Morgunblaðið - 25.09.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. SEPTEMBER 2020
lega mættur þegar maður
kæmi út af flugvellinum. Þetta
var ekta afi, hann sagði það
kannski ekki alltaf en svona
sýndi hann kærleika í verki.
Það var svo yndislegt að sjá
hann í hlutverki „langa“ þegar
dóttir mín, Auður Hekla, kom í
heiminn fyrir tæpu ári. Hann
dáði litlu perluna okkar og
spurði alltaf hvernig hún hefði
það og fullvissaði sig um að hún
væri örugglega hraust og kát.
Sama hversu veikur hann var
orðinn var hún honum ofarlega
í huga og ég er svo þakklát fyr-
ir það að hún hafi fengið tæki-
færi til að kynnast langa sínum
á þessum stutta tíma sem hún
átti með honum.
Afi var svo góður og sýndi
ást á sinn eigin hátt. Í hvert
sinn sem ég heimsótti hann og
ömmu var mér heilsað með „hæ
elskan mín“ þar sem hann sat í
stólnum sínum góða með bók í
hendi. Ég sakna hans innilega,
þess að heyra hann ekki segja
mér sögur af stöðinni, að kaupa
filterslausan camel í fríhöfninni
og stökkva inn í sjoppu til að
kippa með „sjupp“ fyrir heim-
sóknir til hans. Að fá ekki svar-
ið „þú ræður því“ við ýmsum
spurningum og þess að fá hann
ekki í afmælin sem ég mun
loksins halda á mínu eigin
heimili.
Heimurinn varð sannarlega
fátækari daginn sem hann lést.
Elsku afi minn, undanfarnir
dagar hafa í besta falli verið
skrýtnir. Mér líður enn eins og
ég geti komið að heimsækja þig
um leið og þessi veira hættir að
herja á samfélagið, það verður
lengi að síast inn að sú sé ekki
raunin.
Takk fyrir allt og allt elsku
afi, ég mun halda minningu
þinni lifandi og segja Auði
Heklu okkar sögur af því
hversu yndislegan langafa hún
átti. Ég elska þig og hlakka til
að hitta þig næst, þá verður
sko fjör hjá okkur.
Þín
Hrefna Hrund.
Nú er Birgir bróðir minn dá-
inn. Hann var elstur okkar
systkina og var farinn að mestu
að heiman þegar ég var að
alast upp. En samband okkar
var mikið því við höfðum sam-
eiginleg áhugamál, bridge og
veiði. Þegar ég var polli fór ég
oft með honum í veiði, bæði sil-
ungs- og svo laxveiði, þar sem
legið var yfir heilu dagana.
Ekki er hægt að minnast á
Bigga án þess að minnast á
Ellu. Það var alltaf gott að
koma í Sunnuhlíð þar sem þau
bjuggu með börnum sínum. Við
Hanna fórum stundum í kaffi
til þeirra. Biggi vann að ýmsu í
gegnum tíðina, m.a. á öskubíl-
um, strætó og í reykhúsinu hjá
pabba. En lengst af var Biggi
leigubílstjóri. Hann var upp-
hafsmaður að því að fá tölvu-
kerfi í leigubílana. Það var nú
gott mál. Biggi var mér mjög
hjálplegur þegar ég var að feta
mín fyrstu spor í leigubíla-
akstrinum þar sem hann útveg-
aði mér bíl hjá kunningja sín-
um. Biggi var svo formaður
Bridgefélags Hreyfils um tíma.
Þar kom hann því á að fara
með félagsmenn á bridgemót
erlendis. Var m.a. farið til
Bergen, Malmö, Tenerife og
Dublin ásamt fleiri löndum. Þar
var spilað við bílstjóra frá ýms-
um löndum. Þá fóru makar oft
með og var þá margt brallað.
Þar var Biggi góður skipuleggj-
andi og hélt góðar ræður. Síð-
ustu árin höfðum við bræðurnir
spilað saman hjá Hreyfli viku-
lega á veturna. Það voru dýr-
mætar stundir því hann hafði
svo gaman af þessu. Þegar
Biggi varð 80 ára héldu börnin
hans veislu fyrir hann. Þar lék
hann á als oddi og þar mátti
glöggt sjá hvað hann var
ánægður með allt fólkið sitt.
Hann brosti út að eyrum.
Við Hanna og fjölskyldan
mín þökkum samfylgdina og
biðjum fyrir kveðju til Ellu og
stórfjölskyldunnar.
Nú vona ég að þú, Birgir
bróðir minn, sért kominn í hið
eilífa spilavíti.
Sigurður Ólafsson.
Með sorg og trega í hjarta
og sinni kveð ég hann Birgi
móðurbróður minn. Biggi sál-
ugi reyndist mér ekki bara góð-
ur frændi heldur var hann líka
kær vinur minn þessa rúmu
hálfu öld sem við áttum samleið
hérna megin. Á svona stundum
er gott að leita í minningabank-
ann og ylja sér við öll innleggin
en þar var Biggi ötull að leggja
inn. Það er varla hægt að skrifa
um hann án þess að minnast á
sólina í lífi hans, hana Ellu kon-
una hans, og heimili þeirra í
Sunnuhlíð, þar fékk ég fyrst að
smakka kringlu og snúða með
súkkulaði og glassúr, sem var
litlum polla framandi. Biggi var
nefnilega mikill matáhugamað-
ur og vildi að nóg væri til af
mat í Sunnuhlíð enda var þar
mjög gestkvæmt.
Það var því töluvert kapps-
mál hjá mér að komast í frelsið
og kræsingarnar þar hjá Bigga
og Ellu frænku og ekki spillti
það fyrir að strákarnir þeirra
Kiddi og Teddi eru á svipuðu
reki og ég og Óli ögn eldri en
þar sem hann fékk aldrei ung-
lingaveikina hafði hann ómælda
þolinmæði fyrir bræðrum sín-
um og mér. Eins og stráka er
siður fylgdi okkur töluverður
gauragangur á meðan húsbónd-
inn reyndi að hvílast eftir langa
næturvakt og stundum varð
honum ekki svefnsamt. Ég sé
hann ljóslifandi fyrir mér í dyr-
unum á hjónaherberginu, grút-
syfjaðan: „Hvað segirðu dreng-
urinn minn,“ ávarpaði hann mig
blíðlega, þetta ávarp notaði
hann alltaf við mig þegar við
hittumst eða töluðum saman í
síma. Við þessar aðstæður var
þetta til marks um dæmalaust
jafnaðargeð hans Bigga
frænda, einhver hefði sagt okk-
ur að grjóthalda kjafti.
Ekki má gleyma að minnast
íþróttafreka Bigga. Eitt sinn
þegar við bjuggum í Dallandi
kom Siggi bróðir hans í heim-
sókn til okkar en heimreiðin
var þá illfær fólksbílum og var
hann á Datsun Diesel, níðþung-
um pramma, nema hann lætur
vaða í heimreiðina og missir
bílinn upp úr hjólförum þannig
að framendi hans lenti hálfur
ofan í skurði. Pabbi var að
heiman á Rússanum og því fátt
um bjargir á bænum. Aldrei
þessu vant var gamli sveitasím-
inn í lagi svo mamma hringir
niður í Sunnuhlíð og ræsir
Bigga, sem kom um hæl til að-
stoðar. Aldrei hef ég orðið eins
hissa á ævinni og þegar Biggi
greip um framstuðarann á
daddanum og bókstaflega henti
honum upp á veg! Hann var
heljarmenni hann Biggi frændi.
Hann ólst upp við veiði-
mennsku í Skorradalnum og
ljóst er að afi hefur smitað
hann vel af þeirri bakteríu. Það
var einmitt í veiðiferð sem við
pabbi fórum með honum í, í
Gljúfurá, að til stóð að hita
kjötsúpu í veiðihúsinu og þar
var heilmikil gashella fest í
borð á innréttingunni en gas-
kúturinn í skúr áföstum húsinu.
Vel gekk að kveikja upp en
þegar hækka átti hitann spýtt-
ist kraninn af þannig að eld-
urinn stóð út um gatið og stutt
var í skáp á móti. Þarna hugs-
uðu mágarnir sem einn maður;
pabbi rak löppina fyrir gatið og
Biggi hljóp eins og byssuskot
út og skrúfaði fyrir gasið, aldr-
ei hef ég séð mann hlaupa
svona hratt.
Niðjar Íslands munu minnast
þín meðan sól á kaldan jökul
skín. Ég votta Ellu og krökk-
unum mína dýpstu samúð.
Pétur Óli Pétursson, Útkoti.
✝ Margrét AnnRader fæddist í
Riverton í Banda-
ríkjunum 25. októ-
ber 1950. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 15. sept-
ember 2020. For-
eldrar hennar voru
Kristín Jóhann-
esdóttir húsmóðir,
f. 4. ágúst 1922, dá-
in 2. nóvember
2007, og Donald Farr Rader
prentari, f. 6. nóvember 1920, d.
10. janúar 1951. Margrét átti tvo
bræður, Róbert E. Rader, f. 28.
desember 1942, maki Priss Ec-
hols Rader, f. 18. júní 1950, og
Dónald Jóhannesson, f. 10. febr-
úar 1945, maki Helga Mattína
Mána Þorfinnsson, f. 20. sept-
ember 1982, maki Adda Bjarna-
dóttir, f. 26. mars 1987, og börn
þeirra Þorkell Máni, f. 10. ágúst
2012, Benedikt Bjarni, f. 8. maí
2014, og Erla Margrét, f. 24.
febrúar 2016.
Margrét fæddist í Bandaríkj-
unum og bjó þar til þriggja ára
aldurs þegar hún flutti heim til
Íslands og bjó lengst af á æsku-
heimili sínu á Ránargötunni.
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Hagaskóla árið 1967 og starfaði
hjá Johnson & Kaaber til 1982.
Hún vann síðar sem launa-
fulltrúi hjá Reykjavíkurborg
þar til hún fór á eftirlaun árið
2016.
Útför Margrétar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 25. september 2020, klukk-
an 13 og henni verður einnig
streymt. Hlekk má finna á vef-
síðu Fríkirkjunnar (www.fri-
kirkjan.is). Virkan hlekk á
streymi má nálgast á htpps://
www.mbl.is/andlat/.
Björnsdóttir, f. 15.
ágúst 1944. Móðir
Margrétar giftist
síðar Þorkeli Mána
Þorkelssyni, f. 27.
júní 1927, d. 21.
september 2005, og
gekk hann Mar-
gréti og bræðrum
hennar í föðurstað.
Margrét Ann Ra-
der giftist Þorfinni
Vilhjálmi Karls-
syni, f. 24. ágúst 1941, d. 26. júlí
1990, þau skildu. Hann átti þrjú
börn úr fyrri samböndum,
Yngva Pál, f. 2. janúar 1964,
Sigríði Margréti, f. 16. ágúst
1967, og Aron Njál, f. 15. júlí
1973.
Margrét átti einn son, Kristin
Mamma mín, manstu þegar
ég skrifaði minningarorð til afa
2005? Hann var sá fyrsti sem
fór af heildinni okkar; ég, þú,
amma og afi. Þá vantaði einn
fjórða af þeirri heild sem ég
hafði aldrei upplifað öðruvísi,
og engar breytingar orðið á í
yfir 20 ár. Þetta var okkar heild
- okkar norm. Þessi heild var
svo falleg og sterk og mér
fannst ég knúinn til að nefna
hana aftur þegar amma dó,
þegar bara ég og þú stóðum
eftir.
Núna er ég einn eftir. Ég er
einn eftir af heildinni okkar og
það er sárt. Þrátt fyrir að ég
hafi vitað að þetta myndi gerast
á einhverjum tímapunkti hafði
ég enga trú á að það myndi ger-
ast svona snemma. Ég hélt þú
yrðir með okkur svo miklu
lengur, enda alltaf svo heilbrigð
og heilsteypt.
Allir sem þekkja okkur hafa
haft orð á því hvað samband
okkar var einstakt og það er
engin furða, við vorum alltaf
saman. Við vorum rosalega náin
og miklir vinir, gerðum mikið
og ferðuðumst mikið. Bæði ég
og þú og líka við fjölskyldan.
Okkur tókst að búa til ótal góð-
ar minningar. Þegar afi dó vildi
ég ekkert meira en að fara með
þér og ömmu til útlanda og fór-
um við saman til Prag í
skemmtilega, fallega og krútt-
lega ferð. Eftir að amma dó
vildi ég ferðast meira með þér
og búa til minningar með þér
og það gerðum við, og mikið er
ég þakklátur fyrir þær ferðir.
Þar gengum við út um allt,
skáluðum fyrir ömmu og afa og
höfðum gaman og ég fékk að
þræla þér út eins og alltaf - al-
veg eins og ég gerði við ömmu í
Prag. Enda gerðuð þið alltaf
allt fyrir mig – ég var gullmol-
inn ykkar. En núna verða þær
ferðir ekki fleiri í bili og við
taka skrítnir og öðruvísi tímar.
En það sem er svo jákvætt
við lífið er að tíminn líður og
oftast ef maður er heppinn og
heilsteyptur gerast jákvæðir
hlutir. Við, ég og þú, urðum
partur af nýrri heild. Þú varðst
partur af minni nýju heild, sem
mamma, tengdamamma og
amma. Þú varst alltaf með okk-
ur og hjá okkur og áttir ótal
mörg ævintýri með okkur stóru
fjölskyldunni þinni. Þú lifðir
fyrir sólargeislana þín þrjá og
þau elskuðu þig af öllu hjarta
og munu alltaf gera það. En
enn á ný vantar einn part í
heildina okkar sem við getum
aldrei fyllt en við erum samt
svo heppin því við eigum svo
margar góðar minningar sem
við getum geymt í hjartanu, og
þannig verður þú alltaf með
okkur.
Orð munu aldrei fá lýst hvað
ég sakna þín mikið. Ég er sorg-
mæddur, leiður og týndur en
trúi að þú sért komin til ömmu
og afa sem veitir mér ró og gef-
ur mér styrk til að ganga í
gengum þetta. Ég veit að þú
munt aldrei hætta að passa mig
eða fjölskylduna mína og þú
munt alltaf fylgjast með okkur.
Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa átt þig sem móður og fyrir
allt það sem þú hefur gert fyrir
mig. Þú varst hreinlega best.
Hjartahlý, hörkudugleg, nægju-
söm og fórnfús. Þú gerðir alltaf
allt fyrir alla, en baðst eiginlega
aldrei um neitt til baka. Þú hef-
ur alltaf verið fyrirmyndin mín
og verður það áfram.
Ég mun alltaf elska þig, þú
munt alltaf vera partur af mér
og ég trúi því að við sjáumst
seinna elsku mamma. Ég bið að
heilsa ömmu og afa.
Alltaf þinn,
Kristinn Máni.
Yndislega mágkona mín
Margrét Ann, Maggý okkar,
sem við kveðjum í dag, var alin
upp við mikið ástríki og gleði.
Fyrst í Riverton BNA hjá
mömmu, pabba og eldri bræðr-
um, Robert og Dónald. Dásam-
legu umvefjandi föðurfólki sem
tók íslenskri tengdadóttur og
börnunum höndum tveim.
Seinna í Reykjavík með Þorkeli
Mána, kærleiksríkum stjúpföð-
ur. En gleði og sorg eru systur,
Maggý var rétt þriggja mánaða
er fjölskyldufaðirinn ungi deyr í
bílslysi og lífið tók breytingum.
Íslandsheimsóknin þegar
Maggý var þriggja ára varð að
varanlegri búsetu.
Maggý var falleg kona, dökk
á brún og brá, nett og frá á fæti
– svolítið eins og indíánastelpa
eins og hún átti rætur til – föð-
uramma hennar hálfur indíáni,
vel gefin og vel gerð. Dónald
bróðir hennar segir hana ein-
staklega ljúfa systur, hlýja og
aldrei, bætir hann við, fór
styggðaryrði þeirra á milli á
hennar nærri sjötíu árum! Hún
elskaði að lesa, dugleg að sækja
bókasafnið heim, fara í leikhús,
fylgjast með mannlífi í sjón-
varpi og blöðum. Mæðgurnar
Maggý og Kristín tengda-
mamma mín voru Vinkonur
með stórum staf – samrýndar
með eindæmum. Vesturbærinn,
miðborgin og Laugavegurinn
þeirra sælureitur.
Sólargeislinn í lífi Maggýjar
var einkasonurinn Kristinn
Máni Þorfinnsson. Það var ein-
mitt á fæðingardeildinni fyrir
nákvæmlega þrjátíu og átta ár-
um nú í september sem ég hitti
Maggý mágkonu mína fyrst –
ég fór með Dónald að kíkja á
nýja fallega frændann. Hjónin
Maggý og Þorfinnur ljómuðu af
hamingju með son sinn. Við
tvær smullum saman og urðum
kærar vinkonur frá fyrstu
stundu. Við tók mikill og
ánægjulegur samgangur hjá
fjölskyldunum á Ránargötu og
Tryggvagötu. Dugleg vorum við
að halda upp á allt; ef ekki voru
hátíðir voru helgarnar gerðar
eftirsóknarverðar með matar-
boðum og samveru. Alltaf gam-
an. Tíminn leið. Þegar Kristín
ættmóðirin kvaddi tókum við
Maggý upp þann sið að heyrast
daglega. Rétt að fá tón dagsins.
Máninn hennar Maggýjar
eignaðist kærustu; elskulegu
Öddu, fallega stúlku frá Suður-
eyri. Saman hafa þau eignast
gullmola þrjá, ljósin hennar
mágkonu minnar og gleðigjafa
– Þorkel Mána, Benedikt
Bjarna og nöfnuna Erlu Mar-
gréti. En eins og gleði og sorg
eru systur skiptast á í lífi okkar
ljós og skuggar. Maggý var
björt og sátt. Ánægð með hlut-
skipti sitt. Heimilið smekklegt,
nostrað og notalegt. En skyndi-
lega eins hendi væri veifað
fylltist Maggý depurð, depurð
sem loks yfirskyggði ljós og
gleði. Við Dónald kveðjum kæra
systur og bestu vinkonu full
þakklætis og ástar fyrir sam-
eiginlega göngu, sporin öll og
hennar stóra hluta í lífi okkar
og leik. Góða ferð elsku Maggý
okkar og vertu góðum Guði fal-
in. Með hjartans þökk fyrir allt
og allt.
Helga Mattína
og Dónald, Dalvík.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Megi algóður Guð þína sálu nú
geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Hvíl í friði elsku vinkona,
blessuð sé minning þín.
Una Árnadóttir.
Elsku Maggý. Það er skrítið
að sitja hér og skrifa til þín
kveðjuorð. Þú hefur verið svo
stór hluti af lífi okkar Mána síð-
ustu 13 ár, og ég man svo vel
hvað það var Mána mikilvægt
þegar við kynntumst að gera
mér það ljóst hvað honum þætti
vænt um þig. Þú tókst mér opn-
um örmum frá fyrsta degi og ég
fékk að verða hluti af litla
teyminu ykkar Mána sem var
svo einstakt.
Þegar ég hugsa til baka er ég
þakklát fyrir allar minningarn-
ar og augnablikin sem við átt-
um saman. Ég heyri hláturinn
þinn þegar þið Máni hringdust
á eftir fyndinn þátt í sjónvarp-
inu þar sem þið endurtókuð at-
riði, brandara og hvað annað
sem ykkur fannst fyndið og
hlóguð saman – eins og til að ná
að njóta þessara augnablika
saman líka þótt þið hefðuð ekki
endilega horft á sama stað. Ég
sé hamingjuna í fasinu þegar þú
varst með barnabörnunum þín-
um, og stoltið í augunum þegar
börnin fæddust og Máni út-
skrifaðist úr Háskólanum.
Ég man svo vel eftir því þeg-
ar þú komst til okkar þegar við
bjuggum í Kaupmannahöfn og
við röltum um allan miðbæinn,
settumst svo uppgefin inn á
dýrasta barinn í bænum – feng-
um okkur bjór og spjölluðum og
hlógum meira en við höfðum
nokkurn tímann gert áður. Þar
skaustu á okkur Mána hvort þú
færir ekki að eignast einhver
barnabörn og þér varð fljótlega
heldur betur að ósk þinni þegar
við Máni komum með þrjú börn
á tæpum fjórum árum.
Börnin voru litlu augastein-
arnir þínir og þú varst alltaf
boðin og búin að vera með
þeim, hvort sem það var að
hjálpa okkur að passa, sitja á
gólfinu að leika, fara í boltaleik
með strákunum, eða kúra og
lesa. Börnin elskuðu ömmu
Maggý og töluðu oft um hvað
hún væri skemmtileg, alltaf svo
góð og aldrei reið. Þetta var
okkar upplifun líka, og þú varst
alltaf tilbúin að fylgja okkur í
hvað sem okkur Mána datt í
hug. Þú vildir öllum alltaf vel,
en eins og getur gerst fór það
að taka af þér of mikinn toll. Þú
fórst að fá miklar áhyggjur og
kvíða yfir hlutum sem voru ekki
í þinni stjórn, og vildir alls ekki
að fólkið sem þú elskaðir svo
mikið þyrfti að takast á við
áskoranir eða erfiðleika. Þú
barst harm þinn í hljóði og
fannst vont að ónáða aðra, þora
að taka pláss, eða biðja um
neitt fyrir þig sjálfa. Þess í stað
settir þú upp fallega brosið þitt
og hlýja viðmótið, og hélst
áfram að gefa af þér það sem
þú gast, því það var það sem þú
vildir gera – láta gott af þér
leiða.
Við lifum á góðu minning-
unum sem við eigum og ég hef
alla trú á að það fari vel um þig
hjá ömmu Stínu og afa Mána,
sem ég veit að þú saknaðir svo
mikið. Ég sé þig fyrir mér bros-
andi og friðsæla, áhyggjulausa,
andandi að þér fersku lofti og
njótandi útsýnisins að ofan -
þar sem ég er viss um að þú ert
að fylgjast með okkur úr fjar-
lægð.
Það verður tómlegt án þín en
þú mátt treysta því að ég mun
hlúa vel að Mána okkar og
börnunum. Við munum alltaf
halda góðu minningunum um
elsku ömmu Maggý á lofti og
tengja þær allri gleðinni og
hamingjunni sem þú gafst okk-
ur.
Hvíldu í friði elsku Maggý
mín, ég mun sakna þín.
Þín tengdadóttir,
Adda Bjarnadóttir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
[…]
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd.
Og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ég kveð kæra vinkonu með
sorg í hjarta með ljóðinu hans
Bubba.
Elsku Máni, Adda, börnin og
aðrir ástvinir, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð, missir ykk-
ar er mikill en minning um ynd-
islegu Maggý mun lifa með
okkur öllum um ókomna tíð.
Elsku vinkona:
Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Margrét Elín Friðriksdóttir.
Margrét
Ann Rader