Morgunblaðið - 25.09.2020, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. SEPTEMBER 2020
✝ Erlen Jóns-dóttir fæddist í
Vík í Mýrdal 9.
ágúst 1942. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 14. sept-
ember 2020.
Foreldrar hennar
voru Jón Hall-
grímsson frá Felli í
Mýrdal, f. 21.4.
1910, d. 2.6. 2005,
og Steinvör Sigríður Jónsdóttir
frá Sólheimahjáleigu í Mýrdal, f.
14.10. 1903, d. 16.4. 1987. Systk-
ini Erlenar eru Trausti, f. 29.6.
1924, d. 7.12. 1946, Inga, f. 12.3.
1935, d. 12.2. 1945, Sigurgrímur,
f. 2.10. 1937, og Elín Jóna, f. 1.4.
1944.
Erlen giftist hinn 11. desem-
ber 1965 Matthíasi Gíslasyni, fv.
útibússtjóra LÍ, f. 23.2. 1944.
Börn þeirra eru: 1) Gísli Jón, f.
starfaði þar til ársins 1971. Vorið
1974 flutti fjölskyldan til Víkur í
Mýrdal, þar sem Matthías tók við
starfi kaupfélagsstjóra, og bjó
þar til ársins 1985. Þar starfaði
hún m.a. við verslunar- og skrif-
stofustörf. Sem mikil áhuga-
manneskja um tónlist var hún öll
árin virkur meðlimur í kirkjukór
Víkurkirkju og einn af stofn-
endum tónlistarskólans í Vík.
Eftir að fjölskyldan flutti aftur í
Garðabæ hóf hún störf sem ritari
hjá Vinnuveitendasambandi Ís-
lands, síðar Samtök atvinnulífs-
ins, þar sem hún starfaði allt til
starfsloka. Erlen var alla tíð mik-
ill náttúruverndarsinni og dýra-
vinur og stundaði hestamennsku
um áratugaskeið.
Útför Erlenar fer fram frá Ví-
dalínskirkju Garðabæ í dag, 25.
september 2020, klukkan 13.
Jarðsett verður í Hafnarfjarð-
arkirkjugarði.
https://youtu.be/hZ/.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á https://www.mbl.is/
andlat/.
13.4. 1966, maki
Astrid Prager. 2)
Sigurður Steinar, f.
17.9. 1969, d. 26.4.
1970. 3) Steinar
Ingi, f. 18.7. 1972,
maki Ragnhildur
Inga Guðbjarts-
dóttir. Þau eiga þrjú
börn, Erlen Önnu,
Guðbjart Inga og
Matthildi Stellu.
Erlen ólst upp í
Vík og lauk gagnfræðaprófi frá
Skógaskóla 1958. Flutti síðar til
Reykjavíkur þar sem hún starf-
aði hjá Samvinnutryggingum.
Sumarið 1961 fór hún til Kaup-
mannahafnar þar sem hún starf-
aði eitt ár hjá dönsku trygginga-
félagi. Í framhaldi af dvölinni í
Kaupmannahöfn dvaldi hún vet-
urlangt hjá fjölskyldu í London.
Erlen hóf störf sem flugfreyja
hjá Loftleiðum vorið 1964 og
Það er með djúpu þakkæti sem
ég kveð mína fallegu vinkonu og
tengdamóður, Erlen Jónsdóttur.
Það er okkur fjölskyldunni þung-
bært að sjá á eftir henni enda
skipaði hún stóran sess í lífi okkar
allra en sér í lagi er það erfitt fyr-
ir börnin okkar Steinars að
kveðja ömmu sína.
Erlen var mikil amma og fékk
fljótt nafnið amma í Bæ (fyrir
Garðabæ).
Það voru ófá skiptin sem við
Steinar, ungt parið í háskólanámi
með Erlen Önnu litla, komum í
kvöldmat, hádegismat eða vöfflu-
kaffi til ömmu og afa. Fjölskyldan
stækkaði, við Steinar oft erlendis
vegna vinnu okkar, en ekki fækk-
aði skiptunum sem við, og sér-
staklega börnin þrjú, nutum þess
að koma í mat eða annarrar að-
stoðar frá ömmunni.
Erlen var stórglæsileg, ein-
staklega smekkleg og alltaf vel
tilhöfð. Myndarskapurinn og
krafturinn í Erlen var einstakur,
heimilið hennar alltaf upp á tíu og
allt á sínum stað. Hún var ein-
stakur meistarakokkur og lagði
hjartað sitt í hverja máltíð, pass-
aði upp á að allir fengju það sem
þeim þætti best og bar stundum
svo við að hún bjó til tvennslags
útgáfur af fiski þar sem Bubbi
minn borðar bara steiktan fisk en
fyrir okkur hin var innbakaður
eða soðinn.
Það er mér einstaklega kært
að rifja upp sláturgerðina með
henni, en lifrarpylsan hennar
fékk bragðlaukana til að dansa.
Allt sem hún gerði var gert af
vandvirkni og kostgæfni sem end-
urspeglaðist sérstaklega í elda-
mennskunni en hver máltíð var
fallega fram borin, lystug og
bragðgóð.
Viðhorf hennar til lífsins voru
hrein, tær og skýr. Hún hafði
sterka réttlætiskennd, hafði
ákveðnar skoðanir, en mikil
mýkt, mannúð og samkennd var
grunnur hennar viðhorfa.
Erlen lifði fyrir barnabörnin
sín þrjú og var alltaf svo fallegt að
sjá hvað hún ljómaði í kringum
þau og vildi allt fyrir þau gera.
Alltaf mætti hún þeim með fal-
legu brosi, mýkt og spurði þau
spjörunum úr um hvað hafði drif-
ið á þeirra daga og auðvitað hvað
það væri nú sem þau helst vildu
borða hjá henni. Hún lagði ríka
áherslu á að lesa fyrir þau og
leika við þau, kenna þeim bæn-
irnar sínar sem og ræða við þau
um heima og geima og miðla af
reynslu sinni og viðhorfi til lífsins.
Það var alltaf eitthvað að tala
um hjá ömmu og afa í Bæ. Ljúfar
eru minningar Matthildar Stellu
með ömmu við jólakökubakstur-
inn og hina frægu Sibbu-tertu.
Það er því með miklum söknuði
en fyrst og síðast djúpu þakklæti
sem ég kveð þig, elsku Erlen mín.
Minning um sterka konu sem allt-
af gat gefið af sér mun lifa í hjarta
mínu um ókomna tíð. Ég bið góð-
an Guð að styðja og styrkja elsku
Matthías, Gísla Jón, Steinar minn
og börnin okkar þrjú á erfiðri
stundu.
Hvíl í friði, elsku Erlen mín.
Þín tengdadóttir,
Ragnhildur Inga.
Elsku amma mín. Það er með
miklum söknuði sem ég skrifa til
þín nú þegar þú hefur kvatt þenn-
an heim. Þú varst mér svo kær
vinkona og mikil fyrirmynd.
Þakklæti er mér efst í huga.
Þakklæti fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman. Það sem
við gátum setið lengi við eldhús-
borðið og rabbað um allt milli
himins og jarðar.
Það var svo gaman að tala við
þig. Þú hafðir sterkar skoðanir,
varst ákveðin en umfram allt rétt-
sýn. Þú varst einnig mikill um-
hverfissinni … varst tilbúin að
hlekkja þig við gröfuna við Reyn-
isfjall.
Það er skrýtið að geta ekki
núna tekið upp símann og hringt í
þig, dottið inn í kaffi eða mat. Þú
eldaðir langbesta matinn í öllum
heiminum. Þau eru heldur betur
heppin vinir og fjölskylda í
himnaríki að fá slíkan meistara-
kokk í sínar raðir. Vöfflur, steikt-
ur fiskur, grjónagrautur, brauð
með malla, Sibbuterta, heit
súkkulaðisósa, smákökur og svo
lengi mætti telja … namm. Það
vita allir sem þig þekktu hve góð-
ur maturinn var hjá „ömmu í
Bæ“.
Í veikindum þínum sýndirðu
ávallt svo mikinn styrk og seiglu.
Þú brostir alltaf svo fallega til
mín. Í þér fann ég, og finn enn,
svo mikinn kraft. Ég veit þú verð-
ur alltaf hjá mér.
Þú varst líka svo tilfinninga-
næm og hafðir svo sterka sam-
kennd. Við grétum saman yfir fal-
legri tónlist, leikritum og
bíómyndum. Þú hafðir svo gaman
af listum og elskaðir að fara á tón-
leika og í leikhús. Það er svo dýr-
mætt að eiga þessar minningar.
Þú neitaðir að fara í lyftuna í
Hörpunni og montaðir þig af því
að þurfa ekki einu sinni að halda í
handriðið á leiðinni upp stigann.
Alltaf svo sniðug, sterk og dugleg.
Ég minnist þín sem góðhjart-
aðrar, fallegrar, klárrar og kraft-
mikillar konu. Settir aðra ávallt í
fyrsta sæti. Þú passaðir að eiga
alltaf allt sem öllum fannst best
og nóg af því. Við rúlluðum alltaf
frá matarborðinu, en þér fannst
við aldrei borða nóg.
Ég kveð þig með hlýju og
þakklæti í hjarta. Nú færð þú að
njóta, hlæja og syngja með þeim
sem biðu þín handan þessa heims.
Hve heppin þau eru að fá þig.
Elska þig alltaf.
Þín vinkona, nafna og ömmu-
stelpa,
Erlen Anna.
Ég elska, Ég sakna, Ég lærði
Elsku amma í Bæ
Ég elska hvernig ég gat alltaf talað við
þig
Ég elska hvernig þú þekktir öll fjöllin á
leiðinni í Vík
Ég elska þegar þú last fyrir mig þegar
ég var lítill
Og ég elska hvernig við hlógum saman.
Elsku amma í Bæ
Ég elska hvernig þú fórst með
bænirnar
Ég elska hvernig þú varst alltaf glöð að
sjá mig
Ég elska hvernig þú vaktir yfir fuglunum
og passaðir þá
Og ég elska hvernig við töluðum um
heiminn og lífið
Elsku amma í Bæ
Ég sakna að sitja á borðinu þegar þú
eldaðir
Ég sakna að heyra í Rúv þegar ég
labba inn
Ég sakna að finna lyktina úr eldhúsinu
og bíða spentur með afa
Og ég sakna að heyra röddina þína
gleðjast þegar ég hringdi í þig
Elsku amma í Bæ
Ég sakna þess að hjóla til þín eftir skóla
Ég sakna hvernig þú settir fötin á
ofninn á köldum degi
Ég sakna hvernig þú horfðir á mig af
hreinni ást
Og ég sakna hvernig þú leiðréttir mig
Elsku amma í Bæ
Ég lærði hvað það er að vera góð
manneskja
Ég lærði þolinmæði
Ég lærði að elda
Og ég lærði virðingu fyrir náttúru og
fólki
Elsku amma í Bæ
Ég lærði hvað þarf til að vera sterk
manneskja
Ég lærði um líf þitt
Ég lærði um hugarfar þitt
Og ég lærði að gera mistök
Elsku amma í Bæ
Ég elska þig
Ég sakna þín
Ég lærði af þér
Og ég er glaður með allan tímann sem
ég fékk að vera með þér
Þinn litli drengur,
Guðbjartur (Bubbi).
Það var angan af fínum snyrti-
vörum í stofunni hjá ömmu og afa.
Í sófanum sat Matti frændi með
unga konu sér við hlið. Hún var
flugfreyja , glæsileg með ljóst
þykkt hár. Ég stelpukjóinn, sem
bara var komin með eina fullorð-
instönn, gapti af hrifningu svo
skein í auðan góminn. Erlen var
kærastan hans Matta. Við Matti
erum systrabörn. Systkini mín og
ég höfum jafnan litið á Matta,
Stellu og Gunna Sturlu sem
systkini. Flugfreyjan glæsilega
varð ekki bara konan hans Matta
frænda. Hún varð mín Erlen,
okkar allra Erlen. Hún féll vel inn
í stórfjölskylduna og styrkti og
gaf góðu sambandi okkar nýja
vídd. Erlen umbar stríðnina sem
löngum hefur loðað við okkur sem
ættuð erum frá Fossá í Kjós. Hún
var góð og traust stúlka, hún Er-
len, segir mamma. Mömmur hafa
oftar en ekki rétt fyrir sér, líka
mamma mína. Á menntaskólaár-
unum bjó ég hjá Lillu frænku. Þá
hitti ég Erlen, Matta og syni
þeirra oft. Þau eignuðust þrjá
syni. Ég náði ekki að kynnast litla
frænda mínum Sigurði Steinari.
Hann lést sem kornabarn. Syn-
irnir tveir, Gísli Jón og Steinar
Ingi, bera hlýju uppeldi foreldr-
anna fagurt vitni. Steinari Inga
og mér varð vel til vina. Við lékum
okkur oft í bílaleik og kom aldurs-
munurinn ekki að sök. „Ekki lefa,
Gunna lænka,“ sagði stráksi við
frænku sína. Æ síðan hef ég verið
Gunna „lænka“ og ég er löngu
hætt að slefa í bílaleik. Litla
frænda mínum var misboðið. Eins
og foreldrarnir var og er hann
snyrtilegur. Þegar fjölskyldan
bjó í Vík höfðum við fasta við-
komu hjá þeim á leið okkar í bæ-
inn. Við sem aldrei höfum al-
mennilega lært á klukku þurftum
að taka okkur á. Erlen vildi hafa
reglu á hlutunum og veitingarnar
tilbúnar þegar við renndum í
hlaðið. Allt er svo pen hjá henni
Erlen, eins og amma okkar sagði
upp á dönsku. Erlen og Matti
hafa fylgt okkur í gleði og sorg.
Það var óhugsandi að fagna tíma-
mótum án þeirra. Fyrir rúmum
tveimur árum við áttum um sárt
að binda. Þau studdu og stóðu svo
hlý og traust við okkar hlið. Þau
vissu hvað það er að missa og
syrgja. Það var gott að halla sér
að öxlinni hennar Erlenar. Ég er
með símafælni, en fyrir nokrum
vikum hringdi ég í Erlen. Símtal-
ið var styttra en símtölin þeirra
mömmu og Erlenar. Þær krufðu
málin í botn. „Gunna lænka,“
sagði Erlen þegar hún svaraði
hringingu minni. Röddin var hlý
að vanda. Við töluðum um lífið.
Hún sagði mér fréttir af ömmu-
börnunum og að hún væri að fara
í frekari rannsóknir. Hún kvaddi
mig með orðunum: „Vertu bless,
væna mín.“ „Væna“ mín og
„væni“ minn voru vinarorð sem
Erlen voru töm. Eitt af fleiru
góðu sem hún hafði með sér frá
frá æskustöðvunum í Skaftafells-
sýslu. Það er sárt að hugsa til
þess að rödd hennar er nú þögn-
uð. Í hjartanu geymi ég minn-
inguna um hana sem alltaf kallaði
mig væna mín. Elsku bestu Matti,
Gísli Jón, Steinar Ingi, tengda-
dætur og ömmugullin þrjú, hugur
minn er hjá ykkur. Sömuleiðis vil
ég votta Elínu Jónu, systur Er-
lenar, innilega samúð mína. Ég
bið þess að blessuð sé ykkur
minningin. Ég kveð Erlen mína
með söknuði og þakklæti.
Guðrún Jónsdóttir
(Gunna lænka).
Kær vinkona og frænka er lát-
in. Hinn 14. september sl. kvaddi
Erlen á blóðsjúkdómadeild LSH
eftir stutta en erfiða legu í fram-
haldi meðferðar vegna endur-
komu krabbameinssjúkdóms,
sem lengi hafði hrjáð hana. Von-
aði ég að sú meðferð gagnaðist
henni og gæfi henni langvinnari
bata en reyndin varð.
Erlen var glæsileg kona, há-
vaxin, ljós yfirlitum, bar sig vel og
hafði góð áhrif á umhverfi sitt
með glaðværð og glettni, réttsýn,
en föst á skoðunum sínum ef á
reyndi.
Var mannbætandi að vera í ná-
vist hennar, en í reynd bar hún
mörg einkenni uppruna síns, þ.e.
Heiðarættarinnar.
Árið 1965 keypti faðir hennar,
Jón Hallgrímsson, ásamt bróður
sínum Sveini, hús jarðarinnar
Fells í Mýrdal af Jarðeignadeild
ríkisins, en þeir höfðu alist þar
upp í stórum systkinahóp.
Hafði faðir þeirra tekið við
jörðinni árið 1902 með nýreistum
húsum, sem höfðu þá verið flutt
suður undir Fellsfjall undan
ágangi jökulvatnsins Klifanda.
Var tilgangur kaupanna ekki
síst sá að viðhalda húsakosti
æskuheimilis þeirra og bjarga á
þann hátt ákveðnum menningar-
verðmætum. Buðu þeir jafnframt
systkinum sínum er vildu að
ganga inn í kaupin og úr urðu sjö
systkinahlutir. Varð Fellið að
sumardvalarstað fjölskyldna
þeirra næstu áratugina og nutum
við Erlen þannig ásamt systkin-
um okkar samvista við stórfjöl-
skylduna.
Féll eldri kynslóðinni vart verk
úr hendi við viðhald húsakosts og
umbóta á umhverfinu. Kvöldin
voru nýtt við samveru í baðstof-
ustíl, þar sem skipst var á
græskulausum sögum af mönn-
um og málefnum og farið með
kveðskap, en allir voru bræðurnir
hagmæltir og fjölskyldan söng-
elsk. Truflaði þá ekki sjónvarp
eða sími.
Hélst eignarhaldið nær
óbreytt næstu fjóra áratugina, en
árið 2007 varð breyting þar á,
m.a. vegna kaupa Erlenar og
systur hennar Elínar Jónu og
fjölskyldna þeirra á húsi í Vík í
Mýrdal, ætluðu til sumardvalar.
Í framhaldinu fækkaði þá eðli-
lega samverustundum, en þakka
vil ég þeim hjónum Erlen og
Matthíasi fyrir allar hinar fjöl-
mörgu ánægjustundir liðinna ára.
Góð og merk kona er nú kvödd
með söknuði.
Sendum við Hildur fjölskyldu
hennar, Matthíasi, Gísla Jóni,
Steinari Inga og fjölskyldu hans,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur, einnig systkinum hennar,
þeim Elínu Jónu og Sigurgrími,
og fjölskyldum þeirra.
Megi Guð og góðar vættir
styðja þau og styrkja í sorg
þeirra.
Þórarinn E. Sveinsson.
Elsku móðursystir mín Erlen
er fallin frá eftir hetjulega bar-
áttu við veikindi undafarin ár sem
hún tókst á við af miklu æðru-
leysi. Það hefði verið óskandi að
samfundir hefðu orðið fleiri en
um leið ber að þakka fyrir allar
góðar samverustundir. Það er
með mikilli hlýju og ást sem ég
minnist Erlenar frænku. Hún var
ávallt afar vökul og umhyggju-
söm gangvart sínum nánustu og
þar vorum við í fjölskyldu systur
hennar engin undantekning.
Á þeim tíma sem Erlen, Matt-
hías og drengirnir bjuggu í Vík
var ég svo heppinn að vera iðu-
lega sendur til þeirra í pössun
þegar foreldrar mínir brugðu sér
af bæ. Það eru bjartar og góðar
myndir sem koma í hugann af líf-
inu í Vík; útreiðartúrum á Mósa,
bílferðum um sveitirnar og ekki
síst góðum mat sem Erlen bar á
borð. Það var sérstakt hvað vel
var tekið á móti mér, uppburð-
arlitlum dreng, en mér leið ávallt
eins og ég væri sérstakur í ná-
lægð við Erlen frænku. Þannig
gaf hún af sér og hafði mannbæt-
andi áhrif á mig og það held ég að
hafi einnig átt við um flesta sam-
ferðamenn hennar. Hjartagæska
hennar birtist einnig í því hvernig
hún elskaði og sinnti sinni nán-
ustu fjölskyldu og synir hennar
Gísli Jón og Steinar Ingi bera
þess merki. Móðir mín Elín Jóna
átti afar gott og náið samband við
stóru systur sína og er skarð fyrir
skildi við fráfall Erlenar. Erlen
frænka var trúuð manneskja og
lífsgildi hennar byggðust á okkar
kristna grunni. Við rifjum stund-
um upp sögu af því þegar frænka
uppgötvaði að litli frændi var tals-
vert ryðgaður í faðirvorinu og
flestum öðrum góðum sálmum.
Allt kapp var þá lagt á að upp-
fræða drenginn og láta hann
syngja upphátt með frændum
sínum fyrir svefninn og sálmarnir
lærðust á endanum og urðu mér
gott veganesti.
Við erum berskjölduð gagn-
vart því þegar ástvinir hverfa á
braut og eftirlifendur standa eftir
með söknuð í hjarta. Tilfinningar
eins og virðing, hlýja og væntum-
þykja sitja eftir er ég minnist Er-
lenar frænku. Matthíasi og fjöl-
skyldu allri vottum við Guðbjörg
og dætur dýpstu hluttekningu og
megi allar góðar vættir fylgja
þeim áfram veginn.
Snorri Gunnarsson.
Elsku Erlen, æskuvinkona mín
í gegnum lífið, hefur kvatt. Það
eru mikil forréttindi og mikið að
þakka að hafa átt þig fyrir vin-
konu. Við Erlen vorum að rifja
upp ekki alls fyrir löngu að okkur
hefði aldrei orðið sundurorða.
Það segir mikið um vinkonu mína.
Erlen var sterkur persónu-
leiki, alltaf flott og falleg. Fjöl-
skyldan var henni allt, að fylgjast
með barnabörnunum vaxa, þrosk-
ast og njóta þess sem best.
Það er margs að minnast í
gegnum tíðina. Í Vík var gott að
alast upp. Þegar við vorum 5-6
ára ákvað Sigríður móðir Erlenar
að við skotturnar yrðum vinkon-
ur. Þannig treysti hún vináttu-
böndin. Um tvítugt leigðum við
Erlen saman herbergi hér í
Reykjavík. Það var oft glatt á
hjalla og músík spiluð nokkuð
hátt en allt í góðu og við vorum
mjög nánar. Í seinni tíð höfum við
átt saman góðar stundir með
mönnunum okkar.
Kæri Matthías, þú stóðst eins
og klettur við hlið Erlenar í veik-
indum hennar og fyrir það var
hún mjög þakklát.
Kæra fjölskylda, innilegar
samúðarkveðjur frá okkur Guð-
mundi og börnunum.
Ljúf minning lifir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Birna Fríða Björnsdóttir.
Þegar við minnumst Erlenar,
samstarfskonu til margra ára, þá
streyma fram sterkar og ljúfar
minningar liðinna ára. Á milli
okkar var strengur byggður á
vináttu, trausti og virðingu.
Kynni okkar hófust 1985 þegar
hún kom til starfa hjá VSÍ
(Vinnuveitendasambandi Ís-
lands) og síðar þegar SA var
stofnað þar sem Erlen starfaði til
ársins 2007.
Erlen var einstaklega hlý og
skemmtileg, glaðbeitt í fasi og
elskuleg við alla. Hún gerði ekki
mannamun enda umhyggja og
hjálpsemi henni í blóð borin og
fórum við samstarfsfólk hennar
ekki varhluta af því - alltaf var
hún boðin og búin. Í störfum sín-
um naut Erlen sín vel með sínu
einstaka viðmóti og má með sanni
segja að sú hlið er sneri að þeim
sem áttu erindi við samtökin hafi
verið eins og allra best varð á kos-
ið.
Hún vann hug og hjarta okkar
sem unnum með henni og það átti
einnig við um fjölskyldur okkar,
en við eigum sjálfsagt mörg
minningar um hve ljúfmannlega
hún tók fólkinu okkar. Við kynnt-
umst vel Matthíasi og strákunum
þeirra, Gísla Jóni og Steinari
Inga, sem lögðu okkur oft lið á
unglingsárum sínum.
Mörg okkar sem unnum með
henni í gegnum árin áttum alla tíð
í góðum vináttutengslum utan
vinnunnar, farið var saman í leik-
hús, út að borða eða hist við annað
tilefni, þar sem Erlen bar af með
glæsileika sínum og hentum við
stundum gaman að því að við hin-
ar féllum í skuggann þar sem hún
mætti vel tilhöfð með perlufestina
og pelsklædd. Þannig ræktuðum
við vináttuna í áranna rás. Þær
ferðir verða ekki fleiri að sinni.
Baráttan við krabbameinið var
erfið, ekki síst þetta árið, sem hef-
ur verið ólíkt öðrum tímum, og
það fékk Erlen sannarlega að
reyna þegar heilsa hennar versn-
aði á liðnu sumri, en eins og áður
var ekki kvartað.
Við kveðjum með söknuði okk-
ar góðu vinkonu og þökkum sam-
fylgdina í gegnum árin. Mun hún
nú hvíla við hlið litla drengsins
síns sem lést aðeins örfárra mán-
Erlen Jónsdóttir