hrafnkell Ásgeirsson
Davíð Steinn B. Magnússon
Gauti Páll Jónsson